Προσαγωγές, απειλές και πρόστιμα ενάντια σε αγωνιστές που πραγματοποιούσαν παρεμβάσεις για την πανδημία
Με το πρόσχημα πάντα της «παραβίασης των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας», είδαμε το τελευταίο διάστημα ένταση των αστυνομικών απειλών, της επιβολής προστίμων, ακόμα και προσαγωγών σε βάρος αγωνιστών που διέδιδαν στο λαό τις ιδέες τους και κατήγγελλαν την πολιτική της κυβέρνησης που αφήνει το λαό αθωράκιστο στην πανδημία, αξιοποιώντας την ταυτόχρονα και ως ευκαιρία για την όξυνση της αντιλαϊκής-αντεργατικής επίθεσης.
Έτσι, το πρωί του Σαββάτου 11 του Απρίλη, Ομάδες ΔΙΑΣ και περιπολικά περικύκλωσαν 9 μέλη της δημοτικής κίνησης «Κίνημα στην Πόλη του Ζωγράφου» και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πραγματοποιούσαν παρέμβαση με πανό, ντουντούκα και μοίρασμα προκήρυξης έξω από σουπερμάρκετ στου Ζωγράφου, και τους προσήγαγαν στο Α.Τ. Ζωγράφου για «εξακρίβωση στοιχείων». Στοιβάζοντάς τους μάλιστα, χωρίς «καμιά προφύλαξη», μέσα στα περιπολικά. Αφού κρατήθηκαν επί ώρες, επιδόθηκαν τελικά σε όλους τα γνωστά πρόστιμα των 150 ευρώ. Ακολούθησαν όμως, σύμφωνα με πληροφορίες, και μηνύσεις σε βάρος τους! Πρόστιμο είχε επιδοθεί και σε δημοτικό σύμβουλο της κίνησης «Μια Πόλη Ανάποδα», στη Νέα Σμύρνη, για τον ίδιο προσχηματικό λόγο, στις 7 του Απρίλη, μέρα κινητοποιήσεων για τη διεκδίκηση περίθαλψης για το λαό. Την Πέμπτη 9/4 επιβλήθηκαν πρόστιμα σε γιατρούς και μέλη δημοτικών κινήσεων που επισκέφτηκαν το Α.Τ. Περιστερίου για να συμπαρασταθούν και να παραδώσουν υγειονομικό υλικό σε μετανάστες που κρατούνταν εκεί, έκθετοι στον ιό και σε άθλιες συνθήκες, οι οποίοι πραγματοποιούσαν απεργία πείνας. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας επιβλήθηκαν πρόστιμα και σε μέλη της ΚΕΕΡΦΑ που επισκέφτηκαν το Α.Τ. Γλυφάδας για ανάλογη περίπτωση.
«Κρούσματα» επιβολής προστίμων απ΄ την αστυνομία αναφέρθηκαν σ΄ ολόκληρη τη χώρα, τόσο σε βάρος γιατρών όσο και λαϊκών ανθρώπων που διαμαρτύρονταν για την κατάσταση του συστήματος περίθαλψης. Απειλές όμως εκτοξεύτηκαν απ’ τα αστυνομικά όργανα και σε εκπαιδευτικούς που συγκεντρώθηκαν την Πέμπτη 16/4 έξω απ΄ το υπουργείο Παιδείας, ενάντια στην επιδίωξη κατάθεσης του αντιδραστικού νομοσχεδίου Κεραμέως για την Παιδεία, σε κάποιους μάλιστα επιβλήθηκαν και πρόστιμα. Παρ’ όλο που όλοι τηρούσαν τις αποστάσεις ασφαλείας.
Αυτά και πολλά άλλα «κρούσματα» του κατασταλτικού και εισπρακτικού μηχανισμού του αστικού κράτους φανερώνουν τον προσχηματικό χαρακτήρα της επιβολής των απαγορεύσεων, των προστίμων, των απειλών. Αλήθεια, τι διαφορά υπάρχει –από «υγειονομική σκοπιά»- ανάμεσα σε ανθρώπους που περιμένουν για παράδειγμα στην ουρά για να μπουν σ’ ένα σούπερ μάρκετ και σ΄ αυτούς που -τηρώντας τα μέτρα προφύλαξης στη διάδοση του ιού (με μάσκες, γάντια, αποστάσεις)- κρατούν κάποιο πανό, μοιράζουν προκηρύξεις και μιλούν απ΄ την ντουντούκα; Με ποια λογική «απαγορεύεται» η διάδοση της άποψης, τόσο για θέματα που έχουν να κάνουν με την ίδια την πανδημία όσο και με την αξιοποίησή της απ΄ το σύστημα; Μα, με τη λογική του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, βέβαια! Με τη λογική της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης. Μια τέτοια «λογική», όμως, όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή απ΄ το λαό, αλλά πρέπει και να καταγγελθεί και ν΄ αντιπαλευτεί αποφασιστικά και έμπρακτα. Μια τέτοια επιβολή δεν έχει να κάνει με την «προστασία του λαού απ’ τη διάδοσή του ιού». Είναι υποκριτική.
