Όταν γράφονταν το άρθρο Ουκρανία: ματωμένες μέρες, σκοτεινό μέλλον στην προηγούμενη έκδοση της «Προλεταριακής Σημαίας», όλα -σχεδόν- τα μέχρι τότε δεδομένα αλλά και οι σταθερές των εκτιμήσεών μας για τις επιδιώξεις των βασικών πρωταγωνιστών της αιματηρής σύγκρουσης στην Ουκρανία, μας οδηγούσαν να υποστηρίξουμε ότι «μια ακόμη πιο δύσκολη, επικίνδυνη, σκοτεινή φάση έχει ανοίξει». Το «σχεδόν» αφορά τον «άνεμο αισιοδοξίας» που είχε φυσήξει την Τρίτη 29 Μαρτίου από τις διαρροές από τον τέταρτο γύρο διαπραγματεύσεων Ρωσίας-Ουκρανίας, που τις αντιμετωπίσαμε (και τις διαπραγματεύσεις και τον «άνεμο») με πολύ σκεπτικισμό και εκτιμώντας ότι «δεν μπορεί να οδηγήσει σύντομα και εύκολα σε συμβιβασμό». Και είχαμε δίκιο…
Ποιος ωφελείται;
Τις μέρες εκείνες, αν και το Βερολίνο και εν μέρει το Παρίσι δήλωναν καταρχήν υπέρ της προοπτικής ενός συμβιβασμού, άφηναν τον Λευκό Οίκο να βγάζει μια σύντομη ανακοίνωση τύπου μετά την τηλεδιάσκεψη ΗΠΑ, Γαλλίας, Γερμανίας, Βρετανίας και Ιταλίας, που δηλωνόταν η «αποφασιστικότητα να αυξήσουν το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η Ρωσία για τη βάναυση επίθεσή της στην Ουκρανία»! Αντίθετα, η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, σε συνέχεια και συνέπεια λόγων και έργων, έθεταν τις επιφυλάξεις τους (οι ΗΠΑ) και την ανησυχία (!) της (η Βρετανία) μήπως γίνει συμβιβασμός! Επίσης, το ΝΑΤΟ με μια προκλητική ανακοίνωσή του προσκαλούσε Ουκρανία, Γεωργία και Φινλανδία στην επικείμενη σύνοδο των ΥΠΕΞ της ατλαντικής συμμαχίας στις 6-7 Απρίλη. «Σημειολογικά», τη δεύτερη μέρα της τηλεδιάσκεψης Ρωσίας-Ουκρανίας, ανατινάζονταν από πυραυλική επίθεση, δεξαμενές καυσίμων και αποθήκες πυρομαχικών στη ρωσική πόλη Μπελγκορόντ…
Τις αμέσως επόμενες μέρες και λίγο ετεροχρονισμένα, είχαμε σε παγκόσμια μετάδοση τις φωτογραφίες και τα βίντεο με τους εκτελεσμένους αμάχους στην Μπούτσα και στη συνέχεια την πυραυλική επίθεση στο Κραματόρσκ. Μιας και δεν είναι αντικείμενο του άρθρου αυτού τα γεγονότα στην Μπούτσα και στο Κραματόρσκ, να υπογραμμίσουμε συνοπτικά τα εξής: Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, όπως κάθε ιμπεριαλισμός, διαπράττει εγκλήματα. Ωστόσο, δεν είναι ηλίθιος να αφήνει πτώματα σε δημόσια θέα, όταν γνωρίζει ότι ο μηχανισμός προπαγάνδας των δυτικών ιμπεριαλιστών δουλεύει στο φουλ. Τα υπόλοιπα που βγαίνουν στο φως για τις δηλώσεις νίκης και χαράς του δημάρχου της πόλης την επομένη της αποχώρησης των ρωσικών στρατευμάτων, την παρουσία ομάδας του τάγματος Αζόφ και τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά «προδοτών» της πόλης, απλώς ενισχύουν την εν γένει καχυποψία μας. Το ίδιο και με το