Τη χρεοκοπία και τη βαρβαρότητα του συστήματος αντιμετωπίζει ο λαός
Να χτίσουμε τον νέο κύκλο της μαζικής πάλης!
Την ώρα που η καταστροφή σε Θεσσαλία, Έβρο, Εύβοια, προσθέτει σημαντικά μεγέθη στο ρήμαγμα των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, ο προϋπολογισμός για το 2024 προβλέπει περίπου τον τριπλασιασμό του πρωτογενούς πλεονάσματος! Δηλαδή από το ΑΕΠ της χώρας θα βρεθούν να «περισσεύουν» την επόμενη χρονιά περίπου 6 δισ. ευρώ!
Την ώρα που για τον εργαζόμενο λαό το λάδι, όλα τα τρόφιμα, η ενέργεια και τα καύσιμα έχουν μετατραπεί σε απλησίαστα αγαθά και ο ζόφος των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας απλώνεται στη χώρα, οι περιβόητοι «οίκοι» των ιμπεριαλιστών ανακηρύσσουν σαν «αναβαθμισμένη» την οικονομία της χώρας και παρέχουν (στην κυβέρνηση και στην άρχουσα τάξη) επενδυτική βαθμίδα!
Την ώρα που Δήμοι και Περιφέρειες λειτουργούν ήδη σαν βραχίονες της αντιλαϊκής πολιτικής του συστήματος και έχουν εγκαταλείψει και τσαλαπατήσει κάθε κοινωνικό δικαίωμα του λαού, έρχεται το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο για τους ΟΤΑ που καταργεί εκατοντάδες ΝΠΔΔ που υπάγονταν στους ΟΤΑ, για να κάνει ακόμα πιο ασφυκτικό τον έλεγχο κράτους/συστήματος στη λειτουργία τους, για να εξαλείψει τα ίχνη των λαϊκών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει. Κι όλα αυτά, παραμονές των εκλογών που οι συνδυασμοί του συστήματος παρουσιάζουν σαν εκλογές της «Τοπικής Αυτοδιοίκησης»!
Όλα τα παραπάνω -και πολλά ανάλογα- δεν προκύπτουν από κάποιον «παραλογισμό» ή ακόμα περισσότερο από «ανικανότητα» των ιθυνόντων σε αυτή τη χώρα. Δεν αποτελούν εκδηλώσεις «συνομωσίας» κάποιων «σκοτεινών κέντρων», παρόλο που είναι πράγματι «μαύρα» τα κέντρα εξουσίας έξω από τη χώρα και μέσα σε αυτή που διαμορφώνουν το πλαίσιο των εξελίξεων.
Όλα τα παραπάνω συνιστούν τον παραλογισμό της βαρβαρότητας με την οποία -πολύ ορθολογικά για τη φύση του και τα συμφέροντά του- το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης λογαριάζει να διαβεί τους καιρούς των θυελλών και της «πολυκρίσης» που βιώνει ο πλανήτης. Να τους διαβεί τσαλαπατώντας τη ζωή και τα δικαιώματα λαού και νεολαίας χωρίς όριο, χωρίς φρένο σε ό,τι κρίνει ότι χρειάζεται για να αναπαραχθεί και να τη «γλιτώσει».
Όλα τα παραπάνω είναι η αντικειμενική πραγματικότητα που καλεί λαό και νεολαία να αγωνιστούν για να ζήσουν! Για να αγωνιστούν, όμως, χρειάζεται να «χτίσουν από την αρχή» τους όρους της πάλης τους. Γιατί αν κάτι αποδεικνύουν τα καμώματα των δυνάμεων του συμβιβασμού-ρεφορμισμού, είναι ότι όσο και αν φτιασιδώνουν τον ηττημένο εαυτό τους, η κατάσταση όχι μόνο δεν «διασκεδάζεται», αλλά αντίθετα γίνεται ολοένα και πιο επώδυνη!
Κρίση και απογύμνωση
Σε συνθήκες προϊούσας κρίσης και γενικευμένου ξεχαρβαλώματος βρίσκεται η χώρα. Η κρίση και το ξεχαρβάλωμα εκφράζονται σε όλα τα επίπεδα και ζητήματα, από την παραγωγή και την οικονομία, την οργάνωση (λέμε τώρα) των δημόσιων-κοινωνικών δομών και υπηρεσιών, μέχρι και την κατάσταση του πολιτικού συστήματος σε όλο το φάσμα του!
