Για το τέλος των λαϊκών κινητοποιήσεων και την αναγκαιότητα του αγώνα για την εξουσία

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Μετώπου στις 6 Ιουλίου 2022.
Η αναδημοσίευση δεν συνιστά απαραίτητα και συμφωνία με όλες τις θέσεις που διατυπώνονται.
Στα ισπανικά βρίσκεται στην διεύθυνση
fdlp-ec.blogspot.com/2022/07/fin-de-las-movilizaciones-la-necesidad.html

Εν μέσω αναταραχής ως αποτέλεσμα της σύγχυσης κατά τον χειρισμό των διαπραγματεύσεων από πλευράς των ηγετών των ιθαγενών, της καταστολής από την κυβέρνηση, της παγίδας που έστησε η Καθολική εκκλησία και της χειραγώγησης των κινητοποιήσεων από τους οπαδούς του Κορέα (από τα έδρανα της Εθνοσυνέλευσης), αυτές τερματίστηκαν αφήνοντας σε όλους μας –όπως συνέβη τον Οκτώβρη του 2019– μια πικρή γεύση, με μια πύρρεια «νίκη» που καταλήγει σε ισχνό απολογισμό σε σχέση με τις προσδοκίες όλων των οργανώσεων που συμμετείχαμε αποφασιστικά και μαχητικά στις κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια των δεκαοκτώ ημερών της λαϊκής εξέγερσης

Όχι απλώς πετάχτηκε στα αζήτητα της κινητοποίησης η υποστήριξη των δέκα σημείων της Ατζέντας του Λαϊκού Αγώνα, που υποτίθεται ότι ήταν αδιαπραγμάτευτα, αλλά επίσης γι’ ακόμα μια φορά έγιναν παζάρια με το αίμα όσων έδωσαν τις ζωές τους σε αυτή την πορεία.

Του Χένρι Κεσάντα, απόφοιτου του κολλεγίου Μεχία. Όπως εκατομμύρια Εκουαδοριανοί, χρειάστηκε να μεταναστεύσει στην Ευρώπη προς αναζήτηση εργασίας. Όταν επέστρεψε, βρέθηκε σε μια χώρα χωρίς ευκαιρίες για δουλειά. Δίχως να πρόσκειται σε καμία πολιτική παράταξη, αποφάσισε να συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις. Δολοφονήθηκε από τους καραβανάδες στο Αρμπολίτο του Κίτο με μια βολή καραμπίνας στο στήθος.

Του Γκίντο Γκουατατούκα, μέλος της Κοινότητας των Κίτσουα, στην ενορία Κουραράι, στα σύνορα με το Περού. Οι στρατιώτες τού έριξαν ένα δακρυγόνο εξ επαφής, κατευθείαν μέσα στο μάτι του, με αποτέλεσμα να προκληθεί σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Ο θάνατός του επήλθε με οδυνηρό και δραματικό τρόπο.

Του Τζων Φέλιξ Μουενάλα, ο οποίος υπέκυψε εν μέσω της επίθεσης και καταδίωξης από αστυνομικούς που τους έσπρωξαν σε έναν βαθύ γκρεμό στα περίχωρα του Κίτο.

Του Φράνκο Ινιίγκες Καμάτσο, 36 ετών, οικογενειάρχη, πρώην εργάτη σε κλωστοϋφαντουργία. Βρισκόταν στην ανεργία, όπως επτά στους δέκα Εκουαδοριανούς. Πέθανε δολοφονημένος από τους καραβανάδες στο Σαν Αντόνιο του Κίτο. Η αντίδραση των μαζών έναντι αυτού του εγκλήματος υπήρξε ακαριαία: έστησαν ενέδρα στο στρατιωτικό απόσπασμα αποτελούμενο από τρία φορτηγά του στρατού, μια καρότσα φορτηγού και έναν εκσκαφέα φορτωτή, τα οποία καταστράφηκαν ολοσχερώς, αφήνοντας 17 τραυματίες μεταξύ των δολοφόνων στρατιωτικών.

Του Μαρσελίνο Βίγια, που σκοτώθηκε από κτύπημα δακρυγόνου στο κρανίο του, στην τοποθεσία Τάρκι της επαρχίας της Κουένκα.

Εκτός από αυτές τις λυπηρές απώλειες υπάρχουν άνθρωποι που υπέστησαν αλλοιώσεις στα μάτια και σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες ως αποτέλεσμα χτυπημάτων με χειροβομβίδες αερίου και κρουστικά σφαιρίδια. Έξι εξαφανισμένοι, πάνω από πεντακόσιοι τραυματίες και εκατοντάδες προσαχθέντες.

