Το αδιέξοδο που βιώνει η τεράστια πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού δεν κρύβεται. Η «επιστροφή στην κανονικότητα» της κυβέρνησης σήμαινε «κανονικοποίηση» μιας άθλιας καθημερινότητας, στη δουλειά και γενικότερα. Τα χτυπήματα στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα που κατάφεραν μια σειρά νομοθετικές παρεμβάσεις, έφραξαν το ενδεχόμενο υπαναχώρησης απ’ όσα κέρδισε το κεφάλαιο κι η εργοδοσία την περίοδο των μνημονίων και της «εποπτείας», που ουσιαστικά δεν τελείωσε ποτέ. Απ’ τον «αναπτυξιακό» νόμο Βρούτση και τις ΠΝΠ επί κορονοϊού, μέχρι το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη, το συμπλήρωμα Γεωργιάδη και το «μίνι» ασφαλιστικό (και οπωσδήποτε δεκάδες επιμέρους χτυπήματα σε μια σειρά κλάδους), το σύστημα δεν νομιμοποίησε απλά τους προϋπάρχοντες όρους εργασιακού μεσαίωνα, αλλά έφτιαξε το έδαφος για ακόμα χειρότερους, σε ακόμα περισσότερους εργαζόμενους.
Η υποταγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών, όχι μόνο δεν απέτρεψε την ως τώρα πορεία, που αποτυπώνεται ακόμα και σε επίσημα στοιχεία (μεταξύ αυτών κι η αύξηση της μετανάστευσης προς Ευρώπη και ΗΠΑ), αλλά διασφαλίζει (για το σύστημα) ότι οι εργαζόμενοι δεν θα βρουν κανένα «έτοιμο» όπλο για ν’ αντισταθούν στα χειρότερα, πόσο μάλλον να διεκδικήσουν τα καλύτερα. Απ’ την πλευρά της κυβέρνησης, πάντως, είναι δεδομένο ότι θα κινηθεί στην ίδια ρότα:
- Των μισθών πείνας. Η ακρίβεια θα συνεχίσει, διαβρώνοντας καθημερινά το εργατικό εισόδημα. Ο Μητσοτάκης, μέσω ΔΕΘ, αναφέρθηκε αποκλειστικά στον κατώτατο, μιλώντας για αύξηση τον Απρίλη, πάντα στην ευχέρεια της κυβέρνησης. Οι «εκτιμήσεις» περί εκτίναξης του μέσου μισθού το 2027 αποτελούν παραμύθια, καθώς οι συλλογικές συμβάσεις, ο βασικός μηχανισμός αύξησης των μισθών, είναι υπονομευμένος από χίλιες μεριές. Στην ουσία, προωθείται ενός τύπου «ενιαίο μισθολόγιο» για τον ιδιωτικό τομέα, συμπιέζοντας όλο και μεγαλύτερο μέρος στο επίπεδο του κατώτατου. Ταυτόχρονα, για τους εργαζόμενους στο δημόσιο δεν προβλέπεται καμία αύξηση, παρά μόνο η κάλυψη της διαφοράς για όσους βρεθούν πλέον κάτω κι απ’ τον κατώτατο μισθό.
- Του χτυπήματος της κοινωνικής ασφάλισης. Η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για περίθαλψη δένει με το χτύπημα του δικαιώματος σε δωρεάν περίθαλψη και φάρμακα για όλους όταν την έχουν ανάγκη. Ελαττώνει τις εργοδοτικές εισφορές (που βέβαια προκύπτουν κι αυτές απ’ την κλεμμένη υπεραξία), για να δηλώσει την κατεύθυνση ότι η «υποχρέωση» του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους αρχίζει και τελειώνει στην καταβολή αμοιβής όταν εκμεταλλεύεται την εργατική τους δύναμη. Όταν «χαλάσουν», ας κόψουν τον λαιμό τους. Το ίδιο κι όταν γεράσουν, γι’ αυτό κι εντείνεται η πίεση σε συνταξιούχους να επιστρέψουν στη δουλειά και η συζήτηση για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.
