Μια σημαντική μάχη ενάντια στην αντεργατική επίθεση αλλά και στο κλίμα καταστολής δόθηκε
στις 26 Νοέμβρη με αφορμή το απεργιακό κάλεσμα που έκαναν αρχικά τα εργατικά κέντρα Αθήνας
και Πειραιά και στη συνέχεια η ΑΔΕΔΥ και άλλα εργατικά κέντρα. Μια σημαντική μάχη, όχι μόνο
γιατί έσπασε το κλίμα της σιωπής και του φόβου, αλλά και γιατί δόθηκε κόντρα στην ανοιχτά
υπονομευτική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Με απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλες τις
μεγάλες πόλεις της χώρας, δόθηκε μια ηχηρή απάντηση σε όλους αυτούς που θέλουν τους
εργαζόμενους να παρακολουθούν βουβοί και υποταγμένοι τις ζωές και τα δικαιώματά τους να θυσιάζονται για χάρη του καπιταλιστικού κέρδους. Σε όλους αυτούς που εκμεταλλεύονται την πανδημία για να δέσουν χειροπόδαρα τους εργαζόμενους και να συντρίψουν τις συνδικαλιστικές
ελευθερίες.
Σίγουρα δεν ήταν μια απεργία σαν τις άλλες! Από τη μια, η εξάπλωση της πανδημίας με τις
χιλιάδες κρούσματα και τις εκατόμβες νεκρών καθημερινά. Από την άλλη, η καραντίνα, οι
ασφυκτικοί περιορισμοί της κυκλοφορίας, η αστυνομοκρατία και το πλαίσιο καταστολής που
έσφιγγε όλο και περισσότερο τις μέρες πριν την απεργία. Είχε προηγηθεί το όργιο βίας και
καταστολής στις 17 Νοέμβρη, αλλά και οι δεκάδες προσαγωγές αγωνιστών πανελλαδικά που
προπαγάνδιζαν την απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις. Χωρίς να έχει δηλωθεί επίσημα, το
κλίμα που διαμορφωνόταν παρέπεμπε σε μια απαγορευμένη απεργία και πολύ περισσότερο σε
απαγόρευση των απεργιακών συγκεντρώσεων. Στο κλίμα αυτό συνέβαλαν και οι απαράδεκτες
προσαγωγές και συλλήψεις των γυναικών που συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα με αφορμή την
ημέρα κατά της βίας εναντίον γυναικών, μία μόλις μέρα πριν την απεργία.
Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Εξάλλου, η στάση της κυβέρνησης έχει επανειλημμένα δείξει
την απόφασή της να χρησιμοποιήσει κάθε δυνατό μέσο και μηχανισμό προκειμένου να προωθήσει
την αντεργατική επιδρομή που επιβάλλουν τα αφεντικά της, οι δυνάμεις του κεφάλαιου και του
ιμπεριαλισμού. Το χειρότερο ήταν η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, των κυρίαρχων
δυνάμεων στα εργατικά συνδικάτα. Ήταν η πρώτη φορά που μια απεργία υπονομεύεται τόσο
ανοιχτά και μάλιστα από αυτούς που την υπερψήφισαν. Δεν αναφερόμαστε στην κλασική στάση
των εργατοπατέρων που παίρνουν απόφαση για μια απεργία-τουφεκιά στον αέρα και δεν κάνουν το
παραμικρό για να την προπαγανδίσουν. Αυτή τη φορά είχαμε μια συντονισμένη και ξεκάθαρη
προσπάθεια απονομιμοποίησης της απόφασης για απεργία. Τα γεγονότα στο ΕΚ Αθήνας ήταν
ενδεικτικά: Σε τηλεδιάσκεψη σωματείων που συγκάλεσε τη Δευτέρα πριν την απεργία (23/11) πέρα
από τη ΔΑΚΕ και τη ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ που ανοιχτά ζήτησαν αναστολή της απεργίας, καμία από τις
υπόλοιπες δυνάμεις του καθεστωτικού συνδικαλισμού –αλλά ούτε και το ΠΑΜΕ– δεν πρότεινε
απεργιακή συγκέντρωση. Ακόμη και η πρόταση από την ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ) για... παράσταση
στελεχών της διοίκησης του ΕΚΑ στο Υπουργείο Εργασίας, στη συνέχεια μετατράπηκε σε...
μοτοπορεία για να καταλήξει στο... θα δούμε. Πουθενά στην Ελλάδα οι δυνάμεις αυτές δεν
τόλμησαν να καλέσουν σε απεργιακές συγκεντρώσεις, κάτι που φυσικά αποδυνάμωνε την ίδια την
έννοια της απεργίας. Γιατί κανένας εργαζόμενος δεν απεργεί για να κάτσει στο σπίτι του. Η
απεργία είναι μια ταξική μάχη και δίνεται συλλογικά, όχι σε συνθήκες απομόνωσης. Πολύ
περισσότερο, δε, που η επίκληση του υγειονομικού κινδύνου για να μην καλεστούν απεργιακές
συγκεντρώσεις αποτελεί ανοιχτή νομιμοποίηση της κυβερνητικής υποκριτικής προπαγάνδας
που θυμάται τη δημόσια υγεία μόνο όταν πρόκειται για συγκέντρωση ή διαδήλωση, ενώ αδιαφορεί
εγκληματικά για την κατάσταση του συστήματος περίθαλψης, για την κατάσταση στα μέσα
μαζικής μεταφοράς και στους μαζικούς χώρους δουλειάς.
