Και να λοιπόν που ήρθε ξανά η στιγμή (είχε ξαναγίνει, απ΄ την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στις 15-18 Νοέμβρη του 1974, λόγω προκήρυξης βουλευτικών εκλογών στις 17 Νοέμβρη, και βέβαια απ΄ τη χούντα της 21ης Απριλίου ‘67), που η διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης προχώρησε σε καθολική απαγόρευση των δημόσιων συναθροίσεων. Σε μια ανοιχτά φασιστική επιβολή ενάντια στο λαό, που έρχεται να κουρελιάσει την υποκρισία της αστικής δημοκρατίας. Ετσι, και με πρόσχημα τη «δημόσια ασφάλεια» και την «προστασία απ΄ την πανδημία», η κυβέρνηση ανέστειλε το άρθρο 11 του Συντάγματος της αστικής «μας» δημοκρατίας για τις δημόσιες συναθροίσεις. Και προχώρησε σε απαγόρευσή τους (από 4 άτομα και πάνω) σε όλη τη χώρα, απ’ τις 15 ώς τις 18 του Νοέμβρη, ενόψει των κινητοποιήσεων για την 47η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Το πρόσχημα της «προστασίας απ΄ την πανδημία» βέβαια κατέρρευσε αμέσως, απ’ την ίδια τη στάση των δυνάμεων καταστολής στην αντιμετώπιση των διαδηλωτών πανελλαδικά. Όπου οι αποστάσεις και τα μέτρα προστασίας που τηρούσαν οι διαδηλωτές έπαψαν αναγκαστικά μετά τις επιθέσεις των ΜΑΤ, τη ρίψη χημικών, της αύρας, του ξύλου… Ενα πρόσχημα που έχει ήδη αποκαλυφθεί στα μάτια του κόσμου απ΄ τη συνειδητή άρνηση των ιθυνόντων να παρθούν μέτρα που ζημιώνουν την καπιταλιστική κερδοφορία και άλλες πολιτικο-ιδεολογικές πλευρές της λειτουργίας του συστήματος και από τις συνέπειες που έχει αυτό (συνωστισμός σε μεγάλους εργασιακούς χώρους, σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, μέχρι πρότινος και στα σχολεία, σε νοσοκομεία, στις εκκλησίες).
Ο πραγματικός τους στόχος δεν ήταν μόνο ο κινηματικός γιορτασμός (κι όχι ο «νεκρός» και «καθαγιασμένος» απ΄ το σύστημα) της επετείου της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73. Ενας γιορτασμός και μια διαδήλωση που ενοχλούν μόνιμα την ντόπια αστική τάξη και τα αμερικάνικα ιμπεριαλιστικά αφεντικά. Αλλά –παραπέρα- ήταν και είναι ο ίδιος ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία. Που ζουν ένα ζοφερό παρόν και βλέπουν ένα ακόμα πιο μελανό μέλλον. Εκθετοι στην πανδημία του κορονοϊού, χωρίς ΜΕΘ, χωρίς περίθαλψη και τεστ, μπροστά σε μια νέα αντεργατική τομή και σ’ ένα ήδη μαύρο εργασιακό τοπίο, είτε ζώντας στη φτώχεια, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, με τα δικαιώματά τους να κατεδαφίζονται και με τους όρους της ζωής τους να δυσχεραίνουν. Με τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα να κουρελιάζονται, με την παιδεία, την περίθαλψη και την ασφάλιση να βρίσκονται μονίμως στο «κάδρο» της επίθεσης, με τους πολεμικούς κινδύνους στην περιοχή ν’ αυξάνονται...
