Η μεγαλειώδης πορεία της Πέμπτης, με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων φοιτητών, εκπαιδευτικών και λαού, κατέγραψε με αδιαμφισβήτητο τρόπο τη διάθεση της νεολαίας για να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο Πιερρακάκη και να μην καταργηθεί το άρθρο 16, για την υπεράσπιση του δικαιώματος σε δημόσια – δωρεάν παιδεία. Βροντοφώναξαν τη σθεναρή τους επιλογή στο δίκαιο του αγώνα τους κόντρα στις απειλές και τις επιθέσεις της κυβέρνησης και των φερέφωνών της.
Με αποφασιστικότητα αγρότες και νεολαία δίνουν εδώ και μέρες τον αγώνα τους ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Διεκδικούν το δίκιο τους, για να επιβιώσουν δουλεύοντας στη γη τους και να μπορούν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών να σπουδάζουν δωρεάν σε δημόσια πανεπιστήμια, χωρίς δίδακτρα και δάνεια, με πτυχία με επαγγελματικά δικαιώματα που θα τους επιτρέπουν να δουλεύουν με μισθούς που να καλύπτουν, τουλάχιστον, το κόστος ζωής. Αυτά τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις προσπαθεί να αναιρέσει η υποταγή του συνόλου των αστικών κομμάτων στις εντολές για λιτότητα, στην ΚΑΠ και η κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Πρόκειται, λοιπόν, για κοινή βάση αγώνα, που από διαφορετικό μετερίζι καλείται το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων να στηρίξει και να ενισχύσει, πηγαίνοντας ενάντια στη σφοδρή επίθεση κυβέρνησης και συστήματος, που θέλει να καταργήσει κάθε κατάκτηση του λαού, οδηγώντας την εργατιά, την αγροτιά και τη νεολαία σε μεγαλύτερη φτωχοποίηση, σε ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση, κατασυκοφαντώντας και προβοκάροντας όποια συλλογική διαδικασία επιλέγουν για να αγωνιστούν και απειλώντας τους ευθέως με εισαγγελείς και κρατική καταστολή, αν δεν υποταχτούν.
Πρόκειται για μαζικούς αγώνες εν μέσω μιας δυσβάστακτης επίθεσης στο βιοτικό επίπεδο των λαϊκών οικογενειών, που η ακρίβεια στα βασικά είδη, οι απολύσεις και η μερική και κακοπληρωμένη εργασία θέλουν να μας πείσουν ότι αποτελούν την κανονικότητα, ακόμη και για αναπτυγμένες οικονομίες όπως η Γερμανία.
Πρόκειται για αγώνες κρίσιμους και πρόδρομους για τις κοινωνικές και οικονομικές ανατροπές που προετοιμάζει ο καπιταλισμός/ιμπεριαλισμός για να αντιμετωπίσει τη βαθειά του κρίση, οικονομική και γεωστρατηγική, που ολοένα και επεκτείνεται, φέρνοντας σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα την εκμετάλλευση της εργασίας, συνθλίβοντας τον παραγωγικό ιστό ιδιαίτερα των εξαρτημένων και πιο αδύναμων χωρών, πετώντας στο περιθώριο μεγάλα τμήματα εργαζόμενων, νεολαίας και αγροτών και φέρνοντας την φωτιά του πολέμου στην πόρτα μας ως «διέξοδο» στα αδιέξοδά του.
