Τα χειρότερα φέρνει στον λαό ο αντιδραστικός καβγάς
Πολιτικό ρεύμα χειραφέτησης από το σύστημα για να ενισχυθεί η μαζική πάλη!
Ο αντιδραστικός καβγάς και η αναταραχή -πριν από όλα μέσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ, αλλά και συνολικά στο πολιτικό σύστημα- δεν κοπάζουν! Η πρόταση μομφής καταψηφίστηκε, αλλά συνοδεύτηκε με την αποπομπή δύο κορυφαίων υπουργών και στενών συνεργατών του Μητσοτάκη, ενώ το ζήτημα της λεγόμενης «διερεύνησης» του εγκλήματος στα Τέμπη μένει ανοιχτό. Σαμαράς και Καραμανλής αποφάσισαν «να μην μιλήσουν» στο συνέδριο της ΝΔ. Παραδοσιακά έντυπα του συστήματος ανακαλύπτουν με αρνητικό τόνο τη «δικαίωση του Τόμσεν» για μισθούς Βουλγαρίας, «ατολμίες» και «δυσκολίες» στην κυβέρνηση και στο έργο της. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ (και από δίπλα τους η Νέα Αριστερά) ανεβάζουν τους «αντιπολιτευτικούς» τόνους, ζητώντας παραπομπή του Καραμανλή, εκλογές (ακόμα και με διεθνείς παρατηρητές!), καταγγέλλουν «διαφθορά» και «παρακράτος», αλλά βέβαια την ίδια στιγμή συμφωνούν και στηρίζουν όλες τις βασικές κυβερνητικές επιλογές στην εξάρτηση και την άγρια επίθεση στον λαό. Το γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής διαπιστώνει «αποκλίσεις» από τους οικονομικούς στόχους και προβλέπει αδιέξοδα. Η άγρια δολοφονία της γυναίκας έξω από το Α.Τ. των Αγίων Αναργύρων μπαίνει στην αντιδραστική αντιπαράθεση ως στοιχείο διάψευσης της «ασφάλειας» που αποτέλεσε και αποτελεί «κυβερνητική σημαία». Αποκαλύπτονται αποφάσεις για νέα εξοπλιστικά πακέτα προς Ουκρανία, μέσα στα οποία περιλαμβάνονται ακόμα και βλήματα λευκού φωσφόρου και η ηγεσία του ΚΚΕ αγαναχτεί για την «αποδυνάμωση» της «άμυνας της χώρας». Τέλος, σαν να μην έφταναν οι απανωτές «μομφές» των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών προς την κυβέρνηση, το πολυδιαφημισμένο ταξίδι Μητσοτάκη στον Λευκό Οίκο ακυρώθηκε! Η «αιτία» της ακύρωσης που κατά την ειδησεογραφία «φέρεται να δήλωσε» ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι ότι ο Μητσοτάκης θα βρίσκεται στο συνέδριο της ΝΔ που προφανώς… «αιφνιδίως» έμαθε ότι γίνεται!
