Ψήφιση του νόμου-πλαίσιο Κεραμέως στη Βουλή
Η στάση των κομμάτων και οι προκλήσεις για το φοιτητικό κίνημα
Την Πέμπτη 14 Ιουλίου, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού με κλειστές σχολές, ψηφίστηκε στη Βουλή ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια. Ένας νόμος που προβλέπει διάλυση των πτυχίων, συγχωνεύσεις-λουκέτα σχολών, διάλυση του φοιτητικού συνδικαλισμού και των παρατάξεων και ριζικές αλλαγές στο μοντέλο διοίκησης των ΑΕΙ (νέα Συμβούλια Διοίκησης), πέρασε με τις 157 ψήφους της Νέας Δημοκρατίας. Έτσι, η κυβέρνηση έδειξε για μια ακόμη φορά την αποφασιστικότητά της να προωθήσει την ταξική επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας, στον δρόμο που άνοιξε ο νόμος 4777, η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, τα όρια σπουδών και η υπόθεση της ΟΠΠΙ, χωρίς να λογαριάζει πολιτικό κόστος. Αγνόησε επιδεικτικά τους λεονταρισμούς των πρυτάνεων, που κόπτονται αποκλειστικά και μόνο για τις θέσεις τους, αλλά κυρίως, έδειξε τα δόντια της στους φοιτητές που διαδήλωναν κατά του νόμου έξω από τη Βουλή μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Κορυφαία πρόκληση ήταν η στιγμή που ο υφυπουργός Παιδείας Α. Συρίγος αποκάλεσε την εξέγερση του Πολυτεχνείου «μύθο της μεταπολίτευσης», ισχυριζόμενος ότι το Πολυτεχνείο δεν είχε σχέση με την πτώση της χούντας και λέγοντας ότι: «Ο μύθος του Πολυτεχνείου αντανακλά πλήρως στο ελληνικό πανεπιστήμιο. (…) Ποιες ήταν οι εκφράσεις αυτού του μύθου; Οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις. Η απαγόρευση εισόδου ακόμη και της πυροσβεστικής μέσα στα ΑΕΙ, οι καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών. Οι για ψύλλου πήδημα διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις». Αυτά και άλλα τόσα είπε ο υφυπουργός. Από την πλευρά της, λοιπόν, η κυβέρνηση ήταν προκλητικά σαφής. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων, η διάλυση του Ασύλου, η εγκατάσταση ως και των ΜΑΤ μέσα στις σχολές και το τέλος των φοιτητικών παρατάξεων έρχονται να αποκαταστήσουν την ιστορική αλήθεια. Και, φυσικά, ανεξαρτήτου κυβέρνησης, οι επιδιώξεις αυτές εκφράζουν διαχρονικά το ντόπιο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές, που επιδιώκουν το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής αγώνων, δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Και για να το πετύχουν αυτό, επιστρατεύουν, εκτός από την καταστολή, την παραχάραξη της ίδιας της ιστορίας του τόπου και του λαού του.
Ενδιαφέρον παρουσίασε η στάση των υπόλοιπων κομμάτων, που στην πλειοψηφία τους, παρά τις αντιπολιτευτικές κορώνες, έχουν πλήρως αντιλαϊκή γραμμή. Από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που προωθεί τη διάλυση των φοιτητικών δικαιωμάτων με συνέπεια τόσες δεκαετίες και το οποίο υπερψήφισε μία σειρά διατάξεις του νέου νόμου-πλαίσιο, μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, που με τον νόμο Γαβρόγλου το 2017 κινήθηκε στις ίδιες ράγες, ιδρύοντας το πρώτο ξενόγλωσσο τμήμα με δίδακτρα στην Ελλάδα και δίνοντας τη χαριστική βολή στη διάταξη που αφορά το Άσυλο.
