Διατρέχοντας τα προηγούμενα και τα επόμενα από αυτό άρθρα, αποτυπώνεται με τον πιο καθαρό τρόπο η εξαθλίωση κι η φρίκη που προσφέρει στους εργαζόμενους και τον λαό στη χώρα μας και παγκοσμίως το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα. Απ’ την ανεργία και τους μισθούς πείνας, μέχρι την επικινδυνότητα απ’ τον πόλεμο στην Ουκρανία και την γενοκτονική σφαγή στην Παλαιστίνη.
Οι υγειονομικοί εργαζόμενοι βιώνουν αυτή τη φρίκη με ιδιαίτερη χροιά, όπως τη διαμορφώνει η επίθεση στον χώρο των νοσοκομείων. Αυτοί δηλαδή που, ενώ τσακίζονται τα εργασιακά τους δικαιώματα, ταυτόχρονα εξελίσσεται μπροστά τους και το χτύπημα στο δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη με τεράστιο εύρος οδυνηρών συνεπειών και ταλαιπωρίας. Γιατί η επίθεση εξελίσσεται ενιαία και ως σύμπλοκο και στα δύο μέτωπα και έτσι οφείλουν να την αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι όντας κι οι ίδιοι κομμάτι του λαού.
Όπως συνήθως γίνεται στην ταξική πάλη, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά όταν χρειάζεται να υπερασπίσεις την αναστολή σε τακτικά χειρουργεία σε παιδιατρικό νοσοκομείο τη στιγμή που υπάρχουν τρεις χιλιάδες παιδιατρικοί ασθενείς στη λίστα αναμονής. Γιατί η υποστελέχωση κι η εντατικοποίηση, όσο κρύβεται κάτω απ’ το αντιδραστικό αφήγημα του «λειτουργήματος» ή «της ανάγκης οι εργαζόμενοι να βάλουν πλάτη για το ΕΣΥ», τόσο διαιωνίζονται και πέφτει νερό στον μύλο της πολιτικής του συστήματος. Σ’ αυτό το σημείο έφτασαν κι οι αναισθησιολόγοι στο παιδιατρικό νοσοκομείο «Αγλαΐα Κυριακού» πριν από λίγες μέρες και προχώρησαν σε κινητοποιήσεις προκηρύσσοντας στάσεις εργασίας και επιβάλλοντας αναστολή στα τακτικά χειρουργεία.
Απ’ την πλευρά της η κυβέρνηση, πέρα απ’ τα εντέλλεσθε και την τρομοκρατία, μέσω του αρμόδιου και πρόθυμου υπουργού Υγείας Γεωργιάδη, άνοιξε την πολιτική κόντρα σε επίπεδο δημόσιου λόγου σε όλο το φάσμα. Απ’ την πολιτική στοχοποίηση ατομικά συνδικαλιστών, μέχρι τη λάσπη ότι οι εργαζόμενοι αγωνίζονται εντεταλμένα με στόχο την κυβερνητική φθορά εν όψει των ευρωεκλογών. Ακόμη παραπέρα, έριξε τις ευθύνες για τις λίστες των χειρουργείων στους υγειονομικούς που κινητοποιούνται!
