Το Πάσχα των Ελλήνων πάντα ήταν επεισοδιακό! Από το κάψιμο του Ιούδα, τους πυροβολισμούς και τις στρακαστρούκες την ώρα της Ανάστασης, τις σαΐτες και τον πόλεμο των βαρελότων, μέχρι το νταβαντούρι στο πασχαλιάτικο γλέντι. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει «βροντερό Πάσχα των Ελλήνων» και να ξεμπερδεύει κυριολεκτώντας. Κανείς, όμως, δεν φανταζόταν ότι στην περίοδο του Πάσχα, με την επιδημία του κορωνοϊού και τα μέτρα της κυβέρνησης, θα βρισκόμασταν μπροστά σε κωμικοτραγικές έως και σουρεαλιστικές καταστάσεις.
Έπρεπε να φοράμε μάσκες και γάντια που δεν βρίσκαμε κι όταν τα βρίσκαμε, οι τιμές ήταν απαγορευτικές, μαυραγορίτικες. Θα έπρεπε να είχαμε απολυμαντικά, οινόπνευμα, αλλά πουν’ τα; Από την άλλη, οι θρησκευτικές υστερίες. Εμείς, λέει, φταίμε για την επιδημία, μας τιμωρεί ο Θεός. Σαρακοστή! Μαζί με τη νηστεία και την προσευχή, είχαμε και την απομόνωση, καθώς ασκητεύουμε κατ’ οίκον. Αλλά να λέμε και του στραβού το δίκιο. Χωρίς ικανά νοσοκομεία με προσωπικό και ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό, χωρίς υγειονομική φροντίδα, μόνο με απαγορεύσεις, αστυνομοκρατία και διατάξεις «εξοντώνουν» τον κορωνοϊό. Αυτό κι αν δεν είναι θαύμα πασχαλιάτικο, για το οποίο μας θαυμάζουν διεθνώς!
Και μεις, τι να πεις; Κάποιοι κάνανε τα μπαλκόνια τους μικρές εκκλησίες το βράδυ της Ανάστασης, ενώ την Κυριακή γίνανε μίνι γλέντια σε μπαλκόνια και ταράτσες. Καλό είναι, όμως, να μην συνηθίσουμε στα μίνι, γιατί θα έρθουν μίνι μισθοί, συντάξεις και δικαιώματα και πρέπει από τώρα να δούμε τι θα κάνουμε με τα χάλια μας. Γιατί πρέπει:
Με τα δυο μας τα χεράκια
δρόμους να βρούμε και σοκάκια
να φωνάξουμε με μανία,
«φτου και φτου ξελεφθερία».
Και μια ευχή για όλους εμάς, τους κάθε είδους κορωνοϊσμένους. «Παιδιά, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και μη χειρότερα. Μην κωλώνει κανένας».
