Η ορκωμοσία και η ομιλία Τραμπ, τα δεκάδες εκτελεστικά του διατάγματα της πρώτης ώρας της διοίκησής του, οι διακηρύξεις του για τον Παναμά, το Μεξικό, τη Γροιλανδία, τον Καναδά ξεσήκωσαν δικαιολογημένα παγκόσμια αναστάτωση. Τα δημοσιογραφικά κλισέ («τέλος εποχής», «τραμπαλίζεται ο πλανήτης» κ.λπ.), οι ανήσυχες αναλύσεις, οι προβληματισμοί για τις εξελίξεις κατέκλυσαν τα ειδησεογραφικά μέσα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και ο ναζιστικός χαιρετισμός του Μασκ (που του «ξέφυγε») για να ενταθούν οι επικρίσεις και οι προβληματισμοί. Ένα βασικό ζήτημα βέβαια είναι το ποιοι ανησυχούν και από ποια σκοπιά ανησυχούν. Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία της Δύσης απηχούν και εκφράζουν τις ανησυχίες τής… Δύσης. Δηλαδή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ και διαβάζουν (σωστά) σε όλες αυτές τις διακηρύξεις και επιδιώξεις του Τραμπ τη γραμμή πλεύσης των ΗΠΑ: Θα ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τα στρατηγικά μας πλεονεκτήματα (πλουτοπαραγωγικό δυναμικό, γεωστρατηγικές θέσεις, έκταση…) και θα είμαστε ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Οι σύμμαχοι (ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και η ΕΕ τους) οφείλουν να στοιχηθούν πλήρως στην ηγεσία μας, στην πορεία προς τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο με στόχο την αμερικάνικη κυριαρχία στον πλανήτη.
Έναντι αυτής της γραμμής εγείρονται οι ανησυχίες των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών καθώς εύλογα προβληματίζονται για το ποια θα είναι η θέση τους, ο ρόλος τους και τα κόστη που θα πληρώσουν σε αυτή την πορεία που απαιτεί ο μεγάλος σύμμαχός τους. Ένας προβληματισμός που η βασική του διάσταση αφορά το μερτικό που θα έχουν στη «νίκη», αφού η όλη πορεία προς αυτήν προδιαγράφεται με όρους στοίχισης στις ΗΠΑ.
Είναι λοιπόν σαφές πως η ανησυχία που διαχέεται μόνο «αντιπολεμική» -πόσο μάλλον «αντιιμπεριαλιστική»- δεν είναι! Εξάλλου, την ανησυχία αυτή συμμερίζονται και κυρίαρχα κέντρα εντός των ΗΠΑ. Όχι βέβαια γιατί διαφωνούν με το στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αλλά γιατί ανησυχούν για τα ρίσκα (απώλεια συμμάχων) που έχει η τακτική με την οποία προωθείται ο στόχος αυτός από τη διοίκηση Τραμπ. Όλους τους προηγούμενους προεκλογικούς μήνες στις ΗΠΑ αυτό το ζήτημα -της τακτικής για το στόχο της κυριαρχίας- ήταν η αιτία των γεγονότων και του κλίματος εμφυλιοπολεμικού τύπου που διαμορφώθηκε.
Ο πόλεμος «έφερε» τον Τραμπ!
Μένει να κριθεί από τους πραγματικούς όρους και συσχετισμούς ποιες από τις επιδιώξεις και τους εκβιασμούς που εξαγγέλλει η διοίκηση Τραμπ θα «περπατήσουν», ποια νέα δεδομένα θα διαμορφώσουν στο ιμπεριαλιστικό ταμπλό αλλά και στις τακτικές επιλογές των ίδιων των ΗΠΑ. Ένα είναι βέβαιο: Δεν είναι ο Τραμπ που έφερε τον πόλεμο, αλλά αντίθετα η προετοιμασία του πολέμου «έφερε» τον Τραμπ να αναλάβει τη διοίκηση των ΗΠΑ. Οι ανησυχίες των κυρίαρχων δυνάμεων –με τις αφετηρίες και τις στοχεύσεις που αυτές έχουν- διαστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα όταν κατατείνουν να αποδίδουν όσα εξελίσσονται στην «κακιά ώρα» της εκλογής Τραμπ! Ας μην πάμε δεκαετίες πίσω για να υπενθυμίσουμε τις εξελίξεις και τη «χρυσή ευκαιρία» για παγκόσμια κυριαρχία που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θεώρησε πως είχε μετά τη νίκη του στον ψυχρό πόλεμο απέναντι στη σοσιαλιμπεριαλιστική ΕΣΣΔ και τις καταρρεύσεις του 1989-91. Ας αρκεστούμε στα τελείως πρόσφατα.