Η ευθύνη για τη δολοφονία αυτών των διαδηλωτών βαρύνει στρατιωτικούς και αστυνομικούς. Δεν μπορεί να υπάρξει ατιμωρησία.

Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η αντίδραση των μαζών υπήρξε συντριπτική. Ως απάντηση στην ποταπή δολοφονία του συναγωνιστή Γκουατατούκα, οι εξεγερμένες μάζες στο Σουσουφίντι έστησαν ενέδρα στην πομπή δεκαεπτά οχημάτων μεταφοράς καυσίμων. Το κονβόι καταστράφηκε εν μέρει και προκλήθηκαν πολλοί τραυματισμοί ανάμεσα στους στρατιωτικούς.

Έγινε κατάληψη του υποσταθμού ηλεκτροδότησης στο Τισαλέο της Τουνγουράουα. Οι ιθαγενείς αγρότες διέκοψαν την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας στην περιοχή. Όπως επίσης, προέβησαν σε κατάληψη των πετρελαιοπηγών, διακόπτοντας την παραγωγή υδρογονανθράκων. Κατέλαβαν κεραίες τηλεπικοινωνιών, διακόπτοντας τις επικοινωνίες του στρατού και των μέσων ενημέρωσης. Έκλεισαν δρόμους, παρεμποδίζοντας την παραγωγική διαδικασία των μεγάλων επιχειρήσεων στην ύπαιθρο και στα περίχωρα των πόλεων.

Στο Σουσουφίντι προκάλεσαν θανάτους ανάμεσα στους στρατιωτικούς. Σε εθνική κλίμακα μετράμε περίπου 300 τραυματίες στρατιωτικούς και αστυνομικούς, ενώ διάφοροι στρατιωτικοί και αστυνομικοί αιχμαλωτίστηκαν από τις λαϊκές μάζες.

Οι ενέδρες ενάντια στους στρατιωτικούς στο Σουσουφίντι και στο Σαν Αντόνιο ντε Πιτσίντσα ήταν η απάντηση που έδωσε ο λαός στις δολοφονίες των διαδηλωτών συναγωνιστών, και σε καμία περίπτωση δεν υπήρξαν προσχεδιασμένες επιχειρήσεις, όπως ισχυρίζονται τα μέσα ενημέρωσης.

Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, 238 αστυνομικοί υπέστησαν τραυματισμούς, αιχμαλωτίστηκαν 37 αστυνομικοί (που στη συνέχεια ελευθερώθηκαν), πραγματοποιήθηκαν 5.251 πράξεις διατάραξης της δημόσιας τάξης, 162 άτομα κρατήθηκαν, καταστράφηκαν δέκα αστυνομικά τμήματα, ένα κτίριο περιφερειακής διοίκησης και έντεκα περιπολικά της αστυνομίας, ενώ 77 περιπολικά υπέστησαν υλικές ζημιές, 6 μοτοσυκλέτες πυρπολήθηκαν, 23 μοτοσυκλέτες είχαν υλικές ζημιές, μέσα ραδιοεπικοινωνίας και οπλισμός εξαφανίστηκαν.

Οι ζημιές που προκλήθηκαν σε εξοπλισμό του στρατού ήταν κι αυτές σημαντικές. Σε βαριά μεταφορικά μέσα, μηχανολογικό εξοπλισμό, ελαφρά οχήματα, οπλισμό που ανακτήθηκε κ.λπ. Για αυτά , οι στρατιωτικοί είναι επιφυλακτικοί στο να μοιραστούν αυτή την ενημέρωση.

Έχει ιδιαίτερη σημασία η μαχητική επέμβαση των μαζών στους καταυλισμούς των εξορυκτικών εταιρειών που εκχωρήθηκαν στις μεγάλες πολυεθνικές. Προκλήθηκαν σημαντικές ζημιές, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις οι καταυλισμοί ισοπεδώθηκαν ολοσχερώς.

Οι διαδηλώσεις δεν θα μπορούσαν να γίνουν με ροδοπέταλα. Οι αντιδραστικοί υποστηρίζουν πως ναι μεν οι μάζες έχουν το δικαίωμα να διαδηλώνουν, αλλά πρόκειται για δικαίωμα το οποίο πρέπει να ασκείται ειρηνικά. Για ποιο λόγο; Διότι αυτές οι μορφές πορειών, στις οποίες μάς έχουν συνηθίσει τα οπορτουνιστικά συνδικάτα FUT, CEOLS, CTE, CUT κ.ά., δεν δημιουργούν δυσανασχέτηση ούτε ανησυχία στην κυβέρνηση, μιας και δεν είναι άλλο από παρελάσεις μιας παρέας φίλων που βαδίζουν με σημαίες στους δρόμους των πόλεων και επιτηρούνται από την αστυνομία. Δεν προκαλούν καμιά παρακώλυση στο παραγωγικό σύστημα της μεγαλοαστικής τάξης και των μεγαλοτσιφλικάδων, δεν είναι παρά μικρές φωνές στα αυτιά της κυβέρνησης που καθόλου δεν την ενοχλούν.

