Με έναν προϋπολογισμό πολύ μεγαλύτερης φτώχειας συνεχίζεται η αντιλαϊκή επίθεση του συστήματος και της κυβέρνησής του, αλλά η ακόμα χειρότερη αλήθεια είναι πως ακόμα και αυτός ο προϋπολογισμός βρίσκεται «στον αέρα», λόγω της δυναμικής της οικονομικής και της γεωπολιτικής κρίσης που εξελίσσεται και περιδινεί (και) τη χώρα μας. Ταυτόχρονα και ενώ η ακρίβεια συνεχίζει τον καλπασμό της, η επιχείρηση της άγριας έξωσης της συνταξιούχου έφερε στο προσκήνιο το επαπειλούμενο μαζικό κύμα εφόδου των funds στη λαϊκή κατοικία. Έφερε στο προσκήνιο το διευρυνόμενο ταξικό χάσμα, καθώς για τα τζάκια της πλουτοκρατίας χορεύουν τα δισ. και τα δάνεια των πολλών εκατομμυρίων, ενώ από την άλλη η τεράστια λαϊκή πλειοψηφία μπαίνει σε ένα χειμώνα παγωνιάς, όπου ακόμα και το φαγητό και η στέγαση κάθε άλλο παρά δεδομένα είναι.
Η κυβερνητική προπαγάνδα συνεχίζει ακατάπαυστη να παρουσιάζει το μαύρο άσπρο, και ο πρωθυπουργός κομπάζει ότι το κόμμα του «δεν μασάει» από την πολιτική αναταραχή των υποκλοπών, γιατί ίσως θεωρεί ότι (θα) τον καλύπτουν οι προστάτες που υπηρετεί η πολιτική του. Εξάλλου, η «αντιπολίτευση» φωνασκεί μέσα στο πλαίσιο της ίδιας πολιτικής, το πλαίσιο που ορίζουν το κεφάλαιο και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της χώρας. Και όλοι μαζί στήνουν κάθε μέρα ένα αντιδραστικό προεκλογικό σκηνικό, γεμάτο άθλια ψευτοδιλήμματα και εκβιασμούς. Στόχος τους ο λαός, που καλείται να συρθεί πίσω τους και να «διαλέξει» ποιος θα συνεχίσει να τον φορτώνει αδιέξοδα και να βυθίζει τη χώρα στους πολεμικούς κινδύνους.
Στις 17 Νοέμβρη και αμέσως μετά την απεργία της 9ης Νοέμβρη, μεγάλα κομμάτια λαού και νεολαίας έδειξαν πως τα γκάλοπ των εταιριών (του συστήματος) ούτε θέλουν ούτε μπορούν να «βρουν» τις πραγματικές κοινωνικές διεργασίες. Έδειξαν πως είναι μαζική η τάση που αναζητά και επιδιώκει να απαντήσει στη μαύρη πολιτική με τη δύναμη των μαζικών αγώνων και όχι «περιμένοντας» την κάλπη και την ανανέωση του εγκλωβισμού τους στην ίδια πολιτική. Η απεργία και οι μεγάλες διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου έδειξαν αυτό που (θα 'πρεπε να) είναι αυτονόητο για τις δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα, στην Αριστερά, στη λαϊκή υπόθεση: Είναι αναγκαίο και επιτακτικό να παλέψουμε για τη συγκρότηση μετώπων μαζικής πάλης για τα «σημερινά» ζητήματα. Μόνο έτσι μπορούν να τιμούνται πραγματικά οι επέτειοι στις οποίες αναφέρεται το κίνημα. Αλλιώς, ακόμα και αυτές οι επέτειοι «χρησιμοποιούνται» σαν «ευκαιρίες» προεκλογικής παρέμβασης…
Φτώχεια, εξαθλίωση, «νόμος και τάξη»
Όσον αφορά τον προϋπολογισμό, αρκεί μια απλή σύγκριση των μισθών, συντάξεων και των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών με τα αντίστοιχα μεγέθη του περσινού (αλλά και του προπέρσινου) προϋπολογισμού για να αντιληφθεί κανείς το τι προγραμματίζουν για τον λαό και τους όρους ζωής του! Με το κόστος ζωής να έχει εκτιναχτεί σε δυσθεώρητα ύψη -στην πραγματικότητα πολύ πιο πάνω από το επίσημο 10% που δίνει ήδη για το 2022 η κυβέρνηση-, οι δαπάνες για μισθούς (των δημοσίων υπαλλήλων) και για συντάξεις στον προϋπολογισμό για το 2023 παραμένουν καθηλωμένες στα ίδια ποσά με τις προηγούμενες δύο χρονιές και μάλιστα ως ποσοστό του προϋπολογισμού μειωμένες σε σχέση με τα προηγούμενα δύο χρόνια. Όλα αυτά, ενώ η Κομισιόν προβλέπει πληθωρισμό στην Ελλάδα 9,7% για το 2023 και βέβαια με δεδομένο το τοπίο φτώχειας που είχε ήδη διαμορφωθεί στα προηγούμενα χρόνια! Ακόμα χειρότερη είναι η σύγκριση για τα ποσά των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών. Ασφάλιση, παροχές σε ανέργους, παροχές υγείας στον νέο προϋπολογισμό είναι μειωμένες δραματικά, ακόμα και σε απόλυτα ποσά σε σχέση με τα δύο προηγούμενα χρόνια! Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η κυβέρνηση εξαγγέλλει μεγάλες μειώσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δικαιωμάτων, την ίδια ώρα που με καταιγιστική προπαγάνδα μιλάει για «αυξήσεις στις συντάξεις και στους μισθούς», αναφερόμενη στα …κάποια ευρώ που θα πάρουν μισθωτοί και συνταξιούχοι λόγω της κατάργησης του «φόρου αλληλεγγύης».
Αλλά, βέβαια, ο προϋπολογισμός …δεν τα λέει όλα. Δεν λέει ότι ταυτόχρονα με τη δραματική μείωση μισθών και συντάξεων επιβάλλονται μαζικά πολύ χειρότεροι όροι δουλειάς στο δημόσιο, επεκτείνεται και γίνεται πιο άγριο το καθεστώς των πολύμορφων ελαστικών εργασιακών σχέσεων, καταργούνται ασφαλιστικά δικαιώματα και το δικαίωμα για σύνταξη μεταφέρεται έως και 7 χρόνια για χιλιάδες εργαζόμενους. Πολύ περισσότερο, ο προϋπολογισμός δεν λέει για τη μαύρη από κάθε άποψη (μισθοί, ωράρια, άδειες, δώρα, συλλογικές συμβάσεις, απολύσεις, τρομοκρατία, εκβιασμοί) πραγματικότητα στον ιδιωτικό τομέα, που ελέω νόμου Χατζηδάκη γίνεται κατάμαυρη. Όπως, επίσης, δεν λέει ότι αυτή η κατάσταση άγριας εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης του εργαζόμενου λαού έχει ως απαραίτητη συνοδεία της μια ολόκληρη επιχείρηση χτυπήματος της αγωνιστικής συνδικαλιστικής δράσης, τελικά της ίδιας της λειτουργίας και ύπαρξης των σωματείων, που και αυτή κλιμακώνεται με βάση τον ίδιο νόμο. Αλλά και αυτή η πλευρά της πολιτικής του συστήματος είναι κρίσιμο, βέβαια, αλλά ωστόσο τμήμα της συνολικότερης πολιτικής της φασιστικοποίησης. Της πολιτικής που βγάζει «εκτός νόμου» για όλο τον λαό και τη νεολαία κάθε συλλογική οργάνωση και διαδικασία, κάθε μαζική κινητοποίηση και πάλη.
Αυτή την πολιτική «του νόμου και της τάξης» βρήκαν και βρίσκουν απέναντί τους οι φοιτητές στα Πανεπιστήμια, οι εργάτες στη Μαλαματίνα, οι ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι που αντιμετωπίζουν πειθαρχικές και δικαστικές διώξεις. Τελικά, η «υπερβάλλουσα» αγριότητα των μηχανισμών καταστολής -όπως πρόσφατα στα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας- δεν είναι «υπερβάλλουσα». Είναι διατεταγμένη άνωθεν, για να εμπεδωθεί ως αναγκαίος και απόλυτος ο «νόμος και η τάξη». Ο νόμος και η τάξη του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης σε καθόλου «ανύποπτους» καιρούς. Σε καιρούς εξαθλίωσης και φτώχειας για τον λαό, σε καιρούς που «πρέπει να χύσουμε το αίμα μας για τους Αμερικάνους». Δηλαδή, σε καιρούς κρίσης και πολέμων, στους οποίους για να «σωθεί», να βρει ρόλους και να αναπαραχθεί η άρχουσα τάξη πρέπει οπωσδήποτε να καθυποτάξει τον λαό και τη νεολαία. Και μιας και επίκεινται -κάποια στιγμή…- και οι εκλογές, ας μην υπάρχει καμιά αμφιβολία: Το κάθε χτύπημα στις ελευθερίες και στα δικαιώματα πάλης του λαού και της νεολαίας, όλα όσα συνθέτουν το οικοδόμημα της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, είναι κοινό κεκτημένο όλων των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος. Και ως τέτοιο θα το σεβαστεί και θα επιχειρήσει να το αναπτύξει και ο όποιος επόμενος διαχειριστής του συστήματος.
