Με τις πρώτες παρτίδες τανκ να αποστέλλονται στον αντιπρόσωπό τους, το αντιδραστικό και αδίστακτο καθεστώς του Κιέβου, και ενώ στο τραπέζι έχει ήδη πέσει αποστολή πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς αλλά και μαχητικών αεροσκαφών, οι αμερικάνοι και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές βαθαίνουν και κλιμακώνουν επικίνδυνα την άγρια σύγκρουση τους με τους Ρώσους ιμπεριαλιστές στις ουκρανικές πεδιάδες. Η εσπευσμένη αλλαγή στάσης όσον αφορά τα τανκ, αντανακλά στρατιωτικά τις μεγάλες ανησυχίες των δυτικών για τα γεγονότα στο μέτωπο αλλά και αυτό που εκτιμούν ότι έρχεται από μεριάς Ρωσίας στα πεδία των μαχών.
Επόμενες κινήσεις της Ρωσίας: σταθερές και ερωτηματικά
Ρωσικά και δυτικά ΜΜΕ κάθε τρεις και λίγο αναφέρονται στο γεγονός πως -τόσο το καθεστώς του Κιέβου όσο και η Ρωσία- ετοιμάζονται για μια κρίσιμη στρατιωτική αντιπαράθεση στις αρχές της άνοιξης ή και λίγο νωρίτερα.
Ειδικότερα, όσον αφορά την Ρωσία, από τις αρχές τις χρονιάς, διάφοροι αναλυτές εκτιμούν πως -με βάση τις προετοιμασίες του- ο ρώσικος στρατός ετοιμάζεται για μια μεγάλης κλίμακας επίθεση. Συγκεντρώνονται μεγάλες μονάδες τανκς, βομβαρδιστικών και μαχητικών αεροσκαφών, κάθε είδους πυροβολικό και εξελιγμένα άρματα μάχης, πλοία εξοπλίζονται με υπερηχητικούς πυραύλους, ενώ παράλληλα φαίνεται πως ολοκληρώνεται και η εκπαίδευση άλλων 150.000 επίστρατων. Για τους στόχους της επίθεσης οι εκτιμήσεις διαφέρουν, αν και συγκλίνουν στους εξής : α) στην «απελευθέρωση» των περιοχών που η Ρωσία είχε προσαρτήσει με το Διάταγμα Πούτιν, β) στην κατάληψη του Μικολάιφ και της Οδησσού, καθώς και ολόκληρης της ακτογραμμής της Μαύρης Θάλασσας μέχρι και την Υπερδνειστερία και γ) στην κατάληψη του Κιέβου, ώστε η κυβέρνηση Ζελένσκι να εξαναγκαστεί σε συνθηκολόγηση.
Είναι φανερό πως οι τρεις αυτοί στόχοι έχουν, θα λέγαμε, μια σημαντική ποιοτική διαφορά μεταξύ τους και αποτελεί για μας ερωτηματικό αν όντως βρίσκονται, με τον τρόπο τουλάχιστον που γράφεται και εκτιμάται από τους διάφορους αναλυτές, στους άμεσους σχεδιασμούς της ρωσικής ηγεσίας. Όταν μάλιστα υπάρχει όχι μόνο το προηγούμενο της περσινής προσπάθειας περίσφιξης του Κιέβου με στόχο το να προσέλθει η ουκρανική ηγεσία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όχι μόνο η αδυναμία να πλησιαστεί το Μικολάιφ (πόσο μάλλον η Οδησσός), αλλά υπήρξε και η εγκατάλειψη της περιοχής της Χερσώνας δυτικά του Δνείπερου αλλά και της περιοχής του Χάρκοβο. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια επέκταση και ποιοτική αναβάθμιση στόχων, είναι πολύ συζητήσιμη και στο πολιτικό πεδίο, γιατί σημαίνει πως η ρωσική ηγεσία κόβει τα τελευταία κανάλια επικοινωνίας και βαθαίνει επικίνδυνα το ρήγμα με την Δύση. Όσο για το στρατιωτικό πεδίο, απαιτεί κάτι πολύ ανώτερο από οτιδήποτε έχουμε δει έως τώρα. Ή όπως σχολιάζει ο Guardian, προεξοφλώντας βεβαίως από την μεριά του την πραγματοποίηση μιας τέτοιας επίθεσης: «Ο κόσμος έχει να δει κάτι παρόμοιο από τον πόλεμο μεταξύ Ιράν και Ιράκ τη δεκαετία του 1980, ενώ η Ευρώπη δεν έχει δει κάτι τέτοιο από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.»
