Μετά από δύο ολόκληρα χρόνια, στις 13 Ιούλη 2022, ολοκληρώθηκε η δίκη για το εργοδοτικό έγκλημα που σημειώθηκε στις 6 του Ιούνη του 2020 στο εργοστάσιο «ΗΠΕΙΡΟΣ», στον Αμμότοπο Άρτας, όπου ο 29χρονος Χρήστος Ζορμπάς έχασε τη ζωή του από ηλεκτροπληξία, σε ώρα εργασίας. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Άρτας έκρινε και τους τρεις κατηγορούμενους (τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης, τον διευθυντή του εργοστασίου και τον τεχνικό ασφαλείας) ένοχους για ανθρωποκτονία από αμέλεια.
Οι συκοφαντίες και οι ψευδείς ισχυρισμοί που πρόβαλε συνεχώς η εταιρεία για να υποστηρίξει ότι η ευθύνη για το τραγικό περιστατικό ανήκε στον ίδιο τον εργαζόμενο, είχαν κοντά ποδάρια μιας και τα στοιχεία που αναδείχθηκαν όλο αυτό το διάστημα απέδειξαν αυτό που ήταν προφανές εξ αρχής. Ότι δηλαδή μόνος υπεύθυνος για το έγκλημα ήταν η εργοδοσία του «ΗΠΕΙΡΟΣ».
Αυτή ήταν που απέφυγε να τοποθετήσει ρελέ διαφυγής στον ηλεκτρολογικό πίνακα που δούλευε ο Χρήστος, γιατί, όπως αναφερόταν σε εσωτερική αλληλογραφία της εταιρείας, κάτι τέτοιο ναι μεν θα ήταν πιο ασφαλές για όσους εργάζονται εκεί αλλά θα σήμαινε παράλληλα και μεγαλύτερο κόστος. Αυτή ήταν που δεν χορήγησε τα απαραίτητα μέσα προστασίας αλλά έδινε γάντια πλήρως ακατάλληλα για ηλεκτρολογικές εργασίες. Αυτή έβαζε τους τεχνίτες να εργάζονται μόνοι τους στη βάρδια. Και όλα αυτά γίνονταν με σκοπό να αυξήσει τα δικά της κέρδη, αδιαφορώντας πλήρως για το εάν οι επιλογές της αυτές θα στοίχιζαν ακόμα και τη ζωή ενός εργαζομένου, όπως και έγινε.
Σημειώνεται ότι, παρά το γεγονός ότι για το εν λόγω αδίκημα η ανώτερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί είναι φυλάκιση έως πέντε έτη και παρά το γεγονός ότι από όλα τα στοιχεία της δικογραφίας προέκυψε η πλήρης ευθύνη της εργοδοσίας, το δικαστήριο «έριξε στα μαλακά» τους τρεις κατηγορούμενους. Συγκεκριμένα, η εισαγγελέας πρότεινε ποινή φυλάκισης δύο ετών, ενώ ο Πρόεδρος έκανε δεκτό το αίτημα της αναγνώρισης του ελαφρυντικού του πρότερου έντιμου βίου και επέβαλε τελικά στον κάθε κατηγορούμενο ποινή φυλάκισης ενός έτους με αναστολή! Τι κι αν ένας εργαζόμενος ξεκίνησε για το μεροκάματο και δεν γύρισε σπίτι του. Το σύστημα ξέρει καλά να προστατεύει τα παιδιά του… το έχει αποδείξει άλλωστε επανειλημμένα.
Από τη δική τους πλευρά όμως, η εργατική τάξη και ο λαός είναι οι μόνοι που μπορούν να προστατεύσουν τα δικά τους παιδιά, που χάνονται συνεχώς για το μεροκάματο. Και μπορούν να τα προστατεύσουν μόνο μέσα από τους αγώνες τους. Γιατί ναι μεν η ενοχή των τριών κατηγορουμένων αποτέλεσε μια ηθική δικαίωση για την οικογένεια και όλους εκείνους που πάλεψαν για ν’ αποδείξουν ότι ο Χρήστος δεν έφταιγε, αλλά είναι πολύ πιθανό ακόμα και αυτή η απόφαση να ήταν πολύ διαφορετική - και να μην έκρινε την ενοχή των τριών κατηγορουμένων - εάν η εν λόγω υπόθεση είχε παραμείνει στους τέσσερεις τοίχους μιας δικαστικής αίθουσας και δεν είχε ανοιχτεί στην κοινωνία μέσα από κινητοποιήσεις. Άλλωστε είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα εκείνα που μια σειρά εργοδοτικά εγκλήματα συγκαλύπτονται. Που δεν μαθαίνει ποτέ κανείς τι πραγματικά συνέβη, που οι εργοδότες τη βγάζουν λάδι και η ευθύνη τελικά επιρρίπτεται στους ίδιους τους εργαζόμενους.
Δεν είναι τυχαίο ότι όσο εντείνεται η αντεργατική επίθεση, όσο καταπατούνται τα εργασιακά δικαιώματα, τόσο αυξάνονται και τα εργοδοτικά εγκλήματα. Η παντελής έλλειψη μέτρων προστασίας, οι αμέτρητες ώρες εργασίας και η εντατικοποίηση των ρυθμών της δουλειάς έχουν σαν αποτέλεσμα να μεγαλώνει συνεχώς η αιματοβαμμένη λίστα. Μόνη απάντηση σ’ αυτή τη μαυρίλα μπορεί ν’ αποτελέσει η πάλη για διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων, ανθρώπινων ρυθμών εργασίας και μέτρων προστασίας. Γιατί τελικά μόνο μέσα από την πάλη ενάντια στο σύστημα της φτώχειας, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης μπορεί να έρθει η πραγματική δικαίωση για τον Χρήστο και κάθε εργάτη που δεν γύρισε σπίτι.