Κραματόρσκ, όπου ο πύραυλος που έπεσε στον σιδηροδρομικό σταθμό φαίνεται να έφυγε από περιοχή που ελέγχει ο ουκρανικός στρατός, ενώ επιπλέον είναι του ίδιου τύπου με αυτόν που ένα μήνα πριν έπεσε στις αυτονομημένες περιοχές. Με άλλα λόγια και κρατώντας πάντα επιφυλάξεις για το ποια είναι ακριβώς η αλήθεια, πολιτικά είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι αυτά τα γεγονότα και με την «έτοιμη από καιρό» και συλλήβδην καταδίκη της Ρωσίας (που αντέδρασε κάνοντας λόγο για κατασκευάσματα της Δύσης και του Ουκρανικού καθεστώτος) από το καθεστώς του Κιέβου και τους Δυτικούς, όχι μόνο οδήγησαν τις ρωσοουκρανικές διαπραγματεύσεις σε τέλμα και αδιέξοδο, αλλά έδωσαν τη δυνατότητα σε ΗΠΑ-Βρετανία να εμβαθύνουν την ιμπεριαλιστική τους παρέμβαση μέσω του καθεστώτος Ζελένσκι στον πόλεμο και να ενισχύσουν για τα καλά τον «άνεμο» της έντασης και της κλιμάκωσης.
Η ρωσική τανάλια και η μεγάλη μάχη που έχει ήδη αρχίσει
Έχουμε ξαναγράψει ότι το ταμπούρωμα του ουκρανικού στρατού στις πόλεις και οι τακτικές ανταρτοπόλεμου μεγάλωσαν την αντίφαση της ρωσικής εισβολής μεταξύ του πολιτικού στόχου να διατηρήσει τη βάση στήριξης στους ρωσόφωνους πληθυσμούς από τη μια και της στρατιωτικής αποτελεσματικότητάς της από την άλλη. Επιπλέον, «δικαιούμαστε» πια να πιθανολογούμε-εκτιμούμε πως στους λανθασμένους πιθανά υπολογισμούς της Ρωσίας για τις αντοχές του καθεστώτος Ζελένσκι και τις δυσκολίες που συνάντησαν και συναντούν τα ρωσικά στρατεύματα, καθώς και για τις απώλειες (που ο ίδιος ο Πεσκόφ ομολόγησε ότι υπάρχουν), έπαιξε σίγουρα ρόλο το γεγονός ότι οι ΗΠΑ (και η Βρετανία από κοντά) έχουν μετατρέψει τον ουκρανικό στρατό σε άβαταρ, που το τροφοδοτούν σε πραγματικό χρόνο με στοιχεία του αντιπάλου, επιλογές τακτικών κινήσεων και άλλα πολλά, πέρα φυσικά από το γεγονός της συνεχούς τροφοδότησής του με στρατιωτικό εξοπλισμό.
Ωστόσο, και πάλι η εικόνα που φτάνει σε μας, ως χώρα που «ανήκει στη Δύση», είναι σε μεγάλο βαθμό αλλοιωμένη και διαφέρει από την πραγματική κατάσταση στο πεδίο των μαχών, εκεί δηλαδή που θα κριθούν πολλά για την «επόμενη μέρα».
Η ρωσική ηγεσία διέταξε εδώ και μέρες (έναρξη της λεγόμενης δεύτερης φάσης) προς αποχώρηση από τα περίχωρα του Κιέβου, σημαντικό μέρος των μηχανοκίνητων στρατευμάτων της, αφήνοντας ωστόσο γύρω από το Κίεβο το βαρύ πυροβολικό και τα ρουκετοβόλα, ενώ διατηρεί πλήρως τον έλεγχο και του αεροδρομίου του Χοστομέλ, 12 μόλις χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, ώστε να διατηρείται η πίεση σ’ αυτήν. Αντίστοιχα, απέσυρε δυνάμεις από το Τσερνίχιφ, ενώ αντίθετα έχει εντείνει τις επιθέσεις και τον κλοιό γύρω από το Χάρκοβο.
