Και η Ηγουμενίτσα δεν εξαιρέθηκε από το όργιο καταστολής που γνώρισαν οι πορείες για το Πολυτεχνείο σε όλη τη χώρα. Η άμεση κινητοποίηση δεκάδων πάνοπλων αστυνομικών με μηχανές και κλούβα, που τραμπούκιζαν, απειλούσαν, έσπρωχναν, τραβούσαν διαδηλωτές, το κυνηγητό νεολαίων μέχρι τα σπίτια τους, οι ομάδες αστυνομικών που καλούσαν επί ώρα έξω από σπίτια διαδηλωτών να βγουν και να παραδοθούν ως κοινοί εγκληματίες, δημιούργησαν ένα πρωτόγνωρο σκηνικό τρομοκρατίας στην πόλη που έκανε ανθρώπους να βγουν στα μπαλκόνια τους και από τα μαγαζιά τους.
Μάλιστα η αστυνομία δεν σταμάτησε στις 7 προσαγωγές συναγωνιστών εκείνη τη μέρα και στην επιβολή προστίμων, αλλά συνέχισε και τις επόμενες μέρες, καλώντας εγγράφως στο τμήμα νέα παιδιά για να παρουσιαστούν και να παραλάβουν τα πρόστιμα. Όλο αυτά βέβαια ένα πράγμα δείχνουν, πόσο φοβούνται τη μαζικοποίηση και τη συγκρότηση αγώνων ενάντια στο σύστημα και την πολιτική του. Τους ενόχλησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεκάδες αγωνιστές -πέρα από το δυναμικό των τριών οργανώσεων- αψήφησαν την απαγόρευση, κατέβηκαν στη συγκέντρωση, ακολούθησαν την πορεία και μάλιστα πολύ περισσότεροι από άλλες φορές, παρότι η αστυνομία έσπευσε να ανακοινώσει ότι «10 συγκεντρωμένοι ενώθηκαν με άλλους 20»!
Η ανησυχία τους ήταν φανερή, όταν μέρες πριν το Πολυτεχνείο, μέλος της οργάνωσής μας δεχόταν τηλέφωνα από την ασφάλεια που ρωτούσε «τι θα κάνουμε και τι σκοπούς έχουμε», αφού το ΚΚΕ(μ-λ) με πανό κρεμασμένα σε κεντρικά σημεία και με μοίρασμα προκήρυξης καλούσε σε συγκέντρωση. Το ίδιο συνέβη και την επόμενη της πορείας, ζητώντας να μάθουν αν ετοιμάζουμε συγκέντρωση καταγγελίας!
Είναι χαρακτηριστική η στάση του ΚΚΕ, που ακόμα μια φορά ξεπέρασε τον εαυτό του, καθώς ολιγομελής αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ κατέθεσε στεφάνι το πρωί, κάνοντας ακριβώς το ίδιο με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το Εργατικό κέντρο ξεμπέρδεψε με μια ανακοίνωση.
Με βάση λοιπόν τις εξελίξεις αυτές, ως οργάνωση θεωρήσαμε ότι είναι απαραίτητη η συνεννόηση των δυνάμεων του κινήματος και των οργανώσεων που παρεμβαίνουμε στην πόλη. Από νωρίς ζητήσαμε συμφωνία για το χώρο και την ώρα της συγκέντρωσης, πιστεύοντας ότι δεν πρέπει να κρατήσουμε στάση αναμονής και να έχουμε αυταπάτες για τη στάση του Εργατικού κέντρου.
Η απάντηση που πήραμε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Μ-Λ ΚΚΕ ήταν να περιμένουμε για να μην υπάρχουν δύο συγκεντρώσεις. Περιμένοντας λοιπόν την ανακοίνωση του Ε.Κ. -που ποτέ δεν έγινε!- δεν αναρτήθηκαν πανό δικά τους που να καλούν σε συγκέντρωση, πράγμα που είναι αρνητικό με βάση και το κλίμα τρομοκράτησης που υπήρχε.
Για τα γεγονότα της πορείας θεωρήσαμε ότι υπήρχε η ανάγκη άμεσης καταγγελίας με κοινή ανακοίνωση των τριών οργανώσεων, η οποία θα μοιραζόταν στην πόλη, πέρα από τις ανακοινώσεις της κάθε οργάνωσης ξεχωριστά. Ενώ μια πρώτη συνεννόηση γι’ αυτό υπήρξε από τις αντιπροσωπείες των οργανώσεων το βράδυ μετά την πορεία, στο αστυνομικό τμήμα που βρεθήκαμε απαιτώντας να αφεθούν οι προσαχθέντες, για να συγκεντρωθούμε την Πέμπτη στον Πεζόδρομο, την επομένη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν φαινόταν να συμφωνεί.
Προτείναμε μάλιστα κείμενο στο οποίο συμφώνησε και συμπλήρωσε το Μ-Λ ΚΚΕ αλλά αρνήθηκε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χωρίς αιτιολόγηση, παρότι ήταν το ίδιο κείμενο οργανώσεων που συμφωνήθηκε κεντρικά και από την ίδια και μοιράστηκε σε άλλες πόλεις. Έτσι δεν έγινε καμιά ενέργεια απάντησης της καταστολής. Πιστεύουμε ότι τέτοιες στάσεις δεν βοηθούν κανέναν και κυρίως το κίνημα, ιδιαίτερα μπροστά στην εντεινόμενη φασιστικοποίηση, πράγμα που φάνηκε από την εκδικητική στάση της αστυνομίας την Παρασκευή που άρχισε να στέλνει στα σπίτια αγωνιστών αστυνομικούς μοιράζοντας κλήσεις παρουσίας στο τμήμα.
