Κάθε λίγες μέρες έρχεται μια νέα σοκαριστική είδηση για την κακή έως επικίνδυνη κατάσταση των νοσοκομείων της χώρας. Πρόσφατη είναι η περίπτωση της πτώσης ασανσέρ στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός που την ακολούθησε με διαφορά λίγων ημερών παρόμοιο συμβάν με ασανσέρ στο Παίδων Αγία Σοφία. Και στις δύο περιπτώσεις άνθρωποι κινδύνευσαν. Και στις δύο περιπτώσεις καταγγέλθηκε από τους εργαζόμενους πως η συντήρηση είναι πλημμελής, τα υλικά δεύτερης διαλογής, οι εγκαταστάσεις παλιές, τα πρωτόκολλα επισκευής και συντήρησης απαρχαιωμένα. Οι εργαζόμενοι καταμαρτυρούν πως το πρόβλημα δεν προέκυψε ξαφνικά, είναι μόνιμο. Η διάλυση των Τεχνικών Υπηρεσιών των νοσοκομείων και η αντικατάστασή τους με ιδιωτικές εταιρείες πέρασε στο «ντούκου». Και στις δυο περιπτώσεις οι διοικήσεις των ιδρυμάτων παρέμειναν στο απυρόβλητο και η διαχείριση από μεριάς κυβέρνησης για απόδοση ευθυνών στρέφεται προς τους συντηρητές ιδιώτες.
Ταυτόχρονα δε, διεξάγεται μια παράλληλη διαδικασία, αυτή της προσπάθειας φίμωσης και τρομοκράτησης των εργαζομένων εκείνων που καταγγέλλουν τα όσα συμβαίνουν. Έτσι, ειδικευόμενος γιατρός στον Ερυθρό κλήθηκε σε ΕΔΕ από τη διοίκηση του νοσοκομείου γιατί έδωσε πληροφορίες για το συμβάν. Ειδικευόμενη παιδίατρος στο Παίδων -η παθούσα, η οποία τη νύχτα της εφημερείας της κλείστηκε στο ασανσέρ και αναγκάστηκε να πηδήξει μεταξύ ορόφων για να φτάσει στο ΤΕΠ- αντιμετώπισε την αμφισβήτηση των μαρτυριών της και την εντολή να μην πρωτοκολληθεί η γραπτή αναφορά της στο περιστατικό. Ώρα είναι ο υπουργός Υγείας να κατατάξει τους δύο ειδικευόμενους ως νέες προσθήκες στη «συμμορία της μιζέριας». Εκεί όπου έχει εντάξει άπαντες τους υγειονομικούς που καταγγέλλουν και διαδηλώνουν τα όσα κραυγαλέα συμβαίνουν στον χώρο της υγείας.
Είναι όντως να απορεί κανείς με τόσο θράσος; Είναι θέμα προσωπικότητας του Γεωργιάδη; Σε συνθήκες ανάπτυξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος των υγειονομικών και όλης της κοινωνίας θα είχαν τον ίδιο «αέρα»;
Δυστυχώς, αυτό που περιγράφει τόσο την επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης όσο και τους «ταξικούς αγώνες» που δίνουν συνδικαλιστές ερήμην εργαζομένων είναι η «εικονική πραγματικότητα». Το παιχνίδι είναι «σικέ» και δίνεται μπροστά στις κάμερες… Η εξίσωση, όσο τραβηγμένη κι αν είναι και όσο δυσάρεστη, ωστόσο περιγράφει με σκληρό τρόπο το κλίμα στους υγειονομικούς. Με έναν πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ σε ρόλο «μαϊντανού» πρόθυμου να δηλώσει «παρών» επί παντός του επιστητού και σε όλα τα κανάλια. Με την ΟΕΝΓΕ να προκηρύσσει συμμετοχή σε απεργιακή κινητοποίηση την ίδια μέρα που ξεκινάει. Με απολογιστικούς διθυράμβους και των δύο οργάνων των απολύτως «επιτυχημένων», πάντα, κινητοποιήσεών τους. Με καταθλιπτική κυριαρχία στα πρωτοβάθμια σωματεία δυνάμεων που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ο λόγος που καταλαμβάνουν τις έδρες του Δ.Σ. είναι για να αδρανοποιούν τα σωματεία ή ακόμη και να εκτελούν «διατεταγμένη υπηρεσία»… Όσο για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ο ρόλος που επιφυλάσσουν για τους εργαζόμενους στα πρωτοβάθμια περιορίζεται σ’ αυτόν του ψηφοφόρου.
Κοινή τοποθέτηση όλων των δυνάμεων, αστικών και ρεφορμιστικών, που παρεμβαίνουν στην περίθαλψη: «ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται». Η επικράτηση των πιο πάνω για δεκαετίες και έξω και μέσα στα νοσοκομεία είναι που «διευκολύνει» το σύστημα να διασύρει τους αγωνιστές εργαζόμενους, να συκοφαντεί τους αγώνες που πάνε να ξεπηδήσουν, να παραμορφώνει την πραγματικότητα, να «επιπλέει»… Λαός και εργαζόμενοι ξέρουν τι ζουν και υπομένουν. Η συσσωρευμένη οργή που προς το παρόν εκφράζεται ως ξέσπασμα και σπασμωδικά, θα βρει το δρόμο της οργάνωσης, της συγκρότησης του αγώνα και της ανάπτυξης εργατολαϊκού κινήματος. Και τότε… «μαύρο φίδι που τους έφαγε»!