Την άγρια πραγματικότητα που διαμορφώθηκε το τελευταίο διάστημα με βάση την ανεπάρκεια και την άρνηση του συστήματος της εκμετάλλευσης να διαχειριστεί την πανδημία ο κλάδος των εργαζομένων στην τέχνη την πληρώνει με την ίδια του την επιβίωση. Απ’ ό,τι φάνηκε, πρώτο μέλημα της κυβερνητικής πολιτικής ακόμα και σε αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση είναι η εδραίωση της κυριαρχίας του και το προχώρημα της ανηλεούς επίθεσης που διεξάγει ενάντια στα δικαιώματα, τις ελευθερίες και την ίδια τη ζωή του λαού και της νεολαίας.
Ο καλλιτέχνες φιμώθηκαν πρώτοι και ολοκληρωτικά, με την απαγόρευση κάθε επαγγελματικής τους δραστηριότητας, χωρίς καμία πρόβλεψη και παροχή για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Η κυβέρνηση προσπάθησε να εκτονώσει και να αφομοιώσει τις δίκαιες αντιδράσεις και τον ξεσηκωμό που παρατηρήθηκε στον κλάδο. Τα ‘’για το καλό τους’’ μέτρα που πήρε ήταν, τελικά, για την εξυπηρέτηση της πολιτικής τού χτυπήματος στη δουλειά, όπως η δημιουργία του περιβόητου μητρώου που κατέληξε να δημιουργεί εργαζομένους πολλών ταχυτήτων και να αποκλείει από δικαιώματα, αντί να δίνει.
Η δίκαιη οργή των καλλιτεχνών εγκλωβίστηκε στην έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις των εργαζομένων, στη δυνατότητά τους να διεξάγουν πραγματικούς μαζικούς και νικηφόρους αγώνες ενάντια στην πολιτική του περαιτέρω κατακερματισμού των εργασιακών δικαιωμάτων του κλάδου. Εγκλωβίστηκε στην έλλειψη εμπιστοσύνης στη συλλογική πάλη, στο κίνημα και τις διαδικασίες του. Εγκλωβίστηκε στη λογική του μικρότερου ‘’θεωρητικά’’ κακού, κάνοντας ‘’εποικοδομητικές’’ προτάσεις προς το υπουργείο και τα επιτελεία του για την ενσωμάτωση του δίκιου του στην κυβερνητική πολιτική. Εγκλωβίστηκε στις αυταπάτες των φορέων του ότι αυτό το σύστημα έχει χώρο για τη ζωή, την υγεία και την τέχνη των πολλών. Περιχαρακώθηκε σε κινήσεις συμβολικές, ευφάνταστες, ατομικές, ανώδυνες για αυτούς που πετάνε την τέχνη και τους τεχνίτες της στ’ αζήτητα!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποφυγής της πραγματικής πάλης, του φόβου μπροστά στο ‘’ανίκητο’’ πρόσωπο που προβάλλει το σύστημα είναι η κίνηση του Support Art Workers αλλά και του ΣΕΗ μπροστά στις χουντικές απαγορεύσεις για τις συγκεντρώσεις του Πολυτεχνείου. Το κάλεσμα από το ΣΕΗ ήταν η live streaming ανάγνωση του βιβλίου ‘’Ανθρωποφύλακες’’ του Π. Κοροβέση και η αναπαραγωγή του από ηχείο, στα γραφεία του, δίπλα στο αστυνομοκρατούμενο Πολυτεχνείο. Το Support Art Workers κάλεσε στη μετακίνηση 6 να πραγματοποιήσει ο καθένας μια ‘’προσωπική πορεία’’ και να φωτογραφηθεί με ένα χαρτί κάπου στον δρόμο του που να γράφει ‘’ΠΑΝΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ’’. Στόχοι ήταν η ανάρτηση των φωτογραφιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά να ‘’Αφήνουμε στην πόλη το στίγμα μας δηλώνοντας πως είμαστε εδώ και το Πολυτεχνείο παντού.’’
Στην άκρατη βία των ημερών που προηγήθηκαν της λυσσαλέας καταστολής την ημέρα του Πολυτεχνείου, στην προσπάθεια φίμωσης και τρομοκράτησης των λαϊκών αντιστάσεων και διεκδικήσεων, στην εμβάθυνση της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής με την οποία υπερασπίζεται το σύστημα την επίθεσή του, στην καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, οι άνθρωποι της τέχνης κράτησαν… την μπάλα χαμηλά. Στο πεδίο του συμβολισμού και της αποφυγής της ανοιχτής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και τα κακά που έπονται της πολιτικής της.
Οι φορείς, τα σωματεία, οι συγκροτήσεις των καλλιτεχνών υπάκουσαν στις απαγορεύσεις, υποτάχθηκαν στην τρομοκρατία, ‘’έπαιξαν’’ ατομικά μπροστά στον συλλογικό όλεθρο που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Κόντρα σε αυτό το κλίμα, ευτυχώς, η Πρωτοβουλία Μουσικών-Καλλιτεχνών στη Θεσσαλονίκη αποφάσισε τη συμμετοχή της στην πορεία του Πολυτεχνείου και έσπασε τις χουντικές απαγορεύσεις στο δρόμο. Ακριβώς επειδή τα σχέδια των ισχυρών για τους εργαζόμενους, τόσο στην τέχνη όσο και παντού αλλού, δεν νικιούνται με συμβολικές κινήσεις. Δεν αρκεί η προσωπική σφραγίδα σε έναν τοίχο. Δεν φτάνει η διαπραγμάτευση και η προσπάθεια να ‘’συνετιστεί’’ το υπουργείο. Δεν είναι κομπάρσος η τέχνη στο δρόμο των αγώνων.
Η τέχνη έχει και ρόλο και λόγο. Έχει δύναμη και απεύθυνση. Έχει τα εργαλεία για να συναντήσει, να αφυπνίσει, να δώσει τα ερεθίσματα του κόσμου που δεν περιορίζεται στα καλούπια της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αλλά αυτού που χτίζεται στην ομορφιά και την έκφραση της απελευθέρωσης από ό,τι μικραίνει τον ορίζοντά μας. Το σύστημα το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και προσπαθεί εναγωνίως να της δώσει έναν άλλο ρόλο, ακίνδυνο, ανώδυνο, ‘’ρομαντικό’’ κι επιθετικό στο πλασάρισμα των προτύπων ζωής που χρειάζεται να επιβεβαιώσει. Όμως η τέχνη είναι και ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών, λαϊκών και πολιτικών αγώνων που υπερασπίστηκαν το δίκιο. Σ’ αυτήν την τόσο κρίσιμη στιγμή, ο κόσμος της τέχνης χρειάζεται να παλεύει συλλογικά, να σπάει τις απαγορεύσεις με πραγματικούς αγώνες στους δρόμους που του αρνούνται να βαδίσει αλλά του ανήκουν. Κόντρα στο κλίμα των καλλιτεχνικών συλλογικών φορέων, η Πρωτοβουλία Μουσικών-Καλλιτεχνών στη Θεσσαλονίκη κατέβηκε με απόφασή της στην πορεία, σπάζοντας την απαγόρευση.