Οι κινητοποιήσεις με βίαιο χαρακτήρα έχουν την ικανότητα να αφυπνίζουν όλη την καταπιεσμένη οργή και οδύνη των λαϊκών μαζών. Προκαλούν παράλυση του συστήματος παραγωγής, εκείνοι που κατέχουν τα μέσα παραγωγής υφίστανται οικονομικές απώλειες, και αυτό είναι που τους πονά, τους φέρνει σε απελπισία, τους κάνει να λυσσομανούν. Νιώθουν την ανάγκη να αμολήσουν στρατιωτικούς και αστυνομικούς, δημοσιογράφους και όλο τον συρφετό των πολιτικάντηδων, που από τα έδρανα της Εθνοσυνέλευσης και κάθε άλλης γιάφκας του γερασμένου «δημοκρατικού» καθεστώτος απαιτούν καταστολή, πυγμή, χρήση της ισχύος. Απαιτούν να πυροβολούνται και να δολοφονούνται όσοι κινητοποιούνται, ενώ επιδιώκουν με παιδαριώδη τρόπο να αιτιολογήσουν το γιατί δεν πρέπει να ικανοποιούνται τα αιτήματα των διαδηλωτών.

Ένα από τα χονδροειδέστερα σφάλματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια των δεκαοκτώ ημερών που κράτησε ο αγώνας ήταν ότι επιτράπηκε στην κυβέρνηση και τις κρατικές αρχές να εστιάσουν τις κινητοποιήσεις κατά βάση στο κίνημα των ιθαγενών. Επιδιώχθηκε να απομονωθούν το προλεταριάτο και οι υπόλοιπες καταπιεζόμενες μάζες από τον μεγαλειώδη αυτό ξεσηκωμό για την αξιοπρέπεια και τα λαϊκά δικαιώματα Και οι αντιδραστικοί το πράττουν συνειδητά, καθώς επικεντρώνουν τη δυσαρέσκεια, την πείνα και την περιφρόνηση σε μια μερίδα του πληθυσμού (τους ιθαγενείς) που αντιπροσωπεύει μόνο το 7% του συνόλου, τη στιγμή που η ανεργία, η εξαθλίωση, η φτωχοποίηση και, ως επόμενο, η εξέγερση των μαζών αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία, το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, αφορά κοινωνικές τάξεις που βρίσκονται υποταγμένες, εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες από την κυρίαρχη τάξη στην οποία εντάσσονται οι μεγαλοαστοί (κομπραδόρικη μπουρζουαζία, Λάσο και άλλοι, γραφειοκρατική μπουρζουαζία, Κορέα, Ντέλερ και άλλοι), όπως επίσης και οι μεγαλοτσιφλικάδες.

Η ηγεσία της Συνομοσπονδίας των Ιθαγενών Εθνοτήτων του Εκουαδόρ (CONAIE) είναι βεβαίως αυτή που κάλεσε στις κινητοποιήσεις, αλλά πολύ σύντομα διάφορα συνδικάτα και λαϊκές συλλογικότητες, μαζί με τη γενναιόδωρη και αυθόρμητη προσχώρηση των μαζών, συμπαραστάθηκαν στον αγώνα. Με άλλα λόγια, ο ξεσηκωμός δεν ήταν κατά βάση των ιθαγενών. Ήταν των αγροτών, ήταν ολόκληρου του λαού. Αρκεί να δούμε ποιοι βρέθηκαν επικεφαλής των κινητοποιήσεων στην πόλη του Κίτο: ήταν εργάτες, άνεργοι, άνθρωποι του λαού. Αυτό το τμήμα του πληθυσμού είναι που πλήρωσε με τους περισσότερους νεκρούς, τραυματίες και προσαχθέντες.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το κίνημα των ιθαγενών αγροτών των ορεινών περιοχών εμφανίζει μεγαλύτερη συγκρότηση σε σχέση με την οργάνωση και τις κινητοποιήσεις των αγροτών και εργατών σε άλλες περιοχές της χώρας. Πρόκειται για ικανότητες που δεν είναι κατ’ ανάγκη αποτέλεσμα της δουλειάς των οπορτουνιστών και σε κάποιες περιπτώσεις των ρεβιζιονιστών. Απεναντίας, έχουμε να κάνουμε με λαϊκές μάζες που παρακινούνται από τις συνθήκες διαβίωσής τους, που αποτελούν το επίκεντρο εντονότερης κοινωνικής φτωχοποίησης από κάθε άποψη, μια κατάσταση η οποία αντικειμενικά εξηγεί τις αιτίες της οργής τους και της προδιάθεσης για αγώνα. Ένα σκηνικό που αξιοποιεί με έξυπνο τρόπο η ηγεσία τους προκειμένου να καπελώνει αυτούς τους ανθρώπους για να εξυπηρετεί τις εκλογικίστικες βλέψεις της.