Το «μεγάλο ζήτημα»
Αυτή η πολιτική της καταλήστευσης των εργατών και του λαού, της ισοπέδωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων, των ελευθεριών και των όρων πάλης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει στραμμένο το βλέμμα της «προς τα έξω». Στην περιοχή της Α. Μεσογείου, στα παράλια του Αιγαίου, στα Βαλκάνια και συνολικά σε ολόκληρο το θερμό τόξο της περιοχής που βρίσκεται η χώρα. Εκεί «κοιτάει» και αγωνιά η άρχουσα τάξη, γιατί εκεί εξελίσσεται ο αντιδραστικός ανταγωνισμός της με την αστική τάξη της Τουρκίας. Η χώρα βέβαια διατάσσεται και προσφέρεται κατά πώς απαιτούν τα συμφέροντα -οικονομικά, αλλά κυρίως γεωπολιτικά και στρατιωτικά- των ιμπεριαλιστικών αφεντικών και πριν από όλα των ΗΠΑ. Αλλά το βασικό επίδικο για την αστική τάξη είναι αυτός ο ανταγωνισμός και η επιδίωξη «νίκης» και επιτυχιών στο πλαίσιό του. Τα ντόπια αφεντικά και τα κόμματα του συστήματος γνωρίζουν πολύ καλά πως τα θεωρήματα περί «ανάπτυξης» ή ακόμα και περί «αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου» που διακινούν είναι μόνο για «λαϊκή κατανάλωση. Γνωρίζουν πολύ καλά τον… εαυτό τους και αυτό στο οποίο πραγματικά προσβλέπουν είναι να έχουν αυξημένες δυνατότητες μεταπρατισμού στη χώρα και στην περιοχή. Με βάση αυτό το «οικονομικό όραμα» αναζητούν ρόλους και όρους παρουσίας στην περιοχή. Η αναζήτηση αυτή τροφοδοτείται από τις «ευκαιρίες» που θεωρούν ότι έχουν με βάση τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη χρησιμότητα που μπορεί να έχει η χώρα για τους ΑμερικανοΝΑΤΟϊκούς στον πόλεμο αυτό. Και ενώ αναγνωρίζουν και ομολογούν και επίσημα πως με τον ανταγωνισμό αυτό και στις δοσμένες συνθήκες δίπλα στις «ευκαιρίες» βρίσκονται και οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι, δεν μπορούν να υπερβούν τη φύση τους. Δεν μπορούν να υπερβούν τον τυχοδιωκτισμό τους, που σε αξεδιάλυτο κράμα με την υποτέλειά τους τροφοδοτεί τις πιο ανιστόρητες και επικίνδυνες αυταπάτες. Αυτό το κράμα συγχύσεων διατρέχει οριζόντια ολόκληρο το αστικό πολιτικό προσωπικό, σε όλα τα κόμματα του συστήματος και αποτελεί μια κύρια -εγγενή και «εσωτερική»- αιτία της εξελισσόμενης πολιτικής αναταραχής.
