Πυκνές ήταν όλο το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ενόψει των κρίσιμων εσωκομματικών διαδικασιών που είναι προγραμματισμένες και στους δύο χώρους. Με φόντο τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει συνολικά το ντόπιο εξαρτημένο καπιταλιστικό σύστημα και τη ρευστότητα που αυτά παράγουν στο αστικό πολιτικό σκηνικό της χώρας, οι διεργασίες στην κεντροαριστερά εντείνονται και τα αδιέξοδά της δεν μπορούν να κρυφτούν.
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι πραγματικά δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς όλον αυτόν τον κυκεώνα αντιμαχόμενων φατριών, αποκαλύψεων, σκανδάλων, αλληλομαχαιρωμάτων, μεταγραφών, μεταπηδήσεων, διαγραφών και επανεντάξεων της τελευταίας περιόδου. Όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί στην υπηρεσία της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.
Γιατί πρέπει να είναι σαφές πως καμία θέση αρχών δεν κρίνεται από την αντιπαράθεση εντός αυτού του συστημικού μορφώματος και πως ούτε στο ελάχιστο δεν αμφισβητείται από κανένα μεγαλόσχημο παράγοντα που μετέχει σε αυτό η υποταγή στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Η κατάθεση διαπιστευτηρίων στα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του άλλωστε, που έφτασε μέχρι και στις πρόσφατες διακηρύξεις για «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», για τη σημασία της «επιχειρηματικότητας» και για την «ιερή συμμαχία του ΝΑΤΟ», είναι συνεχής και αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την πολιτική τους επιβίωση. Όλο και περισσότερο, επομένως, η αντιπαράθεση αυτή θυμίζει τις γνωστές «μάχες για την καρέκλα», ενώ καμιά πλευρά δεν ανοίγει πλήρως τα χαρτιά της, ακόμα και για το φλέγον ζήτημα για το με ποιους και σε τι βάθος θα συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη φάση.
Όσο για τη μπόχα και τη σήψη που αναδίδονται μέσα από όλον αυτόν τον αναβρασμό, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι ταιριάζουν απόλυτα με τις «καλύτερες» των αστικών παραδόσεων, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει να τιμάει και με το παραπάνω.
Από εκεί και πέρα, οι προτάσεις για καταστατικές αλλαγές που εισηγήθηκε ο Κασσελάκης κάθε άλλο παρά ξένες είναι προς την χαραχθείσα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ όλων των τελευταίων χρόνων -και ας διαρρηγνύουν ορισμένοι εντός του τα ιμάτιά τους! Γιατί η αντιστοίχιση της οργανωτικής μορφής του με το αντιδραστικό περιεχόμενο της πολιτικής του είναι μια διαδικασία που προχωράει παράλληλα με τη διαρκή του προσπάθεια να γίνει αποδεκτός από τα επιτελεία του συστήματος και να αναλάβει ρόλους για λογαριασμό τους. Έτσι, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν η πρόταση για την απαλλαγή ακόμα και από αυτό το «κουρέλι» του επιθετικού προσδιορισμού «ριζοσπαστική» από τον τίτλο του και η αντικατάστασή του από τον όρο «σύγχρονη αριστερά». Καθόλου παράξενη, επίσης, δεν είναι η επιλογή Κασσελάκη για τη διάλυση των οργάνων του κόμματος, στη θέση των οποίων αναδεικνύεται η απόλυτη εξουσία του αρχηγού και του στενού του πυρήνα, καθώς και τα μέλη -«εθελοντές» κατά τα αμερικανικά πρότυπα. Η πλήρης προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στους αστικούς όρους λειτουργίας είχε ξεκινήσει άλλωστε από την περίοδο Τσίπρα, με την απευθείας εκλογή του προέδρου από τη βάση, όπως συμβαίνει και σε όλα τα βασικά αστικά κόμματα.
