Πολύς λόγος έγινε για τα «πρωτοφανή» δεδομένα που δήθεν χαρακτήρισαν την εμφάνιση, την προεκλογική καμπάνια καθώς και εν γένει την πολιτική παρουσία του Κασσελάκη όλη την τελευταία περίοδο. Πρόεδρος κόμματος και διεκδικητής της πρωθυπουργίας ένας μέχρι πρότινος παντελώς άγνωστος και ορμώμενος από τις ΗΠΑ, επικοινωνιακά τερτίπια στη θέση της ουσίας, έμφαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκλογική βάση του 2ευρου. Φυσικά, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την ύπαρξη όλων αυτών και το ρόλο που έπαιξαν στην ανάδειξη του Κασσελάκη.
Τα πραγματικά ερωτήματα, όμως, είναι άλλα: έχουμε να κάνουμε, όντως, με κάποια πρωτόγνωρα φαινόμενα για το εγχώριο πολιτικό σκηνικό, σε βαθμό μάλιστα που να συγκροτούν μια νέα πραγματικότητα για τη διαχείριση των πραγμάτων, αυτή της «μεταπολιτικής»; Και, σε τελευταία ανάλυση, ποιο ήταν το αποφασιστικό στοιχείο που καθόρισε την έκβαση της κούρσας για την προεδρία στον ΣΥΡΙΖΑ;
Για να ξεκινήσουμε από το δεύτερο ερώτημα, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι την πρωτιά του Κασσελάκη δεν την αποφάσισε… το TikTok! Ούτε, πολύ περισσότερο, πρόκειται για ένα φαινόμενο «ξένο» στα πολιτικά χαρακτηριστικά τού εγχώριου αστικού συστήματος διακυβέρνησης. Ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεσε από τον ουρανό. Προέκυψε στη βάση της ωμής παρέμβασης ξένων κέντρων -κυρίως υπερατλαντικών- καταρχάς στο εσωτερικό τού κόμματος αυτού, με προεκτάσεις, όμως, ευρύτερες για το σύνολο του ντόπιου εξαρτημένου πολιτικού σκηνικού. Και όχι μόνο δεν είναι καινοφανές κάτι τέτοιο για την ντόπια άρχουσα τάξη, αλλά δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι χαρακτηρίζει ολόκληρη την ιστορία τού πολιτικού της προσωπικού!
Όσο και να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, λοιπόν, κάποια από τα «ριγμένα» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (και έχουμε το προαίσθημα ότι δεν θα το κάνουν για πολύ ακόμα) ενάντια στα «νέα ήθη» που υποτίθεται ότι κομίζει ο Κασσελάκης, είναι ξεκάθαρο ότι ο δρόμος ήταν ήδη στρωμένος:
- Ο «μεσσιανισμός» και η λογική τού ουρανοκατέβατου σωτήρα δεν είναι παρά άμεση συνέπεια του κυβερνητισμού και της αυταπάτης για τη δυνατότητα φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού, που αποτέλεσαν γνωρίσματα του ΣΥΡΙΖΑ από καταβολής της ύπαρξής του. Ο αφοπλισμός των μαζών και η απόσυρσή τους από το προσκήνιο των αγώνων, άλλωστε, ήταν και η αναγκαία προϋπόθεση για την ανάδειξή του στη διακυβέρνηση το 2015. Η λογική τής ανάθεσης και η αντίληψη ότι ο ρόλος τού κόσμου είναι αυτός τού χειροκροτητή τού «ηγέτη» δεν ανέκυψαν ξαφνικά, αλλά καλλιεργήθηκαν συστηματικά από τον ίδιο τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα. Ο ερχομός του Κασσελάκη σε αυτά τα «κεκτημένα» πάτησε και ήρθε να τα οξύνει περαιτέρω.
- Το «απολίτικο» στιλάκι και η προβολή με όρους lifestyle καθόλου δεν σημαίνει ότι ο καινούριος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο. Αυτό το έχει καταθέσει και με το παραπάνω και σε κάθε ευκαιρία φροντίζει να υπενθυμίζει ότι υπηρετεί την ντόπια άρχουσα τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Και δεν χρειάζεται, νομίζουμε, καθόλου να επιχειρηματολογήσουμε για το γεγονός ότι το περιεχόμενο αυτό το βρήκε έτοιμο στον ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας και αυτός με τη σειρά του την πορεία της δεξιάς του μετατόπισης. Θα άξιζε ίσως να επισημάνουμε πως όσο πιο συστημικό είναι το πολιτικό στίγμα κάποιου τόσο περισσότερο έχει την ανάγκη να κινείται επικοινωνιακά μέσα από διαδρομές «πρωινάδικων», έτσι ώστε να αποκοιμίζεται ο λαός και να διαλύεται το πολιτικό-ταξικό του κριτήριο. Όλοι θυμούνται, εξάλλου, την «υπέρκομψη Μαρέβα». Ακόμα και στον ρεφορμιστικό χώρο, από αυτή τη σκοπιά πρέπει κανείς να ερμηνεύσει τις «καρδούλες» και τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Κουτσούμπα.
