Απέκτησε “κοινοβούλιο” το ΝΑΤΟ; Η 66η ετήσια “Κοινοβουλευτική Συνέλευση” του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (έτσι την ονομάζουν), διάρκειας πέντε ημερών, με διαδικτυακό οικοδεσπότη την Αθήνα, είχε όλα τα αναμενόμενα. Την επιβεβαίωση των “ισχυρών δεσμών” των μελών του, την προσμονή αναβάθμισης του ρόλου του με βάση την εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ, τη στοχοποίηση Ρωσίας και Κίνας ως αποσταθεροποιητικών παραγόντων για τη λεγόμενη παγκόσμια ασφάλεια. Παράλληλα αποτέλεσε και βήμα ανάπτυξης των επιθυμιών των κρατών-μελών, με τον τόνο βέβαια να δίνουν οι ισχυροί παίκτες.
Από ελληνικής πλευράς, ο Μητσοτάκης ήταν ένας απόλυτα προβλέψιμος ομιλητής. Αφού υπενθύμισε ότι από το 1952 που εντάχθηκε η Ελλάδα στη συμμαχία καταβάλλει ετήσια ανελλιπώς πάνω από το 2% του ΑΕΠ της για στρατιωτικές δαπάνες, ζήτησε να σταθούν οι σύμμαχοι στο “πνεύμα” που αποτελεί συστατικό στοιχείο του ΝΑΤΟ, την “εξασφάλιση” δηλαδή της “ευημερίας, της ασφάλειας και της δημοκρατίας” που παραδοσιακά απολαμβάνουν τα κράτη-μέλη αλλά και ο (ευρύτερος;) περίγυρος. Μεταξύ αυτών τα Βαλκάνια, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Συρία και η Λιβύη! Μάλιστα, ως συνήθως, έκανε ιδιαίτερη μνεία στις “αξίες” της Δύσης, που εδράζονται στην ελληνική “δημοκρατία” 2.500 χρόνια πριν. Δεν παρέλειψε, φυσικά, να κάνει νύξη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως θεσμό-κατάκτηση των χωρών-μελών της που, παράλληλα με το ΝΑΤΟ, αποτελεί πυλώνα σταθερότητας.
Μπορεί να γίνει η ελληνοτουρκική διένεξη πρόβλημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ; Πολύ θα το ήθελε η άρχουσα τάξη της χώρας μας και από τη σκοπιά που η ίδια το θέτει, μιας και οι πλάτες της δεν μπορούν στη δεδομένη χρονική συγκυρία να αντεπεξέλθουν από μόνες τους σ’ ένα τέτοιο βάρος. Ευελπιστώντας ότι το λεγόμενο διεθνές δίκαιο είναι με το μέρος της. Στην ουσία, τρέφοντας ελπίδες ότι τα συμφέροντα τόσο των αμερικάνων όσο και των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών ευνοούν τις θέσεις-βλέψεις της ντόπιας αστικής τάξης, σε βάρος προφανώς της τουρκικής. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο “απλά”, καθώς τα ζητήματα που έχουν τεθεί στη βάση του ευρύτερου, οξυμένου γεωπολιτικού, στρατηγικού, στρατιωτικού, οικονομικού, ενεργειακού ανταγωνισμού επιτάσσουν τη μέγιστη ευχέρεια κινήσεων από αυτούς που μπορούν, στη βάση των δυνατοτήτων τους, να την επιδείξουν. Κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνει από τη φύση της η αστική τάξη της χώρας μας. Εξ’ου και η προδικασμένη στάση της, παρά την “ευελιξία” που επικαλείται ο πρωθυπουργός.
Το συμπέρασμα των λεγομένων Μητσοτάκη είναι κατατεθειμένο σε όλα τα διεθνή φόρα και δεν είναι άλλο από την “πρόσκληση καλόπιστου διαλόγου” προς την Τουρκία για τη διευθέτηση της διένεξης που με κλιμακούμενο ρυθμό εξελίσσεται. Το λεγόμενο blame game για το ποιος είναι ο πιο αυθεντικός υποστηριχτής του διαλόγου μέσω και των “μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης” καλά κρατεί, αφού και η τουρκική πλευρά εγκαλεί την ελληνική για “άρνηση” πραγματοποίησής του. Όσο κι αν και οι δύο θέλουν να εμφανίζονται ως διαλλακτικοί συνομιλητές, λίγα έχουν να επιδείξουν στο επίπεδο αυτό, με τις εντάσεις στις μεταξύ τους σχέσεις να υπερτερούν των υφέσεων.
Και στο βάθος Χάγη. Αυτό είναι το κλου της τοποθέτησης της ελληνικής κυβέρνησης, στο βαθμό που η τουρκική δεν ανταποκριθεί στην πρόσκληση διαλόγου ή επιμένει να θέτει περισσότερα του ενός (υφαλοκρηπίδα-θαλάσσιες ζώνες) ζητήματα προς “συζήτηση”. Φαίνεται το τελευταίο διάστημα ότι όλο και περισσότεροι στα επιτελεία της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου “γέρνουν” σ’ αυτή τη “λύση”, αφού προεξοφλούν, ακόμη κι αν πραγματοποιηθούν, αποτυχία των συζητήσεων. Μάλιστα και πολιτικές δυνάμεις, με πιο χαρακτηριστική την εκτίμηση-τοποθέτηση του ΚΚΕ, το θεωρούν ως σίγουρο.
Το αν “ιδρώνει το αυτί των συμμάχων και εταίρων” (σε ΝΑΤΟ και ΕΕ) σε μια τέτοιου είδους περίπου έκκληση της ελληνικής πλευράς είναι ένα ζήτημα. Το σίγουρο είναι πως οι λαοί Ελλάδας και Τουρκίας δεν έχουν τίποτε να περιμένουν από εγκληματικούς-δολοφονικούς οργανισμούς σαν τους παραπάνω. Είτε “γέρνουν”, για τα δικά τους συμφέροντα κατά καιρούς, προς τα εδώ είτε προς τα εκεί. Σε κάθε περίπτωση αυτοί θα βγουν οι μεγάλοι χαμένοι. Εκτός εάν...
