Μια σειρά διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα δείχνουν πως στη Λωρίδα της Γάζας της ηρωικής Παλαιστίνης αγγίζονται πια οριακές καταστάσεις και μεγαλώνει η ανησυχία για το πού μπορούν να οδηγηθούν τα πράγματα. Με τη γενοκτονική πολιτική των βομβαρδισμών και της πείνας-δίψας, ασθενειών από την πλευρά του φασιστικού Ισραήλ να συνεχίζεται φυσικά απρόσκοπτα και να πολλαπλασιάζει την καταστροφή και το αίμα που χύνεται άφθονο στην παλαιστινιακή γη.
Η απόφαση του Σ.Α. του ΟΗΕ και η αντίδραση του Ισραήλ
Ας πάρουμε τα γεγονότα με τη σειρά. Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, πιεζόμενοι κι αυτοί από τη διεθνή κατακραυγή και για να σώσουν τα προσχήματα, βγάζουν μέσα στον Μάρτη ψήφισμα που για πρώτη φορά ζητά «άμεση κατάπαυση του πυρός που να οδηγεί σε μια βιώσιμη και διαρκή εκεχειρία». Βέβαια, και για να μη θεωρήσει κανείς ότι έπαψαν να στηρίζουν τους φονιάδες, επιμένουν «στο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».
Εκείνες τις μέρες καταθέτουν και οι ΗΠΑ ένα ψήφισμα-παρωδία στο ΣΑ του ΟΗΕ, που –ύστερα από πέντε μήνες κτηνωδών βομβαρδισμών- αναφέρεται στην «επιτακτική ανάγκη» για «άμεση και διαρκή εκεχειρία», ένα φύλο συκής για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που θέλει να τετραγωνίσει τον κύκλο. Ψήφισμα που βρίσκει το βέτο Ρωσίας και Κίνας οι οποίες χρεώνουν υποκρισία και κυρίως στήριξη της σφαγής στην Ουάσιγκτον. Εν τω μεταξύ, η έκτη σε σειρά περιοδεία του αμερικανού ΥΠΕΞ, Άντονι Μπλίνκεν, στη Μέση Ανατολή δεν καταφέρνει να συνετίσει τη σιωνιστική ηγεσία που διά στόματος Νετανιάχου δηλώνει προκλητικά πως «ελπίζουμε στη στήριξη των ΗΠΑ, αν αναγκαστούμε όμως θα το κάνουμε (σ.σ. την εισβολή στη Ράφα) μόνοι μας». Ενώ και η επίσκεψή του στο Ριάντ, παρά τις ανακοινώσεις για «σημαντική πρόοδο» στις συνομιλίες, με στόχο την εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ–Σαουδικής Αραβίας και με αντάλλαγμα εγγυήσεις ασφαλείας των ΗΠΑ στη σαουδαραβική ηγεσία, αυτές έχουν μπλοκάρει από την άρνηση Νετανιάχου να αναγνωρίσει «παλαιστινιακό κράτος», όπως θέτει ως προαπαιτούμενο η ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας.
Τελικά η διοίκηση Μπάιντεν παίρνει την απόφαση να απέχει από την ψηφοφορία και έτσι αφήνει να εκδοθεί για πρώτη φορά από την έναρξη της σιωνιστικής γενοκτονίας ψήφισμα του ΣΑ του ΟΗΕ που απαιτεί την «άμεση κατάπαυση του πυρός». Μια απόφαση που μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα εφαρμογής, αλλά πολιτικά αφήνει ακάλυπτη τη φασιστική ηγεσία του Ισραήλ.
Η αντίδραση δεν άργησε να έρθει, με τον Νετανιάχου να ακυρώνει τις προγραμματισμένες επαφές ανώτερων αξιωματούχων του με τους ομολόγους τους στην Ουάσιγκτον, επαφές με κύριο επίδικο τη Ράφα. Φυσικά, παρά τις αντιδράσεις της σιωνιστικής ηγεσίας, λίγες μέρες μετά η αντιπροσωπεία των σιωνιστών επέστρεψε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την παλαιστινιακή αντίσταση από τις οποίες είχε αποχωρήσει.
Επίσης τις επόμενες μέρες ανακοινώθηκε και μια διαδικτυακή αμερικανο-ισραηλινή συνάντηση που θα επιχειρούσε αφενός να αποκαταστήσει τις σχέσεις των δύο πλευρών και αφετέρου να ανοίξει τη συζήτηση για τα σχέδια εισβολής των σιωνιστών στη Ράφα. Είναι φανερό πως από τη μια η ηγεσία των ΗΠΑ κλιμάκωσε την πολιτική πίεση στο Ισραήλ, εκτιμώντας –μάλλον σωστά- πως μια εισβολή στη Ράφα συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να είναι η θρυαλλίδα για μια γενική ανάφλεξη στην περιοχή, που θα τινάξει στον αέρα τους όποιους σχεδιασμούς της. Ειδικότερα, θεωρεί πως είναι απαραίτητα κάποια «καρότα» στα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα και φυσικά η αποτροπή της σιωνιστικής εισβολής στη Ράφα για να δρομολογηθεί η σταδιακή τους επανένταξη στα σχέδια των ΗΠΑ.
Από την άλλη, η σιωνιστική ηγεσία συνεχίζει να ελίσσεται στα όλα και πιο στενά περιθώρια που της αφήνει το μεγάλο αφεντικό, κάνει κάποιες τακτικές αναδιπλώσεις χωρίς ωστόσο να δείχνει διατεθειμένη να κάνει πίσω.