Βάσει της ανάλυσης του Μετώπου Υπεράσπισης των Αγώνων του Λαού του Εκουαδόρ (FDLP-EC) αναφορικά με τον χαρακτήρα του εκουαδοριανού κράτους, το χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας που απορρέει από την ημιφεουδαρχική και ημιαποικιακή φύση της είναι αυτό που συνδέεται με τις μισητές και οπισθοδρομικές παραγωγικές σχέσεις που επιβάλλονται στις μάζες των αγροτών, μεταξύ αυτών και στις εθνοτικές μειονότητες. Οι συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις ημιφεουδαρχικού χαρακτήρα είναι αυτές που οδηγούν τη φτωχή αγροτιά, ανεξαρτήτως της εθνοτικής της καταγωγής ή σύνθεσης, στο να αποτελεί το πιο υποβαθμισμένο και εκμεταλλευόμενο τμήμα του πληθυσμού της χώρας, περισσότερο μάλιστα και από την εργατική τάξη η οποία, χάρη στους αγώνες της και τα επίπεδα οργάνωσης που έχει πετύχει, μπόρεσε να αποσπάσει σημαντικά κεκτημένα από την γερασμένη κρατική μηχανή, κεκτημένα που δεν κατάφεραν να έχουν οι φτωχοί αγρότες.

Αγρότες χωρίς γη και, ακόμη κι αν την κατέχουν, είναι κακής ποιότητας, από μικρά άκαρπα χωράφια. Καλλιεργητές που πωλούν προσωρινά την εργατική τους δύναμη σε μεσαίους γαιοκτήμονες ή σε μεγαλοτσιφλικάδες ή, όταν μετακινούνται εποχιακά στις πόλεις, εντάσσονται στο αυξανόμενο πλήθος των άτυπων εργαζομένων που δεν τους επιτρέπει να μετατρέπονται σε προλεταριάτο. Αγρότες που απασχολούνται σαν ανειδίκευτοι, δίχως τα οφέλη της νομοθεσίας, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και χωρίς στέγη και, συν τοις άλλοις, με μισθούς που σε καμία περίπτωση δεν τους διασφαλίζουν τα ελάχιστα προς το ζην. Μεροκαματιάρηδες ή αμειβόμενοι με το κομμάτι, σε συνθήκες δουλείας και υφιστάμενοι βαθιά και ταπεινωτική διάκριση. Ιδού γιατί στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία οι αγρότες είναι αυτοί που βρίσκονται στην πρωτοπορία των αγώνων: επειδή οι υλικές συνθήκες της διαβίωσής τους τούς ωθούν σε αποφασιστικές μάχες.

Η στρέβλωση στην οποία έχει οδηγηθεί το αγροτικό κίνημα των ιθαγενών έκανε αυτούς τους ανθρώπους να μάχονται για διεκδικήσεις γενικού χαρακτήρα που δεν επικεντρώνονται στο βασικό τους πρόβλημα: αυτό της ιδιοκτησίας της γης, του κεντρικού ζητήματος από τον οποίο πηγάζουν αγώνες και διεκδικήσεις όπως για την κατάργηση των τσιφλικιών, της δουλοπαροικίας και της υποταγής στους τσιφλικάδες. Συνθήκες που εκφράζουν τον ηγεμονισμό της ημιφεουδαρχικής ιδιοκτησίας και τον συντεχνιακό μηχανισμό του γερασμένου κράτουςˑ και επιβάλλουν αγώνα για κατάργηση των παραγωγικών σχέσεων που τους διατηρούν υποταγμένους στην απόλυτη ταπεινωτική εξαθλίωση και εκμετάλλευση.

