Είναι γνωστό σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας ότι το σύστημα περιδινίζεται σε μια βαθιά κρίση. Μια κρίση που σε χώρες με χαρακτηριστικά όπως η δική μας (αποβιομηχανοποίηση, παραρτημοποίηση, μονοκαλλιέργεια σε τουρισμό, και υπηρεσίες) έχει οδηγήσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού σε φτώχεια και μάλιστα για μεγάλα τμήματά του σε εξαθλίωση. Μια κρίση που στο πολιτικό πεδίο έχει τσαλακώσει όλα τα φύλλα της πολιτικής βεντάλιας του, αναγκάζοντάς τους να ξανασκέπτονται το ανακάτεμα της τράπουλας μέσα από εκλογικά μαγειρεία, νεκρανασταίνοντας πολιτικά ρετάλια τύπου Βενιζέλου, Σαμαρά, Λοβέρδου και ό,τι έχει απομείνει στο ράφι, αφού η κυβέρνηση της ΝΔ δείχνει να κονταίνει ανησυχητικά, μετά το «ψήλωμά» της από την εκμετάλλευση των αποτελεσμάτων της πρώτης καραντίνας, αλλά και την ανυπαρξία σοβαρής αντιπολίτευσης από ένα λαϊκό και εργατικό κίνημα που παραδέρνει στα βράχια της πλήρους ανυποληψίας, χάρη στην καθοδήγησή του από μια ξεφτιλισμένη προ πολλού συνδικαλιστική ηγεσία κάθε απόχρωσης, που για χρόνια έχει εμπλακεί στο φαγοπότι των αστών, σε προτάσεις διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση, σε συζητήσεις, παραστάσεις και νομοθετικές συγκαλύψεις αυτού του εκμεταλλευτικού χορού που γίνεται στην πλάτη των εργαζόμενων.
Είναι μια κρίση που η μόνη «διέξοδος» που προβάλλεται είναι ο «μεταρρυθμιστικός εκσυγχρονισμός» της …καθυστερημένης κοινωνίας, με την κατάργηση κάθε εργατικής κατάκτησης και κάθε δικαιώματος που η αιματηρή ταξική πάλη τόσων αιώνων κατοχύρωσε.
Η πανδημία ήταν το καλύτερο φύλλο συκής που μπορούσε να βρει ένα απογυμνωμένο σάπιο σύστημα, ώστε να συνεχίσει αυτό που όλα τα στοιχεία -που οι ίδιοι δημοσιεύουν- καταδεικνύουν. Ότι οι πλούσιοι βγαίνουν ακόμη πλουσιότεροι, ενώ ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία ειδικότερα, οδηγούνται σε συνθήκες νέου μεσαίωνα.
Έγινε, επίσης, φανερό, ακόμη και σε στρώματα που μέχρι πρότινος δεν είχαν τέτοια άμεση εμπειρία, ότι ο μόνος τρόπος να επιβληθεί αυτή η πολιτική είναι η καταστολή, οι φασιστικής έμπνευσης νόμοι για τα όρια αντίστασης του λαού, τα ρόπαλα, οι αύρες, τα δακρυγόνα. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο τι βιώνουν οι λαοί στις ΗΠΑ, στη Χιλή, τη Γαλλία ή μόλις χτες στη γειτονική Αλβανία. Έχει ήδη γίνει πασιφανές τι εννοούσε ο πατέρας Μητσοτάκης όταν έλεγε επί κυβερνήσεώς του ότι ο μπάτσος είναι το κράτος. Η καταστολή είναι όντως σήμερα δυναμικά παρούσα και θα γίνει ακόμη περισσότερο, είτε υπάρχει κορωνοϊός είτε όχι, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος πιο «πολιτικός», μετά το ξέφτισμα που παρουσιάζει κι αυτή η κυβέρνηση, να επιβληθούν οι όροι που απαιτούν οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο. Ακόμη και στις σχολές των ΑΕΙ αποφάσισε η κυβέρνηση να επαναφέρει το σπουδαστικό της ασφάλειας και την αστυνομοκρατία, που αφού κατήργησε το άσυλο, τώρα βάζει τα ΜΑΤ μέσα στα αμφιθέατρα.
Αυτή όμως η «πρώτη» περιήγηση στα πολιτικά δρώμενα θα μοιάζει με τις ερμηνείες που προσπάθησαν κάποιοι να δώσουν στο γιατί ο ιός εξαπλώνεται και αυξάνονται τα θύματά του, αναζητώντας την απάντηση απλά στη χρήση ή μη της μάσκας, χωρίς να στρέφουν το βλέμμα τους στα ενδότερα μιας ασκούμενης πολιτικής και όχι απλά στους εκάστοτε φορείς της.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός, η νεολαία καλούνται να δώσουν μια σκληρή και επώδυνη πολιτική μάχη τώρα, αύριο, χωρίς τα πολιτικά εφόδια που απαιτούν οι σημερινές σκληρές εξελίξεις, με βάση τον πολιτικό στραβισμό των κυρίαρχων πολιτικών «καθοδηγητών» τους, ακόμη και όσων αναφέρονται στο όνομά τους και τα συμφέροντά τους.
