Η γενική κατεύθυνση καταστολής, την οποία προωθεί το σύστημα εν συνόλω, δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται με σκληρές «μεταρρυθμίσεις» στον τομέα του σωφρονιστικού δικαίου. Την 9η Δεκέμβρη ψηφίστηκε, λοιπόν, σχετικό νομοσχέδιο, με το οποίο προωθείται πισωγύρισμα δεκαετιών όσον αφορά τα κρίσιμα δικαιώματα των κρατουμένων στη μεταγωγή σε αγροτικές φυλακές και σε άδειες.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να πείσει πως η «μεταρρύθμισή» της αφορά μόνο βαρυποινίτες, κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Χαρακτηριστικό προς αυτό είναι το γεγονός ότι πλέον και το δικαίωμα μεταγωγής σε αγροτική φυλακή και το δικαίωμα της άδειας, εξαρτώνται πέραν από τον χρόνο πραγματικής έκτισης της ποινής και από την προϋπόθεση ότι δεν εκκρεμεί κατά του αιτούντος δίωξη, ακόμα και για πλημμέλημα που σχετίζεται με πράξεις βίας ή απειλής βίας κατά προσώπων και πραγμάτων ή διαδικασία εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ή έκδοσης. Φυλακισμένοι ήδη καταγγέλλουν πως τέτοιου είδους κατηγορίες φορτώνονται σωρό στα κέντρα κράτησης. Επιπλέον, εύκολα γίνεται η σύνδεση του μέτρου αυτού με την προσπάθεια του Υπουργείου να τρομοκρατήσει τους κρατούμενους, σε μια χρονική συγκυρία έντονης αντίδρασής τους, όσον αφορά τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης που παρατηρούνται εν μέσω πανδημίας. Ή και με διεθνείς «σκοπιμότητες» του ελληνικού κράτους.
Αλλά και το χρονικό εύρος της άδειας αλλάζει για όλους. Για να λάβει κάποιος άδεια μεγαλύτερη των πέντε ημερών, πλέον θα πρέπει να έχει εκτίσει με οποιονδήποτε τρόπο τα 3/5 της ποινής του (έως τώρα το όριο ήταν τα 2/5), ενώ ο ανώτερος αριθμός ημερών άδειας περιορίζεται στις 6 αντί των 8.
Ο θεσμός των αγροτικών φυλακών υπήρξε κατά τη διάρκεια της εφαρμογής του βοηθητικός προς τους κρατούμενους, αφού πρόκειται για φυλακές πιο «ανοικτές», οι οποίες παρέχουν και τη δυνατότητα συμπληρωματικής έκτισης της ποινής μέσω εργασίας. Διαχρονικά, ακόμη και διάφοροι καθαρά συστημικοί φορείς έχουν υπογραμμίσει πως οι φυλακές αυτές δεν στεγάζουν όσους κρατούμενους θα μπορούσαν, γεγονός που έρχεται σε καταφανή αντίφαση με τις αλλεπάλληλες καταδίκες της Ελλάδας από το ΕΔΔΑ για το ζήτημα του υπερπληθυσμού των φυλακών και των συνθηκών κράτησης. Με την προωθούμενη ρύθμιση φαίνεται πως το σύστημα επιλέγει σταδιακά να θυσιάσει τις αγροτικές φυλακές, αφού πλέον για την εμπέδωση της κρατικής τρομοκρατίας δεν του χρειάζονται «ανθρωπιστικές» φιοριτούρες, αλλά μόνο κέντρα κράτησης μεσαιωνικού τύπου. Και πάλι, όχι για τους βαρυποινίτες και τον Κουφοντίνα, όπως αρέσκονται να μονολογούν, αλλά για όλους, αφού πλέον ακόμη και οι καταδικασθέντες σε λιγότερα από 10 έτη φυλάκισης, θα πρέπει να εκτίουν πραγματικά μεγάλο μέρος της ποινής τους προκειμένου να δικαιούνται μεταγωγής, προϋπόθεση η οποία δεν υπήρχε στο παρελθόν, καθώς και να έχουν λάβει προηγουμένως μια τουλάχιστον τακτική άδεια υπό το νέο καθεστώς ουσιαστικής στέρησής της. Φυσικά η κυβέρνηση δεν παρέλειψε να εισάγει στον νόμο φωτογραφική διάταξη αποκλεισμού όσων έχουν καταδικαστεί για τρομοκρατικές επιθέσεις από τη δυνατότητα μεταγωγής σε αγροτική φυλακή…
Τέλος, αξίζει να σημειωθούν τα εξής. Πρώτον, πως όσο και αν προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ντυθεί με αντικατασταλτικό προσωπείο, ήταν η κυβέρνησή του που ψήφισε στο κύκνειο άσμα της τον νέο ΠΚ, με βάση τον οποίο αυστηροποιήθηκαν οι προϋποθέσεις αναστολής εκτέλεσης της ποινής των καταδικασμένων. Δεύτερον, πως οι ρυθμίσεις αυτές δεν απηχούν απλά τις ονειρώξεις κάποιων «αυταρχικών» αλλά ενός κοινωνικού συστήματος σε σήψη, εντός και εκτός συνόρων, για το οποίο η καταστολή είναι όρος αναπαραγωγής. Γι’ αυτό και πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως τα δημοκρατικά δικαιώματα κάθε είδους κερδίζονται μόνο με έναν τρόπο: στον δρόμο με υψωμένη τη γροθιά!
Μέσα στην πανδημία ετοιμάζουν τη νέα εποχή δυστυχίας του λαού!
Να αγωνιστούμε για να ζήσουμεκαι να αναμετρηθούμε
με το σύστημα της βαρβαρότητας