Όλη αυτή η αντιδραστική αναταραχή, που εκτιμούμε ότι θα συνεχιστεί, παρουσιάζεται ότι οφείλεται στις επικείμενες ευρωεκλογές. Αλλά γιατί οι ευρωεκλογές να αποτελούν «αιτία» αμφισβήτησης -από φίλιες και συστημικές δυνάμεις- μιας κυβέρνησης που εκλέχτηκε με 41% μόλις πριν δέκα μήνες; Γιατί, από ποιους και με ποιους στόχους πιέζεται η κυβέρνηση (που κινδυνεύει μόνο «από τον κακό εαυτό της» σύμφωνα με τις επίσημες γραφίδες του συγκροτήματος Μαρινάκη), όταν το πολιτικό σύστημα είναι κατακερματισμένο και αναξιόπιστο; Ποιος είναι αυτός ο «κακός εαυτός» και προς ποια κατεύθυνση πρέπει να «διορθωθεί»; Τι προμηνύουν όλα αυτά για τον λαό και τη νεολαία της χώρας, που βρίσκονται σε συνθήκες κλιμακούμενης φτώχειας, ανεργίας, τρομοκρατίας, διώξεων και ολοένα περισσότερο μέσα στο τοπίο του αίματος, που ρέει στην περιοχή, από την Ουκρανία ως την Παλαιστίνη;
Αιτίες και επιδιώξεις
Στα παραπάνω ερωτήματα θεωρούμε ότι δεν υπάρχει «μια και μόνη» απάντηση. Ή αλλιώς, η μία και μόνη απάντηση εμπεριέχει πολλές και αντιτιθέμενες επιδιώξεις. Ωστόσο, ο κοινός παρανομαστής των επιδιώξεων είναι η πίεση για ακόμα πιο αντιδραστική διάταξη του πολιτικού συστήματος, για ακόμα πιο άγρια επίθεση στον λαό, για ακόμα μεγαλύτερη «ευχέρεια» των ιμπεριαλιστών στη «χρήση» της χώρας στα πολεμικά και ληστρικά σχέδιά τους.
Αυτή η κατεύθυνση, με τις εκρηκτικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην ευρύτερη περιοχή από την Ουκρανία ως τα Βαλκάνια (ενδεικτική η αντίθεση της Σερβίας στα βήματα της ελληνικής πλευράς προς την αναγνώριση του Κόσοβου) και από εκεί μέχρι τη Μ. Ανατολή, την Κ. Ασία και τη Β. Αφρική, δεν έχει «μία και μόνη μετάφραση» και ένα σταθερό δια ταύτα. Ούτε εντός της «Ευρώπης», όπου είναι ανοιχτή η διάσταση Γαλλίας-Γερμανίας, αλλά και στο εσωτερικό της δεύτερης. Αλλά ούτε εντός των ΗΠΑ, που οδεύουν στις εκλογές του Νοέμβρη σε συνθήκες περίπου εμφυλιοπολεμικού κλίματος, καθώς τα κέντρα εξουσίας αναζητούν και συγκρούονται για τις επιλογές που θα στηρίξουν τον -κοινό για όλους- στόχο της παγκόσμιας ηγεμονίας.
Αυτή η συνθήκη πολυδιάσπασης και σύγκρουσης των ιμπεριαλιστών πατρώνων και των πολλών κέντρων που τυχοδιωκτίζουν και αλλάζουν τακτικές και επιλογές είναι το πλαίσιο στο οποίο υπόκειται η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Από αυτό το πλαίσιο προκύπτουν οι ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις, οι οξείες «αντιπολιτευτικές» τακτικές και σε αυτό το πλαίσιο αναφέρονται και οι παρεμβάσεις ντόπιων μεγαλόσχημων παραγόντων για να θέσουν (και) τις δικές τους ιδιαίτερες επιδιώξεις. Σε άμεση σύνδεση και αναφορά με αυτό το πλαίσιο βρίσκονται σε εξέλιξη μια σειρά κρίσιμα ζητήματα.
- Η περιβόητη ελληνοτουρκική προσέγγιση με ερωτήματα για το τι αυτή δρομολογεί υπό την αμερικάνικη σκέπη και καθοδήγηση. Τα ερωτήματα γίνονται εντονότερα μετά την εκλογική ήττα του Ερντογάν, που χρήζει στήριξης από τη Δύση. Η επίσκεψή του στον Μπάιντεν -στον οποίο θα «μεταφέρει» τα δεδομένα της συνάντησής του με τον Πούτιν που θα προηγηθεί- είναι ένα μέτρο της σημασίας και του ιδιαίτερου ρόλου που έχει η Τουρκία για τις ΗΠΑ-Δύση. Είναι ένα μέτρο που απομακρύνει ακόμα περισσότερο τις μωροφιλοδοξίες της ελληνικής πλευράς (για Αιγαίο, ΑΟΖ κ.λπ.), ενώ φέρνει και πιο κοντά τη θεσμοθέτηση της διχοτομικής «λύσης» στην Κύπρο.
