«Χορεύουν» τα δισεκατομμύρια που προτίθεται να πληρώσει η ελληνική κυβέρνηση για ένα νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα μαμούθ, πριν καν τελειώσει η αφαίμαξη του ελληνικού λαού από τα -πολλά- προηγούμενα. Ο λόγος γίνεται για τα F-35 με τα οποία περιχαρής η πολιτική ηγεσία «κορδώνεται» ότι η χώρα μας θα αποκτήσει «στρατηγικό πλεονέκτημα» έναντι της Τουρκίας και υπεροπλία στον αέρα, την ώρα που κυριολεκτικά ταυτόχρονα οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ενέκριναν την αναβάθμιση όλων των παλιών και αγορά νέων F-16 από την γείτονα. Παρ’ ότι αναφέρεται ένα ποσό περί τα 8,5 δισ., στρατιωτικές πηγές διαρρέουν ότι, με τον πλήρη εξοπλισμό τους, το «κοστούμι» γι’ αυτά τα αεροσκάφη 5ης γενιάς θα προσεγγίσει ακόμη και τα 40 δισ.! Και μιλάμε για την πρώτη μοίρα με 20 αεροσκάφη, επί δύο δηλ. αν προκύψει -όπως υπάρχει πρόβλεψη- και δεύτερη.
Όσο για τη θάλασσα, εκεί ήδη έχει ξεκινήσει η «ναυμαχία». Μετά τις γαλλικές φρεγάτες που αγοράστηκαν, φαίνεται ότι η κυβέρνηση ακυρώνει την επιλογή που είχε για επιπλέον φρεγάτες και κορβέτες από τη Γαλλία, δυσαρεστώντας τους ευρωπαίους συμμάχους της, για να κατευθυνθεί προς τα μεγάλα υπερατλαντικά ιμπεριαλιστικά αφεντικά της. Τρεις τουλάχιστον φρεγάτες τύπου Constellation ανακοινώθηκε ότι θα προμηθευτεί το πολεμικό ναυτικό, συνοδεία διαφόρων άλλων μικρότερων πλοίων. Παρέα με άλλα που θα αφορούν το λιμενικό. Το «μαλλί» δεν έχει προσδιοριστεί επακριβώς, βέβαια, ενώ η συμπαραγωγή σε «ελληνικά» ναυπηγεία (προφανώς αυτά της ONEX στην Ελευσίνα και τη Σύρο) είναι προς ώρας μετέωρη κι ας καμώνεται ο υπουργός Άμυνας ότι θα δημιουργηθούν εκεί θέσεις εργασίας.
Μεγάλης προβολής από τα καθεστωτικά ΜΜΕ έτυχε και η δήθεν δωρεάν στρατιωτική βοήθεια που θα παραχωρήσουν στη χώρα μας οι Αμερικανοί. Τα βίντεο αφορούσαν κυρίως επίγεια μέσα (φορτηγά, φορτωτές, κοντέινερ (!), σκαπτικά και κάποια ερπυστριοφόρα) που η αξία τους διογκώνεται σκόπιμα προς ωραιοποίηση των «δωρητών». Ε, όταν πληρώνεις κάποιες δεκάδες δισ., να μη σου κάνουν «δώρο» κάποια σιδερικά λίγων εκατομμυρίων; Άσε που για τα πλοιάρια τύπου LCS που προορίζονται για το λιμενικό, οι αναφορές μιλάνε για «σκάνδαλο» που έχει την αφετηρία του στις ίδιες τις ΗΠΑ.
Την ίδια στιγμή στρατιωτικοί εν ενεργεία και απόστρατοι καυτηριάζουν δύο πλευρές αυτών των αγορών και των υποτιθέμενων δωρεών: το πολλαπλάσιο κόστος εξοπλισμού και σύγχρονης αναβάθμισης αυτών των οπλικών συστημάτων αλλά και το γεγονός ότι πολλά αποτελούν «γερασμένο και σάπιο» οπλισμό που, ως γνωστόν, ξεφορτώνονται οι ΗΠΑ για να τον φορτώσουν -κατά πάγια τακτική- στους εξαρτημένους από αυτές συμμάχους τους. Η «διαφήμιση» που κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί κορυφαίο δείγμα της υποτέλειας της άρχουσας τάξης στη χώρα μας. Πολύ περισσότερο όταν πολλά από αυτά θα είναι «γυμνά και άοπλα» που, για να γίνουν αξιόμαχα, αν και εφόσον, θα στοιχίσει στο λαό μας ο κούκος αηδόνι.
