«Οι δρόμοι κουβαλάνε κορονοϊό», έσπευσε να διαβεβαιώσει ο υπ. ΠροΠο Χρυσοχοΐδης, όταν ρωτήθηκε για την απαγόρευση της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου και την απαγόρευση συγκεντρώσεων άνω των 4 ατόμων τις προηγούμενες μέρες. Όλο το προηγούμενο διάστημα, φάνηκε περίτρανα η προσπάθεια του συστήματος να χτυπήσει τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου και ότι αυτή σηματοδοτεί. Με τις αθρόες συλλήψεις και προσαγωγές τις μέρες πριν τη διαδήλωση, αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής σε όλη την Ελλάδα. Με την κινητοποίηση όλων των αστυνομικών σωμάτων για να καταστείλουν τις συγκεντρώσεις. Με την άγρια καταστολή που θύμιζε χούντα, την οποία δέχτηκε πανελλαδικά ο λαός και η νεολαία στην προσπάθειά τους να διαδηλώσουν.
Όλες τις προηγούμενες μέρες προετοιμαζόταν το έδαφος. Πρώτα και κύρια, η κυβέρνηση έθεσε το ζήτημα της απαγόρευσης, ήδη από την αρχή της καραντίνας, με φανερό το στοιχείο του Πολυτεχνείου να βαραίνει στην απόφαση για αυτήν. Με το Μπογδάνο να κάνει «κινηματογραφικές» πλάτες στις επιχειρήσεις των ΜΑΤ στο κάτω Πολυτεχνείο, καθώς και να είναι ο πρώτος που έθεσε ζήτημα απαγόρευσης της διαδήλωσης.
Όλα τα παραπάνω πάτησαν στο ιδεολογικό «χαλί», που έστησαν μέρες πριν τις 17 οι δηλώσεις Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη για μη πραγματοποίηση της συγκέντρωσης, με δικαιολογία τη μη πραγματοποίηση παρελάσεων στις 28 Οκτωβρίου και 25 Μαρτίου. Αλλά επίσης, στην κορύφωση ίσως της ιδεολογικής επίθεσης που δέχτηκε το Πολυτεχνείο, με την χαρακτηριστική τοποθέτηση του Μητσοτάκη στη Βουλή: «Στο πολυτεχνείο δεν ήταν μόνο αριστεροί, αλλά και δεξιοί! Να τελειώνουμε επιτέλους με τα ιδεολογικά άβατα!»
Έτσι είναι για το σύστημα πραγματικά το Πολυτεχνείο: ένα ιδεολογικό άβατο. Και είναι έτσι, γιατί το αντιμπεριαλιστικό-αντιφασιστικό περιεχόμενό του από τη φύση του είναι ασύμβατο με το σύστημα και την όποια κυβέρνησή του. Γι΄αυτό δεκαετίες παλεύει να σβήσει το μήνυμα αυτού του τριημέρου. Γι΄αυτό και όλα τα κυβερνητικά στελέχη θεώρησαν και άρπαξαν την ευκαιρία φέτος, που είχαν σύμμαχο την πανδημία και τα μέτρα απαγόρευσης, να επιτεθούν με λύσσα για να καταφέρουν ένα συντριπτικό πλήγμα. Το ίδιο συνέβη και με την καταστολή. Το φρούριο αστυνομοκρατίας ανά την επικράτεια, τα πρόστιμα, οι πυκνοί έλεγχοι είχαν συγκεκριμένο στόχο να μην κατέβει κανείς φέτος στο δρόμο. Αλλά δεν το κατάφεραν και η απαγόρευση έσπασε! Και έσπασε με τέτοιο τρόπο που ξεφτίλισε το σύστημα, τα υγειονομικά του προσχήματα και την εκστρατεία που είχε εξαπολύσει. Στα μάτια της λαϊκής συνείδησης μένουν οι εικόνες των διαδηλωτών σε όλη την Ελλάδα που κόντρα στην απαγόρευση κατέβηκαν στο δρόμο με μέτρα προστασίας, αψηφώντας την καταστολή και τις απαγορεύσεις και διαδήλωσαν.
Τη σκυτάλη της αντικομμουνιστικής υστερίας όλων των τελευταίων ημερών πήρε η γνωστή και μη εξαιρετέα Αλεξία Έβερτ, με την κατάπτυστη δήλωσή της για «τρωκτικά και κατσαρίδες», αναφερόμενη στους διαδηλωτές που σπάσανε την απαγόρευση. Η δήλωση αυτή δε λειτουργεί απλά σα μετεμφυλιακού τύπου υπενθύμιση των ανοιχτών λογαριασμών που έχει το σύστημα με το κομμουνιστικό κίνημα. Είναι ευθεία βολή στο λαό και το κίνημά του. Αλλά μέσα σε όλα φανερώνει και τα «νεύρα» των κυβερνητικών στελεχών να διαχειριστούν την έκβαση της απαγόρευσης. Δείχνει ότι το σύστημα έχει ανάγκη να «δικάσει» ιδεολογικά και να ξεμπερδέψει με τις δυνάμεις εκείνες που έχουν τα φόντα να θέσουν ζήτημα ανατροπής της καταστολής και των απαγορεύσεων. Τις δυνάμεις που βλέπουν το σταμάτημα της κυβερνητικής πολιτικής μόνο μέσα από τη μαζική λαϊκή πάλη και παλεύουν πολιτικά να βάλουν αυτό το στίγμα μέσα στο λαό.
Μέσα στα πλαίσια της φασιστικοποίησης, ο αντικομμουνισμός, η στοχοποίηση της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος θα γίνεται όλο και πιο συχνός τρόπος απάντησης στη λαϊκή αγανάκτηση. Γιατί στοχεύει πολιτικά-ιδεολογικά στο ξερίζωμα των απόψεων που μπορούν να μετασχηματίσουν τη λαϊκή οργή σε μαζική και οργανωμένη πάλη. Μαζί θα γίνονται επιθετικότεροι οι όροι που το σύστημα θα επιτίθεται σε εκφράσεις της λαϊκής πάλης, οργανώσεις και αγωνιστές. Και η αντικομμουνιστική υστερία θα παίρνει απαντήσεις μόνο στο βαθμό που ο λαός πείθεται να παλέψει κόντρα στην πολιτική που του στερεί τη ζωή και την υγεία, το δικαίωμα στη δουλειά και τις ελευθερίες. Εκεί που οι αριστερές-κομμουνιστικές ιδέες βρίσκουν πραγματική δικαίωση.
