Επιστροφή στη… νέα βαρβαρότητα!
Με μαχητικούς αγώνες
Ο λαός να υπερασπιστεί τη ζωή του, να ανοίξει την προοπτική του στο νέο τοπίο!
Μας πάνε, λοιπόν, για «νέα κανονικότητα»! Τάχα μου «πολύ προσεκτικά» κινούνται προς την άρση του κλεισίματος της οικονομίας και της αγοράς και την επιστροφή στην… ομαλότητα. Τόσο προσεκτικά, ώστε ο «ψάλτης» του Υπουργείου Υγείας να ανακοινώνει 7 νέα κρούσματα στις 22/4, αγνοώντας τα …150 νέα κρούσματα που είχαν διαπιστωθεί το αμέσως προηγούμενο βράδυ στο Κρανίδι! Τόσο προσεκτικά, που τα διαγνωστικά τεστ παραμένουν απαγορευμένα και οι είκοσι χιλιάδες μάσκες μιας χρήσης από την Κίνα διαβεβαιώνεται -από την Πολιτική Προστασία- ότι θα «καλύψουν» και τους 50.000 πρόσφυγες των νησιών και θα δοθούν και 5.000 στο Κρανίδι!
Αυτά τα θαύματα μόνο (για τη) χάρη ενός θεού γίνονται, που δεν είναι άλλος από το καπιταλιστικό κέρδος. Η κυβέρνηση πήρε τα μηνύματα από την ΕΕ ότι «η μηχανή πρέπει να μπει ξανά σε πλήρη λειτουργία» και με τη συμφωνία της λεγόμενης αντιπολίτευσης, προχωρά στην επιστροφή. Διατήρησε ξεχαρβαλωμένο το σύστημα υγείας, δεν διαμόρφωσε μηχανισμούς ελέγχου της εξάπλωσης της πανδημίας, κουκουλώνει ή και καταστέλλει με τρομοκρατία τις λεγόμενες εστίες υπερμετάδοσης (πρόσφυγες, γηροκομεία, Ρομά, στρατόπεδα, φυλακές) και σαλπίζει επιστροφή! Όπως το κλείσιμο έγινε με κριτήριο τη μικρότερη ζημιά, έτσι και το άνοιγμα γίνεται με κριτήριο το κέρδος! Αυτό που ιεραρχείται τελευταίο είναι η ζωή και η υγεία του λαού και των εργατών.
Πρέπει, λοιπόν, να ετοιμαστεί το «μαγαζί» για να δουλέψει, να ανοίξει η «τουριστική βιομηχανία» (η -όποια- πραγματική ποτέ δεν έκλεισε...) και να επιστρέψει και η «πολιτική κανονικότητα». Δηλαδή, να γίνουν οι συνολικοί λογαριασμοί, να βγουν τα φιρμάνια της ΕΕ, να φτιαχτεί το πλαίσιο και οι κανόνες της νέας βαρβαρότητας. Για να μην υπάρχει αμφιβολία ότι επείγουν αυτοί οι λογαριασμοί και η βαρβαρότητα που φέρνουν, η Κεραμέως έσπευσε εν μέσω καραντίνας να ανακοινώσει νομοσχέδιο λαιμητόμο για τα εναπομείναντα δικαιώματα της νεολαίας στο δωρεάν σχολείο, στις σπουδές, στη δουλειά, στις ελευθερίες.
Ο λαός που έδωσε μόνος του τη μάχη της αυτοπροστασίας του, καλείται να βγει στη «νέα κανονικότητα». Καλείται να βγει πάλι χωρίς προστασία απέναντι στους υγειονομικούς κινδύνους που δεν εξαλείφτηκαν -και σύμφωνα με τις άνωθεν εκτιμήσεις- με σύμμαχο τον …καλό καιρό! Πιεσμένος από την ανεργία, τη φτώχεια του, ακόμα και από το φάσμα της πείνας που χτυπάει την πόρτα λαϊκών τμημάτων, καλείται να βγει και να παλέψει για την επιβίωσή του. Αυτή η πάλη, όμως, πρέπει να μην είναι ατομική, γιατί έτσι είναι χαμένη. Πρέπει να είναι συλλογική και μαζική για την υγεία του και τη ζωή του, για όλα τα δικαιώματά του. Κόντρα στη νέα βαρβαρότητα, ενάντια στους ντόπιους και ξένους δυνάστες που θέλουν να τον βάλουν για πάντα στην καραντίνα της εξαθλίωσης και της υποταγής.
