Προεκλογική κλιμάκωση της επίθεσης με εφαρμογή της ατομικής αξιολόγησης στους εκπαιδευτικούς
Να κλείσουν τα σχολεία στις 15 Φλεβάρη – Νέες γενικές συνελεύσεις διαδηλώσεις και απεργία αμέσως μετά
Να συγκροτηθεί κεντρική μάχη για άμεση και χωρίς όρους μονιμοποίηση των νεοδιόριστων, για ανατροπή της αξιολόγησης και για αυξήσεις στους μισθούς
Ξεκινώντας από το πιο εκβιαζόμενο κομμάτι του κλάδου, η κυβέρνηση ξεκινά την επίθεση της ατομικής αξιολόγησης. Πιο συγκεκριμένα, την τυπική διαδικασία της μονιμοποίησης δύο χρόνια μετά τον διορισμό για τους νεοδιόριστους, την μετατρέπει σε όχημα περάσματος της ατομικής αξιολόγησης, μέσω του γεγονότος ότι κάνει την ατομική τους αξιολόγηση υποχρεωτικό προαπαιτούμενο για την μονιμοποίησή τους. Ο κλάδος είναι θορυβημένος και οργισμένος για μια ακόμα φορά, μια οργή που εξανάγκασε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να καλέσουν σε συνελεύσεις, σε απεργία και σε απεργία-αποχή από την ατομική αξιολόγηση (αν και η τελευταία έχει περιορισμένη δυναμική στη φάση αυτή, όπου ουσιαστικά καλούνται οι εκβιαζόμενοι να δώσουν τη μάχη).
Οι ηγεσίες στις ΟΛΜΕ–ΔΟΕ κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι η φύση της επίθεσης απαιτεί συγκρότηση κεντρικής μάχης κόντρα στην πολιτική αυτή. Κεντρική μάχη σημαίνει: α) Μαζικές Γενικές Συνελεύσεις για να μπορέσει να συμμετέχει ενεργά ο κλάδος στο αγώνα, για να σπάσει η λογική της ανάθεσης, β) Διαδηλώσεις για να συγκροτηθούν οι εκπαιδευτικοί σε σώμα και φωνή που διεκδικεί και αντιστέκεται και δεν διαπραγματεύεται με αυτούς που του επιτίθενται, γ) ΑΠΕΡΓΙΑ γιατί τα παραπάνω μένουν λειψά χωρίς την απεργιακή προοπτική. Γιατί έτσι έχουν κατακτήσει διαχρονικά οι εργαζόμενοι τα δίκια τους.
Με δεδομένους τους συσχετισμούς σε ΟΛΜΕ-ΔΟΕ και τις στοχεύσεις των βασικών δυνάμεων εκεί, οι Ομοσπονδίες δεν έχουν καμία πρόθεση να παλέψουν να συγκροτηθεί η μάχη αυτή. Οι «φιλοδοξίες» τους (των «αντιπολιτευόμενων» τουλάχιστον) φτάνουν μέχρι μια μικρή δημοσκοπική φθορά της κυβέρνησης και την εκμετάλλευση της αγανάκτησης για εκλογική ενίσχυση του φορέα τους. Με την έννοια αυτή, φαίνεται ακόμα πιο μεγάλο το κενό που αφήνει η έλλειψη συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ, που μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις, πρέπει να συγκροτήσουν την μάχη αυτή. Στο ίδιο πλαίσιο, τα πρωτοβάθμια σωματεία οφείλουν να ενεργοποιήσουν όλα τα όπλα και τα εργαλεία τους. Να στήσουν από τις Γενικές Συνελεύσεις ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ με συναδέλφους για παρεμβάσεις στα σχολεία και οργάνωση του αγώνα. Να ενεργοποιηθούν ή να φτιαχτούν -όπου δεν υπάρχουν- ΑΠΕΡΓΙΑΚΑ ΤΑΜΕΙΑ για την οικονομική στήριξη του αγώνα.