Όπως και να έχει, η Ρωσία όντως φαίνεται να προετοιμάζεται για μια εκτεταμένη επίθεση που να της δώσει το συγκριτικό πλεονέκτημα στη σύγκρουση και δείχνει προς ώρας αυτή να επικεντρώνεται στην κατάληψη όλου του Ντονμπάς και στη συνέχεια μάλλον της Ζαπορίζιε. Επίσης η ρωσική ηγεσία φαίνεται να συζητά σοβαρά, με βάση και την αποστολή των δυτικών τανκς, μια εκτεταμένη επιχείρηση βομβαρδισμών της Δυτικής Ουκρανίας και πιο συγκεκριμένα των δρόμων μεταφοράς δυτικού εξοπλισμού από την Πολωνία, αλλά και επανάληψη και επέκταση των μαζικών επιθέσεων στο ενεργειακό δίκτυο και στους σιδηροδρομικούς κόμβους της Ουκρανίας. Στοιχεία αυτής της προετοιμασίας εκτός από αυτά που ήδη αναφέραμε, είναι η αυξανόμενη πίεση στην λεγόμενη «γραμμή Ζελένσκι» και το αργό αλλά σταθερό κέρδισμα εδαφών στην περιοχή της Ζαπορίζιε. Άλλωστε η κατάληψη του Σολεντάρ, η αυξανόμενη πίεση στο Ουγκλεντάρ και η επιχειρησιακή περικύκλωση της πόλης-φρούριο του Μπακχμούτ, είναι πέρα από εικασίες, τα σημεία που ο ρώσικος στρατός έχει ρίξει τις πιο ετοιμοπόλεμες δυνάμεις του. Όλοι γνωρίζουν και μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ, που για ευνόητους λόγους έχουν ήδη υποβαθμίσει το ζήτημα, πως η κατάληψη του Μπακχμούτ ανοίγει το δρόμο στις ρωσικές δυνάμεις για την επίθεση στην τελευταία γραμμή άμυνας Σλαβιάνσκ- Κραματόρσκ- Κωνσταντινόβκα, που έχει στήσει το Κίεβο στην περιοχή του Ντονιέτσκ. Γι’ αυτό και ο Ζελένσκι επιμένει να στέλνει και άλλες μονάδες στην «κρεατομηχανή του Μπακχμούτ». Κι αυτό παρά τις πιέσεις των ΗΠΑ, που ζητούν υποχώρηση των ουκρανικών δυνάμεων και επικέντρωση τους σε «μηχανοκίνητο πόλεμο ελιγμών που χρησιμοποιεί γρήγορες, απρόβλεπτες κινήσεις κατά της Ρωσίας», προεξοφλώντας έτσι την κατάληψη του Μπακχμούτ αλλά και ομολογώντας -εμμέσως πλην σαφώς- την υπεροχή του ρωσικού στρατού στον πόλεμο αυτό.
«Μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό»…
Με βάση τα προηγούμενα, ερμηνεύεται στρατιωτικά η πρεμούρα των δυτικών να πατήσουν ακόμα μία ρωσική «κόκκινη γραμμή» στις τόσες που έχουν περάσει τον τελευταίο χρόνο. Οι επιφυλάξεις, ακόμα και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, για το πως θα εκληφθεί μια τέτοια κίνηση από πλευράς Ρωσίας και μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η απάντησή της αφέθηκαν στην άκρη, προκειμένου να υπηρετηθεί με κάθε τρόπο η γραμμή της -με κάθε τρόπο και μέσο- παράτασης του πολέμου, με στόχο την ολοένα μεγαλύτερη φθορά της μαχητικής ικανότητας της Ρωσίας αλλά και την υπονόμευση της διεθνούς νομιμοποίησής της.
