Μέσα σε πολύ δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες καλείται η εργατική τάξη να τιμήσει φέτος την Εργατική Πρωτομαγιά. Η ζωή της απειλείται άμεσα, τόσο από την εξάπλωση της επιδημίας του κορονοϊού και τη μετατροπή της σε πανδημία, όσο όμως και από τις εξελίξεις που δρομολογούνται σε βάρος της. Όμως και για τις δύο απειλές, ο υπεύθυνος είναι ένας: οι δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, και το σύστημά τους.
- Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: Το «πανίσχυρο» καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, που ξέρει να επενδύει τρισεκατομμύρια σε οπλικά συστήματα και όπλα μαζικής καταστροφής, κλονίστηκε από έναν ιό, διότι είχε «φροντίσει» να διαλύσει τα συστήματα υγείας παντού στον κόσμο, ακόμη και στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Οι καπιταλιστικές μηχανές δεν «πρόκαμαν» να φτιάξουν μάσκες, αναπνευστήρες ή κρεβάτια ΜΕΘ (απλά πράγματα, δηλαδή). Είχαν αλλού στραμμένες τις προτεραιότητές τους.
Και το κόστος το πληρώνουν βαρύ οι πλατιές λαϊκές και εργαζόμενες μάζες. Που είτε πεθαίνουν αβοήθητες στα σπίτια τους είτε αναγκάζονται να συνεχίζουν να εργάζονται με άθλιους όρους και συνθήκες, χωρίς την παραμικρή υγειονομική προστασία (είπαμε, δεν «πρόκαμαν»).
Οι κραυγές των εργαζομένων στην περίθαλψη, η αθλιότητα που επικρατεί στα νοσοκομεία, οι ελλείψεις υλικών και προσωπικού, συνεχίζουν να μην συγκινούν τους ισχυρούς της γης. Μόνο τους μέλημα, η προστασία της οικονομίας τους, η επιβίωση του συστήματός τους και, φυσικά, η βελτίωση της θέσης του κάθε ιμπεριαλιστή ξεχωριστά στη νέα κούρσα ανταγωνισμών που έχει ξεσπάσει με την πανδημία.
Ένα σύστημα που έμαθε τόσο καλά να σκοτώνει, είναι λογικό να ζορίζεται όταν πρέπει να σώσει ζωές!
- Όμως, τα γεγονότα δείχνουν και κάτι ακόμα πιο σοβαρό: η υγειονομική κρίση πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε εφαλτήριο επίθεσης ενάντια στους λαούς και την εργατική τάξη!
Η οικονομική κρίση και οι πρώτες εκδηλώσεις της ύφεσης έχουν ήδη οδηγήσει σε τραγικές συνέπειες. Τα μηνύματα από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, είναι τρομακτικά και ενδεικτικά του τι θα επακολουθήσει: 22 εκατ. νέοι άνεργοι σε μόλις 4 εβδομάδες, ενώ οι προβλέψεις για την ύφεση κινούνται σε πρωτόγνωρα μεγέθη.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ΕΕ, για την οποία αναλυτές προβλέπουν συρρίκνωση του ΑΕΠ της Ευρωζώνης κατά 9% το 2020, που –αν επιβεβαιωθεί– θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη πτώση του ΑΕΠ από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δε Deutsche Bank προβλέπει ότι η πτώση του ΑΕΠ της Ευρωζώνης θα αγγίξει το 24%!
Είναι προφανές ότι τα σενάρια αυτά (από το κακό ως το χειρότερο) αναδεικνύουν ένα μέλλον μαύρο, το οποίο θα επιχειρηθεί να φορτωθεί στις πλάτες του κόσμου της δουλειάς. Και ο τρόπος με τον οποίο κινείται μέχρι τώρα το κεφάλαιο δείχνει ότι οι όποιες κινήσεις του στοχεύουν κυρίως στην ενίσχυση των επιχειρήσεων –και ιδίως των μεγάλων– και όχι των λαών και της εργατικής τάξης. Τα εκατοντάδες δισ. και τα τρισ. για τα οποία γίνεται λόγος δεν έχουν καμία σχέση με τις ανάγκες των λαών, αλλά με την διατήρηση των ισορροπιών του συστήματος. Το σύστημα θα αξιοποιήσει στο έπακρο τον ταξικό συσχετισμό δύναμης. Και η απουσία ισχυρού ταξικού αντιπάλου, η απουσία ισχυρού κομμουνιστικού κινήματος σημαίνει ότι για την εργατική τάξη αυτή η νέα ύφεση θα φέρει περισσότερη ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, περιστολή δικαιωμάτων.
- Μέσα σε όλη αυτή τη δίνη, το τι θα συμβεί στη χώρα μας έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται. Η σύντομη περίοδος «επιστροφής στην κανονικότητα» είναι βέβαιο ότι θα διακοπεί απότομα και θα δώσει τη θέση της σε μια νέα περίοδο βαθέματος της εξάρτησης, νέων, πιο ασφυκτικών δεσμών επιβολής από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Δεσμά που μπορεί να μην ονομαστούν μνημόνια, αλλά θα έχουν την ίδια ή και μεγαλύτερη ισχύ.
