Έδειξε τα δόντια της η κυβέρνηση στις 6 του Δεκέμβρη, απέναντι σε όλες τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του α/α χώρου που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα χουντικής έμπνευσης μέτρα. Με την αστυνομοκρατία πιο έντονη από αυτή της 17ης Νοέμβρη και με την τρομοκρατία να εκπέμπεται σε κάθε μήκος κύματος, συντονισμένα από όλα τα ΜΜΕ, προχώρησε σε όργιο συλλήψεων και καταστολής. Οι συλλήψεις των μελών του ΚΚΕ(μ-λ) στην οδό Γραβιάς, τα δεκάδες πρόστιμα που χρεώθηκε η οργάνωσή μας, αλλά και το ξύλο και η διάλυση της συγκέντρωσης στα Χανιά ήταν μόνο ένα στιγμιότυπο από τις 374 συλλήψεις πανελλαδικά, από τα εκατοντάδες πρόστιμα, αλλά και από το κλίμα τρομοκράτησης που στήθηκε και στηνόταν όλο το προηγούμενο διάστημα μπροστά στην επέτειο από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. 12 χρόνια μετά και με 100 νεκρούς τη μέρα από την πανδημία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιβεβαιώνει και αυτή, όπως και οι προηγούμενες, ότι η αστική τάξη αυτού του τόπου αποτελείται από ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ. Αυτοί μάλιστα συνεχίζουν να οπλίζουν το χέρι της καταστολής για να υπερασπιστούν τη θέση ισχύος που έχουν στην κοινωνία και αθωώνουν πάντα αυτούς που κάνουν τις βρομοδουλειές τους (Καλαμπόκας, Μελίστας, Κορκονέας).
Έτσι λοιπόν προχώρησε και η φετινή 6η του Δεκέμβρη, με κρεσέντο καταστολής, παρακολουθήσεις πολιτικών οργανώσεων, μαζικές συλλήψεις και πρόστιμα. Το κράτος περικύκλωσε τα γραφεία και τα στέκια σχεδόν όλων των οργανώσεων που είχαν βγάλει καλέσματα για συγκέντρωση και απέτρεψε τις προγραμματισμένες συγκεντρώσεις. Το σύστημα αυτό, λοιπόν, ανδρώθηκε, γιατί ζει με τον φόβο. Ζει με τον φόβο του Δεκέμβρη του ’08, που άλλη μια δολοφονία από το κράτος του κατάφερε να είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ζει με τον φόβο ενός σημερινού ξεσπάσματος, γιατί ξέρει καλά ότι όλα τα μέτρα που περνάει, όλα τα ψέματα που λέει και όλες οι επιλογές που κάνει δημιουργούν όρους ξεσπάσματος και συσσωρεύουν οργή στον λαό. Το βασικό, λοιπόν, συμπέρασμα για τον λαό και την Αριστερά είναι ότι υπάρχουν συνθήκες γόνιμες για αντιδράσεις και ότι το σύστημα το καταλαβαίνει καλά αυτό. Γι’ αυτό και οχυρώνεται.
Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι η καταστολή και η τρομοκρατία έχουν ανέβει επίπεδο. Αυτό φαίνεται από όλες τις προηγούμενες συγκεντρώσεις, φαίνεται από την αποτυχημένη προσπάθεια εισβολής στο Βιβλιοπωλείο «Εκτός των Τειχών» στα Εξάρχεια, όπου οι σύντροφοι του ΚΚΕ(μ-λ) άνοιξαν πανό και φώναζαν συνθήματα ενάντια στην καταστολή. Είναι, επίσης, κατανοητό από την επιλογή της αστυνομίας να προσαγάγει και να συλλάβει τελικά στελέχη οργανώσεων, καθώς και τον ίδιο το σύντροφο γραμματέα της οργάνωσης Α. Βογιατζόγλου, δικηγόρους που πριν λίγους μήνες ήταν συνήγοροι κατηγορίας στη δίκη της Χρυσής Αυγής, συνδικαλιστές μέλη διοικητικών συμβουλίων, προέδρους σωματείων νοσοκομείων, μέλη της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΑΔΕΔΥ και μια σειρά συναγωνιστές της Αριστεράς, που καθόλου άγνωστοι δεν είναι στο μαζικό κίνημα. Οι απόπειρες εισβολών, οι συλλήψεις γνωστών στελεχών της Αριστεράς και συνδικαλιστών αλλά και οι άθλιες και εξοντωτικές συνθήκες κράτησης δείχνουν ότι για το σύστημα η καταστολή είναι βασική πολιτική κατεύθυνση απέναντι στην πανδημία και αναγκαία για να περάσει όλα τα μέτρα τα οποία έχει εξαγγείλει.
