Ξιφουλκεί η ηγεσία της ΝΔ ενάντια στο «λαϊκισμό». Μάλιστα τον προσδιορίζει τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τ’ αριστερά της, αναπαράγοντας τη συστημική θεωρία των δύο άκρων και αυτοπροβαλλόμενη ως μία «κεντρώα» δύναμη. Κι ας είναι αυτή που -ως κυβέρνηση- σέρνει το χορό του πολέμου, της φτώχειας και της φασιστικοποίησης! Δεν τη λες και «μετριοπαθή» πολιτική. Ίσα ίσα που τα πράγματα πηγαίνουν σε όλο και πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Παράλληλα, επαναφέρει στην πρώτη γραμμή το γνωστό ψευτοδίλημμα: επιστροφή στο «παρελθόν» θα σημάνει νέα «καταστροφή», την ώρα που ο μεταρρυθμιστικός νεοδημοκρατικός οίστρος απαιτείται να ενταθεί κι όχι να ανακοπεί.
Στην ουσία, η ΝΔ εξαπολύει για άλλη μια φορά τον γνωστό εκβιασμό με στόχο να πιέσει όσο περισσότερο κόσμο μπορεί να την ψηφίσει στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Θεωρεί πως αυτή είναι μια δοκιμασμένη συνταγή απέναντι στην αστική και ρεφορμιστική αντιπολίτευση. Πολύ περισσότερο που το εκλογικό συντηρητικό ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται διαχρονικά απεχθάνεται τις «ανατροπές» στη ζωή του. Μόνο που οι «νοικοκυραίοι» της λεγόμενης μεσαίας τάξης έχουν υποστεί ουκ ολίγες ανατροπές στη «φιλήσυχη» ζωή τους τουλάχιστον από το 2010 έως σήμερα. Και βλέπουν τα τρένα της κάλπικης ανάπτυξης να περνούν και να τους πετούν απ’ έξω. Ακόμη αντιλαμβάνονται, θέλοντας και μη, ότι σπάνε ανεπιστρεπτί τα όποια κοινωνικά συμβόλαια του παρελθόντος, καταβυθίζοντάς τους οικονομικά και κοινωνικά. Ότι το μεγάλο κεφάλαιο μεγαλώνει, τραβώντας το χαλί κάτω απ’ τα πόδια τους και οδηγώντας τους πιο κοντά, αντικειμενικά, με τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη.
Την καταστροφή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, λοιπόν, ή αυτήν της τελευταίας 5ετίας διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας; Ιδού το ερώτημα. Πρόκειται για ένα αποπροσανατολιστικό δίλημμα που προσπαθεί να παρουσιάσει τις τελευταίες αστικές διαχειρίσεις ως διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους και όχι αλληλοσυμπληρούμενες. Και γιατί να μη συγκρίνουμε αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ και των ακροδεξιών εταίρων του με την… προηγούμενη; Αυτήν των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με τα εξαπτέρυγά τους; Ή την προηγούμενη του ανεκδιήγητου ΓΑΠ; Είμαστε «διαφορετικοί», κραυγάζει η ΝΔ, χωρίς πολλά πολλά πάνω στην υποτιθέμενη «διαφορετικότητα». Γιατί, αν το ψάξει κανείς, δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορετική πολιτική σε όλα τα πρωτεύοντα ζητήματα: στον διεθνή προσανατολισμό της χώρας (δηλ. στην εξάρτηση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ), στην αντιμετώπιση του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας (δηλ. την εκμετάλλευση και τη φτωχοποίησή τους), αλλά και στις μεθόδους αντίδρασης όλων των μηχανισμών και θεσμών του αστισμού στις κοινωνικές ομάδες που… δυστροπούν, αντιστέκονται και διεκδικούν (δηλ. απαγορεύσεις, άγρια καταστολή, διώξεις-δίκες κ.λπ.).
