Διευρύνονται τα ρήγματα στην πολιτική κανονικότητα - Κατασκευάζουν νέα ψευτοδιλήμματα
Αντιπολίτευση ασκεί μόνο το λαϊκό κίνημα - Να δυναμώσει η πολιτική γραμμή της μαζικής πάλης!
Ο πολιτικός χρόνος τρέχει με μεγάλες ταχύτητες, τόσο σε αναφορά με τη διεθνή πολιτική σκηνή, όσο και στα εσωτερικά της χώρας. Παράγονται πυκνές και επικίνδυνες για τους λαούς και τον λαό μας εξελίξεις, που απαιτούν συγκρότηση απαντήσεων, καθώς κάθε επόμενη «στροφή» θα είναι και πιο απότομη και απαιτητική. Για μας είναι φανερό ότι οι απαντήσεις αυτές όσον αφορά τα λαϊκά συμφέροντα και τα δικαιώματα των μαζών δεν θα έρθουν από «έξω» και από «πάνω». Ό,τι έρθει από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις ντόπιες και υποτελείς σε αυτά κυρίαρχες δυνάμεις μόνο χειροτέρευση και μεγαλύτερους κινδύνους θα φέρει για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Οι απαντήσεις που χρειάζεται ο λαός μόνο στο πεδίο της μαζικής πάλης μπορούν να συγκροτηθούν. Και το πεδίο αυτό με τη σειρά του μόνο στη βάση μιας πολιτικής γραμμής μπορεί να αναδειχτεί και να αναπτυχθεί. Της πολιτικής γραμμής που επιδιώκει τη συγκρότηση των μαζών αποκλειστικά στη βάση των δικών τους ταξικών συμφερόντων, των δικών τους δικαιωμάτων. Της πολιτικής γραμμής που επιδιώκει την πολιτική χειραφέτηση των μαζών από τους εκβιασμούς και τα αντιδραστικά διλήμματα του συστήματος, από τους «διαβολικούς» -αλλά και τους «καλούς»- προστάτες των λαών. Αυτός είναι ο πιο «σύντομος» δρόμος διεξόδου των εργατικών-λαϊκών μαζών από τον ζόφο που μας κυκλώνει. Γιατί είναι ο μόνος πραγματικός!
Ένα νέο λουτρό αίματος ετοιμάζεται
Η τρομοκρατική δολοφονική επίθεση που εξαπέλυσε το Ισραήλ στον Λίβανο και τα στελέχη της Χεζμπολάχ με την έκρηξη των μέσων επικοινωνίας που χρησιμοποιούσαν κινδυνεύει να οδηγήσει σε διεύρυνση του πολέμου στη Μ. Ανατολή, που θα κληθούν να πληρώσουν με το αίμα τους οι λαοί της περιοχής, Την ώρα που η γενοκτονία των Παλαιστινίων συνεχίζει ακάθεκτη παραμένοντας στα «ψιλά» των εφημερίδων, η συνεχής ένταση της αντιπαράθεσης μεταξύ των ιμπεριαλιστών και πρωταρχικά ΗΠΑ-Ρωσίας δείχνει τα δόντια της στα πολεμικά μέτωπα που έχουν ανοίξει (Ουκρανία, Μ. Ανατολή) και επιβεβαιώνουν δραματικά τη βασική επισήμανσή μας: ο πόλεμος, ως μέσον για απάντηση του ζητήματος της κυριαρχίας τους, ήρθε για να μείνει και να προετοιμάσει τους όρους για έναν νέο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι δηλώσεις Στολτενμπεργκ λίγο πριν αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ ότι: «Στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ακούστηκαν φωνές που ζητούν από την Αμερική και την Ευρώπη να αλλάξουν δρόμο (…). Ο απομονωτισμός δεν εγγυάται την ασφάλεια κανενός και ότι... τέθηκε υπό αμφισβήτηση η ίδια η επάρκεια της Συμμαχίας. Θεωρήθηκε διχασμένη, ξεπερασμένη, εγκεφαλικά νεκρή. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι το ΝΑΤΟ είναι ισχυρό, ενωμένο και πιο σημαντικό από ποτέ», δίνουν συγκεκριμένο στίγμα στους δύο υποψήφιους στις αμερικάνικες εκλογές, αλλά και στους Ευρωπαίους συμμάχους για το από δω και πέρα.
Είναι κατανοητό ότι οι εξελίξεις σε αυτό το πεδίο πιέζουν ασφυκτικά χώρες εξαρτημένες, όπως η δική μας, για περαιτέρω ευθυγράμμιση στους αμερικάνικους σχεδιασμούς και δεν επιτρέπουν αυταπάτες για συμβιβασμούς και εκτόνωση των ανταγωνισμών. Αντιθέτως κι όσο οι φλόγες προσεγγίζουν τη γειτονική μας περιοχή (Βαλκάνια), πρέπει να ενεργοποιηθούν άμεσα τα αντιιμπεριαλιστικά-αντιπολεμικά αισθήματα του λαού και σε αυτό θα πρέπει να συμβάλει κάθε προοδευτική δύναμη.