- Η διαρκώς μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, στην οποία η διοίκηση Μπάιντεν δεν θέλει να χρεωθεί προεκλογικά κι άλλες αποτυχίες και πόσο μάλλον ήττα. Σε αυτή τη βάση ενδεχομένως κέντρα των ΗΠΑ αναζητούν την σε κάποιο βαθμό «αντικατάσταση» των μπλοκαρισμένων κονδυλίων του Κογκρέσου, με υπηρεσίες των προθύμων τους. Όπως αυτά που γράφονται ότι ζητούνται από την ελληνική πλευρά (π.χ. αποστολή των ρώσικων S-300 με βεληνεκές που φτάνει σε μεγάλο βάθος μέσα στη Ρωσία). Αυτά όμως παράγουν γερμανικές αντιρρήσεις και σοβαρά προβλήματα με την ΕΕ, ενώ παράλληλα και η γαλλική πλευρά έχει τις δυσαρέσκειές της μετά την ακύρωση της παραγγελίας των γαλλικών κορβετών.
- Αντίστοιχα προβλήματα διαμορφώνονται και στη νότια πλευρά της χώρας, με τη μεγάλη εμπλοκή της στη σιωνιστική σφαγή και στην πολεμική παρουσία της Δύσης στην Ερυθρά Θάλασσα, καθώς κοντά στον «άξονα» με την Αίγυπτο «έρχεται» και η Τουρκία αντί να «απομονώνεται» από αυτόν, όπως φαντασιωνόταν η ελληνική πλευρά. Παράλληλα, και στα Βαλκάνια εκτός από τη Σερβία που ήδη αναφέραμε και με τους «ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους» (Αλβανία, Βουλγαρία) όχι μόνο δεν λύνονται ζητήματα, αλλά αντίθετα αυξάνονται και τροφοδοτούνται εντάσεις.
Σε όλη αυτή την… περικύκλωση αποτυχιών στους λεγόμενους «εθνικούς στόχους» -όπως η άρχουσα τάξη τους ορίζει- πρέπει να προστεθούν τα ζητήματα της «μοιρασιάς» του ταμείου Ανάκαμψης, το σφίξιμο των οικονομικών λουριών από την Κομισιόν, η άρνηση οικονομικής βαθμίδας από την (αμερικάνικη) Moodys’, που συμπιέζουν ακόμα περισσότερο το αφήγημα της «ανάπτυξης», αλλά και το πραγματικό εύρος της άρχουσας τάξης.
Το πώς θα εξελιχθούν όλα αυτά και το καθένα από αυτά τα ζητήματα μένει να το δούμε στο επόμενο διάστημα και ενώ διαρκώς «φορτώνονται» οι συνθήκες πολέμου και έντασης στην περιοχή και μαζί με αυτές οι συνθήκες ύφεσης και κρίσης διεθνώς. Το βέβαιο είναι ότι συσσωρεύονται όροι νέων περιδινήσεων για τη χώρα και ότι όλοι αυτοί οι όροι «συναντούν» ένα πολιτικό σύστημα απαξιωμένο από τον λαό και με περιορισμένες δυνατότητες να αφομοιώσει και να ελέγξει πολιτικά τη δίκαιη οργή του και την απέχθειά του. Γι’ αυτό και οι ευρωεκλογές έχουν ανακηρυχθεί από τις δυνάμεις του συστήματος σε «κρίσιμη μάχη», καθώς δίπλα στην πάγια επιδίωξή τους να παρουσιαστεί στον λαό ως μονόδρομος η ΕΕ και συνολικά η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, επιπλέον επιδιώκεται να στοιχηθεί ο λαός στα κόμματα του συστήματος και να περιοριστεί ο κατακερματισμός. Η στοίχιση αυτή επιδιώκεται να γίνει σε ακόμα πιο δεξιά και αντιδραστική κατεύθυνση, έτσι ώστε να περιοριστούν οι απώλειες προς τα ακροδεξιά. Δεν πρόκειται απλώς για ένα «εκλογικό» ζητούμενο. Το κυβερνητικό κόμμα και οι μνηστήρες της δεύτερης θέσης, που φιλοδοξούν να συγκροτήσουν τον δεύτερο πυλώνα, στην πραγματικότητα απαιτούν από τον λαό να συμμορφωθεί, να υποταχτεί «για πάντα» στην εξαθλίωση, στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, στη μετατροπή της χώρας σε προπύργιο πολέμου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Πολιτικό ρεύμα αγώνων και χειραφέτησης
