Ήρθε, λοιπόν, η ώρα του Εθνικού Συστήματος Υγείας! Έτσι λένε στα κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, σε όλα τα ΜΜΕξαπάτησης, όλοι οι παρατρεχάμενοι της κυβέρνησης, οι κάθε λογής απολογητές του συστήματος. Και δώσ’ του αναλύσεις για το πώς ο καπιταλισμός θα λογικευτεί, θα αποκτήσει πιο ανθρώπινο πρόσωπο, θα «επενδύσει στην Υγεία και τον άνθρωπο».
Βέβαια, ο υπ. Υγείας, Β. Κικίλιας, δηλώνει με κυνισμό σε συνέντευξη του ότι «Η ενίσχυση του ΕΣΥ, όπως προκύπτει από την κρίση, δεν μπορεί να σημαίνει αλλαγή πολιτικής, όταν αυτή είχε σχεδιαστεί επίσης με κριτήριο… την ενίσχυση του ΕΣΥ(…) Αυτό θα κάνουμε και τώρα με ακόμη μεγαλύτερη ώθηση, αναβαθμίζοντας υποδομές και υπηρεσίες.» Μας διαβεβαιώνει, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει την ταξική «φροντίδα και μέριμνα» του λαού και των εργαζομένων.
Ακόμη πιο κυνικός ήταν ο πρωθυπουργός, που δια του πασχαλινού μηνύματος προς τους εργαζόμενους του ΕΚΑΒ, μας διαβεβαίωσε ότι «το Εθνικό Σύστημα Υγείας αντέχει»!! Όλα καλά, λοιπόν.
Ξεχειλίζει, επομένως, η υποκρισία των κυβερνώντων σχετικά με το ενδιαφέρον τους για την υγεία του λαού. Ξεχειλίζει, όμως, και η υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ, που ξέχασε ότι κυβερνούσε την προηγούμενη πενταετία. Έρχεται τώρα να τάξει, δια στόματος Α. Χαρίση και του προγράμματος «Μένουμε Όρθιοι», «μια ολοκληρωμένη, κοστολογημένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη πρόταση για την εδραίωση ενός ισχυρού ΕΣΥ με καθολική πρόσβαση, τώρα και μετά την κρίση». Ξεχειλίζει και η υποκρισία όλων όσων, είτε από κυβερνητική θέση, είτε ως κυβερνητικό συμπλήρωμα, στήριξαν την πολιτική που διαχρονικά και συντεταγμένα, με «συναίνεση και ομοψυχία», τσακίζει το δικαίωμα στην ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για τον λαό.
Από την άλλη, ξεχειλίζουν οι αυταπάτες των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά, που με τον δικό τους τρόπο αναφωνούν ότι ήρθε η ώρα του ΕΣΥ. Όχι βέβαια αυτού που σχεδιάζει η κυβέρνηση, αλλά του δικού τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η πρόταση για την «ενίσχυση του ΕΣΥ» και για «δημόσια δωρεάν υγεία» εντάσσεται στη γενικότερη επεξεργασία ενός κυβερνητικού μεταβατικού προγράμματος, είτε εμφανίζεται ως τέτοιο είτε όχι. Έτσι, το κρατικό σύστημα υγείας (ΕΣΥ) αποτελεί στοιχείο ενός «εθνικού κεντρικού σχεδιασμού», δίπλα στον «ενιαίο κρατικό φορέα μεταφορών», στον «ενιαίο κρατικό φορέα ενέργειας», στον «ενιαίο κρατικό φορέα τηλεπικοινωνίων», στον «ενιαίο κρατικό φορέα λιμένων» κοκ. Συνοδεύεται από «κρατικοποιήσεις τομέων της παραγωγής», άλλα και με «κατάργηση και απαγόρευση της επιχειρηματικής δραστηριότητας». Έτσι, το κράτος εμφανίζεται ως ο εγγυητής των λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων, το μέσο για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Ακόμη, όμως, και για τις περιπτώσεις που δεν εντάσσουν τη πρότασή τους για «δημόσια δωρεάν υγεία» και «ενίσχυση του ΕΣΥ» στην παραπάνω αταξική, ρεφορμιστική και συνδιαχειριστική λογική, το πολιτικό πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει. Δηλαδή η συσκότιση, η σύγχυση, ο αποπροσανατολισμός και εν τελεί οι αυταπάτες για τον ρόλο και τον χαρακτήρα του αστικού κράτους.
Ας παρακολουθήσουμε έναν παλιό γνώριμο, τον Π. Σωτήρη, που με απελευθερωμένη την πένα του στο in.gr, διαπιστώνει ότι «Η πανδημία του νέου κοροναϊού ήρθε να αμφισβητήσει τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές για τη δημόσια υγεία», αναγνωρίζοντας και αυτός την «ευκαιρία» να θέσει το δικό του. Σε άρθρο με τίτλο «Ο κοροναϊός αλλάζει την Ελλάδα – Οι 6 προκλήσεις της επόμενης ημέρας» (https://www.in.gr/2020/04/16/economy/oikonomikes-eidiseis/o-koronaios-allazei-tin-ellada-oi-6-prokliseis-tis-epomenis-imeras/), αναζητάει ένα νέο «εναλλακτικό κοινωνικό υπόδειγμα», ιεραρχώντας σαν πρώτη πρόκληση την εξής: «Θα χρειαστεί μεγάλη δημόσια δαπάνη και για την αντιμετώπιση των κοινωνικών επιπτώσεων και για την αναβάθμιση των δημόσιων υποδομών περίθαλψης και πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και για την επένδυση…». Για να περάσει στο «χρέος», στο «αναπτυξιακό σχέδιο», στην «αξία της εργασίας», στη «γνώση, έρευνα και τεχνολογία» και στην «κλιματική αλλαγή». Μόνο που ο συντάκτης αναζητά διέξοδο στην κρίση του συστήματος και προτείνει μια παλιάς κοπής σοσιαλδημοκρατική διαχείριση για να «ξαναφτιάξουμε μέλλον για αυτή τη χώρα».
Αυτό τον δρόμο όχι μόνο δεν τον ακολουθούμε, αλλά τον αντιπαλεύουμε. Γι’ αυτό θα επιμείνουμε στο ζήτημα του αγώνα και της ταξικής πάλης. Θα αναδεικνύουμε την ανάγκη του λαού να παλέψει για το ΔΙΚΑΙΩΜΑ (και όχι το κρατικό μοντέλο) στην ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη, στην εργασία και τη ζωή.
