Η εισβολή και γενοκτονική σιωνιστική σφαγή στη Γάζα συνεχίζει να συναντά σημαντικά εμπόδια από την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση. Η απόφαση (για τους δικούς του λόγους) του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης αύξησε τις πιέσεις και επέτεινε το πολιτικό και στρατιωτικό αδιέξοδο του Ισραήλ, τροφοδοτώντας τη συνεχιζόμενη πολιτική κρίση στο εσωτερικό του, αλλά και τις δυσαρέσκειες της Ουάσιγκτον για την πολιτική Νετανιάχου. Συνολικά οι εξελίξεις μεγαλώνουν τα διλήμματα και τα μπλοκαρίσματα των ΗΠΑ, που καλούνται να ισορροπούν σε ένα ολοένα και πιο αντιφατικό και επικίνδυνο πλαίσιο. Σε ένα τέτοιο τοπίο, ο θάνατος των Αμερικανών στρατιωτών αποτελεί ένα ακόμη σημείο καμπής, στο οποίο οι ΗΠΑ, εν μέσω εντεινόμενου εσωτερικού διχασμού και αντιπαράθεσης, καλούνται από τη μια να προστατεύσουν το κύρος τους και τα συμφέροντά τους στην περιοχή και από την άλλη να μην τροφοδοτήσουν μια ευρύτερη ανάφλεξη σε αυτή τη φάση.
Σφαγή και κρίση στο Ισραήλ
Οι δειλοί ισραηλινοί εισβολείς γκρεμίζουν και ανατινάζουν όσες κατοικίες έχουν αφήσει όρθιες οι ναζιστικού χαρακτήρα βομβαρδισμοί τους στη Λωρίδα της Γάζας, που έως τώρα, έχουν αφήσει πίσω τους πάνω από 26 χιλιάδες νεκρούς και 66 χιλιάδες τραυματίες. Ταυτόχρονα και επειδή δεν μπορούν να κάμψουν την ηρωική αντίσταση των παλαιστινιακών οργανώσεων, ερωτοτροπούν με μια μεγάλη επιχείρηση εισβολής στη Ράφα, όπου έχουν καταφύγει πάνω από ένα εκατομμύριο εκτοπισμένοι από τον βορρά της Λωρίδας της Γάζας, εξέλιξη που θα σημάνει ένα πολλαπλάσιο λουτρό αίματος Παλαιστινίων αμάχων.
Στο Τελ Αβίβ ο Νετανιάχου δέχεται από τη μια τα πυρά των συγγενών των ομήρων και της κεντρώας αντιπολίτευσης, που συντονισμένη με την αμερικανική πολιτική, τον κατηγορεί για «ανικανότητα» και απαιτεί είτε να φύγει είτε να διώξει τα (ακόμα πιο) ακροδεξιά κομμάτια της κυβέρνησής του και να μπει σε διαπραγματεύσεις για ομήρους και κατάπαυση του πυρός. Από την άλλη, η ναζιστικής υφής ακροδεξιά πτέρυγα απειλεί με απόσυρση της στήριξης στην κυβέρνηση, εάν προχωρήσει σε κατάπαυση του πυρός. Την ίδια στιγμή, έποικοι, παρουσία κομμάτων όλου του φάσματος της ακροδεξιάς μέχρι και του Λικούντ, συμμετέχουν σε συνέδριο που συζητά δημόσια τον εποικισμό της Γάζας!
Εν τω μεταξύ στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, ο παλαιστινιακός λαός υφίσταται μέρα την ημέρα όλο και πιο βάρβαρες μεθόδους για να αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη γη του και τα σπίτια του. Ο ισραηλινός στρατός κατοχής, μαζί με παραστρατιωτικές ομάδες εποίκων, έχουν εντείνει τα πογκρόμ, τις δολοφονίες και τους εκτοπισμούς των παλαιστινιακών πληθυσμών, διακινδυνεύοντας -όπως καταμαρτυρούν ισραηλινές και δυτικές πηγές- μια κοινωνική έκρηξη μεγάλων διαστάσεων.