Διευρύνεται η αστάθεια
Η επίθεση της κυβέρνησης απέναντι στον λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία ξεδιπλώνεται χωρίς προσκόμματα και ταχύτατα. Όσο κι αν οι δημοσκοπήσεις τους δείχνουν απώλειες στα εκλογικά τους ποσοστά, αλλά και οι στατιστικές της ΕΕ αναδεικνύουν τη διευρυμένη φτωχοποίηση και τη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων, η κυβέρνηση δεν πρόκειται να σταματήσει αυτή την αντιλαϊκή λαίλαπα που έχουν απαιτήσει από αυτή ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Οι τραυματισμένοι εργάτες στην ΜΟΤΟΡ ΟΙΛ, αλλά και η παρολίγον επανάληψη του εγκλήματος των Τεμπών κοντά στην Αθήνα, δείχνουν την ασυδοσία και την εγκληματική πολιτική αυτής της κυβέρνησης, προκειμένου να υλοποιηθούν οι αναλήψεις που έχει συμφωνήσει για εντατικοποίηση και ξεζούμισμα του εργατικού δυναμικού. Η πλήρης διάλυση της υγείας αλλά και της εκπαίδευσης αποκαλύπτονται πλέον και στον κάθε δύσπιστο. Η απαγόρευση στη συνταγογράφηση των ήδη πανάκριβων φαρμάκων, η καθημερινή επιδείνωση της κατάστασης στα νοσοκομεία, το στοίβαγμα μαθητών σε τάξεις ή και η εκδίωξη με τη συνδρομή της αστυνομίας μαθητών από το σχολείο τους γιατί «περισσεύουν», όπως συνέβη σε σχολείο στη Χαλκιδική, καθώς και οι αποβολές για κινητά δείχνουν πού θέλουν να βαδίσουν οι κυβερνώντες, καταστρατηγώντας λαϊκά δικαιώματα στην περίθαλψη και στην εκπαίδευση.
Η εκτίναξη της ακρίβειας αλλά και τα νέα χαράτσια με εκβιασμούς για ιδιωτική ασφάλιση σπιτιών και αυτοκινήτων, ήρθαν να προστεθούν στην πλάτη του λαού, ενώ όσο πλησιάζει ο χειμώνας, το ενεργειακό θα πάρει νέα φωτιά. Η νέα οικονομική κρίση, που όπως οι ίδιοι διαπιστώνουν, όλο και πλησιάζει, έχει ήδη πετσοκόψει κάθε διάθεση για αναστροφή του πτωτικού κλίματος της κυβέρνησης μέσω... «παροχών», όπως καταγράφηκε και στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.
Η πολιτική αυτή δημιούργησε ήδη ρήγματα στα κοινωνικά στρώματα που προσπάθησε να στηρίξει η ΝΔ, με αποτέλεσμα την κατάθεση της ερώτησης για τα κόκκινα δάνεια που στραγγαλίζουν ακόμη και τα μικρομεσαία στρώματα από 11 βουλευτές της.
Οι διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της ΝΔ δεν κρύβονται, αφού και τα φιλοκυβερνητικά και συστημικά ΜΜΕ της ασκούν από καιρό έντονη κριτική, διαβλέποντας κινδύνους σαν αυτούς που εμφανίστηκαν στις ευρωεκλογές σε Γαλλία και Γερμανία. Παράλληλα, εντείνονται οι πιέσεις και οι αναζητήσεις για συγκρότηση εναλλακτικού αντιπολιτευτικού πυλώνα, για να απορροφά τη λαϊκή οργή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι βιομήχανοι άνοιξαν ζήτημα για το κόστος της ενέργειας, ενώ στο ζήτημα του μεταναστευτικού, που άνοιξε η Γερμανία, ο Μητσοτάκης στρατεύτηκε με τη Μελόνι, δείχνοντας τις πιέσεις που δέχεται για πιο ακροδεξιά πολιτική πλεύση.
Το πολιτικό σύστημα, κι όχι μόνο εδώ, ταλανίζεται ανάμεσα στο βάθεμα του ταξικού ρήγματος που διαπερνά τον κοινωνικό ιστό και την ανυποληψία που χαρακτηρίζει διευρυμένα κοινωνικά στρώματα απέναντί του.