Υπάρχουν ορισμένοι που ερμήνευσαν τον ξεσηκωμό, από στρατηγική προοπτική, ως θεμελιώδες επιχείρημα για να υποστηρίξουν ότι ο χαρακτήρας της επανάστασης στο Εκουαδόρ είναι σοσιαλιστικός και ότι η κύρια μορφή του είναι η εξέγερση. Μια ερμηνεία τραβηγμένη από τα μαλλιά, χαρακτηριστική της μικροαστικής τάξης, που θεωρεί ότι τέτοιου είδους κινητοποιήσεις είναι σαφώς επαναστατικές, χάνοντας την επαφή με την πραγματικότητα, αποφεύγοντας τη σωστή ιστορική ανάλυση της κίνησης και της εξέλιξης του ημιφεουδαρχικού συστήματος και του γραφειοκρατικού καπιταλισμού στη χώρα.

Από τη δική μας σκοπιά, η πρόταξη του συνθήματος ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ, ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΠΟΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ είχε βασικό σκοπό την επιστράτευση όλων των τμημάτων των απεργών ώστε να κατευθυνθούν προς αυτό το στόχο. Με αυτό τον τρόπο αναζητούσαμε την αποσταθεροποίηση του καθεστώτος, τη διακοπή της εφαρμογής του οικονομικού του προγράμματος. Θέλαμε να τους υποχρεώσουμε να προσφύγουν σε μεταρρυθμίσεις, παραιτούμενοι από τις εντολές του ΔΝΤ. Με την αποπομπή του Λάσο, άνοιγε ο δρόμος για τροποποίηση ή αδρανοποίηση του σχεδίου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού όχι μόνο για τη χώρα αλλά συνολικά για τη Ζώνη των Άνδεων, πέραν της ναρκοθέτησης της «δημοκρατικής» διάρθρωσης του κράτους και της όξυνσης της ταξικής πάλης.

Κατά τη γνώμη του Μετώπου, η ανατροπή του Λάσο προφανώς δεν ήταν το παν: τον διώχνουμε και αμέσως μετά μας φορτώνουν κάποιον άλλον. Πολύ πιθανό να αντιμετωπίζαμε αυτή την πολιτική εναλλαγών που χαρακτηρίζει τη μεγαλοαστική τάξη: ένας κομπραδόρος αστός αντικαθίσταται από έναν γραφειοκράτη αστό. Και έτσι εχόντων των πραγμάτων, οι οπαδοί του Κορέα πόνταραν σε αυτό το ενδεχόμενο. Μέσα στην αναμπουμπούλα, ωστόσο, από μόνο του το γεγονός της ενεργοποίησης των μαζών, της κινητοποίησής τους με μαχητικές απαντήσεις, ήδη μας επέτρεπε να πλήξουμε τα βασικά κέντρα της οικονομικής εξουσίας της χώρας και να τα εξασθενίσουμε. Και αυτά «τσίμπησαν» με ευκολία στην ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων, καθώς εξαπέλυσαν την καταστολή και έριξαν λάδι στη φωτιά των μαχών. Βρέθηκαν στην ανάγκη να προστρέξουν σε όλες τις φεουδαρχικές και ρατσιστικές μεγαλοστομίες τους και τόνισαν ακόμη περισσότερο της αποστασιοποίηση και την ανταγωνιστική τους σχέση με τις μάζες. Και αυτό το επισημαίνουμε όχι μόνο χάριν καταγραφής, αλλά για να θέσουμε τα θεμέλια μιας νέας οργάνωσης, μιας νέας πολιτικής και ιδεολογικής καθοδήγησης με καινούριους και καλύτερους στόχους.

Εκείνο που αναδείχθηκε στο πλαίσιο των εθνικών κινητοποιήσεων μάς επέτρεψε να εκτιμήσουμε καλύτερα πως οι όροι για την επαναστατική ανατροπή στη χώρα έχουν ωριμάσει, πως μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά στον κάμπο, όμως δεν χρειαζόμαστε ένα φούντωμα της φωτιάς που σύντομα θα σβήσει ή που μπορεί να σβηστεί σχετικά εύκολα, είτε με καταστολή είτε με τη δράση των ίδιων των ηγετών των διαφορετικών ιθαγενικών, αγροτικών, συνδικαλιστικών και λαϊκών οργανώσεων. Χρειαζόμαστε μια σπίθα που πράγματι θα βάλει φωτιά στον κάμπο, στα δάση, στα υψίπεδα, στη ζούγκλα, στους λαούς, και που θα μας επιτρέψει να χαράξουμε με ξεκάθαρο και ολοκληρωτικό τρόπο τη στρατηγική που λέει ότι η ύπαιθρος πρέπει να μετατραπεί στη φωτιά που θα περισφίξει τις πόλεις μέχρις ότου κατακτηθεί η εξουσία. Ο λαϊκός ξεσηκωμός κατέληξε να είναι μια πρακτική απόδειξη της ορθότητας αυτής της στρατηγικής και μας δείχνει το σωστό δρόμο.

