Πριν σχεδόν 50 χρόνια, υπουργός Εργασίας της ΝΔ ήθελε να «καταργήσει την ταξική πάλη». Σήμερα, η «εκσυγχρονισμένη» μορφή της ίδιας επιδίωξης είναι η ταξική πάλη να υποταχτεί στον αλγόριθμο που έγινε νόμος για να ορίζεται από το υπουργείο Εργασίας ο κατώτατος μισθός και να αχρηστεύονται-απαγορεύονται οι συλλογικές συμβάσεις. Δηλαδή νόμος, με τον οποίο θα επιβλέπεται και θα επιβάλλεται όση φτώχεια, εξαθλίωση και εκμετάλλευση απαιτεί κάθε φορά η άρχουσα τάξη της χώρας! Αμέσως μετά ήρθε ο προϋπολογισμός για μια νέα μεγαλύτερη καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος και των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, φτιαγμένος κι αυτός βέβαια με τους ίδιους ταξικούς λογαριασμούς που το εξαρτημένο καπιταλιστικό σύστημα και η κυβέρνηση του επιδιώκει να παρουσιάζει σαν «αντικειμενικούς», «αναπτυξιακούς» και συνεπώς «φιλολαϊκούς»!
Υπάρχει βέβαια και η …γκρίνια της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Μια γκρίνια που εκφράζεται με όλο και περισσότερες τροπολογίες και προτάσεις νόμων –ακόμα και στο όνομα των 600 και βάλε εργατικών σωματείων! Μια γκρίνια που θέλει να «εξηγήσει» πως αυτή η πολιτική μπορεί να τροποποιηθεί ή ακόμα και να αλλάξει αν… ισχυροποιηθούν εκλογικά και κοινοβουλευτικά οι φορείς της. Μια γκρίνια που αντιγράφει το διάτρητο στην λαϊκή συνείδηση σλόγκαν «με ένα νόμο και ένα άρθρο» ώστε οι φορείς της να εμφανιστούν ότι «έκαναν το καθήκον τους» απέναντι στην οργή του λαού και της νεολαίας που αντιμετωπίζουν τα πιο μεγάλα αδιέξοδα.
Γίνεται όμως όλο και πιο πλατιά φανερό πως η ζωή του λαού δεν βελτιώνεται, πολύ περισσότερο δεν αλλάζει, «με μια τροπολογία», «με μια πρόταση νόμου». Γίνεται φανερό πως αυτή η οπερετική αντιπολίτευση είναι συναίνεση, αποδοχή, στήριξη της άγριας επίθεσης, λειτουργεί στο πλευρό της σαν αμορτισέρ απόσβεσης της λαϊκής οργής, αλλά με διαρκώς πιο μικρά αποτελέσματα.
Μόνο η «απαγορευμένη» ταξική πάλη μπορεί να βελτιώσει, να αλλάξει τη ζωή του λαού και της νεολαίας! Μόνο οι μαζικοί αγώνες μπορούν να ανατρέψουν πλευρές της άγριας πολιτικής του συστήματος και της κυβέρνησής του, να φέρουν νίκες για το λαό και να ανοίξουν δρόμο για την προοπτική της πάλης του. Με αυτή την αλήθεια «αναμετριέται» ο λαός και η νεολαία, αυτή την αλήθεια ανέδειξαν οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές του Νοέμβρη και της 6ης Δεκέμβρη στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα. Αυτή την αλήθεια τρέμει και το σύστημα και γι’ αυτό η κυβέρνηση του στήνει «οχυρώσεις» της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής με κλιμάκωση των διώξεων, των απαγορεύσεων, της φασιστικοποίησης, για τα οποία η αντιπολίτευση των τροπολογιών και των προτάσεων νόμου δεν βρίσκει κουβέντα να πει.