Η αποχή αλλά και η ακροδεξιά άνοδος είναι η μία πλευρά αυτής της ανησυχίας, που εκφράζεται στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές χώρες (εκλογές ΗΠΑ, πρωθυπουργία στη Γαλλία, πολιτική κρίση στη Βρετανία, ακροδεξιά στη Γερμανία) γιατί η σοβαρότερη εκτείνεται στους φόβους για κοινωνικές ταραχές, όπως αποκαλούν τις διεκδικήσεις των μαζών και ακόμη περισσότερο αν ανασυγκροτηθούν εστίες κομμουνιστικού κινήματος με βάση την καταπίεση και την περιθωριοποίηση εκατομμυρίων λαού που έχουν παράξει οι πολιτικές τους.
Τι σχέση έχουν τα συνέδριά τους με την αριστερά;
Μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα που ζουν εργαζόμενοι και νεολαία, τα κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα επιδιώκουν να πλασάρουν ως διέξοδο και λύση την …αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ και την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Όλο το επικοινωνιακό δίκτυο προωθεί και επιβάλλει ως απάντηση τα συνέδρια των δύο αυτών αστικών κομμάτων και μάλιστα με την προσθήκη ότι παίζεται το μέλλον της αριστεράς σε αυτά.
Θα πρέπει κάποιος να έχει χάσει κάθε σχέση με την έννοια της αριστεράς ακόμη και με το σοσιαλδημοκρατικό της προφίλ -αν μπορούν κάποιοι να μιλούν ακόμη και για τέτοιο προφίλ- για να θεωρεί ότι η αριστερά έχει σχέση με αυτά τα κόμματα. Κόμματα που υλοποίησαν αντιλαϊκές πολιτικές, μνημόνια, αντεργατικά μέτρα κ.λπ. και που στο μεταξύ τους ξεκατίνιασμα αλληλοκατηγορούνται για την πολιτική τους ξεφτίλα. Συνέδρια που αντιμάχονται πρόσωπα και κέντρα χωρίς πολιτικό υπόβαθρο διαφορετικής γραμμής, αλλά... πάντα με τη συμμετοχή και τον σεβασμό της βάσης. Κόμματα που πρώτα εξέλεξαν προέδρους και μετά ανακάλυψαν πολιτικές διαφορές και που όλοι τους συγκλίνουν στην υλοποίηση των βασικών κατευθύνσεων που και η ΝΔ ακολουθεί (εξάρτηση, περιστολή δικαιωμάτων, λιτότητα) γιατί αυτά «ισχύουν στην Ευρώπη και είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε».
Ο λαός δεν μπορεί να αποδεχτεί κανένα από τα «νέα» ψευτοδιλήμματα που του προβάλλουν τα πολιτικά κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα. Σωτηρία και αντιπολίτευση σε αυτή την αντιλαϊκή πολιτική δεν πρόκειται να δει από αυτά τα συνέδρια, όποιος κι αν βγει. Το σύστημα και οι αναλυτές του επιδιώκουν να αξιοποιήσουν την κραυγαλέα έλλειψη της πραγματικής κομμουνιστής αριστεράς για να παρουσιάσουν τα κόμματα αυτά (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και τους δορυφόρους τους) σαν τη μόνη εναλλακτική, σαν δυνάμεις αντιπολίτευσης! Όμως τα κόμματα αυτά έχουν αποδείξει τη συστημική τους στάση και πολιτική, ακόμη κι όταν οι λαϊκές μάζες ήταν στους δρόμους, διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή. Τις αυταπάτες που φρόντισαν να καλλιεργήσουν γι’ αυτά τα κόμματα δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ήρθε η πολιτική πραγματικότητα να τις συνθλίψει, ακόμη κι αν αυτοί που τις καλλιέργησαν εξακολουθούν να τις προωθούν, έστω πιο καλυμμένα.
Το ίδιο λάθος είναι οι νέες αυταπάτες που σερβίρονται για το ΚΚΕ και τη στάση του απέναντι στην κυβέρνηση. Οι διακηρύξεις της ηγεσίας του κόμματος αυτού, που θέλει να εμφανίζεται «απέναντι» στην πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του, στο δοσμένο πολιτικό τοπίο γίνονται για να συγκρατείται η εργατολαϊκή του βάση και για να λειτουργεί όσο μπορεί και το κόμμα αυτό σαν κοινοβουλευτική-εκλογική υποδοχή της πλατιάς λαϊκής και νεολαιίστικης δυσαρέσκειας και οργής. Μπορεί ακόμα οι εξαγγελίες αυτές να πείθουν μερίδα του εξωκοινοβουλίου, που είναι μαθημένη στις προσκολλήσεις, μέσω των οποίων σχεδιάζουν να «βγουν στο προσκήνιο», όπως οι δυνάμεις αυτές το εννοούν. Στην πραγματικότητα, οι εξαγγελίες αυτές που ο Κουτσούμπας θα επαναλάβει από το βήμα του φεστιβάλ της ΚΝΕ όχι μόνο είναι ψεύτικες, αλλά γίνονται για να συγκαλύψουν την πραγματική διαλυτική τους στάση στο κίνημα, που «αδειάζει» και αντιστρατεύεται κάθε κινητοποίηση που θέλει να αντιπαλέψει την αντιλαϊκή πολιτική σε σχολεία, σχολές και σωματεία. Ανάλογα στο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο όχι μόνο αρνείται την ανάπτυξη της μαζικής πάλης, αλλά επιπλέον η κριτική της ηγεσίας αυτής είτε γίνεται -στο ζήτημα της Παλαιστίνης- στη βάση των… αποφάσεων του ΟΗΕ (!), είτε -στο ζήτημα της Ουκρανίας- από την αστική σκοπιά του «αξιόμαχου στρατού» που «απαιτείται» για τον αντιδραστικό ανταγωνισμό με την Τουρκία.