Η αμερικανική εμπλοκή αυξάνεται, όπως και τα προβλήματα
Η απόφαση των ΗΠΑ να έχουν, λίγες μέρες μετά την 7η Οκτωβρίου, σημαντική πολεμική παρουσία στην περιοχή, μπορεί στην αρχή να λειτούργησε -εκτός από την προφανή στήριξη στο Ισραήλ- ως δύναμη αποτροπής μιας ανάμειξης του Ιράν και των συμμάχων του στην περιοχή. Ωστόσο, η κλιμάκωση της σφαγής έφερε τα χτυπήματα των Χούθι σε πλοία που συναλλάσσονται με τους σιωνιστές και αυτό με τη σειρά του οδήγησε τις ΗΠΑ να αυξήσουν την παρουσία τους με την επιχείρηση «Φρουρός Ευημερίας». Πρόκειται για μια επιχείρηση χωρίς τους περισσότερους Ευρωπαίους, αλλά και με την πλειοψηφία των αραβικών χωρών να απέχουν και η οποία παρά τα συνεχιζόμενα χτυπήματα στην Υεμένη, πολλαπλασίασε τα προβλήματα παρά αποκατέστησε τη ναυσιπλοΐα μέσω Ερυθράς και Διώρυγας του Σουέζ.
Η επίθεση σε αμερικανική βάση σε ιορδανικό έδαφος, στο τριεθνές Συρίας-Ιράκ-Ιορδανίας, αιφνιδίασε τις ΗΠΑ, έπληξε το κύρος τους και όπως δείχνουν τα πράγματα, άνοιξε έναν νέο, ακόμα μεγαλύτερο κύκλο αστάθειας και έντασης στην περιοχή. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις (άρθρα και διαρροές στον αμερικανικό καθεστωτικό τύπο) πως στα πλαίσια του αμερικανικού κατεστημένου συζητήθηκε ακόμη και ένα χτύπημα στο Ιράν και η πίεση προς αυτή την κατεύθυνση δεν προήλθε μόνο από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Εν τέλει και μέχρι στιγμής, η διοίκηση Μπάιντεν στέκεται συνεπής με την προσέγγισή της από την αρχή της κρίσης. Έτσι, ενώ εντατικοποίησε και άλλαξε επίπεδο στις επιθέσεις της εναντίον φιλοϊρανικών σχηματισμών σε Συρία και Ιράκ, ενώ προειδοποίησε το Ιράν για αναβαθμισμένη απάντηση εάν συνεχιστούν οι προκλήσεις εναντίον των ΗΠΑ, ωστόσο ταυτόχρονα διεμήνυσε σε όλους τους δυνατούς τόνους πως η ίδια δεν επιθυμεί επέκταση της κρίσης και του πολέμου. Μάλιστα, ο Μπλίνκεν, εκτιμώντας πως η κατάσταση είναι πιο επικίνδυνη από το 1973 (πόλεμος του Γιομ Κιπούρ), προειδοποίησε (άραγε ποιους;;) εναντίον προσπαθειών εκμετάλλευσης του πολέμου για να προκληθεί περαιτέρω αστάθεια, τονίζοντας ότι η Ουάσιγκτον θα αντιδράσει «αποφασιστικά» σε οποιαδήποτε τέτοια και παίρνοντας μέτρα για να μην υπάρξει περιφερειακή ανάφλεξη. Οι ΗΠΑ με το μέτωπο στην Ουκρανία ανοιχτό και πιο δυσχερές για τους ίδιους και το ενεργούμενό τους (καθεστώς Κιέβου), μπαίνουν ολοένα και πιο βαθιά στην κρίση που έχει ξεσπάσει στη Μέση Ανατολή με επίκεντρο τη σφαγή των σιωνιστών, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς. Επιχειρώντας να προστατέψουν ταυτόχρονα τόσο το μαντρόσκυλό τους (Ισραήλ) όσο και κυρίως τα στρατηγικά τους συμφέροντα στην περιοχή, έχουν βρεθεί σε μπροστά σε σημαντικά και δισεπίλυτα διλήμματα.
Όπως ξαναγράψαμε, ενώ δεν έχει εφευρεθεί ακόμα ο τετραγωνισμός του κύκλου, οι ΗΠΑ πασχίζουν να πετύχουν το πολιτικό του ανάλογο. Οι ειδήσεις που φτάνουν από την Ουάσιγκτον θέλουν την αμερικανική ηγεσία, μετά από μια σειρά κινήσεις, να έχει καταλήξει σε ένα τετράπολο, μέσω του οποίου θα κατορθώσουν αυτό που σήμερα φαντάζει αδύνατο: επίδειξη πυγμής προς το Ιράν και τους συμμάχους του στην περιοχή ώστε να «αυτοπεριοριστούν», ένταση των πιέσεων στην ισραηλινή ηγεσία για προσχώρηση σε διαπραγματεύσεις και στο βάθος κινήσεις στο παρασκήνιο ακόμα και για αλλαγή ισραηλινής ηγεσίας, διπλωματικές κινήσεις με άξονα μια πρόταση-δέλεαρ για «ένα αποστρατιωτικοποιημένο παλαιστινιακό κράτος» με ορισμένες από τις αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ιορδανία) σε ρόλο εγγυητή, συμφωνία με εγγυήσεις ασφαλείας των ΗΠΑ στη Σαουδική Αραβία, με αντάλλαγμα την επανεκκίνηση σε δεύτερο χρόνο της προσέγγισης Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας, που η 7η Οκτώβρη δυναμίτισε για τα καλά.