Συμβαίνει όμως ότι εν μέσω των κινητοποιήσεων εμφανίζονται διάφοροι πολιτευτές, υπεύθυνοι της κρατικής στρατηγικής, όπως ο φαύλος και εγκληματικός πράκτορας της CIA, συνταγματάρχης Μάριο Πασμίνιο, που εκστομίζουν εμετικά λογύδρια προκειμένου να βρεθούν στο επίκεντρο και να επενδύσουν στην πολιτική τους καριέρα. Σίγουρα αυτός είναι μπλεγμένος σε κάποιο εκλογικό σχέδιο ή ενδεχομένως έχει βρόμικες προσδοκίες, όπως να διοριστεί υπουργός Άμυνας του Λάσο. Επιδίδεται σε μπερδεμένες και αβάσιμες δηλώσεις που σύντομα αναπαράγονται από τον αστικό Τύπο, αναφέρεται σε μια σειρά «αντάρτικες» οργανώσεις που έχουν παρεισφρήσει στις κινητοποιήσεις. Ψεύδεται αδιάντροπα, χλευάζει και υποτιμά τη μαχητικότητα των λαϊκών μαζών. Δεν θέλουν να παραδεχθούν πως αυτοί ακριβώς οι παράγοντες, η αντίδραση και οι συνθήκες διαβίωσης, είναι που σφυρηλάτησαν αγωνιστές στους κόλπους του λαού, αγωνιστές που μάχονται με όλο και μεγαλύτερη ορμητικότητα και αποφασιστικότητα.

Σήμερα ο κυριότερος εχθρός της χώρας, του κράτους, της δημοκρατίας και της ειρήνης θεωρείται ο μαοϊσμός. Κατά τη γνώμη της γερασμένης κρατικής μηχανής, της κυβέρνησης και των κατασταλτικών μηχανισμών , τα πάντα πρόσκεινται στον μαοϊσμό. Πίσω από κάθε πόρτα που ανοίγει στο πλευρό των μαζών κρύβεται η κληρονομιά του Φωτεινού Μονοπατιού ή οι οπαδοί του προέδρου Γκονζάλο.

Ο Ίσα και τα ηγετικά στελέχη της CONAIE είναι μαοϊκοί, σύμφωνα με τον Πασμίνιο. Όμως για μας τους μαοϊκούς, τη στιγμή αυτή η CONAIE έχει πλήρως απομακρυνθεί από τον μαοϊσμό, πόσο μάλλον από τον πρόεδρο Γκονζάλο. Δεν διαφέρει από άλλες ομάδες και οργανώσεις τις οποίες προσπαθεί αδέξια να ταυτίσει με τον μαοϊσμό.

Τον μαοϊσμό τον φοβούνται, ο μαοϊσμός δεν τους αφήνει να ησυχάσουν, τον πλασάρουν σαν τον κυριότερο εχθρό. Και καλά κάνουν. Άλλο είναι να έχουν παρτίδες με τους μικροαστούς ή να έχουν πάρε δώσε με μηχανισμούς του κατεστημένου ή με πολιτικοστρατιωτικές οργανώσεις, και άλλο είναι να αντιμετωπίζουν τις μάζες που ασπάζονται τον μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό-σκέψη Γκονζάλο, των οποίων οι δυνάμεις, όσο κι αν το κράτος προσπαθεί να τις εξουδετερώσει, είναι ταγμένες να θριαμβεύσουν, όχι μέσω του αυθορμητισμού, του μικροαστικού τυχοδιωκτισμού ή με εξεγερτικές διαδικασίες, αλλά με όχημα τον παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο, που περικυκλώνει τις πόλεις από την ύπαιθρο, που οικοδομεί το καθεστώς της Νέας Δημοκρατίας, που συνιστά μια νέου τύπου δημοκρατική επανάσταση η οποία προσδοκά να αντιμετωπίσει, συγκεκριμένα, το κεντρικό πρόβλημα των φτωχών αγροτών, αυτό της ιδιοκτησίας της γης, που επιδιώκει την κοινωνικοποίηση των μεγάλων μέσων παραγωγής και την καταστροφή των παραγωγικών σχέσεων υποτέλειας τόσο στην ύπαιθρο όσο και στην πόλη, που υπερνικά και διώχνει τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, αλλά πρώτα και κύρια επειδή αποτελεί τον αδιάκοπο δρόμο προς τον σοσιαλισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Σε τελική ανάλυση, προκύπτει ακόμη η αναγκαιότητα ενός πιο διεξοδικού απολογισμού. Όχι κατ’ ανάγκη με βάση το γεγονός ότι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η ηγεσία της CONAIE φρόντισε να αποκομίσει κάποια πολιτικά κέρδη που θα της επιτρέψουν να υποστηρίξει το πολιτικό της πρόγραμμα.