Πολιτική γραμμή μαζικής πάλης
Η μαζική αντίσταση και διεκδίκηση είναι αναγκαία για τη ζωή και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας και γι’ αυτό είναι ρεαλιστική! Ωστόσο, είναι προφανές ότι δεν μπορούν να συγκροτηθούν αυτά τα αναγκαία μέτωπα πάλης περιμένοντας τον… νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ ή τη συγκρότηση της «μεγάλης κεντροαριστεράς», δηλαδή κάτω από την πολιτική γραμμή του συστήματος, που απαιτεί από τον λαό να περιμένει και να αποδεχθεί ως δικές του λύσεις τις πολιτικές επιλογές που το ίδιο κάνει, επιδιώκοντας να μπαλώσει την αστάθεια του.
Είναι άλλο τόσο προφανές ότι τα μέτωπα πάλης δεν μπορούν να εμπνευστούν και να συγκροτηθούν από τον καθεστωτικό ρεφορμισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ, που σε συνεργασία με τις παρατάξεις των αστικών δυνάμεων σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ επιδιώκει να καταστείλει πολιτικά την πλατιά λαϊκή-νεολαιίστικη αντίθεση στην άγρια επίθεση με την αναμονή μιας απεργίας που εξαγγέλλεται για δύο μήνες μετά!
Η ανάγκη της μαζικής πάλης και η ίδια η μαζική πάλη δεν μπορεί να ταιριαστεί με τους όρους της «νέας κανονικότητας», αυτής που απαιτούν τα αδιέξοδα και η πολιτική αστάθεια του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Η μαζική αντίσταση και διεκδίκηση για ζωή και δουλειά με δικαιώματα, η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τον πολεμικό όλεθρο που προετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές, είναι απέναντι σε αυτή την «κανονικότητα», απέναντι στη σιγή νεκροταφείου και τη φασιστικοποίηση, απέναντι στα υπό κατασκευή νέα κυβερνητικά προγράμματα και τις «ολοκληρωμένες απαντήσεις» που παρουσιάζει ο καθεστωτικός ρεφορμισμός.
Αυτή η αναγκαία για τη ζωή του λαού πάλη μπορεί να εμπνευστεί και να συγκροτηθεί μόνο από την αγωνιστική γραμμή, που δεν παρουσιάζει «κοστολογημένα» προγράμματα, που δεν επικαλείται τις «επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις» για να «δικαιολογήσει» τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα και δικαιώματα. Η γραμμή, δηλαδή, που αντί να αναζητά έναν «άλλο καπιταλισμό» που θα προκύψει από τη… δημιουργική ταξική συνεργασία, εμπιστεύεται τη δύναμη των μαζών. Και για να πετύχουν νίκες και κατακτήσεις και για να ανοίξουν τον δρόμο της επαναστατικής τους προοπτικής και διεξόδου.
Συνεπώς, η μάχη για τη συγκρότηση-ανάπτυξη της αναγκαίας μαζικής πάλης είναι πολιτική μάχη, που δίνεται στη βάση αυτής της γραμμής. Της γραμμής της πολιτικής χειραφέτησης των μαζών, της γραμμής που επιδιώκει την ταξική συγκρότησή τους σε ανταγωνιστική βάση με το σύστημα και την πολιτική του. Αυτή είναι η γραμμή που μπορεί να συγκροτήσει μαζικούς αγώνες, να παράξει επιτυχίες, να βάλει βάσεις για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, που όλο και πιο επιτακτικά απαιτεί η εποχή μας.
Με οδηγό και στήριγμα αυτή τη γραμμή, γειωμένη στις σημερινές απαιτήσεις και ανάγκες των μαζών οφείλουμε να παλέψουμε για τη συγκρότηση των μετώπων πάλης των εργαζομένων, των μαθητών, των φοιτητών, του λαού και της νεολαίας!
