Έκανε αίσθηση η πρωτοβουλία του ΚΚΕ να απευθυνθεί σε ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25 απέναντι στην κυβερνητική απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου μετά το χουντικής κοπής διάταγμα του αρχηγού της ΕΛΑΣ. Μάλιστα έγινε απόπειρα να συμμετέχει στην πρωτοβουλία και το ΚΙΝΑΛ αλλά εκεί συνάντησε την κάθετη άρνηση του καθεστωτικού κόμματος.
Από την μία πλευρά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε πλήρως υποταχθεί στην κυβερνητική απαγόρευση, για υγειονομικούς λόγους ενώ από την άλλη η ηγεσία του ΚΚΕ έβλεπε ότι περιορίζονταν τα περιθώρια για συμβολικές κινήσεις όπως την Πρωτομαγιά. Όσο για το κόμμα του Βαρουφάκη βρήκε την ευκαιρία να μπει, με τον δικό του τρόπο, στο «κάδρο» και να προωθήσει την «μη βίαιη αντίσταση» των… 9 βουλευτών του απέναντι στην κυβερνητική πολιτική της αστυνομοκρατίας και της καταστολής.
Όλοι είχαν τους λόγους τους να συμμετέχουν σε μία καθόλα θεσμική πρωτοβουλία, που είχε και παράδοση κοινού ψηφίσματος διαμαρτυρίας στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και κοινό κείμενο υπογραφών αλλά δεν είχε τίποτα να απευθύνει στον λαό και τη νεολαία. Η φραστική καταγγελία των κυβερνητικών απαγορεύσεων, η ανάδειξη της ανακοίνωσης της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων περί αντισυνταγματικότητας του διατάγματος σαν το «αντίπαλο δέος», η προσφυγή του ΜΕΡΑ25 στο ΣτΕ, αποτέλεσαν όλα μαζί μία στάση «διαπραγμάτευσης» μέσα στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος. Μία στάση που δεν απευθυνόταν στον λαό να κινητοποιηθεί για να σπάσουν οι απαγορεύσεις στον δρόμο, με μαζικές παρεμβάσεις αλλά αναζητούσε «γέφυρες» μέσα στους κόλπους του αστικού συστήματος και μάλιστα αναζητούσε «νομιμότητα» από τις πιο σκληρές πλευρές του αστικού κράτους (Δικαστές και Εισαγγελείς) αλλά και από τον κεντρικό πολιτειακό φορέα (ΠτΔ).
Εδώ να θυμίσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που σε μία κρίσιμη περίοδο για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες λαού και νεολαίας υπάρχει η «καταφυγή» στην ηγεσία του αστικού πολιτικού συστήματος. Μέσα στις μαζικές κινητοποιήσεις, τον Δεκέμβρη του 2008, ο Αλ. Αλαβάνος, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με συνοδούς επισκέφτηκε το Μέγαρο Μαξίμου για να συζητήσουν «ομαλή πολιτική διέξοδο». Υπεύθυνες στάσεις και τότε και τώρα.
Για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η πρωτοβουλία του ΚΚΕ αποτέλεσε «θείο δώρο» και δεν έχασε την ευκαιρία να το αρπάξει για να προσπαθήσει να ξεφύγει από το στρίμωγμα απέναντι στον δημοκρατικό κόσμο για την στάση υποταγής στην κυβερνητική απαγόρευση. Πολύ περισσότερο βρήκε την ευκαιρία να υιοθετήσει την πρωτοβουλία στην κατεύθυνση ενός αντικυβερνητικού – αντιδεξιού μετώπου και σαν προοπτική αλλά και σαν αντίβαρο στο λεγόμενο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, που θα «ξεπλύνει» την αντιλαϊκή κυβερνητική θητεία του, με σκοπό να κερδίσει το χαμένο έδαφος της επιρροής του στον λαό και τη νεολαία.