Η «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού αποδείχτηκε φτερό στον άνεμο, ενώ οι τομείς παραγωγής που είχαν απομείνει κλονίζονται συθέμελα, με άδηλο το πού και πώς θα καταλήξουν. Οι χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν μπει σε αναστολή είναι αβέβαιο το εάν θα ξαναλειτουργήσουν. Και οι εργαζόμενοι βρίσκονται ήδη αντιμέτωποι με μια αφόρητη κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», η οποία απειλεί να αποτελέσει την «κανονικότητα» του αύριο. Από τις προτάσεις-παραινέσεις του ΣΕΒ για επέκταση της εργασίας-λάστιχο, για δουλοποιημένους εργαζόμενους που θα αλλάζουν «αφέντη» όποτε χρειαστεί, μέχρι τις απαιτήσεις για κατάργηση της φετινής καλοκαιρινής άδειας για όσους «ξεκουράστηκαν» κατά την αναστολή της εργασίας τους, όλα δείχνουν ότι η υγειονομική κρίση σήμανε πολλά περισσότερα για τον κόσμο της δουλειάς. Σήμανε μια περίοδο αμφισβήτησης όλων των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων και, παράλληλα, περιστολής των συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Όλα αυτά που μπήκαν σε εφαρμογή με τόσο βίαιο τρόπο και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, είναι όλα όσα (και ακόμη περισσότερα) ονειρεύονταν το ντόπιο κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του εδώ και χρόνια. Έβαλαν σε πλήρη εφαρμογή και πήγαν ακόμη παραπέρα όλα όσα προέβλεπε το πρόσφατο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, καταργώντας συλλογικές συμβάσεις, καταργώντας όρια απολύσεων, γκρεμίζοντας τον βασικό μισθό, βάζοντας τη συνδικαλιστική δράση σε αναστολή. Ίσως, όμως, το κυριότερο είναι ότι επιχειρείται η βίαιη εμπέδωση –σε ιδεολογικό επίπεδο– της κυριαρχίας των αναγκών της «εθνικής οικονομίας» σε βάρος των αναγκών της εργατικής τάξης και του λαού. Της αντίληψης ότι προέχει η διάσωση των επιχειρήσεων και όχι των εργαζομένων. Της αντίληψης ότι οι κεφαλαιοκράτες είναι παραγωγική δύναμη και μάλιστα η πιο σημαντική.
- Φυσικά, νερό στον μύλο αυτής της αντίληψης έριξαν μπόλικο αυτές τις μέρες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και σωματεία «έλαμψαν» δια της απουσίας τους και της «υπεύθυνης» στάσης τους. Τις ώρες που οι εργαζόμενο έβλεπαν να γκρεμίζονται οι ζωές τους, που οι απολύσεις χτυπούσαν κόκκινο και που όσοι είχαν την «τύχη» να δουλεύουν στοιβάζονταν και δούλευαν ασταμάτητα, οι συνδικαλιστές ηγεσίες «έμεναν σπίτι». Τις ώρες που η εργοδοτική αυθαιρεσία «έδινε ρέστα», τι ώρες που άνοιγαν αντεργατικοί δρόμοι προς το αύριο, οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι έσπευσαν να νομιμοποιήσουν το παραμύθι της αστικής τάξης, να εμφανίσουν ως αληθινά τα κροκοδείλια δάκρυα του Μητσοτάκη για τους ντελιβεράδες και τα χειροκροτήματα της Μαρέβας για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία.
Όμως και οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να «τηρούν» τις αποστάσεις και τα ανώτατα όρια συγκεντρωμένων. Όταν οι εργαζόμενοι τολμούσαν να μεταφέρουν την αγωνία τους για όσα συμβαίνουν στους χώρους δουλειάς, η απάντηση ήταν συμβολικές κινητοποιήσεις, από έναν φορέα που κάθε φορά καμαρώνει για το ότι κινητοποιεί εκατοντάδες σωματεία, ομοσπονδίες κ.λπ.
Δεν είναι τυχαίο που μόλις μία εβδομάδα πριν από την Εργατική Πρωτομαγιά, το ΠΑΜΕ δεν έχει βγάλει ανακοίνωση για το τι σκοπεύει να κάνει!
- Το πνεύμα της Εργατική Πρωτομαγιάς είναι στην ακριβώς αντίπερα όχθη. Είναι στα μηνύματα που στέλνουν οι εργαζόμενοι ανά τον κόσμο ενάντια στο σύστημα που τους καταδικάζει. Είναι στις απεργιακές κινητοποιήσεις της Άμαζον ή των Ιταλών μεταλλεργατών. Είναι στις αγωνίες των ανέργων που αναζητούν στήριξη και δουλειά, των απολυμένων που ζητούν να βρουν το δίκιο τους, των εργαζομένων που αναζητούν τρόπο να αντιδράσουν.
Είναι στην αντιπαράθεση με την υποταγή και την μοιρολατρία. Είναι κόντρα στην «καραντίνα» δικαιωμάτων και την αντεργατική «πανδημία».
Το πνεύμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς βλέπει το αύριο, την «επόμενη μέρα» και γι’ αυτό παλεύει από σήμερα. Για να μην μονιμοποιηθεί η καραντίνα, για να μην μονιμοποιηθούν οι απαγορεύσεις!
