Άραγε τι είχαν περισσότερο ανάγκη οι σημερινοί εργαζόμενοι σε αναστολή, την ώρα που αναρωτιούνται πώς θα βιοποριστούν την επόμενη μέρα; Μα φυσικά τις δηλώσεις της «ινφλουένσερ»-σύγχρονης μεγαλοεπιχειρηματία Ιωάννας Τούνη, σύμφωνα με την οποία «την ώρα που η οικονομία κλαίει, κάποιοι τεμπέληδες μπορούν να είναι χαρούμενοι, αφού πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Εγώ εμπορεύομαι ρούχα, οι φίλοι μου εστίαση και τα 800 ευρώ δεν κάνουν τίποτα για τις επιχειρήσεις».
Είναι τέτοιες εκφράσεις τυχαίες; Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει, όταν βλέπουμε επίσημα στελέχη της κυβέρνησης, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Άδωνη Γεωργιάδη, να παρουσιάζουν την αναστολή εργασίας σαν δώρο προς τους εργαζόμενους. Ακόμα και η τέχνη παίζει τον βρώμικο αυτό ρόλο, όταν ο Αρκάς μέσω σκίτσου μας ενημέρωνε ότι δεν πρέπει να γκρινιάζουμε ενώ πληρωνόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Μάλιστα! Με λίγα λόγια, η πλήρης διαστρέβλωση και η μετατροπή του θύματος σε θύτη.
Την ώρα που χτυπιέται το δικαίωμα στην εργασία, πρέπει να είμαστε και ευγνώμονες για τα 800 ευρώ που δίνει η κυβέρνηση, που στην πραγματικότητα ούτε τόσα δεν είναι. Μας κάνουν χάρη που μας αφήνουν να ζήσουμε(;). Εξάλλου, η νέα κανονικότητα ορίζει ότι με τόσα χρήματα θα πρέπει να συντηρηθούν ολόκληρες οικογένειες. Παρόλα αυτά, κρίνοντας από τον προϋπολογισμό του 2021, σίγουρα το ποσό που το κράτος ετοιμάζεται να κλέψει θα είναι διπλάσιο και τριπλάσιο…
Δικαίως λοιπόν ο εργαζόμενος λαός δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος και εναντιώνεται σε τέτοιου τύπου δηλώσεις ακόμα και όταν προέρχονται από θύματα σεξισμού που τα μέσα μαζικής εξαπάτησης φρόντιζαν να προβάλλουν, δήθεν ευαισθητοποιημένα και προοδευτικά, την ώρα που τα εργατικά ατυχήματα και τα κρούσματα κορωνοιού σε μαζικούς χώρους εργασίας αποσιωπώνται! Τα χαριτωμένα «μένουμε σπίτι και κάνουμε διαλογισμό» των διαφόρων μαϊντανών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που είχαν αναλάβει όλο το προηγούμενο διάστημα να μας πείσουν ότι το καθολικό λοκντάουν αποτελεί δίκαιη πολιτική και όχι ευθεία παραδοχή της αδυναμίας του καπιταλιστικού συστήματος πήγαν περίπατο!
Ας μην ξεχνάμε βέβαια και την ιδιότητα της κυρίας Τούνη και των φίλων της που ενδεχομένως να εύχονταν επιστροφή στην ανοσία της αγέλης, που εφάρμοζε όλο το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση. Αποθρασυμένη η εργοδοσία από το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που έχει στα χέρια της, προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο, προκειμένου την επόμενη μέρα να μπορεί να δικαιολογηθεί στα μάτια του εργαζόμενου λαού η ένταση της εκμετάλλευσης!
Οι χιλιάδες εργαζόμενοι που από αναστολή βρέθηκαν απολυμένοι το καλοκαίρι και επιβιώνουν με το επίδομα-κοροϊδία της κυβέρνησης δεν πρέπει να είναι αγνώμονες. Το ίδιο άλλωστε ισχύει για τους εργαζόμενους στην εστίαση, που καλούνταν να αποδεχτούν τη δουλειά υπό εξαντλητικούς όρους, αφού το προηγούμενο διάστημα «ξεκουράζονταν». Από την άλλη όμως η εργοδοσία ίσως οφείλει μερικά ευχαριστώ στην κυβέρνηση που την απαλλάσσει από φόρους, υποχρέωση καταβολής ολόκληρου μισθού, είτε μέσω των αναστολών εργασίας είτε μέσω του προγράμματος συν-εργασία. Και φυσικά μπορεί να ανυπομονεί για το χριστουγεννιάτικο δώρο-νομοσχέδιο Βρούτση που στοχεύει την κατάργηση της υπερωριακής αμοιβής και του οχταώρου.
Παρόλα αυτά, οι κινητοποιήσεις των γιατρών, η μαζική πορεία για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, η συγκέντρωση στη δίκη της Χρυσής Αυγής και η συμμετοχή στις συγκεντρώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου αναδεικνύουν ότι ο λαός ασφυκτιά και ψάχνει να βρει τους τρόπους εκείνους που θα διεκδικήσει τη ζωή του πίσω. Το σύστημα αυτό όσο και αν θωρακίζεται, είτε μέσω της καταστολής είτε μέσω της ιδεολογικής προπαγάνδας, είναι γυμνό στα μάτια του λαού και τα δείγματα συσσώρευσης οργής είναι ευδιάκριτα ακόμα και όταν αυτά περιορίζονται σε αντιδράσεις στο φεισμπουκ! Εκεί άλλωστε κρίνεται και ο ρόλος της Αριστεράς, που οφείλει να αναδείξει την οργανωμένη πάλη σε εργαλείο διεκδίκησης δικαιωμάτων, κόντρα σε κάθε αφήγημα εθνικής ομοψυχίας και θεοποίησης «γκλάμορους» εκπροσώπων του σάπιου αυτού συστήματος.