Καμιά υποχώρηση χωρίς δικαίωση
Απέναντι σε αυτή τη σύγκρουση που επιβάλλει το σύστημα και οι κυβερνήσεις του, απαιτείται η εμπλοκή, η συμμετοχή όλων των εργαζόμενων, της εργατικής τάξης. Απαιτείται ακριβώς από αυτούς να μπουν μπροστάρηδες, υπερασπιζόμενοι όχι μόνο τους αγώνες αγροτών και νεολαίας, αλλά και τα συμφέροντα ολόκληρου του λαού. Να οικοδομηθεί ένα μέτωπο αντίστασης και αγώνα που θα ενοποιεί την πάλη στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής που επεξεργάζονται Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, απέναντι στις κυβερνήσεις τους που εντέλλονται, κυριολεκτικά, να τις υλοποιήσουν. Είναι συνεπώς απαράδεκτο που οι αγώνες αυτοί δεν συμπορεύονται, δεν ενώνονται σε ένα κοινό ρεύμα αντίστασης και παραμένουν συνειδητά από αυτούς που ελέγχουν συνδικαλιστικά όργανα, αποσπασματικοί και ξέχωροι, όπως απροκάλυπτα είδαμε στη Θεσσαλονίκη, με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και τη διαδήλωση αγροτών στην Agrotika να μην συναντώνται.
Είναι οφθαλμοφανής αυτή η απαράδεκτη πολιτική για όποιον κατανοεί τη σημασία αυτών των μαζικών αγώνων, ότι δηλαδή, ενώ η ακρίβεια τσακίζει τα λαϊκά σπίτια και οι μισθοί εξανεμίζονται στις πρώτες μέρες του μήνα, οι εργαζόμενοι καλούνται σε απεργία μετά από ένα μήνα (28/2), από δυνάμεις που ελέγχουν σωματεία όπως το ΚΚΕ, ενώ η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ των εργοδοτών μιλάει για απεργία ίσως τον Απρίλη. Εδώ δεν πρόκειται για λάθος εκτιμήσεις, αλλά για συνειδητή αποδυνάμωση των αγώνων και φόβο μπροστά στην οργή που κατακλύζει τους εργαζόμενους. Πρόκειται για τορπιλισμό των αγωνιστικών διαθέσεων, που εκφράζεται ήδη με φημολογίες για «κορύφωση» των αγωνιστικών διαθέσεων μετά την μεγαλειώδη πανελλαδική κινητοποίηση στην εκπαίδευση στις 8/2 και την αναγκαιότητα να μην χαθεί η εξεταστική, για ανάγκη επεξεργασίας «τακτικών» αντιμετώπισης της κυβερνητικών απειλών απέναντι σε καταληψίες φοιτητές και αγρότες που θα κλείσουν δρόμους, αλλά και στις διοικήσεις των ΑΕΙ.
Είναι γνωστή η προϊστορία των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών» δυνάμεων (ΣΥΡΙΖΑ και τα νέα παρακλάδια του, ΠΑΣΟΚ) που με άνεση και κομπασμό ανέβαιναν στα τρακτέρ σε παλιότερες κινητοποιήσεις των αγροτών, για να βρεθούν στη συνέχεια σε κυβερνητικές θέσεις και να εφαρμόζουν την ίδια πολιτική της ΕΕ, την ΚΑΠ, κι ό,τι επέβαλαν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, οδηγώντας την αγροτιά και τους κτηνοτρόφους σε συρρίκνωση και τη χώρα σε πλήρη διατροφική εξάρτηση από την ΕΕ και τα μονοπώλιά τους. Γι’ αυτό και αδυνατούν να πείσουν ότι έχουν να προτείνουν κάτι διαφορετικό από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως ακριβώς και με την περιβόητη μεσαία αστική τάξη, που θα την προστάτευαν από την επίθεση που δέχεται από το μεγάλο κεφάλαιο, για να φτάσουμε στη νέα της συρρίκνωση από τη συγκεντροποίηση που απαιτεί το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Δεν είναι άλλωστε κρυφό ότι όλοι αυτοί και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δέχονται και την ευρωπαϊκή επικυριαρχία ως προς το ποια πολιτική επιτρέπεται και επιβάλλεται να υλοποιήσουν στη χώρα.