Τα αποχωρούντα ρώσικα στρατεύματα είναι τμήμα της συνολικής αναδιάταξης που επιχειρεί η ρωσική ηγεσία, με στόχο την περικύκλωση του επίλεκτου σώματος του ουκρανικού στρατού που αριθμεί 60.000 στρατιώτες και την κατάληψη της Ανατολικής Ουκρανίας. Οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις κινούνται από τρεις κατευθύνσεις προς την κοιλάδα του ποταμού Ντονέτσκ. Από τον Βορά, νότια της πόλης Ιζιούμ που έχουν καταλάβει, προς το Σλαβιάνσκ. Από τον Νότο, με την συμμετοχή στρατιωτικών μονάδων που απελευθερώνει διαρκώς η βαίνουσα προς ολοκλήρωση κατάληψη της Μαριούπολης, με κατεύθυνση την ενίσχυση των δυνάμεων των αυτονομιστών του Ντονέτσκ. Από τα ανατολικά, οι ρωσικές δυνάμεις ενισχύουν τον στρατό των αυτονομιστών του Λουγκάνσκ. Στην κοιλάδα του ποταμού Ντονέστσκ, με πόλεις κλειδιά το Σλαβιάσνκ, το Κραματόρσκ και το Σεβεροντονέτσκ, έχει ήδη αρχίσει, όπως όλα δείχνουν, η πιο μεγάλη μάχη σε ευρωπαϊκό έδαφος από την εποχή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Μια μάχη στην οποία θα κριθούν πολλά!
Οι ρωσικές δυνάμεις παράλληλα επιχειρούν μια ακόμη πιο ευρεία κυκλωτική κίνηση από τον Νότο και την περιοχή της Μελιτούπολης προς τη Ζαπορίζια και στη συνέχεια το Ντνίπρο, που αν πετύχει θα δώσει όλη την Ουκρανία ανατολικά του ποταμού Δνείπερου στη Ρωσία. Ευρύτερα με συνεχείς πυραυλικές επιθέσεις, η Ρωσία προσπαθεί να αποκόψει κάθε απόπειρα ανεφοδιασμού των ουκρανικών δυνάμεων που βρίσκονται στην Ανατολική Ουκρανία.
Με τη δεύτερη φάση, λοιπόν, επιχειρείται να κερδηθεί η Νότια και Ανατολική Ουκρανία, ευελπιστώντας σε μια τέτοια περίπτωση να υπάρξει ακόμη και η κατάρρευση της πολιτικής ηγεσίας του Κιέβου. Συνολικά αυτή η μάχη ανεβάζει σημαντικά τον κίνδυνο επέκτασης του πολέμου. Ενόσω οι ρωσικές δυνάμεις θα νικούν, η αμερικανική ηγεσία θα πιέζεται ολοένα και περισσότερο να αποδείξει ότι μπορεί να υπερασπίσει το ενεργούμενό της καθεστώς του Κιέβου. Δεν είναι άσχετη με αυτό το γεγονός η κλιμάκωση των αναφορών για χημικά και για όπλα μαζικής καταστροφής, όπως και οι τελευταίες δηλώσεις Μπάιντεν για «γενοκτονία». Αν οι ρωσικές δυνάμεις συναντήσουν προβλήματα, η Ρωσία θα ερωτοτροπεί με ολοένα και πιο θανατηφόρες επιλογές.