Φυσικά. μέσα στους στόχους των αμερικανών, διαρκής και αφανής είναι ο στόχος της ευθυγράμμισης των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών -και ειδικά της Γερμανίας- στην αντιρωσική αμερικανική επιθετική στρατηγική περικύκλωσης. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, τελικά έκανε την «κωλοτούμπα» και από εκεί που δεν το συζητούσε, μέσα σε τέσσερις μέρες άναψε το «πράσινο φως» για την αποστολή όχι μόνο δικών του Leopard αλλά και από τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν στον οπλοστάσιο τους τα γνωστά γερμανικά τανκς. Άραγε τι κρύβεται πίσω από την… κυβίστηση; Αφορά την προσπάθεια του γερμανικού ιμπεριαλισμού να κρατηθεί μέσα στον αγώνα για τον έλεγχο της Ουκρανίας και με το βλέμμα στην αυριανή μοιρασιά της λείας, κάτι που προφανώς αποτελεί επαρκή λόγο και για αυτήν και για άλλες κυβιστήσεις; Είναι μια ακόμη «ομολογία» ότι, την ώρα που βαθαίνει το ρήγμα μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, η επιλογή της μίας πλευράς καθίσταται μονόδρομος με ότι και αν συνεπάγεται αυτό για το μέλλον των στρατηγικών φιλοδοξιών της Γερμανίας; Ή επιπλέον και σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, υπήρξε μια ευθεία απειλή στην κυβερνητική σταθερότητα, με δεδομένη και την ούλτρα φιλοαμερικανική στάση των «Πρασίνων», που πιθανά θα οδηγούσε σε μια σημαντική κρίση του πολιτικού συστήματος της Γερμανίας και σε αποσταθεροποίηση σε μια τέτοια κρίσιμη και επικίνδυνη φάση;
Με όλα αυτά, τα τανκς «πακετάρονται» και αποστέλλονται στο Κίεβο, ενώ αμερικανοί και ευρωπαίοι επιδίδονται σε αγώνα δρόμου για την εκπαίδευση ουκρανών στρατιωτών στον χειρισμό τους. Οι ροές δισεκατομμυρίων δολαρίων και ευρώ συνεχίζονται αμείωτα από την Ουάσιγκτον και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. ΗΠΑ, Βρετανία και ΕΕ αναλαμβάνουν την εκπαίδευση και άλλων πολλών χιλιάδων Ουκρανών στρατιωτών που θα θυσιαστούν «μέχρι τον τελευταίο», όπως κυνικά έχει δηλώσει ο Μπάιντεν, για τις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ. Η γραμμή αυτή δεν φαίνεται να ανατρέπεται ή έστω να διαφοροποιείται, παρά τις συνεχιζόμενες «φωνές» μέσα από το αμερικανικό κατεστημένο, όπως η δεξαμενή σκέψης του αμερικανικού Πενταγώνου RAND, που βάζει μια σειρά ερωτηματικά για το τι μέλει γενέσθαι. Από την άλλη, ρεπορτάζ ελβετικής εφημερίδας που ισχυρίζονταν ότι ο επικεφαλής της CIA διαπραγματεύτηκε, κατά το πρόσφατο ταξίδι του τον Γενάρη στο Κίεβο, μια ειρήνευση με την παράδοση του 20% των ουκρανικών εδαφών στη Ρωσία, διαψεύστηκε άμεσα τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ρωσία. Σε κάθε περίπτωση και μόνο η δημοσιοποίηση αυτής της κίνησης, αν όντως υπήρξε, την «καίει» αυτοστιγμεί.
Έτσι οδεύουμε στο κλείσιμο ενός χρόνου από την έναρξη του πολέμου στις 24 Φεβρουαρίου του 2022, με τους νεκρούς να έχουν ξεπεράσει με μετριοπαθείς υπολογισμούς τις 200.000, τους τραυματίες πολλαπλάσιους, τους ξεριζωμένους να μετριούνται σε εκατομμύρια και με τις εκτιμήσεις για το μέλλον να είναι απαισιόδοξες και ανησυχητικές.