Απ’ την άλλη, θα ήταν σοβαρό πολιτικό ατόπημα να θεωρήσει κάποιος ότι το ΚΚΕ, που εμφανίζεται μπροστάρης σε αυτές τις κινητοποιήσεις, έχει ξεπεράσει το ρεφορμιστικό του DNA και θα συνεχίσει αγωνιστικά τον δρόμο της στήριξης των κινηματικών διαδικασιών. Θα πρέπει να ‘ναι κανείς νεόφερτος σε τούτη τη χώρα για να μην θυμάται πώς έκλεισε ο αγώνας του ‘06-’07, για το πώς εξαφανίζονται ανακοινωμένες απεργίες, για το πώς ανατρέπονται συνελεύσεις και καταλήψεις, αλλά και παλιότερες αγροτικές κινητοποιήσεις, που έφταναν μέχρι το Σύνταγμα για να... καταθέσουν τις εποικοδομητικές προτάσεις του ΚΚΕ στην κυβέρνηση, που μάλλον δεν είχε το κατάλληλο think tank. Ήδη στις σχολές η ΚΝΕ δεν θέτει το ζήτημα των τηλε-εξετάσεων, μιλώντας άλλοτε για «αυτογκόλ» της κυβέρνησης με την εξεταστική κι άλλοτε αναβάλλοντας ΓΣ ακριβώς για να διεξαχθούν οι τηλε-εξετάσεις. Ένα μέσο που η κυβέρνηση ετοίμασε όχι βέβαια για την περίοδο της καραντίνας, αλλά κυρίως για να σπάσει τις καταλήψεις μαθητών και φοιτητών.
Συντονισμός στον δρόμο του αγώνα
Η μόνη απάντηση απέναντι στα κυβερνητικά σχέδια είναι ο δρόμος του αγώνα που ακολουθούν αγρότες και νεολαία. Καμία αυταπάτη για το αν θα εφαρμόσει τις αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» της δεν πρέπει να υπάρχει στον λαό. Η επίθεση είναι αποφασισμένη και καλά προετοιμασμένη από μεριάς τους. Όλα τα ΜΜΕ χλευάζουν και συκοφαντούν τους αγωνιζόμενους. Οι προβοκάτσιες για «καταστροφές» και η χρησιμοποίηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» είναι ήδη σε ανάπτυξη από μεριάς τους. Από κοντά και από το πουθενά πρόκυψε και η... «τρομοκρατία», σχεδόν απαραίτητο φέσι σε κινηματικές περιόδους.
Οι πρωτοφανούς μαζικότητας ΓΣ των φοιτητών ύστερα από χρόνια φοιτητικής κινηματικής αδράνειας δείχνουν τις διαθέσεις της νεολαίας (φοιτητικής και μαθητικής) για το δυστοπικό μέλλον που τους ετοιμάζουν. Ήδη ο νόμος για την επαγγελματική εκπαίδευση προδιαγράφει την ένταση των ταξικών φραγμών που υψώνονται μαζί με το εθνικό απολυτήριο και τις «προοδευτικές» παραινέσεις του Μπαμπινιώτη, ώστε τα παιδιά από τις λαϊκές οικογένειες να οδηγηθούν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά στην παραγωγή, ως φτηνά χέρια και κυρίως στην ανεργία, με βάση τον παραγωγικό ιστό που σε αυτή τη χώρα έχει απομείνει λόγω της εξάρτησής της από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Είναι ανάγκη συνεπώς να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις και από τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, που δέχονται επίσης μια ιδιαίτερα σφοδρή επίθεση, σε αυτή την αγωνιστική περίοδο που εξελίσσεται.