Οι καταστροφές των λίγων τελευταίων μηνών και βδομάδων σε μια σειρά περιοχές της χώρας και μέχρι την απειλούμενη κατάρρευση του -εμβληματικού για την αστική τάξη- στεγάστρου του Καλατράβα, δεν είναι «κακή συγκυρία», ούτε «αιτία-αφετηρία» του όλου ζητήματος. Όλα αυτά -και ιδιαίτερα ο πνιγμός και η καταστροφή της Θεσσαλίας- είναι ο μεγεθυντικός φακός που αποκαλύπτει σημαντικές πλευρές της χρεοκοπίας που συσσωρεύεται εδώ και χρόνια. Τα βουλωμένα φρεάτια, τα ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα ή τα ελάχιστα καινούρια φράγματα που κόπηκαν σαν χαρτί και όλα τα άλλα που ευθύνονται για τους πνιγμένους και το κατεστραμμένο βιός εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων είναι στοιχεία της πολιτικής της αρπαχτής και της ρεμούλας που επικρατεί στη χώρα. Αλλά κι αυτή η πολιτική έχει ως βάση της και αφετηρία της την «παράδοση» της χώρας στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, την παραρτηματοποίησή της, τη συρρίκνωση της παραγωγής της. Αυτή είναι η πολιτική της άρχουσας τάξης, γιατί μέσα από αυτή την πολιτική ικανοποιεί τον παρασιτικό-μεταπρατικό της ρόλο, μέσα από αυτή την πολιτική με τις πλάτες και τις εντολές των πατρώνων της επιβάλλει την κατάργηση κάθε πρόνοιας για τη χώρα και τον λαό, για να μεγιστοποιεί το κέρδος της λεηλασίας.
Εξάλλου, η εικόνα των αιτίων αυτής της κατάστασης φωτίζεται από την «κρυφή χαρά» των ιθυνόντων, που σπεύδουν ήδη να αξιοποιήσουν την καταστροφή με φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες από τη Δαδιά ως τον Θεσσαλικό κάμπο και με παραπέρα ξεκλήρισμα των φτωχομεσαίων αγροτών, για να πλουτίσουν κι άλλο οι μεταπράτες της Ελλάδας της (και) διατροφικής εξάρτησης! Την εικόνα των αιτίων τη φωτίζει, επίσης, το παρατεταμένο μπλοκάρισμα των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών (μέχρι και ο προαστιακός έκλεισε) 7 μήνες μετά το έγκλημα των Τεμπών, για το οποίο περίσσεψαν τα κροκοδείλια δάκρυα της κυβέρνησης και όλων των ιθυνόντων!
Ακόμα περισσότερο, η εικόνα των αιτίων αναδεικνύεται από τις πολιτικές που επιβάλλονται στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία την επομένη της καταστροφής: Νόμος για εκμετάλλευση χωρίς όρια και με απαγόρευση της απεργίας, βαριά χτυπήματα στην περίθαλψη και στην παιδεία, υποχρεωτική ασφάλιση των σπιτιών για να «προφυλαχτούν» από τις φυσικές καταστροφές! Το σύστημα και η κυβέρνησή του με τον πιο ωμό τρόπο διακηρύσσουν με όλα αυτά πως ο λαός μόνο νέα χτυπήματα έχει να περιμένει από την πολιτική τους.
