Πέρασε ένας μήνας που ο Δήμος Ξάνθης και ο γειτονικός Δήμος Μύκης βρίσκονται σε καθεστώς αυστηρής καραντίνας. Απαγορεύεται η κίνηση για βοήθεια ηλικιωμένων ή αρρώστων που μένουν αποκλεισμένοι στο σπίτι τους. Θα φροντίσει, λέει, η υποστελεχωμένη υπηρεσία «Βοήθεια στο σπίτι»! Απαγορεύεται ο περίπατος και η άθληση, καθώς και η κυκλοφορία από τις 8 το βράδυ μέχρι τις 8 το πρωί. Φαίνεται ότι τα χαράματα είχε παρατηρηθεί συνωστισμός σε πλατείες και μπαρ!
Υπάρχει, λένε, «υψηλό επιδημιολογικό φορτίο». Πώς το κατάλαβαν; Μήπως έκαναν μαζικά διαγνωστικά τεστ, όπως επίμονα ζητάει ο Ιατρικός Σύλλογος Ξάνθης; Αυτά που έγιναν -με ένα τέτοιο «υψηλό φορτίο»- ήταν όλα κι όλα 500, σε έναν πληθυσμό πάνω από 110.000. Ούτε μισό τοις εκατό, δηλαδή!
Μήπως ενίσχυσαν το νοσοκομείο της περιοχής, που και από πριν ήταν υποστελεχωμένο; Το νοσηλευτικό προσωπικό της ειδικής πτέρυγας για τον Covid-19 έφτασε σε καταστάσεις εξάντλησης και στην ανάγκη να κατασκευάζει μόνο του ειδικές ποδιές και άλλο εξοπλισμό προστασίας. Επιπλέον, τρεις κλινικές έκλεισαν για κάποιο διάστημα, όταν βρέθηκαν θετικά, αντιστοίχως, τρία περιστατικά, αφού οι ασθενείς που νοσηλεύονται στα επείγοντα δεν αντιμετωπίζονται ως εν δυνάμει θετικοί.
Όπως σε όλη τη χώρα, κινήθηκαν «απλώς» στην κατεύθυνση της έντασης των περιορισμών και μεταφοράς της ευθύνης στους πολίτες.
«Υπεύθυνοι», λοιπόν, θεωρήθηκαν, στην αρχή, οι εργαζόμενοι της Μειονότητας που επέστρεψαν στα χωριά τους από τις ευρωπαϊκές χώρες, όπου μεταναστεύουν κατά χιλιάδες για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί. Κανένας έλεγχος, κανένα διαγνωστικό τεστ, κανένα μέτρο προστασίας, καμιά φροντίδα για αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Έτσι κι αλλιώς, εδώ είναι ανεπιθύμητοι, ενώ στα κάτεργα της Ευρώπης είναι αναλώσιμοι. Σε παρατεταμένη απομόνωση βρίσκεται, λοιπόν, ο Εχίνος, το κεφαλοχώρι της ορεινής μειονοτικής περιοχής, και με κλειστό το Κέντρο Υγείας, του οποίου οι εργαζόμενοι μπήκαν επίσης σε περιορισμό. Κανένα άλλο μέτρο. Κατά τα άλλα, δεν προκρίνουν την «ανοσία αγέλης».
Στη συνέχεια, βρέθηκαν κι άλλοι «υπεύθυνοι», οι Ρομά του Δροσερού, ενός οικισμού περίπου 8.000 κατοίκων, που βρίσκεται στις παρυφές της Ξάνθης. Αφού στοχοποιήθηκαν για ένα διάστημα, τόσο τοπικά όσο και πανελλαδικά (είναι άλλωστε «συνήθεις ύποπτοι»), τελικά αφέθηκαν ξανά στην τύχη τους, να συνωστίζονται σε χαμόσπιτα, χωρίς υποδομές, μέσα στη φτώχεια και την αμάθεια.
Δεν θεωρήθηκαν «υπεύθυνοι», αλλά αντιμετωπίστηκαν ως «ανύπαρκτοι», οι φαντάροι της περιοχής, όπως άλλωστε και οι στρατευμένοι όλης της χώρας. Το ζήτημα ήρθε στην επικαιρότητα με την κραυγή αγωνίας που εξέπεμπε το γράμμα ενός στρατιώτη από το στρατόπεδο Πετροχωρίου Ξάνθης. Οι καταστάσεις που περιγράφηκαν ήταν πραγματικά απαράδεκτες και επικίνδυνες για την υγεία των στρατιωτών. Κανένα μέτρο προστασίας (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά), κανένας διαγνωστικός έλεγχος, καμία φροντίδα αποσυμφόρησης του στρατοπέδου. Το γράμμα, που έτυχε σημαντικής προβολής από τα τοπικά ΜΜΕ, θορύβησε τη στρατιωτική ηγεσία, που προχώρησε σε κάποια μπαλώματα, χωρίς φυσικά να ανατρέπει την προηγούμενη κατάσταση.
Μήπως, όμως, όλα αυτά εκφράζουν κάποια ειδική ή κατ’ εξαίρεση πλευρά της πολιτικής με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την πανδημία; Φυσικά και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Με τον πιο έκδηλο τρόπο αναδεικνύουν την ουσία της πολιτικής της: Την αδιαφορία για την υγεία και τη ζωή του λαού και την αγωνιώδη προσπάθεια να μην καταρρεύσει το διαλυμένο σύστημα υγείας, για να αποφευχθούν οι όποιες κοινωνικές αντιδράσεις. Για να το πετύχει αυτό και για να βγάλει τις ευθύνες από επάνω της, επιβάλλει σκληρά περιοριστικά μέτρα και κάθε τόσο σηκώνει το δάχτυλο και δείχνει τον «ένοχο», τον απλό λαό.
