Μπορεί να μη μας απελευθέρωσε από τη σκλαβιά, μπορεί να μη μετέτρεψε την Ελλάδα σε χώρα των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, αλλά ο σημερινός πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αναδείχθηκαν «απόλυτοι άρχοντες» στη σωτηρία της πατρίδας, μια «εθνική επιτυχία» που μετρά… μόνο «λίγους» νεκρούς! Το κελαηδούν με ύμνους τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, το επιβεβαιώνει σύσσωμη η «ακομμάτιστη» επιστημονική κοινότητα της χώρας, το δείχνουν οι θριαμβευτικές δημοσκοπήσεις για τον «καταλληλότερο όλων των εποχών». Μιλάμε για ένα… τσουνάμι αποδοχής στον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του! Εξίσου μεγάλη και η αποδοχή για τους δυο «μπάτσους», έναν «καλό» και έναν «κακό», που ενημερώνουν καθημερινά για το πόσο ύπουλος είναι ο κορονοϊός, πόσες και ποιες χώρες έχει καταστρέψει, πόσο «ευχαριστημένοι» αλλά και σε επαγρύπνηση πρέπει να είμαστε εμείς, που μας αξίζει ένα μεγάλο «μπράβο».
Μπράβο όμως και… στους νεκρούς που ήταν «τόσοι λίγοι», που θυσιάστηκαν, βλέπετε, για να αποδειχθεί ότι έχουμε κράτος που λειτουργεί, ένα σύστημα περίθαλψης που δεν έχει ανάγκη από άλλα έξοδα να σπαταλιούνται, που ανέλαβαν την «ατομική ευθύνη» τους! Μακάβριο. Πώς όμως δικαιολογείται διαφορετικά τέτοια κυβερνητική ευφορία;
Όσο για τις επίσημες αντιπολιτευόμενες φωνές, που εμφανίζονται σκόρπια, δειλά και «μεταμεσονύχτια», διακρίνονται από μια απίστευτη αμηχανία, που δείχνει ότι κατάπιαν αμάσητο το παραμύθι για τη «σωτηρία των αμνών». Κάποιοι «θα λογαριαστούν αργότερα» (σιγά τα αίματα!), κάποιοι άλλοι που «παραμένουν δυνατοί» κατηγορούν την κυβέρνηση για καθυστερήσεις και έλλειψη σχεδίου. Δεν λείπουν φυσικά και τα ψευτονταηλίκια: να «μην τολμήσει η κυβέρνηση» να… κωλυσιεργήσει κι άλλο εις βάρος του λαού και των εργαζομένων!
Εντάξει, εκτός από την κυβέρνηση βοήθησαν και οι πολίτες, το υγειονομικό προσωπικό κ.λπ. Τους αξίζει σίγουρα ένα «μπράβο», παρά τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν. Το παραδέχεται και η κυβέρνηση, άλλωστε. Ωστόσο, χωρίς αποτελεσματική και στιβαρή ηγεσία τι θα έκαναν οι πολίτες; Κι αυτό το παραδέχεται η κυβέρνηση, με προσποιητή σεμνότητα, άγρια χαρά και αλαζονεία.