Υπονόησαν τη συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις άλλων βασικών παραγόντων που πρωταγωνίστησαν στο λαϊκό ξεσηκωμό. Κατά τα φαινόμενα, για την ηγεσία της CONAIE καμία σημασία δεν είχε η συνεισφορά των λαϊκών μαζών της πόλης, εργατών, άτυπων εργαζομένων, φοιτητών, προλετάριων. Πρέπει να το τονίσουμε, διαπραγματεύθηκαν με γυρισμένη την πλάτη στις μάζες, και στα αποτελέσματα αυτών των διαπραγματεύσεων δεν ικανοποιούνται τα αιτήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας. Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να υπερασπιστούμε τα ελάχιστα που κερδήθηκαν. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε αυτά που κερδίσαμε με ανιδιοτελή και δύσκολο αγώνα στο δρόμο, στις φτωχογειτονιές και στην ύπαιθρο.

Δεν έγινε κατορθωτό να αποδεχθεί και να τηρήσει η κυβέρνηση τα 10 σημεία της Ατζέντας Εθνικού Αγώνα. Η εστίαση στη διεκδίκηση για μείωση κατά 40 σεντς της τιμής των καυσίμων είχε ουσιαστική σημασία λόγω του νοήματός της. Η συγκεκριμένη διεκδίκηση υπερέβαινε την απλή μείωση των τιμών της βενζίνης και του ντίζελ, καθώς το αίτημα σκόπευε να δυναμιτίσει το οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, να γκρεμίσει τη σχέση της κυβέρνησης με το ΔΝΤ. Παρά ταύτα, η διεκδίκηση δεν μπόρεσε να εκπληρωθεί: η μείωση καθορίστηκε στο φιλοδώρημα των 15 σεντς. Ο χαρακτήρας που δόθηκε σε αυτές τις διαπραγματεύσεις δεν διέφερε από αυτόν μιας οιασδήποτε πράξης αγοραπωλησίας, μιας εμπορικής συναλλαγής στην αγορά. Μια προσφορά που απέδωσε μόνο και μόνο επειδή πίσω από την υποχώρηση στα αιτήματα βρισκόταν το βάρος πέντε νεκρών, ακρωτηριασμένων, φυλακισμένων, διωκόμενων και της ζωτικής προσπάθειας των λαϊκών μαζών. Ο πολιτικός υπολογισμός κατάφερε πιο πολλά.

Θα μπορούσαμε να υπογραμμίσουμε άλλες θετικές πλευρές των ημερών των κινητοποιήσεων. Τώρα πλέον, περισσότερο παρά ποτέ, ξέρουμε ότι βαδίζουμε στο σωστό δρόμο, ότι η αγροτιά αποτελεί την κυριότερη δύναμη της επανάστασης, ότι ο καθοδηγητικός ρόλος ή η ιδεολογική γραμμή του προλεταριάτου πρέπει να κρατούν τα ηνία του επαναστατικού μετασχηματισμού της παλιάς κοινωνίας. Ότι βιώνουμε μια ανερχόμενη επαναστατική κατάσταση όπου, εκτός από τους αντικειμενικούς όρους, διαμορφώνονται και θέσεις γύρω από τον υποκειμενικό παράγοντα: η συγκρότηση των μέσων που περνούν από τη δοκιμασία της φωτιάς , όπως πρέπει να συμβαίνει.

Επίσης διαπιστώνουμε γι’ άλλη μια φορά το υψηλό επίπεδο και τη μαχητικότητα των μαζών, ότι άνοιξε περαιτέρω το ρήγμα ανάμεσα σε εκμεταλλευόμενους και εκμεταλλευτές, ότι οι αντιφάσεις τις περισσότερες φορές είναι ανταγωνιστικές και μη συμβιβάσιμες και μπορούν να λυθούν μόνο με την ταξική πάλη και τον λαϊκό πόλεμο.

