Οι απολύσεις των καθαριστριών και των καθαριστών στο νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία» ανέδειξαν με τον πιο δραματικό τρόπο ότι οι εργασιακές συνθήκες που έχουν επιβληθεί στους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου των νοσοκομείων είναι συνθήκες γαλέρας. Υπέγραψαν συμβάσεις και μετά από δύο μήνες απολύονται γιατί δεν τους γνωστοποιήθηκε ότι ήταν προσωρινές για δύο μήνες. Άλλωστε… ας πρόσεχαν τι υπέγραφαν ή τέλος πάντων ας έπαιρναν κι ένα δικηγόρο μαζί τους!
Είναι πολλά τα χρόνια που υπηρεσίες απαραίτητες και σπουδαίες για τη λειτουργία των νοσοκομείων έχουν παραχωρηθεί στους ιδιώτες, τους γνωστούς εργολάβους. Γίναμε μάρτυρες της υπογραφής συμβάσεων σε λευκά χαρτιά, οι όροι των οποίων συμπληρώνονταν εκ των υστέρων, της τεράστιας καθυστέρησης των δεδουλευμένων, της εικονικής καταβολής του 13ου και 14ου μισθού και της εξοντωτικής εντατικοποίησης. Όταν λοιπόν αποφασίστηκε η σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου άμεσα των εργαζόμενων με τα νοσοκομεία, θεωρήθηκε από πολλούς νίκη. Είναι όμως γεγονός πως όταν το κίνημα δεν μπορεί να επιβάλει τους όρους του, θα τους επιβάλει το σύστημα.
Έτσι λοιπόν, ενώ οι εργολάβοι «έφυγαν», η εντατικοποίηση των εργαζόμενων στην καθαριότητα και τη φύλαξη και των τραπεζοκόμων καλά κρατεί! Μαζί κι η ανασφάλεια, καθώς οι συμβάσεις δεν επιτρέπεται να ξεπερνούν τους 24 μήνες. Οι παρατάσεις που κερδίζονται κάθε φορά για κάποιους εργαζόμενους δίνουν μια ανάσα. Ταυτόχρονα όμως γίνονται προκηρύξεις για τις ίδιες θέσεις εργασίας. Έτσι όχι μόνο έχουμε εργαζόμενους διαφόρων ταχυτήτων αλλά και εργαζόμενους που ανταγωνίζονται για ένα μεροκάματο. Εργαζόμενους που πιστεύουν ότι θα μειωθεί η εντατικοποίηση με την πρόσληψη των επιτυχόντων των νέων προκηρύξεων, έστω κι αν αυτό σημαίνει πως θα απολυθούν συνάδελφοί τους με τους οποίους δουλεύουν για χρόνια μαζί, είτε στους διάφορους εργολάβους που εναλλάσσονταν είτε, το τελευταίο διάστημα, με εργοδότη το κάθε νοσοκομείο.
Οι συναδέλφισσες καθαρίστριες βγάζουν κραυγή αγωνίας: «Πότισαν τα πνευμόνια μας και τα σώματά μας χλωρίνη για ένα κομμάτι ψωμί. Όμως μας απολύουν». Περισσεύουν, περισσεύουμε όσοι ζούμε από τη δουλειά μας. Η πραγματικότητα θέτει με πείσμα ξανά και ξανά πως αν δεν αγωνιστούμε για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, δεν θα καταφέρουμε να μπει φρένο στη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων που μας επιβάλλουν. Και η χειροτέρευση αφορά όλους τους εργαζόμενους, συμβασιούχους και μόνιμους.
Μέσα στην πανδημία ετοιμάζουν τη νέα εποχή δυστυχίας του λαού!
Να αγωνιστούμε για να ζήσουμεκαι να αναμετρηθούμε
με το σύστημα της βαρβαρότητας
