Ήδη από την αρχή του ξεσπάσματος της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο, οι λαοί κλήθηκαν να πληρώσουν την υγειονομική κρίση με την ίδια τους τη ζωή. Το τσάκισμα των εθνικών συστημάτων υγείας και του δικαιώματος σε πλήρη και δωρεάν περίθαλψη παγκόσμια στοίχισε τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων που είτε δεν διαγνώστηκαν ποτέ καθώς δεν γίνονται τεστ είτε δεν μπόρεσαν να περιθαλφθούν λόγω έλλειψης μονάδων εντατικής θεραπείας.
Εκτός από την υγειονομική, οι λαοί είναι αυτοί που θα πληρώσουν τώρα και την οικονομική κρίση. Μια ματιά στις προβλέψεις παραγόντων του συστήματος είναι αρκετή για να γίνει αντιληπτό το μέλλον που ετοιμάζουν για το λαό και τους εργαζομένους.
Σε ό,τι αφορά μάλιστα τη χώρα μας, οι προβλέψεις σκιαγραφούν το παραπέρα τσάκισμα όσων δικαιωμάτων είχαν μείνει όρθια. Σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ για την Παγκόσμια Οικονομία, για την Ελλάδα προβλέπεται ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ύφεσης, της τάξης του 10%. Στην εκτίμησή του για την ανεργία, το ΔΝΤ προβλέπει αύξηση πάνω από 5 ποσοστιαίες μονάδες για το έτος 2020. Σύμφωνα πάντα με τα επίσημα δεδομένα, το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας κινήθηκε το 2019 γύρω στο 17%, αναμένεται να φτάσει το 2020 στο 22,3% και το 2021 στο 19%.
Την ίδια στιγμή, εγχώριοι παράγοντες χαρακτηρίζουν τα παραπάνω σενάρια ως αισιόδοξα και κάνουν ξεκάθαρα λόγο για περικοπές μισθών, μείωση θέσεων εργασίας κλπ. Κι όλα αυτά ενώ ήδη μέσα σε δύο μήνες από την εκδήλωση του ιού στη χώρα, πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις και ισοπεδώθηκαν μια σειρά εργασιακά δικαιώματα.
Στην πραγματικότητα, από σήμερα στρώνεται το έδαφος για να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του λαού μια νέα αντεργατική επίθεση. Η κυβέρνηση με μεγάλη υποκρισία καλεί το λαό να «βάλει πλάτη», όταν εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων όλο αυτό το διάστημα ζουν μέσα στην αβεβαιότητα, χωρίς να μπορούν να βρουν δουλειά και χωρίς να ξέρουν ως πότε θα παραμείνουν άνεργοι με βάση και τα νέα δεδομένα. Όλοι αυτοί είναι στημένοι με την πλάτη στον τοίχο και βλέπουν τα αδιέξοδα να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα, καθώς πλέον τίθεται ζήτημα επιβίωσης, αν λάβουμε υπόψη ότι τα έξοδα, τα ενοίκια, οι λογαριασμοί και οι υποχρεώσεις τρέχουν…
Κι ενώ αυτή είναι η πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, η κυβέρνηση παρουσιάζεται «φιλεύσπλαχνη». Αφού σφύριζε αδιάφορα για μεγάλο χρονικό διάστημα γι’ αυτό το κομμάτι του λαού, ήρθε στα μέσα του Απρίλη με μια υπουργική απόφαση να «λύσει» το πρόβλημα για τους μακροχρόνια ανέργους… Συγκεκριμένα, πρόβλεψε την καταβολή του ποσού των 400 ευρώ σε περίπου 155.000 μακροχρόνια ανέργους. Την επιδότηση μάλιστα δεν θα λάβουν όσοι είναι άνεργοι λιγότερο από 12 και περισσότερο από 24 μήνες, ενώ επιπλέον προϋπόθεση είναι να μην λαμβάνουν το ποσό των 200(!) ευρώ ως επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, προσπαθεί να πείσει ότι νοιάζεται για τους ανέργους δίνοντας ελεημοσύνη σε ποσοστό που αντιστοιχεί στο 30% των μακροχρόνια ανέργων. Η απάντηση για τους υπόλοιπους βρίσκεται στις προκλητικές τοποθετήσεις του υπουργού Ανάπτυξης Α. Γεωργιάδη, ο οποίος ξεδιάντροπα δήλωσε πως, όσοι παραμένουν άνεργοι για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν παίρνουν κάποιο επίδομα, μάλλον με κάποιον άλλον τρόπο επιβιώνουν, υπονοώντας την ανασφάλιστη εργασία και κατηγορώντας, μάλιστα, όλους εκείνους τους εργαζόμενους που έχουν αναγκαστεί να εργάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες σε καθεστώς μαύρης εργασίας, ότι κλέβουν το κράτος.
Η κυβέρνηση για μια ακόμα φορά έδειξε τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί. Τη στιγμή που χαρίζει δις στο μεγάλο κεφάλαιο, πετάει ψίχουλα σε ελάχιστους ανέργους, κατηγορώντας τους υπόλοιπους. Είναι αναγκαίο όμως σήμερα, τη στιγμή που η κυβέρνηση προσπαθεί να δείξει ότι στηρίζει τους ανέργους, να αναδειχθεί τίνος είναι η ευθύνη για τα τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας. Γιατί χρόνια τώρα, το σύστημα, πατώντας πάνω στην αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος, χτυπά το δικαίωμα του λαού στη δουλειά και προσπαθεί να πείσει πως ο ίδιος ο άνεργος είναι αυτός που ευθύνεται γι’ αυτή την κατάσταση. Έτσι, όπως είναι ζήτημα «ατομικής ευθύνης» η μη εξάπλωση του ιού, είναι ζήτημα «ατομικής ευθύνης» κι η εύρεση εργασίας. Και όσοι δεν τα καταφέρνουν, μάλλον δεν είναι αρκετά καλοί και δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα.
Ταυτόχρονα, πρέπει να ξεκαθαριστεί πως το σύστημα αξιοποιεί την ανεργία, η οποία αποτελεί μοχλό πίεσης προκειμένου να συμπιεστούν τα εργασιακά δικαιώματα συνολικά προς τα κάτω. Όσον αφορά τώρα τις δηλώσεις του Γεωργιάδη που δήθεν απορεί πώς επιβιώνουν οι μακροχρόνια άνεργοι, καλό θα ήταν να τον ενημερώσει κάποιος πως η ίδια η πολιτική που εκπροσωπεί και εφαρμόζει αυτός κι οι όμοιοί του είναι αυτή που, όχι μόνο νομιμοποιεί την ανασφάλιστη εργασία, αλλά κλείνει και το μάτι στην εργοδοσία για να συνεχίσει να ξεζουμίζει τους εργαζόμενους.
Η πρόσβαση σε πλήρη και δωρεάν περίθαλψη, η δουλειά με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, η επιδότηση όλων των ανέργων και οι αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής δεν είναι πολυτέλεια! Είναι δικαιώματα και ως τέτοια πρέπει να τα υπερασπιστούν και να τα διεκδικήσουν λαός, άνεργοι και εργαζόμενοι.