Όταν η Δύση «αναζητά ηγεσία»…
Η πορεία των εξελίξεων σε μια χώρα που «ανήκει στη Δύση» αναμφίβολα θα καθοριστεί από τις αποφάσεις και τις επιλογές στις ιμπεριαλιστικές χώρες «αναφοράς» της. Αυτές είναι που θα διαμορφώσουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα υποχρεωθεί να κινηθεί η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις στη χώρα. Παρόλο που είναι νωρίς για να εκτιμηθούν συγκεκριμένα οι εξελίξεις στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ, υπάρχει ένα πρώτο και με μια έννοια αφετηριακό σημείο των εξελίξεων αυτών που είναι ευδιάκριτο. Αναφερόμαστε στην εκτεταμένη στο Δυτικό «στρατόπεδο», ανησυχία περί «έλλειψης ηγεσίας». Βέβαια, με τη διατύπωση αυτή εννοούνται από διάφορες πλευρές διάφορα ζητήματα. Από την ισχυρή ενόχληση (Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών) για τις αυξημένες δυνατότητες που παρουσίασε η Κίνα εν μέσω πανδημίας να απλώνει διεθνώς την τακτική της «ήπιας ισχύος της». Ως τα σοβαρά προβλήματα που παρουσιάζει το εγχείρημα της ΕΕ που δοκιμάζεται ξανά από τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών πυλώνων του και τις ανεπάρκειές του έναντι των «εξωτερικών» ανταγωνιστών του.
Όμως, το κύριο ζήτημα στο οποίο αναφέρεται η «έλλειψη ηγεσίας» δεν είναι άλλο από τον ρόλο που θα αναλάβει στο ίδιο αλλά και ταυτόχρονα νέο παγκόσμιο τοπίο μετά την πανδημία, η ηγέτιδα δύναμη της Δύσης (και του κόσμου), οι ΗΠΑ. Εκεί βρίσκεται αντικειμενικά για το σύστημα η «βάση» της απάντησης απέναντι στην πολυπολικότητα ή έστω την «ακαταστασία» στο ζήτημα της διάταξης των δυνάμεων. Και σίγουρα οι ισχυρές φωνές εντός των ΗΠΑ σε αυτό το ζήτημα αναζητούν απάντηση.
Αυτή την απάντηση η πολιτική Τραμπ, όπως όλα δείχνουν, έναν τρόπο έχει για να τη διαμορφώσει. Να στριμώξει ακόμα περισσότερο και πολύ πιο αποφασιστικά και εκβιαστικά τις εξελίξεις σύμφωνα με τις ανάγκες των ΗΠΑ. Τόσο σε πρώτο χρόνο έναντι της Κίνας, όσο και απέναντι στους Ευρωπαίους ανταγωνιστές-συμμάχους. Τους δεύτερους, που βγαίνουν ή επιχειρούν να βγουν από την πανδημία με σημαντικές πληγές και ζημιές, έχει κάθε λόγο να επιχειρήσει να τους στριμώξει και σε όλα τα πεδία. Για τις ΗΠΑ, τόσο η προσπάθεια ασφυκτικού περιορισμού της Κίνας -ενδεχομένως και με ευρωπαϊκή βοήθεια- όσο και η ένταση των εκβιασμών στους Ευρωπαίους είναι οι βασικές προϋποθέσεις, για την αντιμετώπιση του στρατηγικού τους ανταγωνιστή, της Ρωσίας.
Για την Ελλάδα της διπλής εξάρτησης από ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, μια τέτοια πορεία των διεθνών εξελίξεων είναι προφανές ότι θα φέρει νέα φρακαρίσματα στο οικονομικό πεδίο, αλλά και νέες τρικυμίες και ταραχές στα γεωπολιτικά ζητήματα της περιοχής, που ας μην ξεχνάμε, μένουν ανοιχτά και με κρίσιμα διακυβεύματα.