Η ηγεσία του ΚΚΕ από την άλλη μεριά ενώ στα πλαίσια του κινήματος είτε των εργαζόμενων είτε της νεολαίας κάνει ότι μπορεί για να μην συναντηθούν συγκεντρώσεις και πορείες, ενώ προωθεί τον διαχωρισμό και αρνείται την συγκρότηση των μετώπων πάλης, στο ζήτημα αυτό φάνηκε πολύ ευρύχωρο και μάλιστα απέναντι σε έναν πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος . Αποτέλεσμα της τεράστιας πίεσης που ένοιωσε από την κυβερνητική επίθεση και ότι δεν θα γίνονταν ανεκτές ούτε οι συμβολικές κινητοποιήσεις του.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που και μέσα στον χώρο της Αριστεράς αλλά και έξω από αυτή είδαν σε αυτή την κοινή πρωτοβουλία ένα πρόπλασμα ενωτικών κινήσεων για το επόμενο διάστημα καθώς θα κλιμακώνεται η κυβερνητική πολιτική της επίθεσης σε όλα τα μέτωπα. Για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αυτή είναι μία ευκταία προοπτική καθώς θα του έδινε την δυνατότητα να παρουσιάσει και ένα αριστερό άνοιγμα σαν αντίβαρο των ανοιγμάτων που έχει ήδη κάνει προς την σοσιαλδημοκρατία με την λεγόμενη «Προοδευτική Συμμαχία». Από την άλλη μεριά η ηγεσία του ΚΚΕ προσβλέποντας να «αντικαταστήσει» τον ΣΥΡΙΖΑ σαν βασική δύναμη αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση δεν θα είχε πρόβλημα να κινηθεί με μία τέτοια τακτική που θα του έδινε αυτή την δυνατότητα.
Πάνω από όλα αυτό που θα καθορίσει την συνέχιση ή όχι των κοινών πρωτοβουλιών είναι οι πολιτικές εξελίξεις και το πλαίσιο που θα διαμορφώσουν. Η κλιμάκωση της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης της κυβέρνησης, η ενίσχυση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η όξυνση του αντιδραστικού ανταγωνισμού των ντόπιων αστικών τάξεων και οι κίνδυνοι για τους λαούς, αποτελούν το υπάρχον πλαίσιο που την επόμενη περίοδο θα κινηθεί σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Από την άλλη πλευρά έχει αποκαλυφθεί ότι όσο το πολιτικό πλαίσιο κινείται προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση τόσο μεγαλύτερη είναι και η προσαρμογή των δυνάμεων του ρεφορμισμού καθώς είναι έξω από την φύση και την λογική τους η συγκρότηση μετώπων αντίστασης και διεκδίκησης του λαού και της νεολαίας. Στην βάση αυτή είναι ανοικτό το ενδεχόμενο να υπάρξουν και άλλες κοινές πρωτοβουλίες ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ που όμως, όπως και αυτή για την απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου, δεν θα εκφραστούν μέσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία αλλά σε κοινοβουλευτικό – θεσμικό επίπεδο. Η κοινή καταγωγή των δύο αυτών χώρων (ρεβιζιονισμός–ρεφορμισμός) τους έχει διαμορφώσει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά, τα οποία δίνουν την δυνατότητα και της συνεννόησης και των τακτικών ελιγμών.
Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία που δέχονται την βάρβαρη επίθεση της κυβέρνησης και του συστήματος συνολικά δεν έχουν καμία αξία οι κοινές πρωτοβουλίες ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ. Το επόμενο διάστημα αυτό που θα έχει σημασία είναι οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες μέσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία για την συγκρότηση των αναγκαίων μετώπων αντίστασης και πάλης. Η 17 Νοέμβρη 2020 και η απεργία της 26 Νοέμβρη άνοιξαν τον δρόμο σε μία τέτοια κατεύθυνση που πρέπει να πάρει ακόμα πιο μαζικό χαρακτήρα.