Παράλληλα, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι με τις όποιες αδυναμίες του, το βασικό δυναμικό το οποίο κατάφερε να πάρει πρωτοβουλίες και να δώσει έναν τόνο αντιπαράθεσης ήταν το δυναμικό της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Γι’ αυτό και στοχοποιήθηκε και από τον Χρυσοχοΐδη. Σίγουρα, όμως, αυτές οι δυνάμεις της Αριστεράς του εξωκοινοβουλίου αντανακλούν πάνω τους τον συνολικό ταξικό συσχετισμό, ο οποίος είναι αρνητικός και αποτυπώνεται και στην κίνησή τους. Αυτό το αναφέρουμε γιατί είναι ανάγκη σε επίπεδο πολιτικών κατευθύνσεων και στόχων του κινήματος, η Αριστερά αυτή να απεμπλακεί από ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις που την οδηγούν σε ενσωματώσιμα αιτήματα. Ο Δεκέμβρης του ‘08 και η στάση των δυνάμεων αυτών δεν είναι και τόσο μακρινός. Πόσο μάλλον όταν τα ίδια αναμασημένα αιτήματα για δημοκρατικότερη αστυνομία και ανατροπή κυβερνήσεων (για να ανέβει στην εξουσία ποιος άραγε;) έχουν ήδη εμφανιστεί.
Και μιας και θυμηθήκαμε τον Δεκέμβρη του ’08, να παρατηρήσουμε το εξής: ότι βασικά πολιτικά συμπεράσματα και ελλείψεις του ξεσπάσματος αυτού, εξακολουθούν να υπάρχουν (με διαφορετική ένταση το καθένα). Λείπει η κοινή στάση και δράση δυνάμεων απέναντι στην πολιτική του συστήματος που δολοφονεί. Η υποταγή στο αυθόρμητο είναι ακόμη ζήτημα προς απάντηση για το σύνολο της Αριστεράς (πόσο μάλλον της αναρχίας) και η στάση του ΚΚΕ εξακολουθεί να κινείται στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας (δεν θα σπάσει βιτρίνα, έλεγε τότε η ΓΓ του ΚΚΕ), παρόλο που πολλές φορές δεν είναι ορατό εκ πρώτης όψεως (17 Νοέμβρη). Το βασικό, όμως, χαρακτηριστικό της περιόδου είναι ο κίνδυνος να μην μπορέσει το όποιο ξέσπασμα να δει πίσω από την καταστολή και την αστυνομοκρατία. Είναι φανερό, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην πλειοψηφία των καπιταλιστικών κρατών, ότι η έλλειψη κοινωνικής και υγειονομικής μέριμνας οδήγησε στην έντονη αστυνομοκρατία και καταστολή, σαν πρόληψη από τις αστικές τάξεις για τη δυσαρέσκεια που δημιουργείται απέναντι στο σύστημα. Αν, όμως, μείνουμε μόνο σε αυτή την εικόνα, που είναι επιφανειακή, εύκολα μπορεί κάποιος να παρασυρθεί και να αρχίσει να παλεύει για αιτήματά ρεφορμιστικά, που ζητούν τον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας, για ΜΑΤ που θα βαράνε λιγότερο ή ακόμα και για μια άλλη διαχείριση των σωμάτων ασφαλείας, γιατί και οι αστυνομικοί παιδιά του λαού είναι και αυτοί. Πρόκειται για μια κατεύθυνση αταξική, που θεωρεί το αστικό κράτος ουδέτερο και πεδίο ταξικής πάλης. Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί, οι οποίοι είναι σε λάθος βάση, δεν μπορούν να επανέλθουν 12 χρόνια μετά, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ειδικά αν τα σημερινά γεγονότα και δεδομένα συντείνουν στο ότι δεν μπορεί να απαντηθεί χωρίς πολιτική ζύμωση και κατεύθυνση στον λαό η γραμμή της αντίστασης και της διεκδίκησης. Και ειδικά όταν για να απαντηθεί σήμερα η καταστολή, πρέπει η γραμμή της αντιπαράθεσης με την πολιτική του συστήματος στα μέτωπα τα οποία αυτή αναδεικνύει, να δυναμώνει σε κάθε χώρο, στη δουλειά, στη γειτονιά, στα σχολεία και τις σχολές.
Μέσα στην πανδημία ετοιμάζουν τη νέα εποχή δυστυχίας του λαού!
Να αγωνιστούμε για να ζήσουμεκαι να αναμετρηθούμε
με το σύστημα της βαρβαρότητας