«Συναίνεση» πριν τους καυγάδες
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμφανίζεται σε αυτή τη συγκυρία περίπου «πανίσχυρη», να απολαμβάνει, σύμφωνα με τα γκάλοπ, και τη «λαϊκή στήριξη», αλλά και τη συναίνεση όλων των αστικών δυνάμεων. Και ως προς τις δύο αυτές πλευρές («αστική ομοψυχία» και λαϊκή στάση), αυτή η εικόνα είναι διαστρεβλωμένη και προσωρινή.
Ξεκινώντας από το ζήτημα της αστικής συναίνεσης, είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας η μεγάλη δύναμη της αντιπολίτευσης, στάθηκε με μεγάλη υπευθυνότητα δίπλα στα κυβερνητικά μέτρα και την αντεργατική βροχή των ΠΝΠ. Παρείχε, δηλαδή, όλη την αναγκαία πολιτική στήριξη της γραμμής «σωτηρίας» του κεφαλαίου, ενώ οι αντιπολιτευτικοί του τόνοι αφορούσαν κυρίως στη στήριξη των κυβερνητικών αιτημάτων προς την ΕΕ. Ωστόσο, αυτή η εικόνα δεν προδικάζει και δεν προεξοφλεί μια κατάσταση «ικανοποίησης» όλων των μεγαλομεσαίων αστικών στρωμάτων για όσα θα ακολουθήσουν. Γιατί είναι βέβαιο ότι αυτά που θα «προκύψουν» στο προσεχές μέλλον από τα νέα «μνημόνια» με τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, όχι μόνο δεν θα επαληθεύουν τον μύθο της ανάταξης της λεγόμενης μεσαίας τάξης, αλλά αντίθετα θα έχουν πολλούς ριγμένους και θα τροφοδοτούν έντονες γκρίνιες, ακόμα και αντιθέσεις, μέσα στον αστικό εσμό.
Προάγγελος αυτών των αντιθέσεων αλλά και εκδήλωση των υπαρκτών διχασμών εντός της ΝΔ ήταν κιόλας οι επιθέσεις με οξείς τόνους από τη Σαμαρική πλευρά ενάντια στην πολιτική Μητσοτάκη. Παράλληλα, και ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να παίρνει αποστάσεις από την κυβερνητική πολιτική, όχι βέβαια για να εκφράσει την εργατική-λαϊκή αντίθεση σε αυτήν, αλλά για να καταθέσει την πρόθεσή του να διαπραγματευτεί αυτός για λογαριασμό της αστικής τάξης μια καλύτερη προοπτική για τα συμφέροντά της. Αυτή την πολιτική λογική απηχεί και το σχέδιο «Μένουμε Όρθιοι» που κατέθεσε απευθυνόμενος και στην ΕΕ και με γραφικούς λεονταρισμούς του τύπου «ακόμα και χωρίς τη Γερμανία»(!) σε μια προσπάθεια -χαρακτηριστική της μαυρογιαλούρειας αστικής αντίληψης- να «συγκινήσει τον λαό».