Η αμερικανοΝΑΤΟϊκή στήριξη του Κιέβου μεγαλώνει επικίνδυνα
Οι ΗΠΑ και από κοντά η Βρετανία ολοφάνερα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για την παράταση του πολέμου και την αύξηση της έντασης. Το αμερικανικό Πεντάγωνο προεξοφλεί για παρατεταμένη σύρραξη και ο Στόλτενμπεργκ προειδοποιεί (ή εύχεται;) για πόλεμο «που μπορεί να διαρκέσει μήνες ή ακόμα και χρόνια»! Η «μάχη του Ντονμπάς» έχει ανάψει τα τηλέφωνα στα αμερικανοΝΑΤΟϊκά επιτελεία.
Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο πρωτοστατούν στον υπερεξοπλισμό του καθεστώτος του Κιέβου, πριμοδοτώντας ανοιχτά τις αποστολές αντιπυραυλικών συστημάτων και τεθωρακισμένων, ενώ έχει ξαναπέσει στο τραπέζι και η αποστολή αεροσκαφών. Ήδη η Σλοβακία έστειλε συστοιχία S-300 στο καθεστώς του Κιέβου. Οικονομικά πιέζουν για ολοένα και μεγαλύτερες κυρώσεις προς τη Ρωσία. Διπλωματικά πρωτοστατούν στα αλλεπάλληλα κύματα απελάσεων Ρώσων διπλωματών από όλες τις δυτικές χώρες, ενώ κατάφεραν (αν και με μερικές σημαντικές διαφοροποιήσεις: η Κίνα ψήφισε κατά, η Ινδία, η Βραζιλία, η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία απείχαν) να αποβάλουν την Ρωσία από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ με βάση τα γεγονότα στη Μπούτσα. Συνολικά, συνεχίζουν την προσπάθεια ευθυγράμμισης των Ευρωπαίων, απειλούν την Κίνα, πιέζουν την Ινδία.
Στο προηγούμενο πλαίσιο και στην ίδια κατεύθυνση, χώρες όπως η Ουγγαρία και η Σερβία απειλούνται ανοιχτά με αποβολή από την ΕΕ (η πρώτη) και με χιονοστιβάδα κυρώσεων (η δεύτερη) μετά και τη συντριπτική νίκη των Όρμπαν και Βούτσιτς στις πρόσφατες εκλογές που διεξήχθησαν στις χώρες τους. Η διαβόητη Νούλαντ περιοδεύει σε Άγκυρα, Αθήνα και Λευκωσία για να απαιτήσει πλήρη ευθυγράμμιση.
Η Γερμανία, άσχημα στριμωγμένη από τις εξελίξεις, προσπαθεί να αποφύγει τα χειρότερα, όχι μόνο για την οικονομία της, αλλά συνολικά όσον αφορά την ανάγκη της ν’ αφήσει ανοιχτή την προοπτική μιας πολιτικής και στρατιωτικής της χειραφέτησης από τις ΗΠΑ. Το πολιτικό της προσωπικό, που βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή, επιδίδεται έως και σε δημόσιο αυτομαστίγωμα για τις πρότερες σχέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία και συνολικά για την Ost Politik. Φτάσαμε το Βερολίνο να δέχεται ταπεινώσεις, όπως την πρόσφατη άρνηση του Κιέβου να δεχτεί τον Γερμανό πρόεδρο. Η Γαλλία μπορεί να έχει το ατού της στρατηγικής της ισχύος, αλλά και αυτή δεν μπορεί να κρύψει την ανησυχία της από την πίεση που μεγαλώνει λόγω της αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Και οι δύο, Γερμανία και Γαλλία, βλέπουν μπροστά στα μάτια τους, με βάση τη δηλητηριώδη συζήτηση που έχει ανοίξει για το αν θα υπάρξουν ή όχι κυρώσεις στους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, η ΕΕ να εξελίσσεται σε ένα πεδίο αυξανόμενης παρεμβατικότητας των ΗΠΑ, που δυναμιτίζει διαρκώς τη συνοχή της. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που ήδη αρκετές ευρωπαϊκές χώρες πιέζονται ασφυκτικά από τα επιδεινούμενα οικονομικά μεγέθη και τις κοινωνικές τους αντανακλάσεις.