Επειδή η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, θεωρούμε ότι φτωχά αποτελέσματα έχει το αφήγημα Γεωργιάδη στις λαϊκές συνειδήσεις. Ας ασχοληθούμε όμως «με τα δικά μας», δηλαδή με τα συμπεράσματα που οφείλουν να βγάζουν οι εργαζόμενοι στην κίνησή τους. Καταρχήν η κίνηση των εργαζομένων «από τα κάτω» με διαδικασίες και κινητοποιήσεις μέσα απ’ τον σύλλογό τους είναι στη σωστή κατεύθυνση. Γι’ αυτό και όταν γίνονται, ακριβώς επειδή εκφράζουν πραγματικές ανάγκες, δημιουργούνται όροι κίνησης και αγώνα των εργαζομένων στον χώρο δουλειάς. Μόνο που χρειάζεται και καθαρή πολιτική γραμμή. Σαν αυτή που εκφράζεται όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι και είναι αυτή που κινητοποιεί και μπορεί να μαζικοποιήσει την πάλη. Η ανάγκη άμεσων προσλήψεων ως απάντηση στην εντατικοποίηση, η ανάγκη αυξήσεων των μισθών ως απάντηση στην ακρίβεια, η ανάγκη μονιμοποίησης ως απάντηση στην απόλυση, η ανάγκη σταθερού πόστου ως απάντηση στις μετακινήσεις, όλα στέκονται στο πλάι και της υπεράσπισης του δικαιώματος του λαού στην ίση πλήρη και δωρεάν περίθαλψη και μπορούν να κινητοποιήσουν μαζικά σήμερα τους εργαζόμενους. Μόνο που όπου η ανάγκη κι η πραγματικότητα επιβάλλουν αυτό το πρώτο σημαντικό βήμα, αμέσως οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά στη ρεφορμιστική λογική της «υπεράσπισης του ΕΣΥ», των προτάσεων προς το σύστημα για «δημόσια υγεία» και τον περιορισμένο ορίζοντα των κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ, που είναι η δική του ενίσχυση.
Οι τελευταίες κινητοποιήσεις αποτελούν συνέχεια κινητοποιήσεων που ξεσπάνε συνεχώς στα νοσοκομεία τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την πανδημία, ως συνέπεια της κλιμάκωσης της επίθεσης. Μάλιστα οι εργαζόμενοι έχουν τα χειρότερα μπροστά τους με τις επερχόμενες απολύσεις των ΣΟΧ, την εφαρμογή του υγειονομικού χάρτη και την εφαρμογή του μέτρου για το ιδιωτικό έργο των γιατρών. Το ξεπέρασμα των συνδικαλιστικών ηγεσιών και η πάλη με τα ρεφορμιστικά αφηγήματα είναι αναγκαίο διόδιο για την πολιτικοποίηση, μαζικοποίηση και μετατροπή των ξεσπασμάτων του κλάδου σε ζωντανό μαζικό κίνημα αντίστασης.
Τα νέα σχέδια του υπουργείου αποκαλύπτουν ότι το σύστημα είναι αδίστακτο. Σ’ αυτά περιλαμβάνεται η μετατροπή του εθνικού κέντρου αιμοδοσίας σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και η αντιμετώπιση των προϊόντων αίματος απ’ την αιμοδοσία σαν εμπορεύματα. Η αιμοδοσία, ως πράξη αλληλεγγύης και βαθειάς κατανόησης του συλλογικού βίου των ανθρώπων, μπαίνει στον κύκλο των εμπορευμάτων «για να δοθούν κίνητρα» σύμφωνα με την κυβέρνηση. Η εμπορευματοποίησή της στην πραγματικότητα σημαίνει ακόμα βαθύτερα το χέρι στην τσέπη για τους ασθενείς όταν βρίσκονται σε ανάγκη. Το χτύπημα στην περίθαλψη είναι καθολικό και αφορά όλες τις πτυχές των λαϊκών αναγκών. Πλέον, επεκτείνονται οι φραγμοί και στον ιδιωτικό τομέα, με αποκλεισμό ασθενών να διενεργήσουν εξετάσεις ακόμη κι αν είναι «ασφαλισμένοι», δηλαδή πληρώνουν και ιδιωτική ασφάλιση. Δεν υπάρχει αμφιβολία, το clawback για το οποίο απεργούν τα ιδιωτικά διαγνωστικά θα το πληρώσει τελικά ο λαός και το δικαίωμά του στην πλήρη ίση και δωρεάν περίθαλψη.
Η σαπίλα θα συνεχίσει να κατακλύζει την καθημερινότητα όσο δεν αναπτύσσονται εργατολαϊκές αντιστάσεις. Τέτοιες που στην ανάπτυξη και στη διαδρομή τους να φρενάρουν και να πιέζουν το σύστημα ώστε να μην παίρνει αέρα η αποθράσυνσή του, που παράγει αυτή τη ζούγκλα. Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε με τους αγώνες μας.