Εξάλλου, και το ζήτημα των εκλογών που τέθηκε –με πρωτοβουλία κυβερνητικών παραγόντων- στη δημόσια συζήτηση, δεν εκφράζει μια ευρύτερα διαμορφωμένη συναίνεση και σιγουριά για το πού και πώς πάνε τα πράγματα. Αν αυτά υπήρχαν, γιατί μια «φρέσκια» και αυτοδύναμη κυβέρνηση να φλερτάρει με τέτοια ενδεχόμενα εν μέσω πανδημίας και ενώ το σύστημα αναζητά την επιστροφή στην κανονικότητά του;
Όσον αφορά τον λαό, θεωρούμε ότι η εικόνα των γκάλοπ είναι το λιγότερο πλασματική και επιφανειακή. Ο λαός δεν συμφώνησε με τα μέτρα περιορισμού και καταστολής της κυβέρνησης, που έτσι κι αλλιώς είχαν σωρεία αντιφάσεων. Ο λαός αυτοπεριορίστηκε, γιατί δεν είχε άλλη επιλογή για να προστατευτεί από τον ιό και ταυτόχρονα το ‘χει τούμπανο ότι η κυβέρνηση εκτός από την πολιτική καταστολής, καμιά υγειονομική προφύλαξη, καμιά στήριξη δεν του εξασφάλισε. Ωστόσο, ακόμα και αν παραβλέψουμε τα σημαντικά υγειονομικά ερωτήματα που υπάρχουν και για το άμεσο διάστημα και για αργότερα (δεύτερο κύμα), ο λαός το ‘χει επίσης τούμπανο ότι η πολιτική της κυβέρνησης κάνει την απειλή ευκαιρία για να τσαλαπατήσει ότι έμεινε από τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Συνεπώς, μέσα στις συνθήκες της καραντίνας, αυτό που διαμορφώθηκε στον λαό δεν είναι ένα κλίμα «αποδοχής και συμπάθειας» της κυβερνητικής πολιτικής. Αντίθετα, θα λέγαμε ότι όλο αυτό το διάστημα συσσωρεύονται μέσα του μια σειρά αρνητικά δεδομένα απέναντι στην κυβέρνηση και όροι αντιπαλότητας και αντιπαράθεσης στην πολιτική της, που βέβαια απαιτούν και άλλες προϋποθέσεις για να εκδηλωθούν στο αναγκαίο και αναντικατάστατο πεδίο της μαζικής πάλης.
Μεγάλες πιέσεις και απαιτήσεις στο νέο τοπίο
Την ίδια ώρα που εκατοντάδες εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου «περισσεύουν» και πουλιούνται στα χρηματιστήρια σε αρνητική τιμή, ακριβώς αυτή την ώρα επίσημες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για εκατοντάδες εκατομμύρια νέους ανέργους!
Αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος που ζούμε. Σάπιος, παρασιτικός, απάνθρωπος. Αυτό είναι το κανονικό καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα και όχι κάποια τάχα στρεβλή εκδοχή του, όπως υπαινίσσονται (ή και το διακηρύσσουν ευθέως) όσοι εκτοξεύουν δριμείς κατηγορίες για το «νεοφιλελευθερισμό» και αναζητούν έναν «λογικό» (ακόμα και …σοσιαλιστικό) καπιταλισμό. Όσοι με λίγα λόγια ζητούν «αλλαγή του συστήματος» από δυνάμεις του συστήματος!
Σε αυτόν τον πραγματικό κόσμο βρίσκεται και η χώρα μας. Στις ηγέτιδες δυνάμεις αυτού του (δυτικού) κόσμου «ανήκει» ο πλούτος της, ο ιδρώτας των εργατών της, ο καθημερινός μόχθος του λαού μας. Σε αυτούς υποθηκεύονται ξανά και ξανά οι τύχες του λαού, η ζωή της νεολαίας, τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας. Με τις πλάτες αυτών των αφεντικών της, η ντόπια αστική τάξη αναπαράγεται ως άρχουσα, κυβερνά, νομοθετεί και οργανώνει τη ληστεία της χώρας και του λαού, την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Τρόπαιό της η εξουσία και το μερτικό της από τη ληστεία και την εκμετάλλευση. Για παράδειγμα, το σκάνδαλο με το voucher των 600 ευρώ δεν ήταν μόνο, ούτε και κυρίως, τα εκατομμύρια που πήγαν στα ΚΕΚ. Η αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και των άλλων αστικών δυνάμεων κρύβει το κύριο: Ότι για να τρέξει αυτό το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ που χρηματοδοτούσε αυτή την «επιμόρφωση», χιλιάδες φορές πολλαπλάσιος ήταν ο κλεμμένος πλούτος από τη χώρα. Με το ξεκλήρισμα χιλιάδων φτωχομεσαίων αγροτών και τη συντριβή της παραγωγής στον πρωτογενή τομέα… Με την επιβολή των πολιτικών της αποβιομηχάνισης, της ανεργίας, της εξαθλίωσης εδώ και δεκαετίες… Με τη μετατροπή της χώρας σε παράρτημα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και με τον λαό να παλεύει για την επιβίωση του σε μια κομπραδόρικη οικονομία και κάτω από άγρια καπιταλιστική επίθεση.