Και αν από δυνάμεις όπως η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο, να που και το ΠΑΜΕ συντάχθηκε για μια ακόμη φορά με τις δυνάμεις της «ευθύνης». Άσφαιρες τουφεκιές ήταν τα παχιά λόγια για την απεργία στις 26 του μήνα, όταν επιμελώς απέφευγε να απευθύνει πλατύ κάλεσμα προς τους εργαζόμενους σε συγκεντρώσεις. Πάλι το ζήτημα περιοριζόταν ανάμεσα σε μερικά στελέχη του, με τους εργαζόμενους στο περιθώριο και μάλιστα να καλούνται να δώσουν και τη μάχη της απεργίας. Αστεία πράγματα, θα έλεγε κανείς, αν δεν ήταν προκλητικά. Φαίνεται ότι το ΚΚΕ πήρε καλά το μάθημά του στις 17 του Νοέμβρη και βιάζεται να το αποδείξει προς την άρχουσα τάξη.
Με τόσο καλοστρωμένο έδαφος ήταν αναμενόμενο η κυβέρνηση να ξεδιπλώσει για μια ακόμη φορά την αστυνομική βία και την καταστολή την ημέρα της απεργίας. Από το όργιο της καταστολής στα Γιάννενα μέχρι τον ασφυκτικό περιορισμό της συγκέντρωσης στην Αθήνα, η κρατική καταστολή ήταν παρούσα επιδιώκοντας μερικά βήματα ακόμη προς την κατεύθυνση της πλήρους απαγόρευσης κάθε αντίστασης και κάθε διαμαρτυρίας, με πανδημία ή χωρίς. Ας μην ξεχνάμε ότι ο λόγος που προκηρύχθηκε η απεργία ήταν κυρίως το νομοσχέδιο Βρούτση και τα όσα προβλέπει για τη διάλυση του ωραρίου αλλά και για την δραματική περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Νομοσχέδιο το οποίο μπορεί να μην έχει πάρει ακόμη το δρόμο προς τη Βουλή (πιθανότατα σε μια προσπάθεια της κυβέρνησης να κερδίσει λίγο χρόνο ώστε να διαχειριστεί την άσχημη εικόνα της γύρω από τη διαχείριση της πανδημίας), αλλά αποτελεί σταθερό στόχο της κυβέρνησης για το αμέσως επόμενο διάστημα. Σε αυτό εξάλλου συνηγορεί και η δημοσίευση στις 23 Νοέμβρη της έκθεσης Πισσαρίδη, του «μανιφέστου» για μια νέα, σφοδρότερη αντεργατική επιδρομή.
Παρ’ όλα αυτά, όπως ήδη αναφέραμε απεργιακές συγκεντρώσεις ΕΓΙΝΑΝ και η μάχη δόθηκε (όσο και όπως μπορούσε να δοθεί). Σε αυτό συνέβαλε και η Ταξική Πορεία με την κίνηση και τη δράση της πανελλαδικά. Με πρωτοβουλίες κοινής δράσης που ξεκίνησαν πριν από τις 17 Νοέμβρη και με στόχο να αναδειχτεί η ανάγκη εργατικών αντιστάσεων στο νομοσχέδιο Βρούτση (και όχι μόνο), αλλά και μέσα από τα δικά της καλέσματα, ανέδειξε την ανάγκη μαζικής απεργιακής απάντησης αλλά και μαζικών απεργιακών συγκεντρώσεων. Στη δε Αθήνα κατάφερε μαζί με άλλες συλλογικότητες να κατέβει στο δρόμο και να διαδηλώσει από την Πλ. Κλαυθμώνος ως την Ομόνοια, παρά τις επανειλημμένες αστυνομικές πιέσεις και «συστάσεις».
Η απεργία στις 26 Νοέμβρη ανέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πόσο πίσω από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων αλλά και της περιόδου βρίσκονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ανέδειξε πόσο απρόθυμες είναι να συγκρουστούν με την πολιτική του συστήματος, ειδικά τώρα που το σύστημα αποκαλύπτει το πραγματικό αποκρουστικό του πρόσωπο. Στον αντίποδα όμως με τις ηγεσίες αυτές, αναδεικνύονται και οι διαθέσεις πλατιών εργατικών στρωμάτων για αντίσταση και αγώνα. Και αυτές τις διαθέσεις οφείλουν να αφουγκραστούν και να υπηρετήσουν οι ταξικές, αγωνιστικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα.
