Κάπου ανάμεσα στη φαρυγγίτιδα της τραγουδίστριας της Γιουροβίζιον και τη θεραπεία της αγγλίδας πριγκίπισσας στριμώχνονται οι ειδήσεις για τους βομβαρδισμούς παιδιών που λιμοκτονούν μέσα στα χαλάσματα στη Ράφα. Για τον λαό που, για να διωχθεί για πάντα από την πατρίδα του, για να οδηγηθεί σε μια νέα νάκμπα (καταστροφή) μετά τον εκτοπισμό του 1948, η γενοκτονία του είναι ίσως η αναγκαία λύση. Και αν δεν υπήρχε ο παγκόσμιος ξεσηκωμός νέων και λαών, ίσως την είδηση της εξελισσόμενης σφαγής να τη βρίσκαμε ακόμα πιο «χαμηλά», εκεί που βρίσκεται η είδηση για την εφαρμογή από 1ης Ιουλίου («επιτέλους» όπως σχεδόν γράφεται) της 6ήμερης εργασίας! Κάπου στο φόντο είναι οι πυρηνικές ιαχές Δύσης-Ρωσίας, που στο όνομα της ελευθερίας κατακρεουργούν την Ουκρανία και τον λαό της και δημιουργούν όρους για το παγκόσμιο μακελειό.
Σε πρώτο πλάνο βέβαια είναι ο θίασος των ευρωεκλογών! Τα κόμματα τού «ναι σε όλα τα εγκλήματα» και σε ό,τι ζητήσουν οι μεγάλοι φονιάδες της Δύσης, τα κόμματα που δεν σταματούν να εργάζονται για να γίνεται πιο βαριά η εκμετάλλευση, η φτώχεια, η εξαθλίωση στήσαν προεκλογικό μπερντέ για να ρωτήσουν τον λαό …«ποια Ευρώπη θέλει». Θα πάνε «με εντολή του λαού» να πουν στα αφεντικά τους τι θέλουν οι εργάτες και η φτωχολογιά της χώρας που η ΕΕ ληστεύει εδώ και δεκαετίες! Και πού θα τα πουν; Στο «Ευρωκοινοβούλιο», αυτή την άθλια φάρσα που έχουν στήσει για δημοκρατική επίφαση τα …γουρουνάκια των Βρυξελλών! Πάντως για «παρηγοριά» όσων δεν αντέχουν τη βαρβαρότητα και την εμετική υποκρισία, υπάρχει και ο Κουτσούμπας. Που κήρυξε «πανευρωπαϊκή αντεπίθεση» με επιστολική ψήφο από την Ευρώπη και μέχρι τις ΗΠΑ! Μάλλον δεν χωράνε πιο πολλά ψέματα και πιο μεγάλη διαστροφή της πραγματικότητας σε τόσες λίγες λέξεις. «Μάλλον», γιατί η κατρακύλα της συμμόρφωσης και της υποταγής δεν έχει πάτο…
Εργάτες και λαοί «δεν χωρούν» σε αυτόν τον κόσμο. Τα δικαιώματά τους και οι ζωές τους είναι αναλώσιμα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και της αδηφαγίας του κεφαλαίου. Οι θυσίες σε αυτούς τους βωμούς δεν είναι πια κάποια μέτρα, κάποιες επεμβάσεις. Είναι η πυκνή καθημερινότητα σε κάθε ζήτημα, σε κάθε γωνιά της γης. Γι’ αυτό εργάτες και λαοί, αγωνίζονται, αντιστέκονται, διεκδικούν. Γι’ αυτό οι κόκκινες ιδέες, το κομμουνιστικό κίνημα είναι επιτακτική απαίτηση της εποχής. Γι’ αυτό τα μέτρα της πολιτικής κρίσης, επιλογής και στάσης του κάθε νέου και εργαζόμενου, στο κάθε ζήτημα, πρέπει να διαμορφωθούν «από την αρχή» και σύμφωνα με αυτά που ζούμε και αντιμετωπίζουμε!