Διπλωματία, συγκλίσεις και αντιθέσεις δυτικών
Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές είναι επίσης θορυβημένοι για τη διεθνή κατακραυγή εναντίον του Ισραήλ, όπως αποτυπώθηκε στα εκατομμύρια των διαδηλωτών, αλλά και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μετά την προσφυγή της Νότιας Αφρικής. Επιπλέον κινήσεις όπως αυτή του ισραηλινού ΥΠΕΞ να δείξει δημόσια στους Ευρωπαίους ομολόγους του και στο πλαίσιο διεθνούς συνάντησης στις Βρυξέλλες για το παλαιστινιακό, χάρτη με το τεχνητό νησί που η σιωνιστική ηγεσία προτείνει να εκτοπίσουν τους Παλαιστίνιους της Λωρίδας Γάζας, μεγαλώνουν τη δυσαρέσκεια για την ισραηλινή πολιτική. Εκτιμούν ότι δεν είναι πια διαχειρίσιμη η σφαγή, αποκαλύπτονται στους λαούς τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της Δύσης, αλλά προσμετρούν επιπλέον και τον σοβαρό κίνδυνο αδυνατίσματος ή και απώλειας των ερεισμάτων τους μέσα στις αντιδραστικές κλίκες της Μέσης Ανατολής. Η Ισπανία έχει διαχωρίσει σχεδόν από την αρχή τη θέση της, κάνοντας για τα δεδομένα της ΕΕ, σκληρή κριτική στο Ισραήλ. Η Γαλλία, που έχει να υπερασπίσει σχέσεις και επιρροή στη Μέση Ανατολή, πρωτοστατεί στην αυτοδύναμη -έστω και ασθμαίνοντας-στρατιωτική παρουσία της ΕΕ στην περιοχή, με την άρχουσα τάξη της χώρας μας να δίνει γη και ύδωρ στην ευρωενωσίστικη πρωτοβουλία «Ασπίδες». Παράλληλα, η γαλλική διπλωματία σε συνεννόηση με την αμερικανική CIA, Ισραηλινούς, Αιγύπτιους και Καταριανούς αξιωματούχους προωθεί μια πρόταση κατάπαυσης του πυρός με απελευθέρωση ομήρων, που εκπονήθηκε στο Παρίσι στα τέλη Ιανουαρίου. Συνολικά η ΕΕ, προσπαθώντας κι αυτή να παραμείνει όπως όπως στη διπλωματική επιφάνεια, προβάλλει τη «λύση των δύο κρατών», ενώ ακόμα και η φαιοπράσινη Γερμανίδα ΥΠΕΞ Μπέρμποκ αναγκάζεται να μιλήσει σε σχετικά αυστηρό τόνο προς την ηγεσία του Ισραήλ.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στη Μέση Ανατολή εξελίσσονται δύο περιοδείες. Η μία του Μπλίνκεν, που ξεκινά έναν νέο κύκλο συνομιλιών με Σαουδική Αραβία, Αίγυπτο, Κατάρ, Παλαιστινιακή Αρχή στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και φυσικά Ισραήλ. Στόχος η προώθηση του σχεδίου για μια κατάπαυση του πυρός με παράλληλη απελευθέρωση ομήρων, με πίεση κυρίως προς την ισραηλινή ηγεσία που με βάση τα αμερικανικά χτυπήματα σε Υεμένη, Συρία και Ιράκ εμφανίζεται ακόμα πιο αποθρασυμένη. Η άλλη είναι η περιοδεία του νέου Γάλου ΥΠΕΞ, Σερζουρνέ, σε Αίγυπτο, Ιορδανία, κατεχόμενη Δυτική Όχθη, Λίβανο και Ισραήλ για να κομίσει την προαναφερόμενη πρόταση του «Παρισιού». Φαίνεται πως ΗΠΑ και Γαλλία συγκλίνουν στην ανάγκη προώθησης έστω και μιας πρόσκαιρης εκεχειρίας, αλλά και ανταγωνίζονται εμμέσως πλην σαφώς με επίδικο την υπεράσπιση θέσεων και την ανάκτηση ή διεύρυνση καναλιών ελέγχου στη Μέση Ανατολή.