Ο φόβος των λαϊκών αντιδράσεων, αντιστάσεων ή και ξεσπασμάτων, είναι αυτός που οδήγησε την κυβέρνηση και τον εκπρόσωπό της Χρυσοχοΐδη να λυσσάξουν πραγματικά. Δεν της «έφταναν» οι περιορισμοί της κυκλοφορίας και τα πρόστιμα, προχώρησε και σ’ αυτό το πραξικόπημα. Την «εικόνα» του την είδαμε στην Αθήνα και σ΄ όλες τις πόλεις της χώρας. Μια εικόνα απόλυτης αστυνομοκρατίας, με κλούβες, μηχανάκια, περιπολικά, με μπλόκα και «ελέγχους», αλλά και με αύρες, χημικά, ξύλο, προσαγωγές, συλλήψεις, πρόστιμα, κατηγορίες… Ακόμα και εφόδους των ΜΑΤ και συλλήψεις στην είσοδο των σπιτιών αγωνιστών είδαμε (Σεπόλια). Ήταν τόσο αποφασισμένοι να προχωρήσουν σ΄ αυτή τη φασιστικής χροιάς «θωράκιση» απέναντι στο λαό ώστε απέρριψαν ακόμα και προσφυγές, σαν κι αυτή της ένωσης των δικαστών.
Ομως, και μετά την 17η Νοέμβρη και την καταστολή απέναντι στα κομμάτια του λαού και στις δυνάμεις που έσπασαν στο δρόμο την απαγόρευση, συνεχίζουν να στέλνουν τα μηνύματα τρομοκράτησης. Ακόμα και η εισαγγελική παρέμβαση σε Τσίπρα, Κουτσούμπα και Βαρουφάκη για την παρουσία τους «σε εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο» επιδιώκει να στείλει το μήνυμα στο λαό πως «ούτε αυτοί εξαιρούνται». Πολιτικοί αρχηγοί που ανήκουν και στο «συνταγματικό τόξο». Πόσο μάλλον ο απλός πλατύς λαϊκός κόσμος.
Οι απαγορεύσεις όμως και η ποινικοποίηση δεν σταμάτησαν στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Μέλη του ΣΕΚ προσήχθησαν, και τους ασκήθηκαν κατηγορίες, για μοίρασμα προκηρύξεων ή για ανάρτηση πανό που καλούσαν σε «απαγορευμένη συγκέντρωση», όπως αυτή της απεργίας της 26ης Νοέμβρη στην Αθήνα. Όσο για την 6η του Δεκέμβρη, για τον Χρυσοχοΐδη είναι «προφανές» πως θα απαγορευτεί. Η συγκέντρωση, η διαδήλωση αλλά και η προπαγάνδισή τους με όποιο μέσο (πανό, προκήρυξη, διαδίκτυο) ποινικοποιούνται, λοιπόν, από ένα σύστημα που όσο θα αγριεύει την πολιτική του τόσο περισσότερο θα φοβάται τη λαϊκή οργή.
Μόνιμα «σε ασυλία» η κατασταλτική δράση των αστυνομικών σωμάτων ενάντια στο λαό
Την ίδια ώρα που στην ιμπεριαλιστική Γαλλία ψηφίζεται να επιβάλλονται ποινές φυλάκισης και εξοντωτικά πρόστιμα χιλιάδων ευρώ σε όποιον δημοσιοποιήσει περιστατικά αστυνομικής βίας, στη χώρα μας, η βία αυτή -αποκαλούμενη και αυθαιρεσία (sic)- καλύπτεται και αθωώνεται απ’ την επίσημη διαχείριση του συστήματος. Κι ας μιλούν υποκριτικά για τη «μη απολαβή καμιάς ιδιότυπης ασυλίας όσων φορούν την αστυνομική στολή» (Πόρισμα Αλιβιζάτου). Σύμφωνα με στοιχεία έκθεσης του «Εθνικού Μηχανισμού Διερεύνησης Περιστατικών Αυθαιρεσίας» του Συνηγόρου του Πολίτη, για το 2019, απ’ τις 73 περιπτώσεις που έχουν εξεταστεί απ΄ αυτόν, μόνο για τις… 3 έχουν προταθεί κάπως πιο σοβαρές διοικητικές τιμωρίες, όπως «πρόταση απόταξης» ή και «απόλυσης». Για άλλες 10 έχουν προταθεί ευτελείς κυρώσεις, όπως πρόστιμο και «επίπληξη» (σκοτίστηκαν), ενώ όλες οι υπόλοιπες μπήκαν στο αρχείο…