Η νεολαία πρέπει να μπει μπροστά και για έναν επιπλέον λόγο. Σαν να μην έφταναν αυτά τα μέτρα για τις σπουδές, η κυβέρνηση πιστή στις εντολές και αυτόκλητα πρόθυμη εμπλέκεται ακόμη περισσότερο στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ. Με μια επιστολή-διατακτική οι Αμερικάνοι όχι μόνο την τροφοδοτούν, αφαιμάσσοντας τον λαό, με νέα οπλικά συστήματα και αεροπλάνα, αλλά και απαιτούν να σταλούν τα ήδη υπάρχοντα εκτός των αμερικάνικων (άραγε μόνο αυτά;) όπλα στην Ουκρανία, μιας και υπάρχει δυστοκία λόγω ενδοαμερικάνικων αντιθέσεων να στείλουν αυτοί. Πέρα, όμως, από τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι απαιτήσεις των Αμερικάνων επεκτείνονται και στην άλλη πολεμική ζώνη που φλέγεται, τη Μ. Ανατολή. Πρόθυμη να υπακούσει ακόμη και σε διάσταση με τις ευρωπαϊκές προθέσεις, στέλνει πολεμικό πλοίο και παραχωρεί το στρατηγικό κέντρο της Λάρισας ως κέντρο διοίκησης της εκστρατείας στην Ερυθρά θάλασσα -στο επίπεδο του εδάφους- εμπλέκοντας ακόμη βαθύτερα τη χώρα σε πολεμικές συρράξεις.
Είναι επείγον και αναγκαίο να στρατευτούν όσες δυνάμεις νοιάζονται για την πορεία του κινήματος σε μια λογική συντονισμού. Η πρόταση που είχαμε καταθέσει παραμένει για εμάς πάντα στο τραπέζι, επίκαιρη και αποτελεσματική ως λογική και κατεύθυνση. Ξέρουμε πολύ καλά τις προτεραιότητες που οι δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου επιλέγουν να στρέφονται, με αποτέλεσμα να γίνονται ουρά πότε του ΚΚΕ και πότε του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως το δυναμικό των αγωνιστών που τους παρακολουθεί ξέρει πλέον ότι αυτού του είδους οι επιλογές και η προτεραιότητα για κέρδισμα ψήφων στις επικείμενες ευρωεκλογές, μέσα από τη συμμετοχή τους ως ουρά άλλων δυνάμεων, όπως και μέσα από επανάληψη ατελέσφορων, τουλάχιστον, ακτιβισμών και «θεαματικών» συμπλοκών δεν κερδίζονται ούτε αγώνες, ούτε συνειδήσεις στα πλατιά λαϊκά στρώματα. Αυτό που περιμένει ο λαός είναι μια συντονισμένη παρέμβαση των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά ενοποίησης των επιμέρους αγώνων σε μια πραγματική ανατρεπτική κατεύθυνση. Ενοποίηση μέσω πολιτικών επιλογών και αιτημάτων που θα τον βοηθήσει να ορθώσει ο ίδιος το ανάστημά του απέναντι στην επίθεση και όχι την προβολή μιας ρεφορμιστικής ουτοπίας για «συνταγματικές ανατροπές και αριστερές κυβερνήσεις», που κατατέθηκαν από αυτές τις δυνάμεις όταν επιχειρήθηκε ξανά η ανατροπή του άρθρου 16, με γνωστά τα αποτελέσματα εκείνων των προταγμάτων και το πόσο βοήθησαν έστω και τα πιο πρωτοπόρα τμήματα να συγκροτήσουν πολιτικό στίγμα και συνείδηση.
Το ΚΚΕ(μ-λ) χαιρετίζει τους αγώνες που αναπτύσσονται, συμμετέχοντας με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια οικοδόμησης αντιστάσεων, ξεπεράσματος των συμβιβαστικών και ηττοπαθών προσπαθειών από φορείς και δυνάμεις που θέλουν να ελέγξουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των μαζών. Η απάντηση στην κρατική καταστολή είναι η παραπέρα μαχητική συμμετοχή λαϊκών μαζών στον αγώνα αγροτών και φοιτητών, στηρίζοντας και δυναμώνοντας καταλήψεις και μπλόκα που επιλέγουν οι αγωνιζόμενοι. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» και οι προβοκάτσιες του κράτους δεν θα περάσουν, όσο συνειδητοποιείται το βάθος αυτής της επίθεσης που προχωράει συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα αλλά και η σπουδαιότητα του αγώνα που δίνουν τα λαϊκά στρώματα απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.
