Ελληνοτουρκικά
Επικίνδυνοι ανταγωνισμοί για ρόλους στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων και της σφοδρής σύγκρουσης ΗΠΑ-Ρωσίας
Οι αστικές τάξεις Ελλάδας - Τουρκίας, χωρίς να είναι πιόνια ή μαριονέτες, κινούνται ωστόσο εντός των πλαισίων της εξάρτησής τους από ΗΠΑ-Ε.Ε. η οποία βαθαίνει. Στην περίπτωση της Τουρκίας ενισχύονται οι εξαρτήσεις και με τη Ρωσία, πράγμα που γεννά απίθανους πονοκεφάλους στα επιτελεία τους. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, παρότι η Ρωσία δεν έχει την πολυτέλεια να τον χάσει, αναδείχνει την υπεροχή των ΗΠΑ στα παγκόσμια πράγματα, που διασφαλίζεται όσο και εφόσον καταφέρνουν να ηγούνται του δυτικού μπλοκ. Του μπλοκ που έχει ιστορία και λειτουργία σαν τέτοιο όσο κανένα άλλο στον πλανήτη. Κάτι τέτοιο υπενθυμίζει στην Τουρκία πως όσο κι αν έχει ανοίξει σοβαρές και κρίσιμες συναλλαγές και εξαρτήσεις με τη Ρωσία (φυσικό αέριο, πυρηνικά εργοστάσια, οικονομικές συναλλαγές, διαμετακόμιση αλλά και εξοπλισμούς), ωστόσο δεν έχει καμιά πολυτέλεια να αποσκιρτήσει από το ΝΑΤΟ και τη δυτική συμμαχία. Δεν έχει καν την πολυτέλεια, με δοσμένη την ιστορία διαμόρφωσής της και το σημερινό βαθμό εξάρτησης από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε., να υπερβεί τα όρια που συχνά πυκνά τής υπενθυμίζουν ιδιαίτερα τα επιτελεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Μια τέτοια υπενθύμιση, καθώς φαίνεται, είχε στόχο το αιφνιδιαστικό ταξίδι Σάλιβαν στην Τουρκία στις 2 του Οκτώβρη. Στη συνάντησή του ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Λευκού Οίκου των ΗΠΑ με τον εξ απορρήτων του Ερντογάν Ιμπραχίν Καλίν, σύμφωνα με σχετικές δηλώσεις, έθεσε μια ολόκληρη γκάμα ζητημάτων που αφορούν το ρόλο που διεκδικεί η Τουρκία και τα επιτρεπτά όρια από πλευράς ΗΠΑ. Οι εξελίξεις αποκαλύπτουν πως η επιβεβαίωση για τη βασική γεωπολιτική αναφορά της Τουρκίας επισφραγίστηκαν με επιπλέον βήματα στην άρση του βέτο για την ένταξη Σουηδίας-Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ, σε συνδυασμό με ανάλογα βήματα όπως δείχνει ήδη η απόφαση της Γερουσίας των ΗΠΑ σχετικά με την πώληση των 40 F-16.
Η Τουρκία έχει ανάγκη τα 40 F-16 και την αναβάθμιση των δικών της μετά το ναυάγιο των F-35 και η εμπλοκή Μητσοτάκη και του ελληνικού μαζί με άλλα λόμπι στην κωλυσιεργία είναι και βασικός λόγος του υποτιθέμενου εκνευρισμού του Ερντογάν. Ο Ερντογάν διεκδικεί και κατοχυρώνει το δικό του ρόλο ανάμεσα σε ΗΠΑ-Ρωσία ακόμη και ως μεσάζοντας, όμως οι ΗΠΑ δεν θα πάψουν να βάζουν όρους και όρια στον περιφερειακό ρόλο που διεκδικεί η Τουρκία.
Στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη ο Ερντογάν απέτυχε ν’ αναβαθμίσει την εικόνα του με μια συνάντηση με τον Μπάιντεν, που δεν του προσφέρθηκε, σαν μήνυμα δυσαρέσκειας για τη συμμετοχή του στη συνάντηση της ομάδας της Σαγκάης. Όμως η επίσκεψη Σάλιβαν στην Τουρκία αποκατέστησε με στιβαρό τρόπο την επικοινωνία των επιτελείων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με την άτακτη (λόγω άγχους αλλά και φιλοδοξιών) και πολύτιμη από την άλλη σύμμαχο Τουρκία. Τα ελληνικά ΜΜΕ εστίασαν στο γεγονός ότι την επόμενη μέρα της επίσκεψης, και σίγουρα όχι εν αγνοία του Σάλιβαν, σειρά υπουργών και κυβερνητικών στελεχών υπέγραψαν συμφωνία γεωπολιτικών ερευνών με την οριακά έγκυρη κυβέρνηση της Λιβύης, στη βάση του αμφισβητούμενου τουρκολιβυκού μνημονίου. Ο Δένδιας έτρεξε στην Αίγυπτο και η ψυχροπολεμικοί τόνοι ένθεν κακείθεν καλά κρατούν.
Σοβαρή ψυχρολουσία για την ελληνική πλευρά τα νέα για την πρόοδο στην προμήθεια των F-16 και στη γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας. Η πραγματικότητα διαψεύδει το κυβερνητικό αφήγημα περί τουρκικής απομόνωσης χάριν των αεροπλανοφόρων στη Σούδα, του ρόλου της Αλεξανδρούπολης και της συνολικής εμπλοκής στον πόλεμο. Όμως τα ζόρια αφορούν και τις δυο πλευρές, γι’ αυτό οι πόρτες και τα παράθυρα του διαλόγου που υπαγορεύουν ΗΠΑ-Ε.Ε. είναι ανοικτά, όπως τονίζεται ακόμη και στις πιο οξυμένες αντιπαραθέσεις τους (βλέπε Πράγα).