Η αλήθεια είναι προφανής για όποιον χειραφετείται από την αστική αντίληψη και προπαγάνδα, για όποιον προσεγγίζει το ζήτημα από τη σκοπιά των συμφερόντων και των δικαίων του λαού μας, των δύο λαών μαζί: Με όλες της τις «προθυμίες» και προσφορές προς τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, με όλες της τις ντρίπλες και τις επινοήσεις, η αστική τάξη δεν μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις όσο την αφορούν! Η «περιπέτεια» του Δένδια στη Λιβύη είναι χαρακτηριστική της αξίας που (δεν) έχουν τα καμώματα των εξαρτημένων δυνάμεων, που αλληλοσυγκρούονται εντός ενός πλαισίου που ελέγχουν και διαμορφώνουν τα αφεντικά τους. Αποδεικνύει, δηλαδή, -αν χρειαζόταν να αποδειχθεί…- πως το ζήτημα της στάσης της Λιβύης σε αναφορά με τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό δεν θα κριθεί από τη Λιβύη και τη μεγάλη «ελληνική επιτυχία» της προσέγγισης του Χαφτάρ! Από την «άλλη», η «επιτυχία» της υπογραφής της συμφωνίας με την Αίγυπτο (που «αναγνωρίζει» το ελληνικό FIR) τίποτε δεν προδικάζει για τις αστικές επιδιώξεις της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας. Απηχεί την ενόχληση της Αιγύπτου για το «χώσιμο» της Τουρκίας στα «δικά της νερά» και κυρίως την επιδίωξη των ΗΠΑ να διευθετήσουν αντιθέσεις και να φέρουν κοντά τους και απέναντι στη Ρωσία χώρες της περιοχής, όπως την Αίγυπτο.
Συνεπώς, οι κυβερνητικές μεγαλοστομίες είναι κούφιες, αλλά και επικίνδυνες, γιατί μαρτυρούν την κατεύθυνση της εμπλοκής της χώρας με κάθε τρόπο σε όλα τα θερμά σημεία. Εξίσου κούφια και επικίνδυνη είναι και η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, που προτείνει την ανακήρυξη των 12νμ νότια της Κρήτης, αντιγράφοντας το «βυθίσατε το Χόρα» του Α. Παπανδρέου. Αυτή η ρητορική όχι μόνο δεν είναι «πατριωτισμός», αλλά αντίθετα είναι συμβολή και ενίσχυση στον τυχοδιωκτισμό που ως «πλάτες» του (θεωρεί ότι) έχει την υποτέλεια. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ίδια ομιλία που κατέθεσε την πρόταση αυτή στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας υπερθεμάτισε για την «ορθότητα» της συμφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ για την ένταξη Σουηδίας και Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ, ενώ δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει πως η βάση της συμφωνίας με τη Β. Μακεδονία ήταν η ένταξή της στο ΝΑΤΟ.
Χρειαζόμαστε «νέες επετείους» του κινήματος
Με όλα αυτά και με τον πόλεμο στην Ουκρανία να εντείνεται και να απειλεί τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου με τα χειρότερα, η προεκλογική περίοδος στη χώρα καλά κρατεί! Πίσω από τις τακτικές προεκλογικές περιοδείες Μητσοτάκη, Τσίπρα, Ανδρουλάκη, πίσω από την εντεινόμενη προς τα δεξιά και αντιδραστικά πολιτική ατμόσφαιρα, βρίσκονται τα ντόπια και κυρίως τα ξένα κέντρα που αναζητούν διαμορφώσεις πυλώνων και συμπληρωμάτων. Αναζητούν και διαμορφώνουν τους πολιτικούς όρους της επικυριαρχίας τους στη χώρα, αναζητούν και διαμορφώνουν τη συνέχιση μιας πολιτικής που θα φτάνει πάντα ως εκεί που απαιτούν τα συμφέροντά τους.
Με αυτή την πολιτική, που τη ζει άγρια στο πετσί του ο λαός και η νεολαία, σήμερα χρειάζεται και μπορούμε να αναμετρηθούμε! Χρειάζεται και μπορεί ο λαός και η νεολαία να υψώσουν τα δικά τους μέτωπα αντίστασης και διεκδίκησης, να τροποποιήσουν τον βαρύ αρνητικό συσχετισμό εκεί που πραγματικά μπορούν. Στη διαδήλωση, στην απεργία, στη μαζική πάλη. Αυτή την κατεύθυνση προβάλλει και παλεύει η Πρόταση Συντονισμού που έχει καταθέσει το ΚΚΕ(μ-λ). Γύρω από αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συσπειρωθούν δυνάμεις και αγωνιστές. Με εμπιστοσύνη στον λαό και στις δυνάμεις του. Χωρίς αυταπάτες και συγχύσεις για το σύστημα και τα κόμματά του. Μακριά από τον εκλογικό και κοινοβουλευτικό κρετινισμό, που είναι τελικά υποταγή στο σύστημα και στην επίθεσή του. Ο λαός χρειάζεται και μπορεί με τους σημερινούς του αγώνες να δημιουργήσει νέες επετείους του κινήματος!