Δεν ήταν και δεν είναι, λοιπόν, η «κακιά η ώρα» που ο λαός στενάζει από φτώχεια, εκμετάλλευση, καταπίεση, πνίγεται, καίγεται, καταστρέφεται το βιός του, σκοτώνεται! Είναι η συσσώρευση των όρων που διαμόρφωσε σε όλα τα ζητήματα η «πολιτική των Μνημονίων» της τελευταίας δεκαετίας, η πολιτική της προσαρμογής /ένταξης σε ΕΕ/ΟΝΕ των αρκετών τελευταίων δεκαετιών. Θα χρειαζόταν να ανατρέξουμε στο μακρινό 1985 και την επίθεση που σήμανε τότε ενάντια στον λαό ο Α. Παπανδρέου με υπουργό τον Σημίτη, να προχωρήσουμε στην άγρια πολιτική της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη το 1990-93, να συνεχίσουμε με την εντολή πάλι του Α. Παπανδρέου «σταματήστε την ανταρσία» προς τους φτωχομεσαίους αγρότες της Θεσσαλίας που το 1996 αγωνίζονταν ενάντια στο ξεκλήρισμά τους και να φτάσουμε από εκεί μέχρι σήμερα, συνυπολογίζοντας το καθοριστικό βάρος σε όλες τις εξελίξεις που έχει η μετατροπή της χώρας σε βάση πολέμου των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ…
Όλα αυτά χρειάζεται να ξανάρθουν στην πολιτική επιφάνεια, για να αναδειχθούν οι πραγματικοί όροι που διαμόρφωσαν τη σημερινή κατάσταση, να αναδειχθούν οι πολιτικές των κομμάτων της άρχουσας τάξης που οδήγησαν στο σήμερα και μαζί με αυτές και οι πολιτικές των κομπάρσων τους, των δυνάμεων του συμβιβασμού και της υποταγής -όπως η ηγεσία του ΚΚΕ- που είχαν τον ρόλο του δεκανικιού σε αυτές τις πολιτικές του συστήματος.
Αλλά, μαζί με αυτά, είναι αναγκαία άλλη μια βασική επισήμανση. Η κατάσταση χρεοκοπίας στην οποία βρίσκεται σήμερα η άρχουσα τάξη και οι τεράστιες συνέπειες που φορτώνει στον λαό, μόνο ιστορικά πρωτόγνωρη δεν είναι! Αντίθετα, η ιστορία αυτής της τάξης, αυτού του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, είναι γεμάτη από -θα λέγαμε- «κύκλους» γυαλάδας-χρεοκοπίας. Τη «γυαλάδα» της την έδιναν -όσο και όποια- οι ιμπεριαλιστές προστάτες της στη βάση της συγκυρίας που βρισκόταν διεθνώς το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Για παράδειγμα, η πρώτη οκταετία Καραμανλή (1955-63) είχε να περηφανευόταν για ετήσιες αυξήσεις του ΑΕΠ κατά 6-7%! Οι κύκλοι της καπιταλιστικής κρίσης, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι επιδιώξεις των προστατών αφαιρούσαν τη δανεική γυαλάδα και αποκάλυπταν τη χρεοκοπία. Σε μια τέτοια θυελλώδη περίοδο βρίσκεται σήμερα ο πλανήτης και τα «πολλά» αφεντικά του και σε αυτό το πλαίσιο έσβησε εδώ και καιρό η γυαλάδα της «ισχυρής Ελλάδας». Αυτή η επισήμανση χρειάζεται να μπει για τα καλά στους λογαριασμούς που έχει να κάνει ο λαός και η νεολαία, για να διεκδικήσουν τη ζωή τους και το μέλλον τους.
Πολιτική αντίδραση και αστάθεια!
Η χρεοκοπία και τα αδιέξοδα του συστήματος έχουν εκφραστεί εδώ και χρόνια στο πολιτικό επίπεδο και εκφράστηκαν και στα αποτελέσματα των τελευταίων διπλών βουλευτικών εκλογών. Η πορεία όλου του επίσημου πολιτικού συστήματος, που είναι σταθερά «όλο πιο δεξιά και αντιδραστικά» και ταυτόχρονα το χτύπημα των μικρομεσαίων αστικών στρωμάτων παρήγαγε τα γνωστά αποτελέσματα. Η εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και η αναιμική «ανάκαμψη» του ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι εκδηλώσεις κινδύνου πολιτικής αστάθειας, που τα κέντρα εξουσίας θέλουν να αντιμετωπίσουν. Στους λίγους μετεκλογικούς μήνες, τα πολλά και σημαντικά προβλήματα της κυβέρνησης και ενώ δεν έχει δεχτεί ακόμα σοβαρή πίεση από τον λαό, επέτειναν τις ανησυχίες αυτές και δίπλα στις παρεμβάσεις κέντρων στις φασίζουσες και φασιστικές δυνάμεις για την καλύτερη αξιοποίησή τους, προστέθηκε και η παρέμβαση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η παρέμβαση έδωσε το πραγματικό «μέτρο» των ανησυχιών των κέντρων του συστήματος, αλλά και το απύθμενο βάθος της κατάντιας που μπορεί να φτάσουν δυνάμεις με τα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Ας δώσουμε, όμως, πρώτα μια ιστορική (δυσ)αναλογία. Πριν τις εκλογές του 1963, ο Σοφοκλής Βενιζέλος είχε κληθεί στις ΗΠΑ για να του «συστήσουν ισχυρά» να μαζέψει όλες τις σκόρπιες ομάδες και να συγκροτήσει την «Ένωση Κέντρου».
