Με ενορχηστρωμένο κυβερνητικό σχέδιο και ταχύτητα εξελίσσεται η επίθεση στο Άσυλο και το φοιτητικό συνδικαλισμό στα πανεπιστήμια. Μέσα σε λίγες μέρες εκτυλίχθηκε ένας ορυμαγδός πολιτικών γεγονότων, που υπογραμμίζουν την πρόθεση της κυβέρνησης να υλοποιήσει το χρονοδιάγραμμά της για το τσάκισμα της πολιτικής-συνδικαλιστικής δράσης μέσα στις ανώτατες σχολές. Με την εκτίμηση ότι το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε δεινή θέση εν μέσω έξαρσης του ιού, εξεταστικής και αποδιοργάνωσης των συλλόγων, έγιναν σοβαρά βήματα. Αμέσως μετά την ανακοίνωση για την εγκατάσταση τουρνικέ (περιστρεφόμενες πόρτες ασφαλείας) στις εισόδους τεσσάρων μεγάλων πανεπιστημίων της χώρας, πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης του στεκιού στο Βιολογικό του ΑΠΘ την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Φάνηκε ότι προσμετρήθηκαν αρκετές παράμετροι προκειμένου αυτή να στεφθεί με επιτυχία. Αυτή η πρώτη μεγάλη επιχείρηση-βαρόμετρο μετά τη λήξη των μαζικών φοιτητικών κινητοποιήσεων της Άνοιξης -που είχαν αποτελέσει αγκάθι στο χρονοδιάγραμμα των κυβερνητικών σχεδίων- αποτέλεσε ακόμη ένα τεκμήριο για την κυβέρνηση πως μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα. Τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν καταιγιστικά: αγνώστου προελεύσεως ξυλοδαρμός καθηγητή από «κουκουλοφόρους» στην ΑΣΟΕΕ, εκ νέου εισβολή στο Χημικό του ΑΠΘ ξημερώματα Τετάρτης 12/1 με συλλήψεις 15 φοιτητών και νεολαίων, εισβολή της αστυνομίας και της αντιτρομοκρατικής στην ΑΣΟΕΕ με συλλήψεις 6 φοιτητών, συνεχείς κυβερνητικές ανακοινώσεις ως την έναρξη εκπαίδευσης της πανεπιστημιακής αστυνομίας (ΟΠΠΙ) στις 17/1. Τα πρωτοσέλιδα των αστικών εφημερίδων (Νέα, Καθημερινή) με πηχυαίους τίτλους κραύγαζαν την ανάγκη να μπει η αστυνομία στα ΑΕΙ στο όνομα της «ασφάλειας» και της «τάξης», στο φόντο προβοκατόρικων ενεργειών, που καμία σχέση δεν έχουν με το φοιτητικό κίνημα. Όπως έγινε φανερό, η προγραμματισμένη έναρξη εκπαίδευσης της ΟΠΠΙ όφειλε να συνοδευτεί από έναν «θερμό» Γενάρη που να δικαιολογεί στις λαϊκές συνειδήσεις τα κυβερνητικά σχέδια.
Η αλλαγή τοπίου που επιχειρείται στα πανεπιστήμια θέλει ιδρύματα πειθάρχησης ταξικά προσανατολισμένης, φραγμούς στην είσοδο για χιλιάδες νεολαίους (ΕΒΕ), μαζική παραίτηση από τις σπουδές (διαγραφές), διάλυση των ίδιων των πτυχίων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων και «συμμάζεμα» του χάρτη των πανεπιστημίων με λουκέτα. Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι το τσάκισμα κάθε δυνατότητας οργάνωσης και αντίστασης μέσα στις σχολές. Ενόψει της εφαρμογής του νόμου 4777, αλλά και της παρουσίασης του νέου Νόμου-πλαίσιο της Κεραμέως, η κυβέρνηση και το αστικό σύστημα θέλουν διακαώς να ξεμπερδεύουν με τα «δυνατά φοιτητικά σωματεία», όπως τα αποκαλούσε η επιστολή της αμερικάνικης πρεσβείας του 2009, που είχε δημοσιοποιήσει το Wikileaks για την αναδιάρθρωση των ελληνικών πανεπιστημίων: «Η κατάσταση στα πανεπιστήμια επίσης είναι ενοχλητική, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Η μεγαλύτερη πρόκληση για τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι τα εξαιρετικά δυνατά, πολιτικά επηρεασμένα φοιτητικά σωματεία». Αυτή είναι και η μεγαλύτερη «παθογένεια» των ελληνικών πανεπιστημίων και μία από τις
κορυφαίες προτεραιότητες στην αντιλαϊκή ατζέντα, πακέτο με την απαγόρευση των διαδηλώσεων και του δικαιώματος στην απεργία.