Μόλις τον περασμένο Νοέμβρη, μετά την εκτόξευση των αμερικάνικων πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς από την Ουκρανία στη Ρωσία και την απάντηση της δεύτερης με τον υπερηχητικό πύραυλο «Ορέσνικ» στην Ντνίπρο της Ουκρανίας, είχε διαπιστωθεί το ίδιο ζήτημα. Οι τίτλοι των ναυαρχίδων της παγκόσμιας -ηλεκτρονικής και έντυπης- ειδησεογραφίας μιλούσαν ευθέως όχι απλώς για «αχαρτογράφητα νερά», αλλά για τον κίνδυνο ενός επερχόμενου Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου. Δηλαδή με τον πιο ανοιχτό τρόπο αναγνωρίστηκε πως έχει τεθεί το ζήτημα του «ποιος-ποιον» και όπως αυτό έχει συμπυκνωθεί στο μεγάλο και άδικο σφαγείο της Ουκρανίας.
Το δίμηνο ανάμεσα στο Νοέμβρη και την ορκωμοσία Τραμπ ήταν καθημερινά γεμάτο γεγονότα και εξελίξεις. Πιο «χαμηλής» κλίμακας από την πυραυλική κρίση του Νοέμβρη και λιγότερο «κεντρικά» από τις εξαγγελίες Τραμπ. Αλλά ωστόσο μεγάλου βάρους και οπωσδήποτε ενταγμένα στην ίδια τροχιά. Η πολιτική κρίση και το βάθεμα της οικονομικής ύφεσης στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, η κλιμάκωση των σφαγών και οι νέες διαιρέσεις-επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή, τα πραξικοπήματα και οι ανοιχτές συγκρούσεις για τη στοίχιση χωρών στον Καύκασο και στα Βαλκάνια, είναι όλα στοιχεία της ίδιας κατεύθυνσης.
Της κατεύθυνσης που διαμορφώνει η κρίση και οι άγριοι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που αναζητούν διέξοδο σε έναν «άλλο κόσμο». Σε μια άλλη μοιρασιά του κόσμου. Γιατί η «πολυπολικότητα» και η αμφισβήτηση για το αν ο «πρώτος» (ΗΠΑ) είναι αρκετά πρώτος και για το ποια θέση έχουν οι άλλοι μπλοκάρει το σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό δυνάστες και κυρίαρχοι αναζητούν τη λύση εκεί που πάντα την αναζητούσε αυτό το σύστημα. Στον πόλεμο. Στον μεγάλο πόλεμο που θα μοιράσει ξανά ολόκληρο τον κόσμο.
Στην κοινή πάλη το μέλλον των λαών!