Τώρα δεν υπήρχε χρόνος και κυρίως δυνατότητες για τέτοιες «κομψότητες». Η παρέμβαση ήταν απροσχημάτιστη, ίσως και με τη συμβολή του Τσίπρα, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει «φύγει» από την πολιτική σκηνή. Σε κάθε περίπτωση, το κόμμα αυτό όπως αποδείχτηκε προσφερόταν και από κάθε άποψη για να δεχτεί μια τέτοια παρέμβαση. Όσο για το δυναμικό των αντιδρώντων («Ομπρέλα» κ.λπ.) μετά την εκλογή Κασσελάκη, παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό του, αντιλαμβάνεται προς τα πού φυσούν οι άνεμοι του συστήματος. Συνεπώς, εκτιμούμε ότι με τις όποιες αψιμαχίες του διαπραγματεύεται τον ρόλο του μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (ή όπως αλλιώς ονομαστεί...) του Κασσελάκη και δεν προτίθεται να επιχειρήσει μια νέα «σοσιαλδημοκρατίζουσα» προσπάθεια, που όλοι οι άνεμοι του λένε πως θα είναι αδιέξοδη.
Η επιχείρηση της κατάργησης του αποτυχημένου δεύτερου πυλώνα που υπήρχε και συντρίφτηκε πέτυχε, αλλά η αναστύλωση ενός νέου δεύτερου πυλώνα δεν έχει κριθεί. Το πλεονέκτημα της μεγάλης ευλυγισίας του νέου αρχηγού χρειάζεται να μεταφορτωθεί-αποτυπωθεί σε ένα κάποιο νέο κόμμα, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να υπάρχει το ερώτημα και το «κεφάλαιο» ΠΑΣΟΚ και η αναζήτηση όρων για το αν και οι δύο μαζί μπορούν να συγκροτήσουν την «Π.Σ.» ως σύγχρονη εκδοχή της πάλαι ποτέ Ένωσης Κέντρου.
Ενόψει των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών αποτυπώνονται και η ενίσχυση της αντιδραστικής πολιτικής κατεύθυνσης και οι ανησυχίες για την αστάθεια. Πρωταγωνιστούν οι πιο «αυθεντικοί» εκπρόσωποι του κεφαλαίου και της ρεμούλας, δεν λείπουν οι κάθε είδους συνεργασίες και συμμαχίες, είναι διακριτή η παρουσία των ακροδεξιών φασιστικών δυνάμεων είτε υπό τη σκέπη των «επίσημων» αστικών δυνάμεων είτε ως τέτοιες. Στις δοσμένες πολιτικές και ταξικές συνθήκες, οι δυνάμεις του συστήματος επιδιώκουν η οργή και η αποστροφή των λαϊκών μαζών να απομακρυνθεί από την έκφρασή της με άκυρο-λευκό στις κάλπες και να αποπροσανατολιστεί, προς την κατεύθυνση των αντιδραστικών «λύσεων» που έχουν διαμορφώσει.
Νέος κύκλος της πάλης!