- Σε συνάρτηση με τα παραπάνω, το «τέλος» των ιδεολογιών και της ταξικής πάλης δεν αποτελεί μόνο εδώ και δεκαετίες βασικό όπλο στην ιδεολογική φαρέτρα των δυνάμεων του συστήματος. Ως αφήγημα υιοθετήθηκε αυτούσιο ή με παραλλαγές από όλους αυτούς που έχουν πάρει διαζύγιο από την εργατική τάξη και την υπόθεσή της και επιδιώκουν να απευθυνθούν σε ενδιάμεσα στρώματα αυτής της κοινωνίας, που η σχέση τους με την πολιτική είναι το ίδιο ασταθής και ταλαντευόμενη όσο και η κοινωνική τους θέση.
- Η «δυσανεξία» στον όρο Αριστερά πάει πολύ να χρεώνεται αποκλειστικά στον Κασσελάκη από τους παραδοσιακούς παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ! Σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εδώ και χρόνια μια ζωντανή δυσφήμιση της έννοιας της Αριστεράς και έχει προξενήσει από αυτήν την άποψη τεράστια ζημιά στις συνειδήσεις του λαού και της νεολαίας. Ο «όλος» ΣΥΡΙΖΑ είναι που καιρό τώρα έχει χαράξει την πορεία της «διεύρυνσης» προς το λεγόμενο «Κέντρο». Από την ανάγκη του, έτσι και αλλιώς, να αποτελέσει τον δεύτερο συστημικό πυλώνα απορρέει η αντιμετώπιση ως περιττού βάρους κάθε στοιχείου που παραπέμπει στο αριστερό -έστω και βαθιά υποταγμένο και ρεφορμιστικό- παρελθόν του.
- Η πρακτική «γίνομαι μέλος και ψηφίζω αρχηγό επειδή πληρώνω 2 ευρώ», που αποτέλεσε και το πρόσφορο έδαφος για την ευθεία παρέμβαση κέντρων του συστήματος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, δεν εμφανίστηκε τώρα. Την εισήγαγε, μάλιστα, ο ίδιος ο Τσίπρας πριν από τις εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ το 2022. Αποτελεί απευθείας αντιγραφή από τις πρακτικές των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, όπως της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο αρχηγός, με αυτόν τον τρόπο, καθίσταται «ανεξάρτητη αρχή» εντός του κόμματος, χωρίς να έχει την ανάγκη να λογοδοτεί πουθενά. Το μέλος δεν έχει κανένα δικαίωμα και καμία υποχρέωση πέρα από το να ψηφίζει τον πρόεδρο, μακριά από κάθε συμμετοχή στη λήψη και την υλοποίηση των αποφάσεων. Ακόμα και τα υποτιθέμενα συλλογικά όργανα μπορούν με πάσα άνεση να παρακάμπτονται. Η ανάδειξη του προέδρου προηγείται από την εκλογή οργάνων και την εσωκομματική συζήτηση. Εν προκειμένω, η ημερομηνία του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα αναζητείται.
Αυτή είναι η δημοκρατία των αστικών κομμάτων, που έχουν το θράσος να κουνάνε το δάχτυλο στους κομμουνιστές και τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό! Δεν θα μπορούσε, επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί εξαίρεση σε αυτό. Το ρεφορμιστικό-ευρωκομμουνστικό μοντέλο λειτουργίας που τον χαρακτήριζε κάποτε, άλλωστε, άφηνε ορθάνοιχτη την πόρτα σε κάτι τέτοιο. Το ότι συντελούνται όλα αυτά, όμως, κάτω από την ταμπέλα της «Αριστεράς» δεν είναι παρά άλλη μια υπηρεσία που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα στην κατεύθυνση της συκοφάντησής της.
Το εκτρωματικό φαινόμενο Κασσελάκη, λοιπόν, είναι γέννημα-θρέμμα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής του. Μπορούν να τον χαίρονται ή και να γκρινιάζουν, αλλά σε κάθε περίπτωση ο λαός δεν έχει ανάγκη από τις αυταπάτες τους.
