Συνεχίζει για 6ο μήνα η απεργία στη «Μαλαματίνα», δείχνοντας το πραγματικό κουράγιο και την αποφασιστικότητα των απεργών να αγωνιστούν για το δίκιο τους μέχρι το τέλος. Τα αιτήματά τους για επαναπρόσληψη όλων στη δουλειά, όπως και για υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας παραμένουν αδικαίωτα.
Το απεργιακό μπλόκο έξω από το εργοστάσιο επιμένει και έχει σταθεροποιηθεί, παρά τις όποιες δυσκολίες, είτε πολιτικές είτε... του καιρού. Η ύπαρξη του μπλόκου είναι μια σημαντική κατάκτηση, από την οποία η εταιρεία δεν μπορεί να απαλλαγεί. Κι ας το θέλει πολύ, αφού και μόνο αυτή η ύπαρξη δείχνει το πραγματικό πρόσωπο μιας εταιρείας που απολύει και τρομοκρατεί, αλλά και εργατών που επιμένουν και διεκδικούν.
Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν ότι η κατάσταση δεν είναι δύσκολη. Σχεδόν όλες οι δυνάμεις της αριστεράς και του κινήματος έχουν σταματήσει την τακτική και μαζική τους παρουσία, τόσο εκεί όσο και στα καλέσματα που έχουν γίνει στα δικαστήρια. Αυτό, μάλιστα, συμβαίνει σε μια φάση που πρέπει ο αγώνας να αποκτήσει στήριξη και να απλωθεί στους εργαζόμενους της πόλης και ευρύτερα.
Αυτό είναι αναγκαίο, ειδικά σε μια περίσταση που βρίσκονται σε εξέλιξη 2 δικαστήρια-προσφυγές του σωματείου· ενάντια στις 2 απολύσεις των εκλεγμένων προέδρων του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων «Μαλαματίνα» και του Συνδικάτου Οδηγών και Βοηθών εμφιαλωμένων ποτών, καθώς και ενάντια στην πρόσληψη απεργοσπαστών από την εταιρεία εν καιρώ απεργίας. Αυτές οι δίκες ήταν προγραμματισμένες για τα μέσα Γενάρη και πήραν αναβολή για 3 Φλεβάρη. Και σε αυτή την ημερομηνία θα πρέπει να δείξουμε την αλληλεγγύη μας, πλάι στους απεργούς.
Είναι γεγονός πως σε έναν οποιονδήποτε εργατικό αγώνα, το κύριο είναι οι πλατιές, μαζικές κινητοποιήσεις, η αλληλεγγύη του κόσμου και η ίδια η απεργία, που θα πιέσουν την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Στο φόντο αυτών, σαφώς μια δικαστική νίκη δεν είναι αρνητική. Ωστόσο, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως ο νόμος είναι πάντα με το μέρος του συστήματος. Όποια «παρατυπία» επί αυτού γίνεται ακριβώς επειδή πιέζονται από την ίδια την ύπαρξη κινήματος και απεργιακού αγώνα. Με αυτό υπόψη, σαφώς το να εφαρμόζουν τον νόμο κατά το δοκούν, ώστε να περάσουν την αντεργατική πολιτική τους, είναι αποκαλυπτικό των διαθέσεων του συστήματος. Θέλει, όμως, προσοχή η επίκλησή του από μεριάς εργατών, αφού ο νόμος, ειδικά ο νόμος Χατζηδάκη, λειτουργεί αντεργατικά και θα αξιοποιείται πάντα από το σύστημα για να καταστέλλει τους αγώνες.
Από μεριάς μας, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι αυτή η απεργία, αλλά και γενικά οι εργατικοί αγώνες, αξιοποιώντας μια διεκδίκηση στο δικαστικό επίπεδο, θα πρέπει να μην ιεραρχήσουν αυτή τη διεκδίκηση ως κύρια και βασική. Πρώτα απ' όλα είναι ο αγώνας στον δρόμο, στην απεργιακή περιφρούρηση και στο άπλωμα σε όλο τον λαό που θα σταθεί αλληλέγγυος. Το σύστημα εκεί υπολογίζει τη δύναμη του εργατικού κινήματος, γιατί άλλωστε εκεί είναι κι η πραγματική του δύναμη. Έτσι, και αυτός ο αγώνας πρέπει ξανά να κάνει κινήσεις ανοίγματος (και ακόμη μεγαλύτερες από πριν) στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Θα πρέπει να κατέβει πάλι στον δρόμο, να απευθυνθεί στους εργάτες και τον λαό της περιοχής και να εντείνει σε αυτή την κατεύθυνση τον αγώνα του. Εκεί δηλαδή όπου είναι το δικό του πεδίο, εκεί που τον φοβάται το σύστημα, η κυβέρνησή του και η εργοδοσία.