Θα ξαναπάμε, λοιπόν, στο ίδιο έργο θεατές, ακόμη και μετά από 12 χρόνια; Θα επικεντρώσουμε το πολιτικό μας στίγμα, τώρα που οι εργαζόμενοι αναζητούν διέξοδο και απαντήσεις, απλά στην καταστολή; Θα αναπαράγουμε ως απάντηση ότι για όλα αυτά φταίει απλά η αστυνομοκρατία και μάλιστα …η αυθαιρεσία, ο αυταρχισμός της; Μα αυτός ο αυτοεγκλωβισμός, όχι μόνο της αυθεντίας σε αυτά αναρχίας, αλλά και των περισσότερων δυνάμεων του εξωκοινοβουλίου είχε ως αποτέλεσμα μια εξεγερτική κατάσταση να αποστεωθεί και να καταλήξει σε έναν αέναο πετροπόλεμο που επέτρεψε, ακριβώς αυτή η έλλειψη κεντρικών πολιτικών προταγμάτων, να μειώσει τη μαζικότητα που απέκτησε τις πρώτες μέρες, άφησε να ενισχυθούν δυνάμεις κι αντιλήψεις για …αριστερές κυβερνήσεις ή για την κατάργηση κάποιων πιο …βίαιων αστυνομικών δυνάμεων και άφησε τον κόσμο έρμαιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα δεν πρέπει να γίνουν τα ίδια λάθη. Τώρα που το πολιτικό σύστημα είναι απαξιωμένο στη μεγάλη πλειοψηφία, στη βάση των βαρύτατων συνεπειών μιας αντιλαϊκής πολιτικής στην υγεία, που αποκάλυψε περίτρανα ότι η αντιμετώπιση με λιγότερα θύματα του πρώτου κύματος ήταν αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα της στάσης του ίδιου του λαού και των υγειονομικών και όχι της υγειονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Σήμερα που οι εργαζόμενοι στενάζουν από την ανεργία και τη φτώχεια. Τώρα που αποδείχτηκε ότι η σαπίλα που έχει ποτίσει όλη αυτή τη συνδικαλιστική ελίτ δεν ανατρέπεται, αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Σήμερα που η νεολαία βλέπει να πετάγεται έξω από την εκπαίδευση, έξω από την παραγωγή, έξω από κάθε δικαίωμα και ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και καλείται να επιβιώσει, στην καλύτερη περίπτωση, με επιδόματα-δάνεια 200 ευρώ και όρους 10ωρης απλήρωτης εργασίας, αν και εφόσον βρεθεί. Τώρα που ο εγκλωβισμός της στα τέσσερα ντουβάρια και η ψευδοεπικοινωνία της μέσω οθόνης φουντώνει την αγανάκτησή της. Σήμερα που η καταστολή δείχνει το πιο ωμό της πρόσωπο, μέχρι τώρα, σε μαζικό επίπεδο, θα πρέπει όσες δυνάμεις θέλουν πραγματικά να δημιουργηθεί κίνημα μαζικό, διεκδικητικό, να καταθέσουν πρόταση αντικυβερνητικής αντίστασης συνολικά απέναντι σε αυτό το αντιδραστικό πολιτικό πλέγμα που συγκροτούν οι δυνάμεις του συστήματος, ώστε να αντέξει πολιτικά και να μην εκτονωθεί σε έναν απλά αντικατασταλτικό αγώνα, που θα δώσει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να το απομαζικοποιήσει και να το απομονώσει από την πολιτικοποίηση που απαιτούν οι καιροί. Δεν πρέπει να βρεθεί το κίνημα να σέρνεται στις επιλογές της κυβέρνησης, ασκώντας το δικαίωμα της αντίστασης μόνο στην καταστολή της. Οφείλει αυτό να χαράξει το πεδίο αναμέτρησής του και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η αντίσταση στην εξαθλίωση συνολικά, στη χρήση του λαού ως δείκτη μέτρησης της θνησιμότητας πανευρωπαϊκά για να επαίρεται ο κάθε Άδωνις αν πέθαναν 50 λιγότεροι από το Βέλγιο, στην εκμετάλλευσή του με όρους σύγχρονης δουλείας και βεβαίως στα μέσα επιβολής της, την καταστολή. Αλλιώς... ας δούμε πότε θα πάνε για εκλογές και ας παλέψουμε εκ νέου το πολυπόθητο 3% με όρους …κινηματικούς!
Μέσα στην πανδημία ετοιμάζουν τη νέα εποχή δυστυχίας του λαού!
Να αγωνιστούμε για να ζήσουμεκαι να αναμετρηθούμε
με το σύστημα της βαρβαρότητας
