Πολλές είναι οι εβδομάδες που συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών (σπουδαστών και εργαζομένων), αποτελώντας αγκάθι για την κυβέρνηση, που μέχρι τώρα αρνείται να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Με επίμαχο ζήτημα το ΠΔ85 (ένα διάταγμα σχετικά με το προσοντολόγιο για το δημόσιο, που δεν αφορά, βέβαια, μόνο τους καλλιτέχνες), αλλά και μια κατάσταση που βαθαίνει εδώ και πολλά χρόνια, οι κινήσεις από μεριάς σπουδαστών κι εργαζομένων κλιμακώνονται.
Τα πολλά χρόνια επισφάλειας, αστάθειας, μισθών πείνας -μια πραγματικότητα που ξέρουν καλά και όσοι πηγαίνουν να σπουδάσουν- έβγαλαν τον κόσμο των τεχνών στον δρόμο με πολλές ευκαιρίες την περίοδο των λοκντάουν. Μέχρι και με αιτία τη λογοκρισία στις τέχνες. Τώρα το ΠΔ85, που συμπιέζει προς τα κάτω τα δικαιώματά τους, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Για πολλές παραπάνω εβδομάδες απ' ό,τι θα περίμεναν πιθανά και οι ίδιοι οι διαδηλωτές, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έχει δημιουργηθεί ένα κεκτημένο: εβδομαδιαίες πορείες με σημαντική μαζικότητα και στις δύο πόλεις. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι κατά βάση διαδηλώνει ο χώρος των τεχνών, χωρίς πλατιά στήριξη από άλλες μερίδες λαού και νεολαίας, τότε η σημασία αυτών των αριθμών αποκτά άλλα ύψη. Κι αυτό αφορά μόνο στο πλήθος που διαδηλώνει. Γιατί αξιοσημείωτη είναι και η κλιμάκωση των κινήσεων από μεριάς διαδηλωτών.
Στις 24 Γενάρη, οι καθηγητές, στο μέσο ήδη μιας σειράς διαδηλώσεων, δηλώνουν πως αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους για τροποποίηση του διατάγματος, θα παραιτηθούν. Στις 28 Γενάρη, οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού δεν ικανοποιούν κανέναν και έτσι οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται. Οι ομοσπονδίες και τα σωματεία καλούν 48ωρη απεργία στις 1-2 Φλεβάρη, την οποία (στην Αθήνα) χτυπούν τα ΜΑΤ με χημικά, ενώ λίγες μέρες μετά, καταλαμβάνονται από σπουδαστές το Βασιλικό Θέατρο στη Θεσσαλονίκη και η κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (κτίριο Τσίλλερ) στην Αθήνα. Η αστυνομία επιχειρεί πάλι να πάει στο Εθνικό Θέατρο, όπου με ταχεία ενημέρωση μαζεύεται πολύς κόσμος και πραγματοποιείται συγκέντρωση. Στο μεταξύ έχει προκηρυχθεί νέα απεργία για τις 8 Φλεβάρη. Συνολικά τρεις μέρες απεργία και δύο απεργιακά καλέσματα μέσα σε δύο εβδομάδες είναι πολύ ελπιδοφόρα εξέλιξη. Έπειτα καταλαμβάνεται και η σκηνή Ρεξ του Εθνικού στην Αθήνα, ενώ τη μέρα της απεργίας παραιτούνται οι καθηγητές του Εθνικού Θεάτρου, τηρώντας την υπόσχεση-προθεσμία που είχαν θέσει για την ίδια μέρα με την απεργία. Η κυβέρνηση στέλνει ακόμα περισσότερα ΜΑΤ να «περιφρουρούν» τη διαδήλωση.
