Η προώθηση του Στέφανου Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποτελεί μία άμεση και ωμή παρέμβαση των ντόπιων και ξένων κέντρων εξουσίας στο αστικό πολιτικό σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό. Είναι μία παρέμβαση που από τη μία πλευρά αποκαλύπτει ότι όταν τα επιτελεία του συστήματος που ελέγχουν την χώρα, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ-ΕΕ καθώς και το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, αποφασίσουν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, είναι αδίστακτοι.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άμεσες και ωμές παρεμβάσεις από τα ξένα και ντόπια επιτελεία και κέντρα εξουσίας έχουν μακρά ιστορία στην πολιτική ιστορία της χώρας. Από τότε που ο Αμερικανός πρεσβευτής Πιουριφόυ αποφάσιζε τη σύνθεση των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων έως τη συγκρότηση της Ένωσης Κέντρου το 1963 μετά από ταξίδι του Σοφοκλή Βενιζέλου στις ΗΠΑ, όπου του «συνέστησαν» την ενότητα του χώρου, για «να υπάρξει επιτέλους στην Ελλάδα ένα στιβαρό πολιτικό σύστημα», καθώς το 1958 η ΕΔΑ είχε αναδειχθεί, στις εκλογές, αξιωματική αντιπολίτευση. Από την επάνοδο Καραμανλή μετά την πτώση της χούντας το 1974 με συμφωνία Αμερικάνων και Ευρωπαίων, μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, όπου ο Γιώργος Παπανδρέου εκπαραθυρώθηκε από την πρωθυπουργία το 2011, μετά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ όπου έθεσε αίτημα δημοψηφίσματος για τα μνημόνια. Μέχρι σήμερα, οι παρεμβάσεις αυτές γίνονταν σε κόμματα της Δεξιάς και του Κέντρου, τώρα βλέπουμε ότι γίνονται και σε ένα κόμμα που δηλώνει «ριζοσπαστική αριστερά», ενώ στην πραγματικότητα έχει γίνει «δωρητής σώματος» στο σύστημα, που αξιοποιεί αυτή τη «δωρεά».
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, αυτή η παρέμβαση αποκαλύπτει ότι υπάρχουν ζητήματα και προβλήματα στο αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας, που χρειάζονται άμεση αντιμετώπιση και «διορθωτικές» κινήσεις, έτσι ώστε να αποκλειστούν νέες «ανορθογραφίες», τύπου ΣΥΡΙΖΑ, στο μέλλον.
Στις πρόσφατες εκλογές τόσο της 21ης Μάη όσο και της 25ης Ιούνη, η ΝΔ κατάφερε να πάρει μεγάλο ποσοστό, για πολλούς ανέλπιστα, με βάση την αντιλαϊκή της πολιτική, πετυχαίνοντας να γκρεμίσει τον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά και πολιτικά. Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών είχαν έναν νικητή και δύο... τρίτους (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), καθώς και μια βεντάλια ακροδεξιών και φασιστικών μορφωμάτων (Ελληνική Λύση, Νίκη, Σπαρτιάτες), δημιουργώντας ένα ισχυρό αντιδραστικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο, το οποίο εξασφάλιζε ότι η επίθεση στον λαό και τη νεολαία δεν θα συναντούσε κοινοβουλευτικά εμπόδια.
Ακριβώς, όμως, αυτή η διάταξη των αστικών πολιτικών κομμάτων είναι που από την επομένη κιόλας μέρα των εκλογών δημιούργησε ερωτήματα και ζητήματα σχετικά με τον δεύτερο αστικό πολιτικό πυλώνα του συστήματος. Ποιος μπορεί να είναι και κυρίως πώς θα είναι από άποψη θέσεων και δεσμεύσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που μετά τις εκλογές του 2019 και το ψηλό ποσοστό του (31,5%) στην αξιωματική αντιπολίτευση έκανε ό,τι μπορούσε για να διεκδικήσει τη θέση του δεύτερου πυλώνα, μετρήθηκε στις εκλογές του 2023 και βρέθηκε όχι απλά λειψός, αλλά τελείως «στεγνός» (17,8%). Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ με τη νέα ηγεσία Ανδρουλάκη δείχνει ότι η ανοδική πορεία του είναι πολύ αργή για να αναλάβει «αναβαθμισμένους» ρόλους και ευθύνες στην υπηρεσία του συστήματος.
Τα παραπάνω, μαζί με την παραίτηση Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, έθεσαν το πρόβλημα με άμεσο και επείγοντα τρόπο. Τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας δεν μπορούσαν να αφήσουν την εκλογή του νέου προέδρου να εξελιχθεί με «παραδοσιακούς», όρους καθώς αυτή η εκλογή σχετιζόταν άμεσα με τη διαμόρφωση της αστικής εναλλακτικής, έστω και εάν αυτή η εναλλακτική δεν περιορίζεται ούτε επικεντρώνεται αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα επιτελεία του συστήματος έχουν πάρει το μάθημά τους από τις εξελίξεις στη χώρα την περίοδο 2012-2015, όταν, κάτω από την οργή και την αγανάκτηση του λαού ενάντια στην πολιτική των βάρβαρων μνημονίων, το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα κατακρημνίστηκε εκλογικά και πολιτικά και οι δύο πυλώνες του, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, απαξιώθηκαν σε σημείο που το δεύτερο βρέθηκε στα πρόθυρα της διάλυσης και της εξαφάνισης. Ταυτόχρονα, η εκτόξευση ενός κόμματος της ρεφορμιστικής αριστεράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της κυβερνητικής προοπτικής αποτέλεσε ένα πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Σε όλη τη διάρκεια αυτών των χρόνων, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους τόσο προς τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ όσο και προς το ντόπιο κεφάλαιο, για να εξασφαλίσουν την έγκρισή τους. Την ίδια ώρα, η κήρυξη «παύσης κινήματος» από τη μεριά της ηγεσίας του, με στόχο την κεντρική πολιτική «αναμέτρηση», αποτέλεσε ένα ισχυρό διαβατήριο προς τα κέντρα εξουσίας. Η «διαχείριση» του εργατικού-λαϊκού κινήματος από τον ρεφορμισμό, κάθε είδους και προέλευσης, αποτελεί διαχρονικά ένα τέτοιο διαβατήριο αποδοχής στην αστική νομιμότητα.
Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την περίοδο 2015-2019 βασικά κινήθηκε στις «ράγες» της εξάρτησης και της υποταγής στη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» έγινε πλέον οργανικό κομμάτι της επίθεσης του συστήματος ενάντια στον εργαζόμενο λαό. Ταυτόχρονα «τα ακούμπησε» πλήρως στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, από την εγκατάσταση νέων βάσεων μέχρι τη «συμφωνία των Πρεσπών» για την επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια.
Η εκτόξευση Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να υπηρετήσει την προσαρμογή της μορφής με το περιεχόμενο αυτού του πολιτικού χώρου και ακόμα περισσότερο να δώσει οριστικό τέλος στα όποια αριστερά χαρακτηριστικά που είχαν παραμείνει σαν ξέφτια να κρέμονται. Παρόλο που ο Κασσελάκης δηλώνει ότι «…βεβαίως και είμαι αριστερός…», δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την οριστική μετατόπιση σε ακόμα πιο δεξιά κατεύθυνση ενός χώρου που είχε σκορπίσει πολλές ψευδαισθήσεις περί «ριζοσπαστικής αριστεράς». Ταυτόχρονα, όμως, έχουμε και ως αποτέλεσμα της εξέλιξης αυτής και την πολιτική απαξίωση ενός ολόκληρου στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ, που το προηγούμενο διάστημα έπαιξε ρόλο και μάλιστα αποτελούσε και κορμό της κυβερνητικής του θητείας. Βέβαια, το επιτελείο που πλαισιώνει τον Κασσελάκη (Πολάκης, Αποστολάκης, Παππάς κ.ά.) δεν το λες και «νέο αίμα» και δείχνει την έλλειψη που υπάρχει γενικά στο αστικό πολιτικό σύστημα να προχωράει σε γρήγορες κινήσεις «αναδόμησης». Μια ανάλογη απαξίωση βλέπουμε και στη ΝΔ, είτε με παραιτήσεις υπουργών (Μηταράκης, Βαρβιτσιώτης) είτε με «ανασκευές» δηλώσεων άλλων υπουργών σε κρίσιμα ζητήματα. Είναι έκφραση μιας αστάθειας στο αστικό πολιτικό σύστημα, που «κανονικά» θα έπρεπε να παρουσιάζεται παντοδύναμο, με βάση την άγρια επίθεση στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία και τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών.
Αυτή την αστάθεια τρέχουν να αντιμετωπίσουν τα επιτελεία του συστήματος και θέλουν να διαμορφώσουν τους όρους για τη δημιουργία ενός δεύτερου αστικού πυλώνα σε «σωστή» κατεύθυνση, είτε με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή όπως αλλιώς θα ονοματιστεί αυτός είτε συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άποψη αυτή, θα λέγαμε ότι είμαστε στην αρχή αυτής της διαδικασίας, που θα έχει και άλλες εξελίξεις πριν την όποια «οριστική» κατάληξη.
Αυτό, όμως, που έχει, σήμερα, σημασία για τις δυνάμεις του συστήματος είναι να διαμορφώσουν ένα κόμμα «λευκό χαρτί», πάνω στο οποίο θα γράψουν τις δικές τους κατευθύνσεις και προοπτικές, τις δικές τους απαιτήσεις και δεσμεύσεις. Για αυτό τον λόγο επέλεξαν να προωθήσουν τον Κασσελάκη, έτσι ώστε να «μάθει το παιδί» αυτά που απαιτούνται.
Είναι φανερό ότι τα ντόπια και ξένα επιτελεία του συστήματος επιδιώκουν να ορθώσουν νέα πολιτικά αναχώματα απέναντι στην οργή και την αγανάκτηση του λαού για τις καταστροφές που υφίσταται από τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές, από την ακρίβεια και τη φτώχεια που βαραίνει πάνω του, από την καταστολή και τις διώξεις, τους αντεργατικούς νόμους. Αυτά τα πολιτικά αναχώματα θα κινούνται απολύτως στις «ράγες» του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και θα είναι έτοιμα να δώσουν «χέρι βοηθείας» ή και να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες εφόσον χρειαστεί.
Απέναντι σε αυτή την εξέλιξη, ο προοδευτικός και αριστερός κόσμος έχει καθήκον να αντιδράσει και να μην αποδεχθεί να παίξει το «λαϊκό φόντο» στις επιδιώξεις του συστήματος, αλλά να στρατευτεί στον μοναδικό δρόμο που μπορεί να δώσει απάντηση και προοπτική. Στην οικοδόμηση μαζικού κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης, στην προοπτική της αναμέτρησης με τους δυνάστες του.