Υπεραντιδραστική πολιτική τυχοδιωκτισμών, σφαγών, κατοχής και εκτοπισμού
Όπως έχουμε ξαναγράψει, θεωρούμε πως η σιωνιστική ηγεσία δεν αντλεί τη δυνατότητά της να αμφισβητεί τις εντολές του υπερατλαντικού αφεντικού της μόνο στη βάση τής μεγάλης χρησιμότητας του Ισραήλ σαν υπερεξοπλισμένο, στρατοκρατούμενο φυλάκιο και βάση στήριξης των αμερικανικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή. Αυτή η δυνατότητά της φαίνεται να εκφράζει το γεγονός ότι συνεχίζει να «βρίσκει πλάτες» σε τμήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που, σε διαφοροποίηση με τη διοίκηση Μπάιντεν, θέλουν να ανοίξουν το μέτωπο ενάντια στο Ιράν με κάθε τρόπο και θεωρούν πως η πολιτική τής έντασης μπορεί πρόσκαιρα να βάλει απέναντι τις ηγεσίες των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων, αλλά κάτω από την πίεση και στη βάση των χαρακτηριστικών τους θα ενδώσουν και θα υποταχθούν τελικά στους αμερικανικούς σχεδιασμούς για την περιοχή.
Το χτύπημα – πρόκληση του Ισραήλ στην ιρανική πρεσβεία στη Συρία είναι, νομίζουμε, σε μια τέτοια κατεύθυνση. Η επίθεση με πυραύλους και η δολοφονία ιρανών αξιωματούχων αποτελεί μια κλιμάκωση των έως τώρα δολοφονιών στις οποίες επιδίδεται συστηματικά ο φασιστικός στρατός του Ισραήλ, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι επίθεση σε πρεσβεία λογαριάζεται ως επίθεση στην επικράτεια τη χώρας στην οποία ανήκει αυτή.
Η αντίδραση της ηγεσίας του Ιράν ήταν φραστικά σκληρή, αλλά διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές φαίνεται προς ώρας πως δεν «τσιμπάει» στη σιωνιστική πρόκληση και δεν θα απαντήσει «με το θυμικό». Η προβοκατόρικη αυτή και φιλοπόλεμη επίθεση δημιούργησε μεγάλο εκνευρισμό πρώτα απ’ όλα στην αμερικανική διοίκηση, που έσπευσε να δηλώσει πως δεν έχει καμιά ανάμιξη. Η Ρωσία για πρώτη φορά, αν δεν κάνουμε λάθος, στα παραπάνω από 13 χρόνια που το Ισραήλ, λειτουργώντας σαν νταής της περιοχής, βομβαρδίζει περιοχές της Συρίας, μίλησε για επιθετική και απαράδεκτη ενέργεια, ενώ και η Κίνα καταδίκασε την επίθεση.
Σε συνέχεια των τυχοδιωκτικών και εμπρηστικών του κινήσεων, ο σιωνιστικός κατοχικός στρατός στόχευσε επίτηδες μια αμερικανική ανθρωπιστική αποστολή στον παραλιακό δρόμο της Λωρίδας της Γάζας, έξω και μακριά από τις περιοχές που διεξάγονται μάχες με την παλαιστινιακή αντίσταση αλλά και τις περιοχές των βομβαρδισμών. Η εν ψυχρώ δολοφονία μελών της αποστολή αυτής, μεταξύ αυτών και πολιτών δυτικών χωρών, φαίνεται να μεγάλωσε τις ρηγματώσεις μεταξύ του Ισραήλ και των ΗΠΑ-Δύσης, που βλέπουν τη σιωνιστική ηγεσία να τους «αδειάζει» και να τους εκθέτει ολοένα και περισσότερο, ενώ η δήλωση των σιωνιστών για «σοβαρό λάθος», που συνοδεύτηκε από ένα κυνικό «αυτά συμβαίνουν στον πόλεμο», μάλλον δεν βοήθησε και πολύ.
Εν τω μεταξύ, όπως αποκάλυψε η ισραηλινή εφημερίδα «Χααρέτζ», ο κατοχικός στρατός συνεχίζει την ισοπέδωση περιοχών στη Λωρίδα της Γάζας ώστε να δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» στο 16% (!) των εδαφών της Γάζας, ενώ δημιουργεί μια τέτοια ζώνη στη μέση της Λωρίδας της Γάζας και συγκεκριμένα στο διάδρομο Νετζαρίμ, κόβοντάς την στη μέση. Όλα δείχνουν πως οι σιωνιστές ετοιμάζονται, σε περίπτωση που δεν μπορέσουν να προκαλέσουν μια νέα Νάκμπα, για μια μακρά περίοδο ενίσχυσης της κατοχής στην περιοχή.
Παράλληλα, στη Δυτική Όχθη κάθε μέρα αλλάζει επίπεδο η πολιτική εξανδραποδισμού του παλαιστινιακού λαού από τον κατοχικό στρατό και τους οργανωμένους σε παραστρατιωτικές ακροδεξιές ομάδες εποίκους: κατεδαφίσεις σπιτιών, καταστροφή ενεργειακών και άλλων υποδομών, δολοφονίες. Όπως επισημάναμε και στην αρχή: αγγίζονται οριακές καταστάσεις.