Όμως, αλήθεια; Πόσο αποτελεσματική και στιβαρή είναι στην πραγματικότητα η κυβέρνηση; Με ποιους και με ποιες χώρες συγκρίνεται η αποτελεσματικότητα και η στιβαρότητά της; Προφανώς, με τις χώρες του αναπτυγμένου κόσμου θα μας πουν. Την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Και γιατί όχι με τις χώρες που έχουν αντίστοιχα ή και καλύτερα από την Ελλάδα αποτελέσματα σε σχέση την πανδημία; Κι αν η σύγκριση με την Κούβα, τη Βενεζουέλα, την Κίνα ή, ακόμη χειρότερα, με τη Β. Κορέα φαντάζει προσβολή για τους «λόρδους» του εγχώριου νεοφιλελευθερισμού, κι αν η σύγκριση με τις χώρες της Β. Αφρικής και της Ασίας είναι συγκρίσεις… γενετικά ασύμβατες για τους φινετσάτους και εκλεπτυσμένους ρατσιστές του πλούτου, τι γίνεται με τη γειτονική Αλβανία, τη Βουλγαρία, την Πολωνία, την Κροατία, τη Σλοβακία, το Μαυροβούνιο κ.λπ.; Υπάρχει φυσικά πρόβλημα σύγκρισης και εδώ. Θέλουμε να ανήκουμε στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, ανήκουμε στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Και ο «σωστός» υποτελής, αυτός που σέβεται τον εαυτό του, επιλέγει με προσοχή τους ηγεμόνες του. Γιατί όσο πιο μεγάλα και ισχυρά είναι τα αφεντικά τόσο η σκιά των υποτακτικών εμφανίζεται σαν μπόι. Ήταν, βλέπετε, ευκαιρία ο κορονοϊός να δείξουμε στους ευρωπαίους ηγέτες την «αποτελεσματικότητά μας». Τι κι αν μας κατατάσσει η στατιστική του κορονοϊού, κατά περίεργο είναι αλήθεια τρόπο, στις… λιγότερο αναπτυγμένες χώρες;
Το σύστημα διακυβέρνησης μπορεί να νίπτει τας χείρας του… σχολαστικά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο λερωμένα. Τα μέτρα προστασίας που πήρε αναγκαστικά, με τον τρόμο της Ιταλίας και του πολιτικού κόστους, γνωρίζοντας τις φονικές συνέπειες ενός συστήματος υγείας που φρόντισαν να διαλύσουν, μπορεί να συνέβαλαν στον περιορισμό της διάδοσης του ιού. Το πόσο συνέβαλαν όμως τα μέτρα ελκυσμού, εκφοβισμού, περιορισμών και απαγορεύσεων, μέτρα που θυμίζουν «στρατιωτική μπότα», το δείχνει ο συνωστισμός, με ελάχιστα έως καθόλου μέτρα προστασίας, προσφύγων, στρατιωτών και εργατών, συνωστισμός που δεν δείχνει να συμβάλει στη διασπορά του ιού (κι αν συμβάλλει, τότε γιατί δεν λαμβάνονται αντίστοιχα μέτρα;).
Δεν υπονοούμε προφανώς κάποια από τις θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν. Με ποια λογική όμως μια πανδημία αντιμετωπίζεται από το σύστημα με μέτρα κυρίως κατασταλτικά και όχι με υγειονομικά κριτήρια; Ενισχύθηκαν τα συστήματα υγείας, προσλήφθηκαν ιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, γίνονται τεστ; Ή μήπως θα χρειαστούν περισσότερες προσλήψεις αστυνομικών, ειδικών φρουρών, δακρυγόνα αντί μάσκες, κλομπ αντί τεστ, αστυνομική αντί για ιατρική παρακολούθηση; Αν «συνωμοσία» σημαίνει ότι οι κυρίαρχοι μελετούν και σχεδιάζουν κρυφά (πριν γίνουν φανερά) τρόπους εκμετάλλευσης της καταστροφής προς όφελός τους, τότε, ναι! Αντιμετωπίζουμε και μια συνωμοσία. Γιατί δεν αφορά, π.χ., την «παιδαγωγική του κορονοϊού» και την «εξ αποστάσεως διδασκαλία» η προμελετημένη κατάθεση του πολυνομοσχεδίου για την παιδεία από την Κεραμέως. Μια υπουργός πιο ύπουλη, κυνική και επικίνδυνη από τον Covid-19.
Δεν «νίπτουμε τα χέρια μας σχολαστικά» ούτε «κλείνουμε το μάτι» προειδοποιητικά και περιπαιχτικά. Η δήθεν μαζική αποδοχή της εικονικής πραγματικότητας είναι το ίδιο… εικονική. Αρκεί να αποτινάξουμε τη σκουριά των «καινοτόμων» ιδεών και των «καλών πρακτικών» του συστήματος, ώστε να εκφραστούν γνήσια ο φόβος, η οργή, τα συμφέροντα και οι ανάγκες του λαού, της νεολαίας και των εργαζομένων.