Ο λαός μας, βγαίνοντας από την καραντίνα, συνεχίζει βέβαια να είναι αντιμέτωπος με αυτή την πραγματικότητα. Αλλά επιπλέον, βγαίνει με δεκάδες χιλιάδες νέους απολυμένους και με πολλούς περισσότερους ανέργους, καθώς χιλιάδες άλλοι μεροκαματιάρηδες που δούλευαν σε «μαύρες» και ανεπίσημες δουλειές (από εποχικά εργαζόμενους σε αγροτικές δουλειές, καθαρίστριες σε σπίτια, ως μικροπωλητές και γκαρσόνια) δεν καταγράφονται ως απολυμένοι στα επίσημα στοιχεία. Όλος αυτός ο κόσμος, μαζί με τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την επίθεση της «επόμενης μέρας». Θα βρεθούν αντιμέτωποι με την αδηφαγία του κεφαλαίου που ήδη ξεσαλώνει με «τροποιητικές συμβάσεις», με προτάσεις «δανεισμού» εργαζομένων-σύγχρονων σκλάβων (ΣΕΒ), με προτάσεις εμπέδωσης και παγίωσης των «έκτακτων» αναστολών σύμβασης (ΣΒΕ).
Όλος ο λαός θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα νέα «μνημόνια» που η αστική τάξη θα υπογράψει στους ιμπεριαλιστές ως απαράβατη προϋπόθεση για να αναπαράγει η ίδια το παντεσπάνι της στα θησαυροφυλάκια της κάθε Ελβετίας.
Απέναντι σε αυτές τις μεγάλες πιέσεις και απαιτήσεις, απαιτούνται πρωτοβουλίες κίνησης και πάλης. Είναι αλήθεια ότι σε όλο το μέχρι τώρα διάστημα της καραντίνας, στο πεδίο της κοινής δράσης τα αποτελέσματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Οι δυνάμεις της λεγόμενης «εκτός των τειχών» Αριστεράς κινήθηκαν με πολιτικές λογικές κοντά στο σύστημα, με πολιτικές λογικές ακολουθητισμού και αντιγραφής της συστημικής συμμόρφωσης της ηγεσίας του ΚΚΕ και κάτω από την πίεση των εξελίξεων ανακάλυψαν ξανά τα μεταβατικά τους σχέδια, που σιωπηρά είχαν αποσύρει μετά τις εκλογές του περασμένου Ιούλη. Δηλαδή, η έκτακτη κατάσταση όχι μόνο δεν ευνόησε προσπάθειες συνεννόησης (εδώ και εβδομάδες είναι αναπάντητη η πρόταση του ΚΚΕ(μ-λ) για μια κοινή ανακοίνωση και πρωτοβουλία οργανώσεων), αλλά αντίθετα διεύρυνε τις γκρίζες ζώνες της κοινής δράσης, ακόμα και μεταξύ των «συνιστωσών» που υποτίθεται συμφωνούσαν σε πολλά και μεγάλα σχέδια.
Παρόλα αυτά, η όξυνση της ταξικής πάλης, οι ανάγκες επιβίωσης των φτωχών λαϊκών μαζών, η ανάγκη της υπεράσπισης των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων, όλα αυτά είναι και θα είναι οξύτερα και πιο επιτακτικά. Όλα αυτά είναι μια πραγματική «υλική δύναμη», που ζητάει και θα ζητάει συγκρότηση για να βρει διέξοδο στο πεδίο της μαζικής πάλης. Όλα αυτά απαιτούν και ένα πραγματικό, μαζικό και στον δρόμο εορτασμό της φετινής Πρωτομαγιάς και όχι λογικές «συμβολικών συμβάντων».
Όλα αυτά αποτελούν και τη βάση πάνω στην οποία πρέπει να στηριχτούν οι επίμονες προσπάθειες μαζικής αντίστασης, αγώνα, οργάνωσης και συγκρότησης ευρύτερων τμημάτων λαού και νεολαίας σε αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση στην επόμενη δύσκολη μέρα.