Βέβαια οι περιπτώσεις αστυνομικής βίας δεν είναι μόνο αυτές που εξετάστηκαν. 208 αναφέρονται για το 2019, αν μείνουμε στα «επίσημα στοιχειά». Το ποσοστό των καταγγελιών που αναφέρεται αφορά στο μεγαλύτερο μέρος του περιπτώσεις κακοποίησης, προσβολής της σωματικής ακεραιότητας ή της υγείας, βασανισμών και σοβαρών απειλών της αξιοπρέπειας του αποδέκτη της αστυνομικής βίας. Τόσο επί κυβέρνησης ΝΔ (61% το 2019) όσο και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (59% το 2017 και ’18). Δεν λείπουν βέβαια αυτές με «ρατσιστικά κίνητρα», δηλαδή απέναντι σε πρόσφυγες και σε μετανάστες. Καταγγέλλεται επίσης πως απ’ τον Ιούνη του ’17 που ξεκίνησε να λειτουργεί ο Μηχανισμός αυτός, η Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής δεν έχει υποβάλει ούτε μία σχετική υπόθεση που να αφορά τα σώματα της Αστυνομίας, του Λιμενικού, της Πυροσβεστικής και των υπαλλήλων των φυλακών. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, από κανένα μηχανισμό, φορέα ή κυβέρνηση του συστήματος. Τα σώματα αυτά και κυρίως της αστυνομίας αποτελούν τους πραιτοριανούς του συστήματος και της πολιτικής του. Αποτελούν αυτούς που καλούνται να καταστείλουν τις αντιστάσεις ή και τις αντιδράσεις ακόμα του λαού απέναντι στην καθημερινή πολιτική που ασκεί το σύστημα και οι κυβερνήσεις του ενάντιά του. Σώματα που τροφοδοτούνται παραπέρα στη δράση τους απ΄ την αντιλαϊκή πολιτική και που κατά κανόνα «ξεφεύγουν», έχοντας φτάσει μέχρι και τις δολοφονίες. Κι αν στις δολοφονίες τους οι φυσικοί αυτουργοί πέφτουν αρχικά «στα μαλακά», για να… αθωωθούν στη συνέχεια (χαρακτηριστική η περίπτωση Μελίστα, δολοφόνου του Καλτέζα), τα πάμπολλα περιστατικά αστυνομικής βίας είτε κουκουλώνονται είτε αποκρύπτονται. Κι αν αυτό δεν μπορεί να γίνει, σπάνια πάνε σε εκδίκαση, όταν το περιστατικό καταγγελθεί πλατιά και γίνει γνωστό, η οποία τραβά χρόνια και καταλήγει σε αθώωση (ενδεικτικά: υπόθεση «ζαρντινιέρα») ή ακόμα τρενάρει (ενδεικτικά: υπόθεση Ζακ).
Ειδικά οι «εικόνες» αστυνομικής βίας που έχουν δημοσιοποιηθεί τα τελευταία χρόνια και κυρίως από το 2010-12 και μέχρι και την 17η Νοέμβρη 2020 μιλάνε από μόνες τους. Με θύματα νεολαίους, εργάτες, μετανάστες, γυναίκες, διαδηλωτές… Η τελευταία αυτή έκθεση του «Μηχανισμού» επιβεβαιώνει πως κι όλες αυτές οι περιπτώσεις που δεν πάνε σε δίκη και επισείουν διοικητικές ποινές στη συντριπτική τους πλειονότητα μπαίνουν στο συρτάρι…