Όλα τα παραπάνω εξελίσσονται την ίδια ώρα που λαός και νεολαία έχουν εκφράσει -κόντρα σε εχθρούς και ψεύτικους φίλους- με μαζικούς όρους την αγωνιστική τους διάθεση, την ανάγκη τους να παλέψουν αποφασιστικά για τα δίκια τους. Όλες οι κινητοποιήσεις και οι ξεσηκωμοί των τελευταίων μηνών, φοιτητών, αγροτών, εργαζομένων, αναζητούν συνέχεια και κλιμάκωση, γιατί για διαρκώς μεγαλύτερα τμήματα λαού και νεολαίας γίνεται κατανοητό πως «για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε», πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τον λαό και τη νεολαία έξω από τη μαζική αντίσταση και διεκδίκηση. Εξάλλου, η ίδια η πραγματικότητα και σε κάθε επίπεδο και ζήτημα επιβεβαιώνει αυτή την αναγκαιότητα. Η ΕΛΣΤΑΤ (χωρίς να μετράει ανέργους, αστέγους, μετανάστες) βρίσκει πως ο ένας στους τέσσερις στην Ελλάδα βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας, ένας εργάτης σκοτώνεται στη δουλειά του κάθε δύο μέρες, εργοστάσια κλείνουν, για τον βιαστή-μαστροπό η εισαγγελέας προτείνει αθώωση και η καταδίκη του περνά οριακά με τις ψήφους των δικαστών να είναι αθωωτικές! Εκμετάλλευση, βαρβαρότητα, σκοταδισμός, για να υπηρετηθεί το κέρδος των μεγάλων αφεντικών, για να αναπαραχθεί η κοινωνία του ζόφου!
Απέναντι σε αυτή την τάση αγώνων είναι που το σύστημα και η κυβέρνησή του αναπτύσσει τη βιομηχανία διώξεων ενάντια σε κάθε αγωνιστή, συνδικαλιστή, ενάντια σε κάθε «φωνασκία» (όπως την ορίζουν οι νέοι ποινικοί κώδικες) που καταγγέλλει τον ζόφο και διεκδικεί δικαιώματα και ζωή για τον εργαζόμενο, για τον νέο, για τη γυναίκα του λαού, που ανακηρύσσεται επίσημα σε εμπόρευμα και αναλώσιμο είδος!
Δίπλα σε αυτή τη βιομηχανία διώξεων, άξιοι παραστάτες της οι ηγεσίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σε Ομοσπονδίες, σε Εργατικά Κέντρα αλλά και σε σωματεία. Η ΓΣΕΕ δεν απεργούσε στις 28/2, η ΑΔΕΔΥ δεν καλεί στην απεργία της 17/4! Όλοι μαζί -και με την πολύτιμη βοήθεια των δυνάμεων του συμβιβασμού, όπως η ηγεσία του ΚΚΕ- θέλουν να καταστείλουν και να πνίξουν στο γέννημά του το νέο κύμα αγώνων και μαζικής πάλης. Όλοι μαζί και ο καθένας με τα «επιχειρήματά» του και από τη σκοπιά του, θέλουν να πείσουν τον λαό και τη νεολαία πως η «μεγάλη μάχη» και οι «απαντήσεις» για τη ζωή τους βρίσκονται στην ευρωκάλπη! Σε αυτή τη συμμόρφωση ανταποκρίνεται και η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Έχουν επιδοθεί σε προεκλογικές ζυμώσεις και διεργασίες και επιχειρούν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους πως αφού οι ίδιοι ορίζουν τη συμμετοχή στις ευρωεκλογές ως «μεγάλη μάχη για τον λαό και τη νεολαία», έτσι θα είναι!
Στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτούς τους εκβιασμούς και τις κατασκευές βρίσκεται η υπεράσπιση των αγωνιστικών διαθέσεων των μαζών, η δυνατότητα για νίκες και κατακτήσεις και η διαμόρφωση των όρων της προοπτικής τους. Λαός και νεολαία χρειάζεται να χειραφετηθούν από τα αντιδραστικά διλήμματα, από τους εκβιασμούς για τα ποσοστά «που θα πάρει ο Μητσοτάκης», ο κάθε επίδοξος διαχειριστής του συστήματος, το κάθε υποψήφιο συμπλήρωμά του. Χρειάζεται να χειραφετηθούν από τους εκβιασμούς για τη διάταξη του επίσημου πολιτικού συστήματος και οι αγωνίες τους να μην ανακυκλώνονται στη μια ή στην άλλη επιδίωξη για τη διαμόρφωσή του. Όπως χρειάζεται να χειραφετηθούν από τις αυταπάτες για τη «σημασία» που τάχα θα έχει το «μεγάλο ποσοστό» ή το «μεγάλο νούμερο ψήφων» που στο όνομα της … Αριστεράς θα πάρει στην ευρωκάλπη η α ή η β δύναμη. Τα επώδυνα αποτελέσματα αυτών των εκβιασμών και των αυταπατών τα ζει ο λαός και η νεολαία εδώ και δεκαετίες!
Το ΚΚΕ(μ-λ) αγωνίζεται ώστε μέσα στον λαό και στη νεολαία οι αναζητήσεις στην κατεύθυνση της μαζικής πάλης και του αγώνα να διαμορφωθούν σε ένα διακριτό πολιτικό ρεύμα, που θα συγκροτείται στη βάση αυτών των στοιχείων χειραφέτησης απέναντι στις δυνάμεις του συστήματος και κόντρα στις πολιτικές υποταγής, συμμόρφωσης και συμβιβασμού, που κυριαρχούν στις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά. Ένα πολιτικό ρεύμα που είναι αναγκαία προϋπόθεση για να τραβηχτούν ευρύτερα τμήματα εργαζομένων και νεολαίας στις μάχες που απαιτούνται απέναντι στην άγρια καπιταλιστική επίθεση, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Ένα πολιτικό ρεύμα που όχι μόνο δεν θα υποκλίνεται στη βιομηχανία των διώξεων, αλλά θα πρωτοστατεί στις πραγματικές μαζικές απαντήσεις που απαιτούνται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων στην οργάνωση και την πάλη των μαζών. Ένα ρεύμα που για να έχει πολιτική ισχύ, χρειάζεται να έχει ισχυρές βάσεις στήριξης μέσα στις εστίες αντίστασης και διεκδίκησης, μέσα στους μαζικούς χώρους εργαζομένων, νεολαίας και λαϊκών γειτονιών.
Για την υπηρέτηση αυτού του στόχου θα δώσουμε με τους ευρύτερους δυνατούς όρους την πολιτική μάχη της αποχής από την ευρωκάλπη, της εναντίωσης στον εκβιασμό του ευρωμονόδρομου και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας. Αλλά βέβαια ο στόχος αυτός δεν αφορά μόνο στην παρούσα πολιτική συγκυρία. Αφορά στις συνθήκες και τις απαιτήσεις της εποχής μας, που ακόμα περισσότερο από τις πολλές προηγούμενες δεκαετίες, δεν «ξεγελιούνται» με κόλπα και συμβιβασμούς. Απαιτούν την οικοδόμηση πραγματικών απαντήσεων, για να διαμορφώνονται όροι και προοπτική για την υπόθεση της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.