Φυσικά, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν μπορούν να γίνουν προβλέψεις ούτε καν για το αν ο Κασσελάκης θα καταφέρει να κρατηθεί για πολύ ακόμα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πολλώ δε μάλλον για το αν θα πετύχει να εφαρμόσει αυτούσιο τον σχεδιασμό του. Έχει γίνει, εξάλλου, από καιρό φανερό ότι τα αποτελέσματα της περσινής ωμής επέμβασης ξένων κέντρων υπερατλαντικής προέλευσης για να εκβιαστεί η διαδικασία αναδιαμόρφωσης μιας αστικής εναλλακτικής λύσης διακυβέρνησης, μέσω της επιβολής Κασσελάκη, δεν ήταν αυτά που πιθανώς αναμένονταν και έχουν αρχίσει να αμφισβητούνται από πολλές πλευρές.Το γεγονός αυτό αποτελεί βασικό παράγοντα τροφοδότησης της αναταραχής εντός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και συνολικά στον χώρο της κεντροαριστεράς, μιας και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και δεν φαίνεται να υπάρχει επί του παρόντος κάποια σαφής επιλογή των δυνάμεων του συστήματος για το σε ποιον και με ποιους όρους θα δώσουν το χρίσμα.
Θα συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να πορεύεται αυτόνομα; Θα ενταχθεί σε έναν ευρύτερο σχηματισμό από κοινού με το ΠΑΣΟΚ; Όλα αυτά μένει να απαντηθούν από τις εξελίξεις της επόμενης φάσης, χωρίς να είναι καθόλου σίγουρο αν η Κεντρική Επιτροπή του στις 7-8 του Σεπτέμβρη θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα.
Στο δε ΠΑΣΟΚ, η πρόσφατη εκδήλωση στο Ζάππειο για τα 50 χρόνια από την ίδρυσή του, από όπου παρέλασαν νυν και πρώην πρόεδροί του, δεν ήταν παρά μια υπενθύμιση προς πάσα κατεύθυνση -και κυρίως προς τα κέντρα εξουσίας μέσα και έξω από τη χώρα- της διαχρονικής του προσφοράς στα αστικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Δεν μπορούσε, βέβαια να μη γίνει ξεκάθαρο ότι και η εκδήλωση αυτή ήταν ενταγμένη στη διαδικασία αναδιαμόρφωσης του δεύτερου αστικού πυλώνα. Η τοποθέτηση του Παπανδρέου, με τη μονομερή επίθεση που εξαπέλυσε στη ΝΔ και το συγχωροχάρτι στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ήταν απόλυτα χαρακτηριστική ως προς αυτό. Την ίδια στιγμή, η κούρσα για την προεδρία εντός του ΠΑΣΟΚ περνάει στην τελική ευθεία και ο υποψήφιος Κατρίνης καταγγέλλει τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν πρώτους τους Ανδρουλάκη-Δούκα για…επιχείρηση χειραγώγησης!
Στη βάση όλων των παραπάνω διεργασιών βρίσκεται το πολιτικό κενό που υφίσταται εντός του αστικού μπλοκ εξουσίας, κενό που καταγράφηκε ακόμα πιο διευρυμένο στο αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών, με την αποτυχία της ΝΔ και την αδυναμία τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ να την καρπωθούν. Οι δυνάμεις του συστήματος επείγονται να προωθήσουν απαντήσεις στην κατεύθυνση διαμόρφωσης ενός εναλλακτικού στη ΝΔ πόλου διακυβέρνησης, η ύπαρξη του οποίου θεωρείται αναγκαία στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε. Η αναζήτηση του δεύτερου συστημικού πυλώνα είναι απαραίτητη για την απορρόφηση της διογκούμενης λαϊκής οργής, σε συνθήκες μάλιστα έντονων κραδασμών και αβεβαιότητας στο αστικό πολιτικό σκηνικό, με τεράστιες οικονομικές και γεωπολιτικές προκλήσεις για τη ντόπια εξαρτημένη άρχουσα τάξη. Επομένως, η ανησυχία των αστικών ΜΜΕ όλου του τελευταίου διαστήματος για τα τεκταινόμενα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο παρά αμιγώς «δημοσιογραφική» είναι, μιας και αντανακλά γνήσιες συστημικές αγωνίες.
Τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από τις εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς. Το αντίθετο μάλιστα ισχύει, μιας και είναι ξεκάθαρο πως αυτές είναι απόλυτα ενταγμένες στη συνολική αντιδραστική πορεία του αστικού πολιτικού σκηνικού, στην προσπάθεια της ντόπιας άρχουσας τάξης να διαμορφώσει ένα πολιτικό σύστημα ακόμα πιο ικανό να υπηρετεί την ταξική επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, καθώς και την πολιτική προσαρμογής στα φιλοπόλεμα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
Η οργάνωση και η πάλη του λαού είναι ο μόνος δρόμος για να κερδίσει τη ζωή και το μέλλον του, γυρίζοντας την πλάτη σε ψεύτικους σωτήρες και νέες αυταπάτες.