Ταυτόχρονα, ωστόσο, η ΝΔ «στριμώχνει» σύσσωμη την αντιπολίτευση, η οποία αδυνατεί να παρουσιάσει ένα διαφορετικό αφήγημα, παρά μόνο παραλλαγές της ίδιας βασικής κατεύθυνσης και πολιτικής. Μάλιστα, σε πλείστα όσα ζητήματα, οι θέσεις μεταξύ τους είναι ίδιες και απαράλλαχτες! Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο στηρίζονται τα θέματα που επιλέγονται για «αντιπαράθεση», με έναν βασικό κοινό παρονομαστή: το φαίνεσθαι και τις εντυπώσεις! Εξ ου και οι εξυπνακισμοί, οι ατάκες και οι influencers και celebrities που επιλέγονται για την προεκλογική παρουσία τόσο της (ακρο)δεξιάς όσο του «κέντρου» και της «αριστεράς». Λείπουν επιδεικτικά στοιχειώδεις πολιτικές τοποθετήσεις πάνω στα βασικά και κύρια θέματα, ενώ περισσεύουν ανούσιες κοκορομαχίες, με τα non papers των κομμάτων να προσδιορίζουν στα στελέχη τους προς τα πού να κατευθύνουν τις συζητήσεις και ποιες «κακοτοπιές» να αποφεύγουν. Με τους διάφορους μεγαλοδημοσιογράφους να κάνουν πως… δεν καταλαβαίνουν.
Είναι φανερό ότι η απάντηση σ’ αυτό το σικέ παιχνίδι δεν μπορεί να προκύψει μέσα από τις ευρωκάλπες και τους όποιους εκλογικούς συσχετισμούς καταγράψουν. Η αδυναμία απάντησης των αστικών και μεταρρυθμιστικών κομμάτων στους εκβιασμούς της ΝΔ πρέπει και μπορεί να μετατραπεί σε δυνατότητα για το λαό στο μοναδικό πεδίο που μπορεί αυτή να υπάρξει: αυτό των πολιτικών, εργατικών, κοινωνικών και νεολαιίστικων αναμετρήσεων με την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και θηριωδία. Με την αστική πολιτική σε όλες της τις μορφές και εκφράσεις. Με την αποκάλυψη της ουσίας της πολιτικής του συστήματος της εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που στις μέρες μας δεν έχει τίποτε να τάξει και να προσφέρει στα πλατιά λαϊκά στρώματα. Και που η χρεοκοπία του καλύπτεται πίσω από την αδυναμία της «δικής μας» πλευράς να συγκροτηθεί και να αρθεί στο ύψος των αναγκών και δυνατοτήτων της.
Όλος αυτός ο κουρνιαχτός σηκώνεται, επομένως, για να επαναφέρει στο προσκήνιο εκλογικές-(ευρω)κοινοβουλευτικές αυταπάτες χειρισμού των λαϊκών μαζών. Απόδοσης στην ψήφο ιδιοτήτων και δυνατοτήτων που αυτή αποδεδειγμένα δεν έχει! Όπου σέρνεται, δυστυχώς εκούσα, η πλειονότητα των δυνάμεων της Αριστεράς. Την ώρα που συντελείται και κλιμακώνεται η μεγαλύτερη μεταπολεμική καταστροφή για εκατομμύρια λαού (και στην ΕΕ), η ΝΔ επαναφέρει στη συζήτηση την καταστροφή των… προηγούμενων, μετεωριζόμενη μεταξύ ευρωπαϊκής και εγχώριας ατζέντας. Είναι φανερό ότι κυριαρχεί η δεύτερη κι ας καμώνεται ότι δήθεν μιλά «ευρωπαϊκά». Τι να πει, άλλωστε; Ότι το αφήγημα περί «ανάπτυξης», «ευημερίας», «ασφάλειας» και «δημοκρατίας» εντός της ΕΕ ξέφτισε; Δύσκολοι καιροί για πολιτικούς απατεώνες…
Ο λαός μας να γυρίσει την πλάτη στο βασικό κόμμα της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών προστατών της. Κομμάτι της αναμενόμενης αποχής να έχει αυτόν το χαρακτήρα. Όχι διόρθωσης, αλλά φυγής από αυτήν!