Το πειθαρχικό οπλοστάσιο του ψηφισμένου νόμου 4777 (Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη) περί αφισορρύπανσης, ηχορύπανσης, απείθειας και διατάραξης της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν έχει προλάβει ακόμα να ξεδιπλωθεί σε βάρος των φοιτητών (βλ. πειθαρχική δίωξη φοιτητή στο Ηράκλειο και απειλές, καθώς και σκίσιμο αφισών από καθηγητές στην Κτηνιατρική του ΑΠΘ), ενώ μπροστά βρίσκονται και τα ενιαία ψηφοδέλτια και οι τηλε-ψηφοφορίες, που θα επιδιώξει το σύστημα την άνοιξη, προκειμένου να δώσει ένα τελειωτικό -όπως θα ήθελε- χτύπημα στις εκλογές των φοιτητικών συλλόγων. Σε συνάρτηση με τα παραπάνω, η κυβέρνηση στοχεύει στην παγίωση του συστήματος ελεγχόμενης εισόδου και εξόδου στα πανεπιστήμια και του ηλεκτρονικού συστήματος επιτήρησης των εγκαταστάσεων με κάμερες ασφαλείας. Ως δούρειος ίππος λειτούργησε τους προηγούμενους μήνες ο έλεγχος στις εισόδους των σχολών με υγειονομικό πρόσχημα, αλλά και η ίδρυση της πλατφόρμας edupass, η χρήση της οποίας μετατρέπεται σε υποχρεωτική. Με τη σειρά τους, οι 400 της πανεπιστημιακής αστυνομίας, σχεδιάζεται να τοποθετηθούν τον Μάιο κατά προτεραιότητα στο ΑΠΘ, το ΕΜΠ και το ΕΚΠΑ και στη συνέχεια στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) και το Πανεπιστήμιο της Πάτρας.
Σχετικά με το ζήτημα της ΟΠΠΙ, δεν λείπουν και οι ενδοαστικές αντιθέσεις. Τόσο από την πλευρά του ΚΙΝΑΛ, όσο και από την πλευρά ακροδεξιών παραγόντων, η ίδρυση του σώματος της ΟΠΠΙ εξακολουθεί να αποκαλείται «ανέκδοτο», καθώς δεν προβλέπεται να φέρει οπλισμό, ούτε να περιπολεί -όπως ήταν το αρχικό πλάνο- εντός των πανεπιστημίων, αλλά περιμετρικά. Την ίδια ώρα, οι πρόσφατες επιτυχίες των αστυνομικών επιχειρήσεων εντός των ΑΕΙ θέτουν το ερώτημα «σε τι χρειάζεται τελικά» η πανεπιστημιακή αστυνομία, ένα σώμα «κόκκινο πανί» με «συμβολικό ρόλο». Η υπόθεση της ΟΠΠΙ, ωστόσο, με όλες τις αντιφάσεις της, δεν αποτελεί παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου.
Το βασικό ζήτημα είναι ότι η συνολική κατεύθυνση διάλυσης του φοιτητικού συνδικαλισμού προχωράει στο βαθμό που της το επιτρέπει η αποδιοργάνωση και ο πολιτικός εκφυλισμός του. Οι αστικές φοιτητικές δυνάμεις ζητωκραυγάζουν, ενώ η κοινοβουλευτική αριστερά στις σχολές (ΚΝΕ) επιλέγει την εκκωφαντική σιωπή, εκτιμώντας πιθανά ότι θα υπάρξει ρόλος για μια «υπεύθυνη αριστερά» στο νέο τοπίο. Το κρίσιμο στοίχημα για την ανατροπή αυτού του μαύρου συσχετισμού είναι το άνοιγμα του συνόλου των ζητημάτων στη βάση των φοιτητών, η σύνδεση μεταξύ τους και η συνειδητοποίηση ότι το χτύπημα στο Άσυλο, στις συλλογικές διαδικασίες, στην πολιτική έκφραση μέσα στις σχολές δεν στοχεύει τις «μειοψηφίες», δεν στοχεύει καν τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, τις παρατάξεις και τα σχήματά τους, αλλά τον ίδιο τον «μέσο φοιτητή», τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις του.