- Του τσακίσματος των ανέργων. Στην ίδια λογική με την παραπάνω, το σύστημα θέλει να ξεμπερδεύει με την όποια προστασία απ’ την ανεργία, που το ίδιο παράγει και χρησιμοποιεί. Το επίδομα ανεργίας, που σχεδιάζουν να περιορίσουν με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται, δεν αποτελεί κάποια «επιδοματική πολιτική», αλλά ακριβώς τη συλλογική κατάκτηση του δικαιώματος ένας εργαζόμενος να ζει και όταν πετάγεται στην ανεργία. Η κυβέρνηση επιδιώκει ν’ αυξήσει τον εκβιασμό για αποδοχή των χειρότερων όρων δουλειάς (με γνωστές τις γκρίνιες τής εργοδοσίας ότι «δεν βρίσκει» εργαζόμενους), αλλά και να διασφαλίσει ότι δεν πρόκειται ν’ αυξήσει τις δαπάνες για επίδομα ανεργίας ακόμα κι αν αυτή αυξηθεί απότομα. Σενάριο καθόλου απίθανο καθώς η κρίση εντείνεται στο πλαίσιο της όξυνσης των συνολικών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Το μόνο που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι «ανάπτυξη», πάντα με τις πλάτες (και υπό την αίρεση) των ιμπεριαλιστών. Έχει γίνει όμως καθαρό ότι αυτή η «ανάπτυξη», ακόμα κι όταν έρχεται και δεν είναι απλά ελπίδα και παρακάλι της εξαρτημένης άρχουσας τάξης της χώρας, καθόλου δεν συνεπάγεται βελτίωση για τους εργαζόμενους. Τα αδιανόητα κέρδη, για παράδειγμα, της Μότορ Όιλ την τελευταία διετία καθόλου δεν διασφάλισαν ανθρώπινους κι ασφαλείς όρους δουλειάς, παρότι δόθηκαν και αυξήσεις και μπόνους.
Η εργατική τάξη κι οι εργαζόμενοι μπορούν να βελτιώσουν τη θέση τους μόνο με τη συλλογική πάλη τους. Στη συγκρότηση των όρων αυτής της πάλης πρέπει να συμβάλουν κι όσοι αναφέρονται στο κίνημα. Οι προθέσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι ξεκάθαρες κι αποτελούν τροχοπέδη. Μπροστά στην επικείμενη κατάθεση αντι-ασφαλιστικού νομοσχεδίου, η ΓΣΕΕ αποφάσισε από τώρα ότι η μόνη απεργία που διατίθεται να καλέσει είναι τον Νοέμβρη, για τον προϋπολογισμό. Η ΑΔΕΔΥ επίσης αρκείται σε δικαστικές αυταπάτες για να λέει ότι «κάτι κάνει», κι ας μη φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, αντίθετα εμποδίζουν το ξεκαθάρισμα του ρόλου της αστικής δικαιοσύνης, που δείχνει ξανά και ξανά τα δόντια της απεναντι στους εργατικούς αγώνες. Οι εργαζόμενοι όμως εξακολοθούν να έχουν ανάγκη μαζικούς αγώνες, τόσο σε κάθε χώρο, όσο και συνολικά απέναντι στην αντεργατική πολιτική και τη μορφή που παίρνει κάθε φορά.
- Όχι στο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο και το πετσόκομμα του επιδόματος ανεργίας!
- Συλλογικές συμβάσεις με πραγματικές αυξήσεις!
- Ανθρώπινοι όροι δουλειάς! Δουλειά με ουσιαστική ασφάλεια!
- Ελεύθερος συνδικαλισμός, ανεξάρτητος από κράτος και εργοδοσία! Όχι στις διώξεις!