Μια άλλη πλευρά που πρέπει να υπογραμμίσουμε είναι η συμμετοχή των συνδικάτων τα οποία, καλυπτόμενα από τη σωστή ιδεολογική γραμμή, προστέθηκαν στον αγώνα. Χειραγωγημένα κάποτε από το σκοτεινό χέρι του ρεβιζιονισμού, μετατράπηκαν σήμερα σε εφεδρείες του αγώνα. Αυτή εξέλιξη είναι σημαντική. Μολονότι η απόδοση ορθής πολιτικής και ιδεολογικής γραμμής στις κινητοποιήσεις είχε βεβαίως κάποιο κόστος, στις περιπτώσεις όπου αυτό έγινε εφικτό διαπιστώθηκε σημαντική διαφορά, όχι μόνο από την άποψη της οργάνωσης αλλά και της μαχητικότητας.

Και ήδη καταχωνιάζονται στο χρονοντούλαπο της λήθης οι αναχρονιστικές και γερασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της χώρας. Και παρ’ ότι ο Ίσα, αφού υπέγραψε τη συμφωνία με το καθεστώς, έβγαλε λόγο στο τσούρμο των δειλών της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας FUT στο Σπίτι του Πολιτισμού , θυμίζουμε πως οι τελευταίοι δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα και κανέναν παρά μόνον την κλίκα τους, που χρησιμοποιούν τις λαϊκίστικες, συνδικαλιστικές και μέχρι και με επαναστατική χροιά ομιλίες τους ως βήμα για να αναδειχθούν και στη συνέχεια να ξεπουληθούν στον πρώτο τυχόντα πλειοδότη. Ο Ίσα έδωσε βήμα σε εκείνους ακριβώς που έφεραν τον Λάσο στην κυβέρνηση. Απίστευτη ασυνέπεια!

Υπήρξαμε μάρτυρες ενός παράξενου φαινομένου ανανέωσης και ανάδειξης στη διεύθυνση του κινήματος των ιθαγενών αγροτών της χώρας.

Από τη σκοπιά του οπορτουνισμού, ο Ίσα είναι ένας θριαμβευτής που κατοχυρώνει τη θέση του στην πολιτική καθοδήγηση του κινήματος. Από τη σκοπιά των επαναστατών, είναι πολλά που πρέπει να εξετάσουμε και να παρατηρήσουμε. Αλλά μετά από αυτόν έρχεται η Τιμπάν, πανούργα και καιροσκόπος όπως συνηθίζει. Καθώς βρέθηκε σε βρόμικες υποθέσεις, σπεύδει να υποστηρίξει τον Ίσα. Και τώρα τού κάνει αντίβαρο στην ηγεσία της CONAIE. Τίποτα το τυχαίο, πρόκειται για κρατικό σχέδιο.

Ο οπορτουνιστής Γιακού Πέρες, άλλος ένας που παρότρυνε τις μάζες να υπερψηφίσουν τον τραπεζίτη στις εκλογές, βιώνει τον πολιτικό του θάνατο, όπως και η Γιόρι και ο Κίσπε, στην Εθνοσυνέλευση.

Ο αληθινός ρόλος των αγροτών δεν είναι κατ’ ανάγκη να περιστρέφονται γύρω από τις οργανώσεις που τελικώς καταλήγουν να μετατρέπονται σε συντεχνίες, επί του πρακτέου ελεγχόμενες. Υπήρξε καθοριστικός ο ρόλος που εξακολουθούν να διαδραματίζουν η Καθολική εκκλησία, οι Ευαγγελικοί και η θρησκεία στο πλαίσιο του κινήματος των ιθαγενών αγροτών ως εμπόδια για την εκδήλωση των αληθινών επαναστατικών τους πόθων, και εξαρτάται από την ικανότητα που θα επιδείξουμε εμείς οι κομμουνιστές να συγκροτήσουμε δικές μας νέες οργανώσεις, με σωστή ιδεολογική και πολιτική καθοδήγηση, προκειμένου να τους οδηγήσουμε στον δημοκρατικό δρόμο του λαού και της επανάστασης. Με τον ίδιο τρόπο οφείλουμε να δράσουμε και στον συνδικαλισμό, ώστε τέτοιου είδους ξεσηκωμοί να μην υποκύπτουν στον υποκειμενισμό , να μην είναι συγκυριακοί, αλλά να στοχεύουν στην καταστροφή του παλιού γραφειοκρατικού τσιφλικάδικου κράτους, να στοχεύουν στο ξεκίνημα της μεγαλειώδους εργατοαγροτικής θύελλας του λαϊκού πολέμου και στην οικοδόμηση της νέας Εξουσίας.

ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ!

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΝΑ ΠΑΤΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟ!

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ!