Από το περασμένο καλοκαίρι έχουμε μπει σε μια διαρκή προεκλογική περίοδο με κύριο χαρακτηριστικό να… διαρρέουν συνεχώς ημερομηνίες οι οποίες όμως διαψεύδονται από την πραγματικότητα, για να… διαρρεύσουν καινούριες, κρατώντας σε διαρκή αγωνία και μόνιμη προεκλογική δραστηριότητα και ζυμώσεις τόσο το αστικό πολιτικό προσωπικό όσο και τις περισσότερες δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά.
Πολλοί αποδίδουν την καθυστέρηση στην προκήρυξη των εκλογών στο εκλογικό σύστημα της λεγόμενης απλής αναλογικής (με πλαφόν 3%, για να μην ξεχνιόμαστε) που είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και ότι αυτό βραχυκυκλώνει την «επόμενη μέρα» καθώς δημιουργεί προβλήματα για μια αυτοδύναμη κυβέρνηση στην υπηρεσία των επιδιώξεων της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών κυρίαρχων.
Και εάν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ήταν αυτοί που έβαλαν «πάγο» στο Μητσοτάκη για εκλογές το περασμένο φθινόπωρο καθώς οι πολεμικές συγκρούσεις στην Ουκρανία οξύνονταν και απαιτούσαν πλήρη προσήλωση και ευθυγράμμιση στις απαιτήσεις τους, ήταν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές που, ανοίγοντας την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών, ήρθαν να υπενθυμίσουν τόσο στο Μητσοτάκη όσο και προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν έχουν σκοπό να υποβαθμίσουν το ρόλο και τη θέση του κυρίαρχου στη χώρα και την περιοχή, αναστατώνοντας το αστικό πολιτικό προσωπικό για το πού θα οδηγηθούν οι εξελίξεις.
Ας είμαστε ξεκάθαροι. Δεν είναι το εκλογικό σύστημα -που πολλοί στην Αριστερά, μέσα στις αναβαπτισμένες αυταπάτες τους, θεωρούν «ευκαιρία»- η αιτία για την καθυστέρηση της ανακοίνωσης της ημερομηνίας των εκλογών, πολύ περισσότερο δεν είναι το εκλογικό σύστημα αυτό που καθορίζει την κρισιμότητα της εκλογικής αναμέτρησης. Η κρισιμότητα των επερχόμενων εκλογών προκύπτει από τα πολιτικά επίδικα της περιόδου τόσο για το σύστημα συνολικά και για τους πολιτικούς του εκπροσώπους αλλά και για το λαό. Τον καθένα για διαφορετικούς και αντίθετους λόγους.
Σε μια περίοδο όπου η επίθεση του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης εκδηλώνεται κατά κύματα στη ζωή και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, ακόμα και σήμερα που υποτίθεται ότι λόγω προεκλογικής περιόδου θα μπορούσε να υπάρξει μια «χαλάρωση», αποκαλύπτεται ότι αυτή η πολιτική αποτελεί μόνιμη επιλογή «παντός καιρού».
Ταυτόχρονα, η επίδειξη της υποτέλειας στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές κατά κύριο λόγο παρουσιάζεται από την κυβέρνηση της ΝΔ σαν η μόνη διέξοδος τόσο στον αντιδραστικό ανταγωνισμό με την άρχουσα τάξη και το αστικό πολιτικό προσωπικό της Τουρκίας, που θα αναβαθμίσει το ρόλο και τη θέση της, όσο και για πορεία οικονομικής ανάπτυξης που πυλώνας της θα είναι η ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση, πολιτική, στρατιωτική και οικονομική. Προβάλλεται δηλαδή ένα «μοντέλο» χώρας που θα χρωστάει την επιβίωση του λαού της στη μεγαθυμία των ιμπεριαλιστών κυρίαρχων στο βαθμό που κινείται πειθήνια στις προσταγές τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η χώρα κινδυνεύει να την «καταπιεί» ο Ερντογάν. Στη βάση αυτή επεκτείνονται και αναβαθμίζονται οι αμερικανατοϊκές βάσεις στη χώρα μας, εντείνονται οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί με δυσβάστακτο κόστος για το λαό, κλιμακώνεται η συμμετοχή στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, μεγαλώνοντας τους κινδύνους αντιποίνων, οργιάζει η εθνικιστική προπαγάνδα και η μισαλλοδοξία που δηλητηριάζουν το πολιτικό κλίμα και καλλιεργούν το μίσος για τους γείτονες λαούς, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Όμως, ακόμα και αυτή η αντεργατική – αντιλαϊκή πολιτική μαζί με την υποτέλεια και την ένταση της εξάρτησης δεν αρκούν για να ικανοποιήσουν τις επιδιώξεις τόσο της ντόπιας άρχουσας τάξης όσο και των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων.
Από τη μία πλευρά απαιτείται η πλήρης καθυπόταξη του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας έτσι ώστε να αποτελεί εύκολη επιλογή να φορτωθούν στις πλάτες τους τα «σπασμένα» της κρίσης και των αδιεξόδων του ντόπιου συστήματος. Γι’ αυτό εντείνεται η φασιστικοποίηση, η καταστολή απεργιών και κινητοποιήσεων, μπαίνουν σε πλήρη εφαρμογή οι αντεργατικοί – αντισυνδικαλιστικοί νόμοι, γι’ αυτό ενισχύεται η αντικομμουνιστική προπαγάνδα και προετοιμάζονται νομικές ρυθμίσεις (δήθεν λόγω Κασιδιάρη) που σήμερα θα εμποδίζουν και στο μέλλον θα απαγορεύουν όσους αναφέρονται στην Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα, που δεν υποτάσσονται στην αστική νομιμότητα.
Αυτή η αντιδραστική πολιτική βρίσκει την αντίδραση του λαού, ο οποίος ταυτόχρονα αντιμετωπίζει την επέλαση της καπιταλιστικής ακρίβειας που φέρνει φτώχεια και εξαθλίωση σε μεγάλα τμήματά του. Παρά το γεγονός ότι πολλές δυνάμεις στο χώρο της Αριστεράς «μας» κάνουν ό,τι μπορούν για να μη βρουν συνέχεια τα αγωνιστικά ξεσπάσματα και οι κινητοποιήσεις του, είναι σίγουρο ότι ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία δεν είναι διατεθειμένοι να γίνουν θυσία για τα συμφέροντα του ντόπιου καπιταλιστικού συστήματος και των ιμπεριαλιστών προστατών του. Και αυτό είναι σημαντικό εμπόδιο για τις επιδιώξεις των δυνάμεων του συστήματος, μέσα και έξω από τη χώρα.
Από την άλλη πλευρά, η ενίσχυση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ιδιαίτερα σήμερα από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ έχει και τις «αβαρίες» της καθώς η πλευρά των ιμπεριαλιστών απαιτεί σταθερότητα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ σε μία κρίσιμη περίοδο κλιμάκωσης των πολεμικών συγκρούσεων στην Ουκρανία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν βήματα προσωρινών ή πιο μεσοπρόθεσμων συμβιβασμών στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αυτά τα βήματα «κατανόησης» όμως αφαιρούν το έδαφος της τουρκοφαγίας πάνω στο οποίο στηρίζεται η σημερινή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και είναι σίγουρο ότι θα της δημιουργήσουν σοβαρές τριβές στο εσωτερικό της.