Ποσώς νοιάζονται για το λαό! Όταν την ίδια στιγμή σε μεγάλους εργασιακούς χώρους, σε εργοστάσια, σε στρατώνες, σε στρατόπεδα προσφύγων, ο λαός στοιβάζεται χωρίς καμία προστασία. Όταν στα νοσοκομεία και στα σούπερ μάρκετ η προστασία των εργαζόμενων είναι από ανύπαρκτη μέχρι υποτυπώδης. Όταν το διαλυμένο απ΄ τις κυβερνήσεις σύστημα περίθαλψης για το λαό εξακολουθεί να μην του εγγυάται θεραπεία. Όταν δεν γίνονται μαζικά δωρεάν τεστ κι όταν τα μέσα προφύλαξης ακόμα σπανίζουν… Ούτε βέβαια η επιβολή αυτή αποτελεί μια έκφραση της «τυπολατρίας» κάποιων αστυνομικών οργάνων. Αλλά μια συνειδητή γραμμή και κατεύθυνση με στόχο τη φίμωση όλων όσων καταδεικνύουν και καταγγέλλουν την κατάσταση αυτή. Το σύστημα και η κυβέρνησή του επιδιώκουν τη φίμωση και την καταστολή αυτή, τόσο σήμερα, εν μέσω πανδημίας, «έκτακτων μέτρων» και προβολής της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας», όσο και ενόψει της αυριανής ζοφερής πραγματικότητας που επιφυλάσσουν στο λαό και των αντιστάσεων και διεκδικήσεων που αυτή θα γεννήσει. Ο λαός, επιμένοντας να διεκδικεί ζωή και δικαιώματα, μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια.
Αλληλεγγύη στον Ibrahim Gökçek! Να μη χάσει τη ζωή του! Να δικαιωθεί η απεργία πείνας!
Μετά το θάνατο της τουρκάλας επαναστάτριας Helin Bölek, στις 3 του Απρίλη, ύστερα από 288 ημέρες απεργίας πείνας, ο αγωνιστής Ibrahim Gökçek, μπασίστας του αριστερού μουσικού συγκροτήματος «Grup Yorum», συνεχίζει, με σοβαρό πια κίνδυνο της ζωής του, την απεργία πείνας. Ο Ibrahim έχει ξεπεράσει τις 300 ημέρες απεργίας πείνας, που έχει ως αιτήματα να επιτραπούν οι συναυλίες του «Grup Yorum» στην Τουρκία, ν’ απελευθερωθούν όλα τα φυλακισμένα μέλη του και ν’ αποσυρθούν οι δικαστικές διώξεις, να σταματήσουν οι έφοδοι της αστυνομίας στο Πολιτιστικό τους Κέντρο IDIL και στα γραφεία τους, ν’ αφαιρεθούν απ’ τη λίστα επικήρυξης της τουρκικής «αντιτρομοκρατικής» τα μέλη του συγκροτήματος και ν’ ακυρωθούν όλα τα εντάλματα σύλληψής τους. Το κίνημα αλληλεγγύης προς τον Ibrahim πρέπει να ενταθεί με στόχο να μη χαθεί η ζωή του και να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματά του, που είναι και αιτήματα όλων των αγωνιστών της γειτονικής χώρας.
Στη χώρα μας, καλλιτέχνες έχουν υπογράψει και δημοσιοποιήσει κείμενο με το οποίο εκφράζουν την υποστήριξη και την αλληλεγγύη τους. Ο λαός μας πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να εκφράσει την αλληλεγγύη του στον αγωνιστή αυτό, όπως και σε όλους τους άλλους αγωνιστές στην Τουρκία και στο Κουρδιστάν. Ήδη στις 5 του Απρίλη δύο κρατούμενοι αγωνιστές δικηγόροι, ο Aytaç Ünsal και η Ebru Timtik, μετέτρεψαν την απεργία πείνας που είχαν ξεκινήσει ενάντια στις άδικες ποινές που τους είχαν επιβληθεί για την αγωνιστική τους δράση (159 έτη φυλάκισης (!) συνολικά), σε «απεργία πείνας μέχρι θανάτου».
Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας έχουν κοινά δίκια και συμφέροντα ενάντια στις αντιδραστικές, εξαρτημένες αστικές τάξεις των χώρων τους, τις κυβερνήσεις, τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς και τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά αφεντικά σε ΗΠΑ και ΕΕ. Κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα, πέραν της αλληλεγγύης που πρέπει να εκφράζεται απέναντι σε αγωνιστές, αποκτά ακόμα πιο βαρύνουσα σημασία το δυνάμωμα του κινήματος υπέρ των λαϊκών αγώνων και των αγωνιστών και ενάντια στο φασισμό, τον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό.