Οι ΟΛΜΕ-ΔΟΕ εισηγούνται στις γενικές συνελεύσεις προβληματικά πολιτικά πλαίσια και προγράμματα δράσης. Τα πολιτικά τους πλαίσια παραδέρνουν στις γνωστές ρεφορμιστικές προσεγγίσεις, ότι η αξιολόγηση είναι «αντιεπιστημονική» και τα προγράμματα δράσης ρίχνουν το βάρος του αγώνα στους νεοδιόριστους (που θα αξιολογηθούν εκβιαζόμενοι και, σαλαμοποιημένα, πρώτοι), μια τακτική που είναι σαφές ότι δεν έχει καμία πραγματική προοπτική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το κάλεσμα σε Νέες Γενικές Συνελεύσεις μετά την απεργία δεν είναι δεσμευτικό, αλλά «ανάλογα με τις εξελίξεις». Αντίστοιχα, οι στάσεις εργασίας δεν γίνονται για να συνοδευτούν από μαζικές-παρεμβάσεις-διαδηλώσεις κλπ. -όπως θα επιβαλλόταν σε μια εξώστρεφη κεντρική μάχη- αλλά «για να καλυφθούν οι συνάδελφοι». Τέλος, τα συλλαλητήρια και η απεργία είναι υποτιμημένα ανάμεσα σε «δράσεις» όπως δικαστικές προσφυγές, συνεντεύξεις σε ΜΜΕ, εκδηλώσεις κλπ.
Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις (ακόμα και του εξωκοινοβουλίου) επιμένουν να υποτιμούν το βάθος της επίθεσης, μέσω διαβεβαιώσεων για «απόλυτα νόμιμες μορφές πάλης» και άλλες αυταπάτες, που δεν βοηθούν στη συγκρότηση του αγώνα που πρέπει να δοθεί. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι κάποιες από τις δυνάμεις που στήριξαν τις εισηγήσεις ΟΛΜΕ-ΔΟΕ από μέσα τους περιμένουν (ή ίσως και εύχονται) να βγουν οι απεργίες-στάσεις και η απεργία/αποχή παράνομες, έτσι ώστε να έχει ο κλάδος… «νικήσει» ξανά και να βαδίσουμε ήρεμα στις εκλογές.
Παρόλες τις πολιτικές δυσκολίες, ο κλάδος είναι σύσσωμα αντίθετος στην επίθεση της αξιολόγησης. Η συνολική επιδείνωση των συνθηκών δουλειάς και οι πενιχροί μισθοί που εξανεμίζονται σε λίγες μέρες, διαμορφώνουν και μια αποφασιστική αντίθεση σε αυτά που φέρνει η αξιολόγηση και τα οποία αντιλαμβάνονται οι εκπαιδευτικοί.
Αν οι ηγεσίες των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ θέλουν να κάνουν μια απεργία και να ξεμπερδεύουν, ο κλάδος πρέπει με την μαζική του συμμετοχή σε αυτήν να επιβάλει την άμεση συνέχιση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων.
Με βασικούς στόχους:
-Την άμεση και χωρίς όρους μονιμοποίηση των νεοδιόριστων
-Την ανατροπή της αξιολόγησης
-Τις πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς
Με οργανωτικά μέτρα που θα ενεργοποιούν τους εκπαιδευτικούς, με επιτροπές αγώνα και συντονισμό ανάμεσα σε ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ. Με μορφές πάλης που θα βγάζουν τον κλάδο έξω από τις σχολικές αίθουσες, με απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις.
Χωρίς αυταπάτες για νόμιμες μορφές πάλης και «αγώνες» χωρίς κανενός τύπου κόστος, χωρίς εκλογικές αυταπάτες και προεκλογική παραλυσία, οι εκπαιδευτικοί μπορούν να δώσουν τον αναγκαίο αγώνα.
Η επιτυχία της απεργίας και των διαδηλώσεων στις 15 Φλεβάρη είναι κρίσιμη για το αν και πώς θα εξελιχθεί αυτός ο αγώνας. Οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές που συσπειρώνονται στις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών, όπως έδωσαν τη μάχη για την μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων, έτσι αποφασιστικά θα δώσουν τη μάχη για την επιτυχία της απεργίας και των διαδηλώσεων. Και με την ίδια αποφασιστικότητα θα δώσουν τη μάχη ώστε η 15 Φλεβάρη να είναι όχι το τέλος, αλλά η αρχή ενός μεγάλου αγώνα.