Με βάση τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι τόσο για την ντόπια άρχουσα τάξη όσο και για τους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους δεν επαρκεί ο Μητσοτάκης και η ΝΔ ακόμα και αν εξασφαλίσουν στις επόμενες (πρώτες ή δεύτερες) εκλογές μία σχετική κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Απαιτούν τη συγκρότηση ενός ισχυρού κυβερνητικού σχήματος που να τα δώσει όλα στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές και να συντρίψει τις αντιδράσεις του λαού. Δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά σε μια «ρευστοποίηση» του αστικού πολιτικού δυναμικού, όπως το Μάη του 2012, ούτε σε καταστάσεις απονομιμοποίησής του από πλατιά λαϊκά στρώματα και γι’ αυτό πρέπει να ενισχυθούν και όλες οι πρόθυμες εφεδρείες του συστήματος και να μην αφεθεί τίποτα στην τύχη. Γι’ αυτό πρέπει να επουλωθούν τα τραύματα στο ΠΑΣΟΚ που έχουν αφήσει τόσο η αποκάλυψη των τηλεφωνικών υποκλοπών όσο και οι «δραστηριότητες» της Καϊλή. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δείξει ακόμα πιο υπεύθυνη στάση απέναντι σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο καθώς και να συνεχίσει να κινείται στις ράγες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που με συνέπεια έχει υπηρετήσει. Για αυτό πρέπει να τακτοποιηθούν «εκκρεμότητες» όπως αυτή του φασιστικού μορφώματος Κασιδιάρη με στόχο να κλείσουν εκλογικές διαρροές αλλά και για να μπουν υποθήκες άμεσες και πιο μακροπρόθεσμες ελέγχου και καταστολής κάθε ανυπότακτης αριστερής φωνής και δράσης. Όλα αυτά απαιτούν χρόνο, σχεδιασμούς και αποδοτικούς χειρισμούς για να αποφευχθούν «ατυχήματα» και εκπλήξεις.
Αν για τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία η προσήλωσή τους επικεντρώνεται στη συγκρότηση μίας ισχυρής αντιλαϊκής κυβέρνησης για το λαό και τη νεολαία, η περίοδος είναι δύσκολη και κρίσιμη καθώς έχουν να αποφασίσουν εάν θα αποδεχθούν ψεύτικα διλήμματα αναβαπτισμένων «σωτήρων» (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ) ή «μετανοημένων» συστημικών (λέγε με ΜέΡΑ 25), είτε θα διαλέξουν το δρόμο της οργάνωσης, της αντίστασης, της διεκδίκησης και της αναμέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος.
Στο δρόμο αυτό θα συναντήσουν σημαντικά εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεραστούν, καθώς περισσεύουν οι εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες που σκορπίζουν από τη μία το ΚΚΕ και από την άλλη δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ κ.ά.). Από τη μία το ΚΚΕ, έχοντας μπει σε προεκλογική τροχιά εδώ και μήνες, με προοπτική να κινείται στην ίδια τροχιά μέχρι τον επόμενη Οκτώβρη (αυτοδιοικητικές εκλογές) και έχοντας κηρύξει στάση κινήματος, προβάλλει το «κυβερνητικό πρόγραμμα εξουσίας» αναζητώντας να καλύψει το «κενό» του κινηματικού ρεφορμισμού που είχε προηγούμενα ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, στις ζυμώσεις για τις εκλογές στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ανακυκλώνουν ξανά τα «μεταβατικά προγράμματα» που κατέρρευσαν με πάταγο το καλοκαίρι του 2015, για να βρουν σημεία επαφής μεταξύ τους δυνάμεις που δεν συναντιούνται ούτε σε μια κοινή πορεία στον δρόμο.
Σε αυτές τις συνθήκες η παρέμβαση του ΚΚΕ(μ-λ) αυτή την περίοδο τόσο με την πρόταση του Συντονισμού και Κοινής Δράσης οργανώσεων και συλλογικοτήτων στα ανοικτά μέτωπα πάλης όσο και με την πρόταση για Πανελλαδική Αντιπολεμική Κοινή Δράση μέσα στο Φλεβάρη ενάντια στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των ντόπιων αστικών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας, την πάλη ενάντια στις βάσεις των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, για τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, αποτελούν τη δική μας συμβολή για την ανάπτυξη όρων κινήματος σαν τη μοναδική διέξοδο για τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις στις προκλήσεις των καιρών.