Ωστόσο, και παρά τις έντονες συλλογικές και διεκδικητικές διαδικασίες που πραγματοποιούνται, παραμένουν συγκεκριμένα προβλήματα που χαρακτηρίζουν την ως τώρα κίνηση. Ενώ τα σωματεία των εργαζομένων συμμετέχουν, δείχνουν να έχουν μια κάποια δυσκολία να κινηθούν, αν δεν «τραβήξουν» τις διαδηλώσεις οι σπουδαστές. Αυτό έχει να κάνει τόσο με τη χρόνια αδράνεια των ηγεσιών τους, όσο και με τις αστικορεφορμιστικές λογικές τους. Για παράδειγμα, κλιμάκια της ΠΟΘΑ βρίσκονται σε συνεχείς συνομιλίες με ΠτΔ, υπουργεία και άλλα πολιτικά πρόσωπα του συστήματος, θέλοντας στην ουσία να πουν ότι σε αυτές τις συνομιλίες βρίσκεται το βασικό πεδίο της διεκδίκησης. Την ίδια ώρα, παρά τις όποιες αποφάσεις των σωματείων και συλλόγων, οι ηγεσίες τους δεν συσπειρώνουν τα μέλη ώστε να κατέβουν μαζικά στις κινητοποιήσεις, ενώ από την άλλη οι οργανωμένες δυνάμεις συμμετέχουν με πενιχρό τρόπο, όπως π.χ. το ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, που με τις γνωστές «αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων» κατέβασε μερικές δεκάδες μέλη του. Ως αιτήματα κυριαρχούν η τροποποίηση του ΠΔ ώστε να μην περιλαμβάνει τους καλλιτέχνες ή η πρόταση στο σύστημα για το πώς να διαμορφωθεί η καλλιτεχνική εκπαίδευση στη χώρα.
Ο δρόμος της αντιπαράθεσης με το σύστημα και την κυβέρνησή του είναι αυτός που θα συγκεντρώσει τις μεγαλύτερες δυνατές δυνάμεις, στην κατεύθυνση της αντίστασης και της διεκδίκησης. Ανεξάρτητα από το πώς θα είναι ο χάρτης της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα (δεν είναι υπόθεσή μας να προτείνουμε διαμόρφωσή του), αυτή θα πρέπει να διεκδικηθεί να είναι δημόσια και δωρεάν. Τα πτυχία, τα διπλώματα, οι τίτλοι εν γένει θα πρέπει να παρέχουν το δικαίωμα στην εργασία. Η ίδια αυτή η εργασία να έχει τα πολυπόθητα δικαιώματα, που και οι καλλιτέχνες στερούνται εδώ και δεκαετίες, όπως μισθό, ασφάλιση και σταθερότητα. Σε αυτή τη βάση ακριβώς, δεν χωράει η λογική της τροποποίησης, αλλά της κατάργησης του ΠΔ85. Όλο το προσοντολόγιο είναι αντιδραστικό και όλο πρέπει να πέσει, χωρίς συζητήσεις με τους παράγοντες του συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα με φορείς που ελέγχει προσπαθεί να προτείνει τη δική του εναλλακτική. Όμως πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως η μόνη εναλλακτική είναι στον δρόμο, σε αντιπαράθεση με το σύνολο του συστήματος, που τόσα χρόνια έχει φέρει την καλλιτεχνική εκπαίδευση και εργασία στην κατάσταση που βρίσκεται. Όσο μας αφορά, θα συμβάλουμε, όπως κάνουμε μέχρι τώρα, στην παραπέρα ανάπτυξη του αγώνα, διαδίδοντας τη δική μας άποψη σχετικά με τον αγώνα και τα αιτήματα που πρέπει να υιοθετηθούν. Αυτό που αποτελεί αγκάθι για την κυβέρνηση είναι πως οι νόμοι της συσπείρωσαν και σπουδαστές και μαθητές και εργαζόμενους στον δρόμο. Προσπαθεί να τους ενσωματώσει, γι' αυτό η πάλη πρέπει να αποκτήσει χαρακτηριστικά αντίστασης στην πολιτική της κι όχι διαπραγμάτευσης του τρόπου που αυτή θα εφαρμόζεται.