Παράλληλα, μια ανάλογη διαδικασία εκτυλίσσεται και στην Τουρκία, με στρατιωτικές αγορές από τους Αμερικανούς πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Εκεί, βέβαια, υπάρχει σε ανάπτυξη μια πολεμική βιομηχανία, ενώ εδώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι «πετάμε τη σκούφια μας», έχει διαλυθεί προ πολλού. Και το ρητορικό ερώτημα πλανάται στα μυαλά κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου: αφού μόλις πρόσφατα υπογράφηκε το γνωστό Σύμφωνο φιλίας και καλής γειτονίας της Αθήνας, αφού σταμάτησαν οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου και το προσφυγικό-μεταναστευτικό βρίσκεται σε ύφεση, προς τι όλοι αυτοί οι αιματηροί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για τους δυο λαούς εξοπλισμοί; Και, αφού η Τουρκία σταδιακά επανακάμπτει στις ΝΑΤΟϊκές νόρμες (με τελευταίο επεισόδιο την κύρωση της συμφωνίας ένταξης της Σουηδίας στη βορειοατλαντική συμμαχία), γιατί χρειάζονται όλα αυτά τα πολεμικά υλικά; Η απάντηση, που δεν είναι ασφαλώς τόσο ρητορική, δεν μπορεί πουθενά αλλού να αναζητηθεί πέρα από το αξιόμαχο της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ απέναντι στους αντιπάλους και ανταγωνιστές της, τη Ρωσία, την Κίνα και τις σύμμαχες με αυτές χώρες. Μόνο που τα πληρώνουν με τον ιδρώτα τους και συνήθως με το αίμα τους οι λαοί, αφού οι αστικές τάξεις, όπως για κάθε ζήτημα, τους φορτώνουν τα κόστη.
Αυτή η, ας την πούμε, εξοπλιστική ισορροπία που κρατάει δεκαετίες τώρα, έχοντας μια διόλου ευκαταφρόνητη οικονομική πλευρά, έχει ως κύρια την πολιτική. Αυτήν που «στοιχίζει» -με το καλό ή με το άγριο- κάθε πειθήνιο ή ατίθασο παιδί. Εκείνην που λογαριάζει πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα του επικυρίαρχου. Και που του προσδίδει το ρόλο του «διαιτητή» που κρατά για τον εαυτό του πάντα το τελευταίο σφύριγμα. Από την άποψη αυτή, η επιχειρησιακή δυνατότητα -ή αλλιώς η δυνατότητα χρησιμοποίησής τους- όλων αυτών των πανάκριβων στρατιωτικών εξοπλισμών παραμένει στα χέρια αυτών που τους «παρέχουν», οι οποίοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να «αποδιοργανώσουν» τη χρήση τους, να «κόψουν» την υποστήριξη και ροή ανταλλακτικών, να εκβιάσουν και να συμμορφώσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Η απαίτηση Μπλίνκεν να ξεφορτωθεί η χώρα μας τα πάσης φύσης πολεμικά υλικά ρωσικής κατασκευής που ακόμη διαθέτει και να τα προωθήσει προς... καταστροφή στην Ουκρανία.
Στη συνεχή εξοπλιστική κούρσα πρέπει ο εργαζόμενος λαός να δείξει την αντίθεσή του. Να παλέψει για το σταμάτημά της, επειδή έχει άμεσες επιπτώσεις στο βιοτικό του επίπεδο. Αλλά, κυρίως, γιατί αυτά τα όπλα τα ελέγχουν οι εχθροί του που δεν θα διστάσουν να τα στρέψουν ενάντια σε γειτονικούς λαούς αλλά και εναντίον του!