Η επόμενη μέρα δεν θα έρθει εύκολα και γρήγορα
Η ρωσική ηγεσία επικεντρώνεται στη «μάχη του Ντονμπάς», θεωρώντας -και σωστά- ότι μια νίκη θα της δώσει πολλαπλά οφέλη και σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο, διαφαίνεται πως σε κάθε περίπτωση οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν να συνεχιστεί ο πόλεμος και η ένταση στην περιοχή με κάθε τρόπο. Ήδη ορισμένοι αναλυτές μιλούν ότι ακόμα και σε περίπτωση νίκης της Ρωσίας στο Ντονμπάς, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πρέπει να κλιμακώσουν σε τέτοιο βαθμό τον εξοπλισμό του καθεστώτος Κιέβου (αν υποθέσουμε ότι θα παραμείνει όρθιο έστω και με το ζόρι) που να παράγει μια διαρκή απειλή και έναν παρατεταμένο πόλεμο φθοράς της Ρωσίας από τη μια και από την άλλη να επεκτείνει στον χρόνο κάποιες από τις ανολοκλήρωτες επιτυχίες της (ευθυγράμμιση Ευρωπαίων κ.λπ.).
Ήδη η Ρωσία αντιμετωπίζει την κλιμακούμενη επέμβαση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στα δυτικά σύνορά της, που δεν περιορίζεται στον εντεινόμενο υπερεξοπλισμό του Κιέβου, αλλά διευρύνεται με την απόφαση για μόνιμη παρουσία του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, με την προοπτική ένταξης της Φινλανδίας αλλά και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον, η Ρωσία βιώνει τη σχετική ευθυγράμμιση των γαλλογερμανών στις αμερικανικές κινήσεις και ευρύτερα τη δηλητηρίαση των ευρωρωσικών σχέσεων. Από δίπλα βλέπει τα αποτελέσματα της καταιγιστικής δυτικής προπαγάνδας, που συνοδεύουν και ενισχύουν την προσπάθεια οικονομικής και διπλωματικής της απομόνωσης. Ωστόσο, η Ρωσία και εκμεταλλευόμενη κοινές ανησυχίες αλλά και φιλοδοξίες, επιχειρεί να σπάσει τον δυτικό οικονομικό κλοιό, μέσω Κίνας και Ινδίας, εντείνει τα διλήμματα προς την ΕΕ και πατάει πάνω στα αποτελέσματα των εκλογών σε Ουγγαρία και Σερβία για να βάλει κι άλλες υποθήκες επιρροής στην περιοχή. Φιλοδοξεί σε μια πορεία και με δικά της κατάλληλα αντίμετρα, οι κυρώσεις που δέχεται η ίδια να γυρίσουν μπούμερανγκ, βάζοντας σφήνα στην αμερικανο-ευρωπαϊκή αντιρωσική συνεργασία.
Συνολικά θα λέγαμε πως αν για τη Ρωσία είναι ζητούμενο αν και σε τι βαθμό θα στηριχθεί από μια σειρά χώρες και κυρίως από την Κίνα και τις BRICS όσο περνάει ο χρόνος, το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ. Διότι τώρα μπορεί να ευθυγραμμίζουν -πάντα σχετικά- τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και την ΕΕ, αλλά αυτό όχι μόνο δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο (ειδικά για τη Γερμανία), αλλά αντίθετα θα είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί σε μια άλλη φάση.
Πάντως και επί του παρόντος, οι μέρες που ξημερώνουν θα είναι πολύ αιματηρές για τον ουκρανικό, αλλά και για τον ρωσικό λαό και πολύ επικίνδυνες για όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου. Η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη πάει να γίνει περισσότερο από ποτέ συνώνυμη της ΖΩΗΣ!