Η τουρκική αστική τάξη διατηρεί τις ορέξεις της, μιας και ο τραχανάς απλώνεται, όμως η εξαρτημένη από τη Δύση οικονομία της (παρά τα μεγέθη της) έχει σοβαρές παθογένειες, ενώ ακόμη πιο έντονα και από το παρελθόν, στη βάση τής αστάθειας και των συνεχών αναδιατάξεων, βαραίνει το Κουρδικό. Στον αντιδραστικό ανταγωνισμό με την ελληνική αστική τάξη, παρότι σε πολλά σημεία διεκδικούνται όμοροι ρόλοι, η προοπτική της πολεμικής σύγκρουσης δεν αποτελεί πολυτέλεια για καμία πλευρά. Οι γνωρίζοντες μιλάνε για καταστροφική επιλογή και όχι μόνο για τις ζωές των λαών.
Όμως ούτε οι οικονομίες επιτρέπουν μια τέτοια σύγκρουση ούτε το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από τα ίδια δυτικά αφεντικά επιτρέπει τέτοιες αποκοτιές χωρίς άδεια. Πόσο μάλλον στη φάση τής πιο επιβεβλημένης από ποτέ συσπείρωσης του ΝΑΤΟ έναντι της Ρωσίας. Όμως, από την άλλη μεριά, ο αντιδραστικός ανταγωνισμός καλά κρατεί και η όξυνση έστω και σε επίπεδο ρητορικής διαμορφώνει δεδομένα επικίνδυνα για τους λαούς. Δεδομένα που μπορούν να αξιοποιηθούν από τους κάθε λογής ιμπεριαλιστές στο πλαίσιο μιας αναδιάταξης που δεν θα μένει διαρκώς μόνο στη σύγκρουση στην Ουκρανία. Η Λιβύη, η Συρία, η Κύπρος, τα Βαλκάνια, ο Καύκασος είναι ήδη πυρακτωμένα πεδία στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων. Με δοσμένο επομένως το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και άλλο τόσο τον τυχοδιωκτισμό των αστικών τάξεων, οι λαοί στις δύο όχθες του Αιγαίου δικαιολογημένα ανησυχούν για το πόσα ακόμη δεινά τούς περιμένουν πέρα από την αβάσταχτη φτώχεια που επιδεινώνεται και με τα δισεκατομμύρια στην ατέλειωτη κούρσα των εξοπλισμών. Εύκολα στη χώρα χαρακτηρίζεται τυχοδιωκτική και αλλοπρόσαλλη η πολιτική Ερντογάν. Όμως πώς να χαρακτηρίσουμε μια πολιτική που στέλνει ξανά και ξανά τεθωρακισμένα και άλλα βαριά όπλα στην Ουκρανία και συνολικά, με τη Σούδα και την Αλεξανδρούπολη κυρίως, συμμετέχει στις συστηματικές πολεμικές δράσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ;
Η ωμότητα του Μητσοτάκη, που από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ δήλωσε πως είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία, είναι αφοπλιστική, μα από την άλλη, όσο ανατριχιαστικό κι αν ακούγεται, είναι η αλήθεια. Να χύσουμε λοιπόν το αίμα μας για τις ΗΠΑ για να σωθούμε τάχα από τον μπαμπούλα της Τουρκίας; Ή μήπως η συμμετοχή και η πλήρης εμπλοκή στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ είναι αυτή που φέρνει τη χώρα όλο και πιο κοντά σε θανάσιμους κινδύνους με βάση την όξυνση των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων;
Τα μέτρα και τα σταθμά της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς αντικειμενικά είναι άλλα απ’ αυτά της αστικής τάξης και του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Η αστική τάξη έχει βλέψεις και φιλοδοξίες και ήδη τα κέρδη των ενεργειακών και άλλων ομίλων καθώς και των εφοπλιστών καλά κρατούν. Ο λαός έχει ανάγκη ζωής να παλέψει για την ειρήνη και τη φιλία με τους άλλους λαούς και να ανατρέψει την πολιτική εμπλοκής στον πόλεμο. Αυτό το κρίσιμο μέτωπο πάλης για τη ζωή του αλληλοτροφοδοτείται με το μέτωπο πάλης για το μεροκάματο. Η απότομη λεηλασία του πενιχρού άλλωστε εισοδήματος των εργαζομένων διαμορφώνει έδαφος για αγώνες που εφόσον ξεσπάσουν θα προσφέρουν πείρα και κατανόηση για την πραγματική αντιδραστική φύση του συστήματος. Θα συνδράμουν και στην ανάπτυξη του αντιπολεμικού μετώπου πάλης, που είναι αλήθεια πως καθυστερεί επικίνδυνα. Ας μην υποκύπτουμε στους αρνητικούς συσχετισμούς. Παρά τη διάλυση του κινήματος, το σύστημα γεννά τους όρους για την εκ νέου συγκρότησή του. Να παλέψουμε για την ειρήνη. Να πολεμήσουμε τον πόλεμο κεφαλαίου – κυβέρνησης - ιμπεριαλιστών.
Ν.Κ.