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που διαρκώς θα επιδεινώνεται στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και του φορτωμένου με κρίση, ανταγωνισμούς και πολέμους διεθνούς τοπίου, πρέπει να είναι φανερό ότι απαντήσεις και διεξόδους μπορεί να διαμορφώσει μόνο η μαζική λαϊκή πάλη.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, είναι πλέον πολλά τα δεδομένα που δεν επιτρέπουν αυταπάτες για μια πάλη που θα οργανωθεί και θα καθοδηγηθεί από τις δυνάμεις του κυβερνητικού-καθεστωτικού συνδικαλισμού και από τις πολιτικές δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής. Θα αρκούσε η στάση αυτών των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα στην τελευταία απεργία στις 21/9 και απέναντι σε ένα τερατούργημα για τον εργαζόμενο λαό, για να αντιληφθεί κανείς πόσο οριστικό είναι το διαζύγιο αυτών των δυνάμεων ακόμα και από τη λογική της «διαμαρτυρίας που σώζει τα προσχήματα». Το σύστημα αντιλαμβάνεται πολύ καλά στις δοσμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες τους «κινδύνους» ακόμα και από τις «διαμαρτυρίες» και φρόντισε και φροντίζει δια των κομμάτων του να επιβάλλεται «σιγή νεκροταφείου» στο συνδικαλιστικό πεδίο. Ανάλογα μετατοπιζόμενη όλο και πιο δεξιά, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν αρκείται μόνο σε έναν πολιτικό λόγο που αποθεώνει τη λογική της διαχείρισης και τις κάθε είδους ρεφορμιστικές αυταπάτες και διαστροφές για το κράτος, το σύστημα και τη «λαϊκή εξουσία» που είναι… διακυβέρνηση μετά από εκλογές! Ακόμα περισσότερο, με τη δράση του και την πρακτική του στους μαζικούς χώρους νεολαίας και εργαζομένων διδάσκει την κατάργηση της Γενικής Συνέλευσης, του σωματείου, του φοιτητικού συλλόγου. Δεν πρόκειται για μια «κομματικοκεντρική» λογική, αλλά για τον πλήρη συμβιβασμό-υποταγή στις προδιαγραφές που το σύστημα ορίζει για την επιτρεπτή «οργάνωση» και «πάλη» των μαζών.
Με αυτά τα δεδομένα, πρέπει να γίνει φανερό και να κατακτηθεί όσο πιο πλατιά ότι η υπόθεση της αντίστασης-διεκδίκησης των μαζών είναι άρρηκτα δεμένη με την πάλη για τη συγκρότηση των δικών τους οργάνων πάλης. Στη γειτονιά, στη σχολή, στους χώρους δουλειάς χρειάζεται να περάσει και να γίνεται πράξη η κατεύθυνση της συγκρότησης σχημάτων, επιτροπών, συλλογικοτήτων που «δεν θα περιμένουν» την Ομοσπονδία, το ΔΣ και τον όποιον «από πάνω», αλλά θα ξεκινούν να δημιουργούν όρους συλλογικής συζήτησης, κίνησης, κινητοποίησης. Αυτός είναι και ο μόνος πραγματικός όρος πίεσης των (κάθε είδους και επιπέδου) «ηγεσιών», αλλά και ο μόνος πραγματικός δρόμος για τη συγκρότηση του νέου κύκλου της πάλης που απαιτείται να ανοίξουν λαός και νεολαία. Ένας νέος κύκλος που δεν ορίζεται σε αναφορά με τη μετεκλογική περίοδο που άνοιξε στη χώρα, αλλά ορίζεται ευρύτερα και σε αναφορά με τη συνολική ανάγκη συγκρότησης του εργατικού λαϊκού κινήματος, με την εκ νέου συγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος.
Αυτό θεωρούμε ότι είναι το αίτημα που βάζει μπροστά μας η επέτειος των 50 χρόνων από την εξέγερση του Νοέμβρη. Να παλέψουμε με εμπιστοσύνη στον λαό και στη νεολαία, για να οικοδομήσουμε τον νέο κύκλο πάλης, χειραφετημένοι από το σύστημα αλλά και από τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής που οδήγησαν την πορεία της αποσυγκρότησης και της ήττας του κινήματος. Σε αυτή τη βάση, το ΚΚΕ(μ-λ) απευθύνει και την πρόταση στις δυνάμεις που αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική-αντισυνδιαχειριστική Αριστερά για τη συνδιοργάνωση μιας μεγάλης πολιτικής εκδήλωσης στα πλαίσια του γιορτασμού της 50χρονης επετείου. Μιας εκδήλωσης που θα αποτελέσει βήμα για τη διαμόρφωση όρων συντονισμού και κοινής δράσης, που είναι αναγκαίοι για να ευνοηθεί και να αναπτυχθεί η μαζική πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση, την εξαθλίωση, τη φασιστικοποίηση, την εξάρτηση, τον πόλεμο, τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.
