Όταν τα σύννεφα του πολέμου φουντώνουν, οι λαοί πρέπει να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις στον δρόμο!
Στις 24 Φλεβάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ημέρα που ο ρωσικός ιμπεριαλισμός αποφάσισε να εισβάλει στην Ουκρανία και να ξεκινήσει έναν άδικο και αντιδραστικό πόλεμο, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα και μάλιστα με τις «ευλογίες» των ΗΠΑ. Πρόκειται για έναν πόλεμο που όσο και εάν θέλουν οι «Δυτικοί» να τον αποδώσουν στην παραφροσύνη των «Ρώσων ολιγαρχών», αποτελεί αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που διεξάγονται σε ολόκληρο των πλανήτη. Αυτοί οι ανταγωνισμοί τροφοδοτούνται και τροφοδοτούν τη δομική κρίση που περνά το σύστημα, οδηγούμενοι ολοένα προς μια παρόξυνση άνευ προηγουμένου, που γεννά νέες επικινδυνότητες για τους λαούς.
Το μέτωπο της Ουκρανίας δεν αποτελεί μια ακόμα «περιφερειακή σύγκρουση», αλλά την αποτύπωση των αντιφάσεων και των αδιεξόδων που έχει γεννήσει η αντιπαράθεση μεταξύ αμερικάνικου και ρωσικού ιμπεριαλισμού, μια αντιπαράθεση που έχει φέρει στην ημερήσια διάταξη ζητήματα από τις στρατηγικές συμμαχίες μεταξύ των ιμπεριαλιστών, μέχρι και το ενδεχόμενο του παγκοσμίου πολέμου και της χρήσης πυρηνικών! Οι αυταπάτες για «απελευθέρωση» της Ανατολικής Ουκρανίας, αλλά και οι εκτιμήσεις για μικρής κλίμακας σύγκρουση με σύντομη κατάληξη όχι απλά αποδείχθηκαν λάθος, αλλά αποτελούν δείγμα της αδυναμίας κατανόησης των εξελίξεων και της φύσης του ιμπεριαλισμού. Με τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν ανοίγει απλά ένα νέο κεφάλαιο κλιμάκωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αλλά η ανθρωπότητα περνά συνολικά σε μία νέα, πιο επικίνδυνη φάση, όπου το ενδεχόμενο του γενικευμένου πολέμου έρχεται πιο κοντά.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών τροφοδοτούν και τις αντιπαραθέσεις μιας σειράς δυνάμεων στην περιοχή, με χαρακτηριστικό τον αντιδραστικό ανταγωνισμό της ελληνικής με την τούρκικη αστική τάξη. Μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής τους εξάρτησης, οι δύο αστικές τάξεις προσπαθούν να παίξουν ρόλο είτε ως διαμεσολαβητές είτε ως πιστοί στρατιώτες στο αμερικανοΝΑΤΟϊκό άρμα. Έτσι, όχι μόνο αυξάνονται οι όροι για ένα «επεισόδιο» στο Αιγαίο, αλλά αναμοχλεύονται και τροφοδοτούνται και οι εθνικισμοί.
Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, στις 20 και 21 Φλεβάρη αναμένεται να έρθει στη χώρα μας ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν. Αυτή η επίσκεψη θα συνδυαστεί με συνάντηση μεταξύ του Ισραήλ, της Ελλάδας, της Κύπρου και των ΗΠΑ. Φυσικά, δεν μιλάμε για μια «διπλωματική» επίσκεψη, αλλά για ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός που έρχεται να φέρει νέες δεσμεύσεις της χώρας μας στα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Έτσι, βλέπουμε ότι η ελληνική αστική τάξη στο πλαίσιο της εξάρτησης, συνεχίζει να δίνει γη και ύδωρ στους φονιάδες των λαών, με τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στη χώρα μας, ενώ τα αντιδραστικά τρίγωνα με Ισραήλ-Κύπρο-Αίγυπτο να προωθούν την επιδίωξη μετατροπής της ΝΑ Μεσόγειου σε «ΝΑΤΟϊκή λίμνη».
Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε νέα επίπεδα έχει φέρει τους λαούς του κόσμου μπροστά σε επικίνδυνες εξελίξεις. Πρώτα και κύρια για τους λαούς που εμπλέκονται άμεσα, όπως αυτός της Ουκρανίας, που θρηνεί καθημερινά νεκρούς και πρόσφυγες. Όμως η φωτιά που έχει ανάψει εκεί ούτε πρόκειται να σβήσει σύντομα, ούτε θα περιοριστεί εκεί.
Υπάρχουν σημαντικά ερωτήματα στα οποία οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στο κίνημα πρέπει να δώσουν απαντήσεις. Μπορούν οι λαοί να παίξουν ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις; Μπορούν να χαράξουν τον δικό τους δρόμο απέναντι στα φιλοπόλεμα σχέδια των ιμπεριαλιστών; Μπορούν να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις και να μην αναζητούν ιμπεριαλιστές για προστάτες; Μπορούν να παλέψουν για τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών ενάντια στο εθνικιστικό δηλητήριο;
Το ΚΚΕ (μ-λ) πιστεύει ότι η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι ένα ξεκάθαρο ΝΑΙ! Σε αυτά τα πλαίσια κινείται το τελευταίο διάστημα, καταθέτοντας πρόταση πλατιάς πανελλαδικής αντιπολεμικής κοινής δράσης μέσα στον Φλεβάρη, με βάση τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και την επερχόμενη επίσκεψη του Μπλίνκεν. Σε μια περίοδο που οι εκλογικές αυταπάτες και εκβιασμοί πυρπολούν τον λαό, είναι επιτακτική ανάγκη να προωθηθεί ο δρόμος του αγώνα και της πάλης. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα της ήττας και της υποχώρησης του κινήματος, το γεγονός ότι ενώ το μέτωπο της Ουκρανίας συνεχίζει να φλέγεται εδώ και έναν χρόνο, στη χώρα μας έχουν περάσει αρκετοί μήνες από την τελευταία κεντρική αντιπολεμική διαδήλωση!
Οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στο κίνημα πρέπει να βάλουν πλάτη και να μην αφήσουν ούτε μια ακόμη μέρα να πάει χαμένη. Είναι επιτακτική ανάγκη να εκφραστούν με κινηματικό τρόπο τα αντιπολεμικά-αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού, κόντρα στο σύστημα που θέλει να μας μάθει να συνηθίσουμε τον πόλεμο, την εκμετάλλευση και τη φτώχεια. Το ΚΚΕ(μ-λ) έχει προχωρήσει ήδη σε συσκέψεις με άλλες οργανώσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και αναμένεται τις επόμενες ημέρες να πραγματοποιηθεί αντίστοιχη σύσκεψη και στην Αθήνα.