«Όλες οι ακραίες ενέργειες στα πανεπιστήμια έχουν όνομα. Είναι ενέργειες κατά κύριο λόγο της αντιεξουσιαστικής αριστεράς», είπε ο υφυπουργός Παιδείας, στοχοποιώντας για άλλη μια φορά την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όπως είχε κάνει ξανά η κυβέρνηση τον Δεκέμβρη του 2020, τότε που οι απαγορεύσεις είχαν ως πρόσχημα την πανδημία. Και, βέβαια, σε αυτό το σημείο κανένας «ευαίσθητος δημοκράτης» του κοινοβουλίου δεν αντέδρασε.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσίασε η υποκριτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς οι βουλευτές του αποχώρησαν από την αίθουσα πριν από την έναρξη της ψηφοφορίας. Η στάση της αποχής, που σκοπό είχε να κρύψει τη σύγκλιση που υπάρχει με την πολιτική της κυβέρνησης σε μια σειρά διατάξεις και να μην χρεωθεί την καταψήφισή τους «προς τα μέσα» και «προς τα έξω», συνοδεύτηκε από προεκλογικές υποσχέσεις για δήθεν κατάργηση του νόμου, μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνηση. Και τι δεν έταξε πάλι η αντιπολίτευση, από την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» μέχρι τον διπλασιασμό της χρηματοδότησης και των καθηγητών. Γιατί άραγε δεν έκανε τίποτε από αυτά πριν από λίγα χρόνια που ήταν στην κυβέρνηση;
Την ίδια ώρα, η συνήθεια πλέον του ΣΥΡΙΖΑ να επικαλείται τον Κωνσταντίνο Καραμανλή όποτε θέλει να αντικρούσει φασιστικού περιεχομένου τοποθετήσεις των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας καταντάει πολιτικό ανέκδοτο. Μια τόσο «υπεύθυνη» δύναμη, που θέλει να ηγεμονεύσει στο μέτωπο των… δημοκρατικών αστικών δυνάμεων, απευθυνόμενη ακόμη και στο αντι-Μητσοτακικό τμήμα της ΝΔ, προκαλεί, όσο να πεις, πολιτική ναυτία.
Από την πλευρά του, το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε όπως ήταν αναμενόμενο τις διατάξεις εκείνες που αφορούν τις θέσεις και τον ρόλο των πρυτάνεων, των πολιτικών του τροφίμων της μεσαίας τάξης που συντηρούν τόσα χρόνια τον μηχανισμό του μέσα στα ΑΕΙ. Ούτε λόγος, φυσικά, για τα ζητήματα που «καίνε» μαζικά τη νεολαία.
Το ΚΚΕ καταψήφισε το νομοσχέδιο, με το σύνθημα «θα μείνει στα χαρτιά», κάνοντας αναφορά και σε συγκεκριμένες διατάξεις του νόμου, όπως η απόσπαση της «διδακτικής επάρκειας» από το πτυχίο. Αλήθεια, πώς ακριβώς μπορεί μια τέτοια διάταξη, όπως και οι υπόλοιπες, να μείνει στα χαρτιά αν δεν ανατραπεί ριζικά; Η αποδοχή της αδυναμίας του φοιτητικού κινήματος να ανατρέψει τους κυβερνητικούς νόμους είναι το τελευταίο που λείπει από το φοιτητικό κίνημα, που είναι αντιμέτωπο πλέον με μία «πρώτη δύναμη» με προσωπείο «αγωνιστικής υπευθυνότητας».
Επιπλέον, η επιμονή του ΚΚΕ να μη βλέπει τους ταξικούς φραγμούς πίσω από το σχέδιο της κυβέρνησης, αλλά την «είσοδο των επιχειρηματικών ομίλων» και τη μετατροπή των φοιτητών σε «πελάτες», συνέκλινε με την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι «η κυβέρνηση επιχειρεί να μετασχηματίσει το δημοκρατικό πανεπιστήμιο της γνώσης και της κοινωνικής κινητικότητας σε πανεπιστήμιο-επιχείρηση». Τι κι αν πίσω από την κουρτίνα είναι ο στόχος ενός πιο βάρβαρου ταξικού πανεπιστημίου, ταχύτερα προσαρμόσιμου στον εργασιακό μεσαίωνα και τη ζούγκλα της παραγωγής; Οι σύγχρονοι Δον Κιχώτες συνεχίζουν να αντιπαλεύουν τους ανεμόμυλούς τους, σπέρνοντας σύγχυση στο φοιτητικό κίνημα.
Στις προκλήσεις που φέρνει η επόμενη μέρα μετά την ψήφιση του νόμου-πλαίσιο, οι φοιτητές θα βρουν τις απαντήσεις στον μαζικό αγώνα μέσα από τα όργανα που θέλει η κυβέρνηση να καταργήσει, τους φοιτητικούς συλλόγους και τις συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις τους. Με πολιτικούς κινητήρες την «εκτός των τειχών Αριστερά», αυτήν που η κυβέρνηση στοχοποιεί απροκάλυπτα. Μακριά από τις εκλογικές αυταπάτες που καλλιεργεί η αντιπολίτευση. Έξω από αυταπάτες συμμαχίας με τους πρυτάνεις, που κοντράρουν μόνον τις πτυχές του νόμου που καταργούν τα δικά τους προνόμια. Με πολιτική αιχμή την ανατροπή του νόμου-πλαίσιο, αυτή που καμία «υπεύθυνη δύναμη» δεν τολμάει να θέσει.