Σε κάθε περίπτωση, όπως και να αντιλαμβάνεται ο καθένας τις εξελίξεις, το αίμα, η αγριότητα, η εξαθλίωση των λαών είναι τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία τους. Και όπως και αν τα εκτιμήσει κανείς, είναι επίσης αναμφίβολο πως η κατάσταση αυτή διαρκώς φορτώνει. Το ερώτημα συνεπώς είναι τι «περιμένουμε»; Το νέο μεγάλο γεγονός που θα προκαλέσει την επόμενη πλημμυρίδα παγκόσμιων τίτλων που το μόνο για το οποίο θα «ενημερώνουν» θα είναι οι αντιθέσεις και οι επιδιώξεις της άλλης ιμπεριαλιστικής πλευράς, στη δοσμένη πολεμική τροχιά των εξελίξεων στον πλανήτη;
Αντιιμπεριαλιστική Αντιπολεμική Διεθνιστική Συνάντηση είναι ο τίτλος των πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων που διοργανώνει το ΚΚΕ(μ-λ) στις 22-23 Φλεβάρη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Η «Συνάντηση» είναι η πρώτη βασική ανάγκη, η πρώτη έλλειψη που χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε. Γιατί είναι αδιανόητο, οι λαοί και οι εργάτες που είναι ήδη θύματα με πολλούς τρόπους των εξελίξεων, να μην συζητούν για αυτές, να μην αποφασίζουν να παλέψουν ενάντια σε αυτές. Είναι οπωσδήποτε μέτρο της υποχώρησης-αποδιοργάνωσης του κινήματος το γεγονός ότι ούτε καν στο επίπεδο των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών οργανώσεων -πόσο μάλλον σε σωματεία, σχολές, γειτονιές- η συζήτηση αυτή δεν έχει ανοίξει! Σε κάθε περίπτωση, η λογική της παραίτησης από τις διαρκώς πιο επιτακτικές αναγκαιότητες μας θέτει η κατάσταση, με όποια μορφή και εκδοχή να παρουσιάζεται, μόνο το δέος και την υποταγή μπορεί να τροφοδοτεί.
Όμως το δέος δεν ταιριάζει, δεν αντιστοιχεί στο λαό μας, στους λαούς του κόσμου! Γιατί ο πλανήτης δεν «ανήκει» στους δυνάστες και στους κυρίαρχους. Οι λαοί και οι εργάτες δεν είναι «ένοικοι» του πλανήτη και αναλώσιμοι στα συμφέροντα των «ιδιοκτητών» του. Δεν μπορεί να είναι θεατές στη βαρβαρότητα που προετοιμάζει τον μεγάλο όλεθρο. Δεν μπορεί να παρακολουθούν τις απαντήσεις και τις ανταπαντήσεις που κλιμακώνουν τους κινδύνους και να εύχονται τη νίκη της μιας ή της άλλης πλευράς σε ένα σφαγείο των δικαιωμάτων τους και της ζωής τους. Οι εργάτες και οι λαοί χρειάζονται και μπορούν να κερδίσουν το δικό τους λεύτερο κόσμο!
Γι’ αυτό η «Συνάντηση» δεν στοιχίζεται πίσω από κανέναν δυνάστη και εκμεταλλευτή. Είναι ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστή, σε κάθε «προστάτη» και ενάντια στον άδικο πόλεμο των ανταγωνισμών τους. Είναι με τους λαούς και τα δίκια τους, επιδιώκει να αναδείξει τις αστείρευτες δυνάμεις που έχει η ενότητα της κοινής πάλης τους. Γι’ αυτό είναι διεθνιστική και φιλοξενεί κόμματα και οργανώσεις από την Αμερική, την Ασία και την Ευρώπη.
Να «υποδεχθούμε» λοιπόν μαζικά και αγωνιστικά αυτές τις δυνάμεις και να «συναντηθεί» ο λαός και η νεολαία της χώρας μας με τους λαούς αυτών των χωρών! Να ανταλλάξουμε εκτιμήσεις και προτάσεις πάλης, να συνδέσουμε την προοπτική μας με την αισιοδοξία και τη δύναμη του κοινού αγώνα. Να συζητήσουμε και στο πλαίσιο των ελληνικών οργανώσεων τη δεύτερη μέρα για τους όρους συγκρότησης και τους στόχους πάλης του κινήματος στη χώρα μας. Να τραγουδήσουμε και να γιορτάσουμε όλοι μαζί με την πεποίθηση πως αυτό το βήμα μπορεί να είναι ένα σπουδαίο βήμα. Για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα μας, που είναι προπύργιο των μεγάλων φονιάδων του πλανήτη. Για το Μέτωπο Πάλης των Λαών, που είναι ανάγκη ζωής των εργατικών-λαϊκών μαζών παντού στον κόσμο.
